بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

لزوم هوشیاری در مقابل توطئه‏ها

مجلس، مجلس علمای اعلام است، آن هم علمای آذربایجان و در این مجلس ـ که برکات خدای تبارک و تعالی امید است به آن نازل شود ـ لازم است به آقایان معظم آذربایجان، بلکه علمای اعلام همۀ کشور، بعض تذکرات را عرض کنم.

آذربایجان و علمای آذربایجان در طول تاریخ پاسداران اسلام و کشور بوده‏اند و ان شاءاللّه‏، خواهند بود. ما در این مدتی که بودیم و حاضر بعضی واقعه‏ها بودیم، از قیام علمای بزرگ آذربایجان مطلع بودیم و حاضر در صحنه‏ای بودیم که علمای بزرگ آذربایجان با قیام خودشان در مقابل رژیم پهلوی تکلیف الهی خودشان را ادا کردند و منتهی به تبعید آنها شد و مع‏ذلک، پیروزی با آنان بود و هست ان شاءاللّه‏. ما از آذربایجان و خصوصاً علمای آذربایجان، همان توقعی را داریم که از علمای سابق آذربایجان، خصوصاً، در این پنجاه سال اخیر، داشتیم و ما امید آن را داریم که همان طور که علمای آذربایجان در مقابل ظلم و ستمکاری رژیم سابق قیام کردند و نهضت کردند، ولو اینکه گرفتار بعضی از چیزهایی که نباید بشوند، شدند، ما امیدواریم که علمای آذربایجان در صحنه باشند و همۀ نابسامانیها را توجه داشته باشند و در حل مشکلاتی که امروز گرفتار آن هستیم و هستند کوشا باشند. و توجه داشته باشند که دستهای ناپاکی و گروههای فاسدی بالخصوص در مقابل روحانیون و در مقابل جمهوری اسلامی ایستاده‏اند و باید با هشیاری همۀ ملت و خصوصاً، علمای آنها و خصوصاً، آذربایجان که در آنجا توطئه‏ها
شاید بیشتر باشد، علمای آذربایجان و سایر قشرهای مؤمن آذربایجان دین خودشان را به اسلام و جمهوری اسلام ادا کنند. ما امروز گرفتار قلمهایی هستیم و گرفتار زبانها هستیم و گرفتار بعض گروههایی که مسلح هم هستند. ما گرفتار بعضی اشخاص هستیم که کنار نشسته‏اند و به اشخاصی که در میدان هستند، چه میدانهای جنگ، چه میدانهای مبارزه با فساد و چه میدانهای بازسازی کشور، در خارج آنها نشسته‏اند و قلمها را در دست گرفته‏اند و اشکال می‏کنند و کارشکنی می‏کنند. من می‏خواهم به قشر روحانیون یک کلمه عرض بکنم که قضیۀ قضاوتْ، محوّل به آنها به حسب شرع هست. من به آن آقایانی که نشسته‏اند و به قضاوتی که در ایران می‏شود اشکال می‏کنند یک عرض دارم و یک عرض هم به قضاتی که در سرتاسر کشور هر جا هستند.

مسئولیت خطیر امر قضاوت در نظام اسلامی

عرض من به قضات این است که توجه کنند به اینکه اگر با کوشش آنها مسئلۀ قضاوت حل نشود، تا آخر، قضیۀ قضاوت به زمین خواهد ماند. کوشش کنند که اولاً علما و اشخاص دانشمند را معرفی کنند و ثانیاً آنها که متصدی امور قضایی هستند، توجه کنند به اینکه مسئلۀ بسیار مشکل و مهمی و پرمسئولیتی برعهدۀ آنهاست. حتی مسئولیت قضیۀ قضا از همۀ مسئولیتهایی که در یک کشور هست بالاتر است؛ برای اینکه قاضیان، متصدی اموری هستند که جان مردم، مال مردم، نوامیس مردم، در گرو کارهای آنها و قضاوت آنهاست. والقَاضِی عَلی شَفِیرِ جَهَنَّم.[1]باید توجه کنند که ـ خدای نخواسته ـ جانی به واسطۀ فتوای آنها و یا قضاوت آنها بدون مجوز شرعی از بین نرود، مالی از بین نرود، حیثیتی، آبرویی از بین نرود که بسیار اهمیت دارد این مطلب و امروز اهمیتش بیشتر از سابق است. سابق قضیه این نبود که اگر قاضی تخلف می‏کرد، اصل اسلام را مشوّه کند. امروز قلمهایی هست که چنانچه یک قاضی یا چند قاضی ولو اشتباهاً یک کاری انجام بدهد، یا ـ خدای نخواسته ـ عمداً انجام بدهد، این را پای روحانیت حساب می‏کنند و
پای جمهوری اسلامی حساب می‏کنند و بالاخره پای اسلام حساب می‏کنند و لهذا، قاضی امروز مسئول حیثیت اسلام است؛ مسئول حیثیت جمهوری اسلام است و مثل قضاتِ در طول تاریخ نیست که فقط مسئول باشد نسبت به آن قضاوتی که در مورد شخصی می‏کرد. امروز قضاوت علاوه بر آن بعدی که همیشه داشته است، یک بعد خاصی دارد و آن بعد خاص آن چیزی است که بر می‏خورد به حیثیت اسلام. اگر چند قاضی در چند محل اشتباه بکنند، یا بعضی از آنها مثلاً ـ خدای نخواسته ـ عمداً یک کاری را انجام بدهند، این اسباب این می‏شود که قلمهایی که می‏خواهند این جمهوری اسلامی را از بین ببرند یکی را چند و چند را صدها جلوه می‏دهند و با قلمهای خودشان به اصل جمهوری اسلامی و به اسلام حمله می‏کنند. بنابراین، اگر سابق شغل قضا یک شغل در عین حال بسیار مهم و پرمسئولیتی بود، امروز مسئولیت او بسیار زیادتر است؛ باید بگوییم صدچندان است. این یک[مطلبی]است که به متصدیان قضا، چه در حال و چه بعدها که تصدی می‏کنند، عرض کردم.

اشکال‏تراشیهای بیجا در امور قضایی

و یک عرضی هم دارم به اینهایی که کنار نشسته‏اند، توی حجره‏ها نشسته‏اند، توی خانه‏ها نشسته‏اند و وارد صحنه‏ها نیستند، لکن اشکال می‏کنند، یک عرضی به علمایی است که در این مسائل اشکال می‏کنند، مصاحبه می‏کنند، چیز می‏نویسند؛ اشکال امر آسانی است، انسان می‏تواند یک جایی بنشیند و فکر خودش را جمع بکند و اشکال بکند، آنچه مشکل است حل اشکال است. ما امروز چندهزار قاضی در این کشور لازم داریم، قاضی‏ای که قاضی شرع باشد. این آقایان باید یکی از چند امر را قبول بکنند؛ یا قبول بکنند که اصل قضا را در این جمهوری اسلامی حذف بکنند، اصلاً قضاوت هیچ نباشد، هرج و مرج باشد، هر کس مال هر کس را برد و ناموس هر کس را تجاوز کرد و هر کس را کشت یک محل رسیدگی نباشد، این یک فرض است. فرض دوم اینکه نه، باشد، اما مثل سابق باشد؛ مثل زمان رژیم پهلوی باشد؛ یعنی، قاضی لازم نیست مسلمان باشد.
از قراری که به من گفتند، در این قاضیها کمونیست هم بوده، در این قاضیها مبتلای به مشروبات هم بوده. این علمای اعلام یا این را قبول کنند که نه، لازم نیست که قاضی معمم و ملا باشد و اهل علم باشد، به همان ترتیب سابق باشد و قضاوت به دست همان اشخاصی که سابق بودند باشد، این هم یک فرض است. فرض دیگر این است که نه، باید قاضی به دست همین طبقه‏ای که شرع معین کرده است باشد. آقایان می‏دانند که حوزه‏های علمیه در ایران و در خارج، از باب اینکه قضاوت از آنها بکلی سلب شده بود، مهیا نبودند برای اینکه قاضی تربیت کنند و ما امروز چندهزار قاضی لازم داریم و کمبود داریم. آقایان به جای اینکه بنشینند و بگویند بچه طلبه‏ها دارند قضاوت می‏کنند، خودشان هم بیایند قضاوت کنند، کی جلویشان را می‏گیرد؟ معرفی کنند هر عالمی در هر استانی که هست، علمایی که لایق‏اند، برای قضاوت و حاضرند برای قضاوت، معرفی کنند، شورای قضا قبول می‏کند. آن آقایی که می‏فرماید که این قضاوت قضاوت شرعی نیست، خوب، ایشان خودشان بیایند در رأس قضاوت قرار بگیرند و در هر جایی که هستند معرفی کنند اشخاصی را که لیاقت برای قضاوت دارند، تا آنها را قاضی قرار بدهند، تا وقتی که وارد در عمل شدند، بفهمند که مسئله، مسئلۀ آسانی نیست، مسئله‏ای است که حالا از صفر شروع شده است. اگر کمک کنند همۀ علمای بلاد و آنهایی که دلسوزند برای اسلام و در امر قضاوت می‏بینند که یک اشخاص غیر لایق هستند، آنها بیایند خودشان متکفل قضا بشوند یا معرفی کنند اشخاص لایقی که می‏توانند قضاوت کنند. هر کس در هر جا هست پیدا کند قاضیهای شرعی اسلامی را و معرفی کند. بهتر نیست اینکه همۀ آقایان کمک کنند تا اینکه قضاوت به آن طوری که در اسلام است درست بشود؟ این بهتر از این نیست که بنشینند و بگویند که بچه طلبه‏ها دارند قضاوت می‏کنند؟ خیر، بچه طلبه‏ها نیستند، لکن قضاوت کار آسانی نیست، تازه‏کارند. البته قضاوت به آن ترتیبی که در شرع مقرر شده و با آن شرایط به این آسانی نمی‏شود او را پیدا کرد و قاضی پیدا کرد، لکن بهتر نیست که آقایان برای اینکه تا یک حدی این قضاوت به صورت واقعی شرعی درآید کمک کنند، نه اشکال کنند؟ اشکال را همه
می‏توانند بکنند، اما کمک بکنند. این علمای بلاد، اینهایی که برای اسلام دلسوز هستند، اینها بنشینند و پیدا کنند افراد را، تربیت کنند افراد را. همان طوری که در قم الآن مشغول‏اند برای پیدا کردن قاضی و تربیت کردن قاضی، آقایانی هم که در بلاد دیگر هستند و خارج هستند از صحنه و نمی‏دانند که مسئله چه مسئلۀ مشکلی است، کمک کنند بر این مشروع و بر این امر شرعی. کمک کردن به امر شرعی تکلیف آقایان است یا فحاشی تکلیف آقایان است؟ کمک کردن به اینکه قضاوت به طور شرعی انجام بگیرد یک تکلیف شرعی است یا اینکه به باد فحش گرفتن قضاوت را و جمهوری اسلامی را؟ این امری است که من به علمای اعلام بلاد عرض می‏کنم که هر جا هستند و در هر ناحیه‏ای که هستند کمک کنند به این جمهوری نوپای اسلامی؛ با هم همکاری کنند. اگر قاضیهای خوبی را در هر استانی پیدا کردند و معرفی کردند و شورای قضایی قبول نکرد، آن وقت حق این دارند که[بگویند]شما قاضی خوب را قبول نکردید و قاضی بد به جای او گذاشتید. بهتر این است که آقایان، کسانی که اشکال دارند، بنشینند و رفع اشکال بکنند.

لزوم قضاوت منصفانه مخالفین داخلی نظام اسلامی

و آنهایی که به حکومت اشکال دارند و اصلاً در مقابل جمهوری اسلامی ایستاده‏اند و حکومت این جمهوری را قبول ندارند، من به آنها هم عرض می‏کنم که شما سراغ دارید یک دولتی که اگر این دولت از بین برود به جای این دولت آن دولت بیاید، بعد از چند روز این مملکت گلستانی بشود؟ شما سراغ دارید یک جمعیتی را که بتوانند چند میلیون جمعیت آواره، یک مقدار آوارۀ جنگی، یک مقدار آواره از عراق، یک مقدار آواره از افغانستان، شما سراغ دارید یک مبدأیی را که این دولت آن مبدأ را مخفی کرده است و اشخاصی هستند که اگر بیایند آن مبدأ را پیدا می‏کنند و همۀ اینها را اصلاح می‏کنند؟ آیا شما یک همچو حکومتی را سراغ دارید؟ آیا می‏دانید شما دارید چه می‏کنید؟ شما دارید کاری می‏کنید که اگر این حکومت از بین برود و اگر این جمهوری
برود، به جای او امثال ازهاری[2]خواهد آمد. آنها در خارج نشسته‏اند، در پاریس نشسته‏اند و نقشه می‏کشند برای اینکه بیایند و جای حکومت اسلامی را بگیرند و خودشان حکومت کنند. شما دارید یک اشخاصی را که اگر این حکومت از بین رفت، آنها را بیاورید و فوراً به طور اعجاز همۀ کارها را انجام بدهید؟ شما دارید حکومتی را که در این حالی که ما در جنگ هستیم و در محاصرۀ اقتصادی به حسب واقع هستیم ـ ولو اینکه لفظاً گفته‏اند نه، لکن عملاً هست ـ و طلبهای ما را خارجیها نمی‏دهند، چیزهایی که ازشان خریده‏اند دولت، به آنها نمی‏دهد و همه جا در مخالف با این جمهوری اسلامی مشغول فعالیت هستند، شما یک حکومتی دارید که اگر این جمهوری اسلامی که همه جایش را می‏گویید خراب است، این خراب برداشته بشود، یک حکومت اسلامی زمان رسول‏اللّه‏ جای او بنشیند؟ اگر سراغ دارید معرفی کنید، معرفی کنید که اینها افرادی هستند که اگر این حکومت از بین برود، تمام کارهایی را که حالا زمین مانده است یا اینکه نتوانسته است این دولت انجام بدهد، آنها انجام می‏دهند، آنها همۀ آواره‏ها را مسکن برایشان با یک روز یا ده روز یا یک ماه درست می‏کنند و همه چیزشان را اصلاح می‏کنند و جنگ را هم به پایان می‏رسانند و صلح ایجاد می‏کنند به طوری که شرافتمندانه برای ایران باشد و همۀ امور را اصلاح می‏کنند، فوراً کشاورزی را به راه می‏اندازند و بازرگانی را به راه می‏اندازند و دانشگاهها را دانشگاه اسلامی می‏کنند و همه جا را سرتاسر ایران را گلستان می‏کنند. خوب، شماها اگر سراغ دارید معرفی کنید. خوب، می‏خواهید که این از بین برود، به جای او حکومت سابق بیاید. اگر نمی‏توانید معرفی کنید و معرفی نکنید، معلوم می‏شود که شما با جمهوری اسلامی به نام اینکه اسلامی است مخالف هستید؛ این «اسلامی» نباشد، هرچه می‏خواهد باشد. شما می‏خواهید این مطلب باشد که جمهوری اسلامی نباشد، هر کس دیگر می‏خواهد باشد. آن که می‏گوید حالا از زمان شاه ملعون بدتر هست، می‏فهمد چه می‏گوید؟ می‏فهمد دارد چه ضرری به اسلام وارد می‏کند؟
می‏فهمد که در زمان شاه ملعون سابق، بر این ملت، بر این بانوان ملت ما، بر این اشخاص ملت ما، بر این روحانیت، چه گذشت و چه رنجها بردند، و یک کلمه نتوانستند حرف بزنند؟ آقایان می‏بینند که حالا شکایتها زیاد است، پیشتر لابد شکایت نبوده است! پیشتر که مال مردم را بزور می‏گرفتند و جان مردم را آن‏طور تلف می‏کردند لابد شکایت نبوده! شکایت بوده، جرأت اظهار نبوده.

اگر یک روز مردم، آزادی امروز را داشتند، آن وقت می‏فهمیدید که شکایات در آن زمان چه بوده؛ روحانیون چه شکایتهایی داشتند، بازاریها چه شکایتهایی داشتند. امروز و آن روز فرقش این است که امروز مردم شکایت می‏کنند اگر یک چیزی واقع بشود و شما شکایات را چند برابر جلوه می‏دهید؛ آن روز مردم خفقان داشتند، اختناق در کار بود، جرأت نفس کشیدن نداشتند. حکومت سابق نفسها را قطع کرده بود و[حالا]شما به آنجا رسیدید که صاف در مقابل حکومت می‏ایستید و می‏گویید که این کار خطاست. شما جرأت می‏کردید که در حکومت سابق یک همچو کلمه‏ای یا یک همچو مقاله‏ای بنویسید؟ فرق ما بین حالا و آنجا این است که شمایی که قلمهایتان ـ خداوند آن قلمها را بشکند ـ آن طور آزاد است که[علیه]همه چیزها و مقدسات اسلام می‏نویسید و پخش می‏کنید و جلوی شما گرفته نمی‏شود ـ با اینکه باید گرفته بشود ـ فرق حالا و سابق این است که در سابق شما تسلیم بودید، اگر هم در دلتان چیزی بود در زبانتان نمی‏شد اظهار کنید و امروز در زبان و قلم و قدم، کارهایی می‏کنید و جلوه می‏دهید این جمهوری اسلامی را به اینکه این از زمان سابق بدتر است! به این نعمت خدا تشکر کنید، خوبهای این را ببینید. آن مقداری که در این دو سال خدمت شده است به این ضعفا و به این مستمندان و به این مستضعفین آنها را نگاه بکنید؛ نه اینکه یک جایی یک فساد می‏شود، شما تمام مسائل که انجام گرفته است نادیده بگیرید، فقط آن را بگیرید. این انحراف است، این بی‏انصافی است، این خلاف رضای خداست. کسانی دارند شب و روز به این مملکت خدمت می‏کنند؛ لکن آن قدر فساد زیاد است و آن قدر خرابی زیاد است که نمی‏توانند به این زودی این کارها را انجام بدهند. و مع‏ذلک، در این دو سال به قدر پنجاه
سال سابق کار انجام داده‏اند. شما ناشکری نکنید. خدای تبارک و تعالی ـ خدای نخواسته ـ یک وقت از شما عنایتش را برمی‏دارد و گرفتار همان می‏شوید که در طول پنجاه سال گرفتار بودید.

پاسخ قاطع به گروهک منافقین (مجاهدین خلق)

آنهایی که این طور هم با قلمهایشان، علاوه بر تفنگهایشان، با ما معارضه دارند ما به آنها کراراً گفته‏ایم و حالا هم می‏گوییم که مادامی که شما تفنگها را در مقابل ملت کشیده‏اید، یعنی در مقابل اسلام با اسلحه قیام کرده‏اید، نمی‏توانیم صحبت کنیم و نمی‏توانیم مجلسی با هم داشته باشیم. شما[3]اسلحه‏ها را زمین بگذارید و به دامن اسلام برگردید، اسلام شما را می‏پذیرد و اسلام هوادار همۀ شماها هست. فقط گفتن به اینکه ما حاضریم[کافی نمی‏باشد]و در آن نوشته‏ای که نوشته‏اید، در عین حالی که اظهار مظلومیتهای زیاد کرده‏اید، لکن باز ناشیگری کردید و ما را تهدید به قیام مسلحانه کردید. ما چه طور با کسانی که قیام مسلحانه بر ضد اسلام می‏خواهند بکنند می‏توانیم تفاهم کنیم؟ شما این مطلب را، این رویه را، ترک کنید و اسلحه‏ها را تسلیم کنید و اگر می‏گویید ما به قانون، در عین حالی که رأی نداده‏ایم، لکن سر به او می‏سپاریم و قبول داریم او را، به قانون شما، عمل کنید و قیام بر ضد دولت، که بر خلاف قانون است و قیام مسلحانه که بر ضد قانون است و اسلحه داشتن که بر ضد قوانین کشور است، به اینها عمل کنید، ما هم با شما بهتر از آن طوری که شما بخواهید عمل می‏کنیم. ما می‏خواهیم با آغوش باز همۀ گروههایی که هستند، بپذیریم و همۀ منحرفین را میل داریم که به استقامت برگردند. اسلام برای همین آمده است. اسلام آمده است که راه مستقیم انسانیت را به مردم، به جهان، ارائه بدهد و حتی الامکان هم خودش تعقیب کند برای برگرداندن منحرفین به راه راست اسلامی. اسلام، بلکه تمام مکتبهای توحیدی در طول تاریخ، برای اصلاح بشر آمده است. پیغمبر اکرم برای این مشرکینی که به جهنم خودشان را می‏فرستادند، برای
اینها تأسف می‏خورد، غصه می‏خورد برای اینها.[4]اسلام دین رحمت است، دین عدل است. دیانت قانون است، شما به قوانین اسلام سربگذارید، گردن فرو بیاورید. کشور اسلامی ما، همۀ شما را می‏پذیرد و من هم که یک طلبه هستم با شما حاضرم که در یک جلسه، نه در یک جلسه، در ده‏ها جلسه، با شما بنشینم و صحبت کنم، لکن من چه بکنم که شما اسلحه را در دست گرفته‏اید و می‏خواهید ما را گول بزنید. برگردید و به دامن ملت بیایید و اسلحه‏ها را تحویل بدهید و اذعان کنید به اینکه ما خلاف کرده‏ایم. دعوی نکنید که ما در جبهه مشغول جنگ هستیم. دعوی این را نکنید که ما از اول تا حالا همیشه طرفدار اسلام و یا طرفدار از مردم بودیم. این را دعوی نکنید؛ برای اینکه از شما پذیرفته نیست و شما قبل از اینکه اینجا به این مطلب برسید، مشت خودتان را باز کرده‏اید. شما الآن می‏بینید که بعض احزابی که انحرافی هستند و ما آنها را جزء مسلمین هم حساب نمی‏کنیم، مع‏ذلک، چون بنای قیام مسلحانه ندارند و فقط صحبتهای سیاسی دارند، هم آزادند و هم نشریه دارند به طور آزاد. پس بدانید که این طور نیست که ما با احزاب دیگری، با گروههای دیگری، دشمنی داشته باشیم. ما البته میل داریم که همۀ گروهها و همۀ احزاب به اسلام برگردند و راه مستقیم اسلام را پیش بگیرند و همه مسلم بشوند. بر فرض اینکه نشدند، مادامی که آنها با ما جنگی ندارند و با کشور اسلامی جنگی ندارند و در مقابل اسلام قیام مسلحانه نکرده‏اند، به طور آزاد دارند عمل می‏کنند و به طور آزاد حرفهای خودشان را دارند می‏زنند، لکن شما بنای بر این مطلب ندارید. و من اگر در هزار احتمال یک احتمال می‏دادم که شما دست بردارید از آن کارهایی که می‏خواهید انجام بدهید، حاضر بودم که با شما تفاهم کنم و من پیش شما بیایم؛ لازم هم نبود شما پیش من بیایید. و حالا هم به موجب احکام اسلام نصیحت به شما می‏کنم؛ شما در مقابل این سیل خروشان ملت نمی‏توانید کاری انجام بدهید. شما اگر یک وقت ملت قیام کند، مثل یک ذره‏ای در مقابل این سیل خروشان هستید. برگردید به دامن اسلام، بیایید آن
چیزی را که دیگران می‏خواهند به شما بدهند و وعدۀ آن را به شما می‏دهند در اسلام برای شما مهیاست. شما دست بردارید از قیام مسلحانه و آن چیزهایی که به غارت برده‏اید از بیت‏المال مسلمین برگردانید و با مسلمین دیگر با هم باشید. شما معزز و محترم هستید، لکن مادامی که اسلحه در دست شماست و شما در همین نوشته اظهار مظلومیت و اظهار اینکه ما می‏خواهیم کارها درست بشود و تفاهم بشود، وقتی در همین جا تهدید به قیام می‏کنید، ما نمی‏توانیم از شما این طور مسائل را قبول کنیم، لکن بهتر است که شما با این جمهوری مخالفت نکنید. اگر شما واقعاً، برای مردم و برای این ملت و برای این کارگرها و برای این دهقانها دلسوز هستید، این را بدانید که اگر این جمهوری اسلامی ـ خدای نخواسته ـ شکست بخورد، شکست مستضعفین در سرتاسر جهان است.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته