بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

در رأس امور بودن وحدت نیروهای مسلح و مردم

من متقابلاً به آقایان تبریک عرض می‏کنم. امیدوارم که این سال، سال وحدت و پیروزی و رحمت باشد. در رأس همۀ امور قضیۀ وحدتی است که باید بین همۀ نیروها و همۀ ملت باشد. شما می‏دانید که در رژیم سابق یک کار خود محمد رضا داشته است که به من گفته‏اند و آن این بود که بین سران ارتش اختلاف می‏انداخته است، نظرش به این بوده که از او به او بد می‏گفته، از او به او بد می‏گفت. این کار برای این بوده است که خوف از خود ارتش داشته، می‏ترسیده که مبادا اینها یک وقت با هم بشوند و کلکش را بکنند. ان شاءاللّه‏، حالا دیگر این حرفها نیست. شما همه باید احساس این مطلب را بکنید که یک کشوری که همۀ نیروهای تبلیغاتی و نظامی و همۀ چیزها در همه جا ـ تقریباً ـ به ضدش قیام کردند و مشغول توطئه هستند و ما ماندیم خودمان و به حسب ظاهر بعضی از کشورها که یک اظهار دوستی می‏کنند، لکن این ملتها ـ یعنی ملتهای اسلامی ـ و آنها هم که رنج دیدند از حکومتهای خودشان و سایر جاها، این نهضت را شاید یک بارقۀ امیدی برای خودشان حساب بکنند. ان شاءاللّه‏، سایر کشورها هم توجه بکنند و شاید حکومتها هم بفهمند این مطلب را که اگر با ملتها باشند، بهتر از این است که علیه ملتها با ابرقدرتها. ترتیب تقریباً حالا از سابق هم همین بوده است، اشخاصی را آنها انتخاب می‏کردند و با
جهاتی آنها را سرکار می‏آوردند، آنها ملتهایشان را تحت فشار و تحت ظلم قرار می‏دادند و منافع کشورهایشان را می‏دادند به آن قدرتهای بزرگ، پشت به ملتها می‏کردند و رو به کسانی که دشمن بودند با ملتها و با اساس این ملتهای اسلامی بخصوص. و این یک اشتباهی از حکومتها بوده است که خیال می‏کردند که اگر قدرتهای بزرگ را به دست بیاورند، بهتر از این است که قدرت ملت خودشان را به دست بیاورند و این علاوه بر اینکه یک خیانت به ملتها بوده است، آن کامیابی که باید برای یک انسان باشد و آن ارزشی که باید برای یک انسان باشد اینها از دست داده بودند. ارزش یک انسان به این است که مکتبی که تابع آن مکتب است حفظ کند و ملتی که او ـ مثلاً ـ الآن حکومت می‏خواهد بکند بر این ملت، حفظ کند و همراه او باشد، نه اینکه یک جنایتکاری را با خودش همراه کند و ملت خودش را که ارزش دارد برای یک حکومت از دست بدهد.

مقایسه نظام اسلامی با رژیم پهلوی

شما مقایسه کنید بین حالای ایران و زمان سابق؛ محمدرضا چی داشت در ایران، جز قلدری و یک چیزی که تمام ملت تقریباً ـ الاّ آنهایی که از او استفاده‏های غیرمشروع می‏کردند ـ حتی نیروهای خودش، با او مخالف بودند و او دربین ملت خودش که باید ارزشی می‏داشت هیچ ارزشی نداشت. و لهذا، اگر او با قوای خودش، آنهایی که به او ـ مثلاً ـ سرسپرده بودند، یک کاری می‏خواست انجام بدهد، آنهایی که باید با حکومت موافق باشند، موافقت نداشتند، کارشکنی هم می‏کردند. شما حتماً بدانید که اگر یک همچو جنگی که الآن برای کشور ما پیش آمده است و به مشاهده دارید می‏بینید که همۀ ملت، زن و مرد و بچه و بزرگ و همه، روحانی غیر روحانی، همه دست به هم دادند، پشتیبانی از ارتش می‏کنند، این سابقه ندارد، یک همچو چیزی در زمان محمدرضا ممکن نبود. من نمی‏دانم شماها یادتان هست، شاید بعضی یادتان باشد که وقتی متفقین در این جنگ اخیر آمدند و ریختند به ایران و رضا خان آن وقت بود، با اینکه همه چیز
ملت خوف این بود که از دست برود، همه چیزش، همۀ قوای خارجی ریختند به ایران، یعنی از همۀ دسته‏ها آمدند، ولی مردم شادی می‏کردند برای اینکه رضا خان رفت، تمام آن چیزها را تحمل می‏کردند و شادی می‏کردند که رضا خان رفت. اول کسی که به من گفت یک نفر بود که توی خیابان داشتم می‏رفتم مژدۀ این را داد که رضا خان رفت. این مژده‏ای بود برای آنها، چرا؟ برای اینکه رضا خان نیامده بود که به ملت خدمت کند، آمده بود و ملت را در قید و اسارت قرار داده بود و زمان محمد رضا هم همین مسائل بود. آن روزی که محمد رضا رفت، خوب، شما دیدید که خیابانها چه بساطی داشتند. و این برای یک انسان که بخواهد ارزش انسانی داشته باشد ـ البته آنها که نمی‏خواستند این را ـ تمام ارزش انسانی به این است که آنهایی که این داردبر آنها حکومت می‏کند، از او راضی باشند و دلگیر باشند از اینکه از بین رفته است. وقتی که یکنفر آدم اینجور معامله کرده است که همچو که می‏رود تمام خیابانها به هم می‏ریزد و شادی می‏کنند و گل می‏پاشند، با حالا شما مقایسه کنید، حالایی که شما همه‏تان در پیش ملت برادر هستید، همه باهمید؛ یعنی، شما آنها را به برادری پذیرفتید، آنها هم شما را به برادری پذیرفتند. همۀ ملت در یک مشکلی که برای دولت پیش می‏آید همراهی می‏کنند، در یک مشکلی که برای ارتش پیش بیاید همراهی می‏کنند، همه‏شان با هم هستند. این ارزش است از برای یک گروهی که می‏خواهند در یک مملکتی پاسداری کنند از مملکت. مع‏الأسف، اصل الفاظی که آن وقتها بود «پاسبان»، «ژاندارم»، این الفاظ اصلاً محتوا نداشت. پاسبان آنروز «پاسبان» نبود؛ اشخاصی بودند که به مردم زور می‏گفتند و چه می‏کردند. ژاندارم، ژاندارم نبود؛ اشخاصی بودند که در راهها مردم را لخت می‏کردند، به عوض دزدها! با دزدها رفیق می‏شدند. همین امروز من خواندم، در یکی از اخبار خارجی، گفته بود که پاسدارها ژاندارمری را اجاره می‏دادند، برای اینکه آنها از مردم چیز بگیرند، این مبلغ را باید بدهند! سابق هم استانداری‏ها این طور بود. استانداری هر استانی اجاره می‏شد! فلان کس که می‏خواهد استان خراسان را بگیرد، چه‏قدر خراسان سعه دارد و چه‏قدر می‏شود از آنجا دزدی کرد و چپاول کرد، به همان نسبت باید یک مقداریش را به صدر اعظم
وقت بدهد تا حکومت آنجا را به او بدهد! دیگر آنجا تیول او است. دیگر هر چه مردم شکایت کنند و هر چه او ظلم بکند اصلاً سران کشور ترتیب اثر نمی‏دادند، این وضع بود. حالا این یک مقدارش است. چیزها بود که من نمی‏توانم همۀ مسائلی را که خود من مشاهده کرده‏ام برای شما حالا بگویم. اما حالا چه جوری است؟ حالا نه آن وضع هست که ژاندارمش بخواهد سرگردنه‏ها برود دزدی کند، نه آن وضع هست که پاسدارش و پاسبانش بخواهد مردم را ـ مثلاً ـ در کلانتری‏ها وقتی مردم بروند بترسند از اینکه برویم آیا چه خواهد شد و نه ارتش این‏طوری است و نه هیچ‏کدام، نه حکومتش این‏طوری است. امروز هیأت دولت که آمده بودند اینجا من دیدم، آقای رجایی نخست وزیر است، توی اینها اصلاً ـ اینها جلو نشسته بودند، آن هم آنجا آن کنار ـ کوچکتر از اینها هم بود؛ جثه‏اش هم کوچکتر است. گفتم به ایشان که شما یاد بیاورید آن نخست وزیرها و هیأت دولت آن وقت را، یک مأمور حکومت یک شهر وضعش یک وضعی بود که شبیه نخست وزیر آن وقت بود. یک فرمانفرمایی در آن وقت بود و وضع حرکتش، جلویش باید چند نفر آدم باشد، عقبش چند نفر آدم باشد، در اطراف منزلش چه جور باشد. همین بساطهای عجیب و غریب بود که من مُشاهِد بودم.

اتحاد نیروها در مقابل شیطنت‏های داخلی و خارجی

در هر صورت، این مسائل حل شد الحمدللّه‏ در اینجا. الآن ملت است و ارتش است و ژاندارمری است و پاسدار است و پاسبان است و رئیس جمهور است و همه مخلوط‏اند به هم و همه با هم هستند. این با همی را باید حفظ کنید شما. پاسدارها شما را مقابل خودشان قرار ندهند؛ شما هم خودتان را مقابل آنها قرار ندهید. شما همه با هم برادر هستید. چرا برادرها با هم نباشند و مقابل هم بایستند؛ دولت با ـ مثلاً فرض کنید ـ شما، شما با دولت. همه، اجزای یک خانواده الآن هستید، این خانواده را باید حفظ کنید. در یک خانواده آن اشخاصی که مدیر آن خانواده هستند اگر با هم اختلاف داشته باشند این خانه را نمی‏شود اداره کرد، چه برسد به یک کشوری که به این طول و عرض است و با این همه
مخالفتهایی که از خارج دارد می‏شود و از داخل مفسدین دارند می‏کنند. ما نباید آلت دست این گروههایی قرار بگیریم که آمدند و می‏خواهند فساد کنند در اینجا و هر کدام هم ریشه دارند به یک جایی؛ این یکی ریشه دارد به شوروی، یکی ریشه دارد به امریکا. ما نباید خودمان را دست اینها بدهیم که اینها ما را بازی بدهند، اغفال کنند ما را. آنها خیلی می‏خواهند و در نظر دارند که ماها را اغفال کنند.

آنهایی که الآن مسلح هستند در این کشور و یکیشان در سر حدی که آقایان دارند آنجا فداکاری می‏کنند، یکی از این فداییهای خلق، یکی از این چریکها، یکی از این منافق‏ها، آنجا نیست. همه جمع شدند در این شهرهایی که می‏شود در آن شلوغ کرد. تا بفهمند کی می‏خواهد بیاید الآن آنجا صحبت کند، باید چه کرد، بساطش را درست می‏کنند، تا وقتی که او برود. او هم غافل از این اینکه حالا مسئله اینطوریها ست برود آنجا و بریزند اینها به هم و یک آشوب درست کنند. می‏دانند که چه جوری باید این دسته را با آن دسته مقابل هم قرار بدهند. آنها درس نفاق را آموخته‏اند. ما باید خودمان توجه کنیم به اینکه نبادا زیر تأثیر اینها برویم و اینها ما را آلت دست کنند، برای ابرقدرتها عمل بکنند و ما آلت دست آنها باشیم، به جان هم بیفتیم؛ سپاه پاسدار علی حدّه، برای خودش یک دفتری باز کند، مثلاً ژاندارمری هم علی حدّه، ارتش هم علی حدّه، و همه با هم مخالف. آمال همۀ دشمنهای شما این است که شماها با هم مخالف باشید.

شما الحمدللّه‏ با هم موافقید. حالا ممکن است بعضی جوانها متوجه به‏مسائل نباشند؛ اما اشخاص صحیح متوجه‏اند به مسائل. این مملکت ما آسیب دیگر نخواهد دید اگر این ملت به همین جور که هست پشت سر شما باشد؛ به همین طوری که الآن می‏بینید پشت سر شما باشند. و شما هم خودتان را خدمتگزار ملت حساب کنید؛ این طور نباشد که هر کس خیال کند حالا من که یک قدرتی دستم آمده است باید این اشخاصی که زیر دست است بکوبم. این مسائلی بوده که سابق بوده است؛ در حکومتهای سابق بوده. حالا هم در بعضی از کشورها، یا بسیاری از کشورها هست این مسائل. اگر ما بخواهیم یک رژیم اسلامیِ انسانی داشته باشیم و برای خودمان ارزش قائل بشویم، باید همۀ اینهایی که
دست اندرکار هستند و همۀ ملت، یک مقصد داشته باشند و آن مقصد این است که[خدمت بکنیم به]این کشوری که الآن جنگزده است و در سالهای طولانی غارت‏زده شده بود و در طول رژیم شاهنشاهی تحت فشار ظلم بوده. و همان سلاطینی که «جنت مکان» بهشان می‏گفتند همان سلاطین جنایتشان کمتر از دیگران نبوده، همانهایی که ـ مثلاً ـ بعضیشان خیلی خوش اسم‏اند به آنها «عادل» می‏گفتند، وقتی تاریخشان را ملاحظه بکنید از جنایتکارها بودند، اسمشان را عادل می‏گذاشتند.

وظیفۀ نیروهای مسلح در زدودن تلخیهای گذشته

یک نکتۀ دیگر این است که یک ذائقۀ تلخی از زمان سابق ناچار مانده است؛ اینها می‏دیدند که در کلانتری وقتی می‏خواهند وارد بشوند، باید با چه زحمت[بروند]و کلانتری که باید پناه مردم باشد، باید[مانع]ظلم و جور و این طور چیزها نسبت به مردم باشد، در آن وقت این طور بود که یک کسی اگر گرفتار می‏شد و می‏خواست برود به کلانتری، عزا می‏گرفت که حالا برود آنجا چه خواهد شد! اینها ذائقۀ ملت را تلخ کرده است.

و شما باید جدیت کنید به اینکه این ذائقۀ تلخ را مبدل کنید به یک ذائقۀ شیرین. الآن دست شماست که می‏توانید این کار را بکنید. مردم همه حاضرند، طبقۀ میلیونی مردم خیلی مردم خوبی هستند، اینها حاضرند برای همه مسائل. اگر قوایی که در رأس هستند دستشان را دراز کنند به سوی مردم، همۀ مردم حاضرند برایشان. پشت نکنند به مردم، رویشان به مردم باشد، پشتشان به ابرقدرتها. قدرت شما باید از خود مردم باشد. آنها نمی‏توانند به شما قدرت بدهند. شما باید خودتان قدرتمند بشوید. اگر آنها می‏توانستند، محمد رضا را حفظش می‏کردند، همه می‏خواستند حفظ بکنند، نتوانستند حفظ بکنند.

در هر صورت، باید امروز همۀ قوای مسلح که هستند، همه با هم، دست به هم بدهند و همه ذائقۀ تلخی که از رژیم سابق در ذایقۀ مردم آن طور تلخ بود این را شیرینش کنند به رفتار خوش، به کردار خوش، به اینکه مردم احساس بکنند که من حالا که توی خانه
هستم، پاسدارها، پاسبانها، از من حفاظت دارند می‏کنند نه اینکه بترسد که خود آنها نبادا بیایند خانۀ مرا غارت کنند! سابق این وضع بود، حالا باید این طور باشد که احساس اطمینان بکنند مردم به این قوایی که هست. احساس بکنند آنهایی که در مرزها هستند دارند اینها را حفظ می‏کنند، حالا این احساس هست. البته یک دسته‏ای افتاده‏اند توی همان طبقات، آنجا هم دارند فساد می‏کنند، لکن باید ما توجه داشته باشیم که به مردم اطمینان بدهیم، اطمینان خاطر بدهیم. مردم صبح وقتی از خانه بیرون می‏آیند بفهمند که نه، اینها همه چیزشان محفوظ است؛ هم دیانتشان محفوظ است و هم دنیایشان محفوظ است و هم بازارشان محفوظ است. این طور نباشد که وقتی که می‏آیند با دلهره بیرون بیایند. شما می‏دانید و من می‏دانم که آنوقت وقتی ما از منزل می‏خواستیم برویم بیرون، چون ما معمّم هم بودیم دیگر بدتر، گناه زیاد بود. از منزل هم که می‏خواستیم برویم یک جایی، در یک پناهی بنشینیم با هم یک قدری درد دل کنیم، وقتی می‏خواستیم برویم، باید یک وقتی برویم که نبادا گرفتار بشویم بین راه. ما گاهی می‏رفتیم در یک جا و از صبح تا شب در همان جا می‏ماندیم. گاهی وقتها من یک مباحثه که داشتم، یک عده‏ای بودند، یک روز من آمدم دیدم یک نفر است. گفت که همه‏شان فرار کردند توی باغها! از ترس اینها که می‏آمدند تو مدرسه‏ها می‏گردیدند هر که بود می‏بردند، احساس تزلزل و خوف و همه چیز، در ایشان بود. الآن شما باید کاری بکنید که تمام اینها برگردد به یک حال طمأنینه، به یک حال آرامش. وقتی کشوری آرامش داشته باشد، از حیث قلبش مطمئن باشد. که ارتشش آنجا که او دارد زندگی می‏کند برای حفاظت اوست و ژاندارمریش هم در راهها می‏خواهد حفاظت کند. و پاسبانش و پاسدارش هم در شهر دارد حفاظت می‏کند از او، این آرامش خاطری پیدا می‏شود و این آرامش خاطر از همه نعمتها بالاتر است. این اطمینان از همۀ نعمتها بالاتر است. انسان ممکن است که صد تا پارک داشته باشد، لکن اطمینان خاطر نداشته باشد. شما خیال می‏کنید که الآن این رئیس‏جمهوری امریکا خیلی اطمینان خاطر دارد؟ دلهره ندارد؟ او در مقابل خودش یک قدرت دیگر می‏بیند، نمی‏تواند او را ببیند و الآن تمام کوشش او صرف این است که
یک کاری بکنیم که بر آنها غلبه بکنیم. خوف و دلهره دارد. شماها کمتر از آنها دلهره دارید. و آنهایی که درویش مسلک‏اند و ـ عرض می‏کنم که ـ گوشه‏نشین‏اند از شما کمتر دلهره دارند. شماها باید کاری بکنید که مردم دلهره نداشته باشند، مردم خوف نداشته باشند که آیا ما حالا از خانه که بیرون آمدیم پاسدارها چه خواهند کرد با ما، پاسبانها چه خواهند کرد، توی خانه که هستیم چه خواهد شد. اطمینان به مردم بدهید، وقتی اطمینان به مردم دادید، هم دنیای شما اداره می‏شود و هم آخرت شما اداره می‏شود.

من امیدوارم که این سال، سال وحدت و سال اطمینان بخشیدن به مردم و سال پیروزی باشد. ان شاءاللّه‏، همه پیروز باشید.