تهدیدات خارجی

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

وحشت دولتمردان امریکا از اثبات جرائم و جنایات

من باید تشکر کنم از آقایانی که زحمت کشیدند و به کشور خراب مظلوم ما آمدند. ان شاءاللّه‏ خداوند توفیق بدهد به همه که به راه حق بروند و از مظلومها طرفداری کنند در تمام کشورها. من یک سؤالی دارم و آن اینکه، چرا آقای کارتر از آمدن این هیأتها به ایران اینقدر وحشت دارد. و چرا برای کسانی که از مملکت خودشان هستند، و از شخصیتهای بارز هستند، برای آمدن ایران جریمه قرار داده است. و چرا از آمدن شاه به ایران اینقدر وحشت دارد. و چرا از محاکمۀ این اشخاصی که در سفارت اینجا، که به اصطلاح ما لانۀ جاسوسی است، وحشت دارد. اگر ایشان دخالتی در مقدرات مملکت ما نکرده است، و اگر دولت امریکا با سرنوشت مملکت ما کار نداشته است، و سفارتخانۀ او مثل سفارتخانه‏های صحیح هست، او باید پیشقدم بشود به اینکه هیأتهایی بیایند رسیدگی کنند. چرا اینقدر وحشت دارد از اینکه رسیدگی بشود. مگر چه کرده است؟ مگر دولت امریکا با مملکت ما چه کرده است که ایشان وحشتناک است؟ اگر آنطوری که ایشان مدعی هستند، و طرفدارهای ایشان مدعی هستند، با کمال خوبی رفتار کرده است، و به قوانین بین‏المللی احترام گذاشته است، و با ایران به طور ظلم وجور رفتار نکرده است، باید ما که ادعا می‏کنیم، او بفرستد یک عده‏ای خودش، تجهیز کند یک جمعیتهایی از همۀ اطراف دنیا که بیایند اینجا، و ببینند که او چقدر رفتار خوب کرده است. چقدر با
مردم ایران به انسانیت رفتار کرده است. و این ایرانیانند که نمک‏نشناسند! ما اگر دلیل دیگری نداشتیم برای مجرم بودن امریکا جز این جلوگیری کردن از افرادی که از ملت خودش است، و از شخصیتهای بزرگ ملت خودش هستند، و او برای آنها جریمه قرار داده است پنجاه هزار دلار و ده سال حبس. مگر چه شده است؟ مگر چه کرده است در اینجا که برای افرادی که می‏خواهند بیایند رسیدگی کنند جریمه قرار می‏دهد؟ ما اگر هیچ دلیلی نداشتیم الاّ این، کسانی که اطلاع نداشتند می‏فهمیدند که یک مسئله‏ای در کار هست که این وحشت را دارد. کارهایی انجام شده است که این وحشت را دارد.

کشورهای ضعیف میدان همیشگی تاخت و تاز ابرقدرتها

مع الأسف ملتهای ضعیف، کشورهای ضعیف در حال جنگ و در حال صلح، اینها پایمال می‏شوند. گفته می‏شود که خروس، هم در عزا و هم در عروسی ذبح می‏شود، ملتهای ضعیف هم اینطورند. من هر دو جنگ بین المللی را یادم هست، و گمان ندارم هیچ کدام از شما جنگ بین‏المللی اول را یادش باشد. ما در جنگ بین‏المللی هم مشاهده می‏کردیم، من کوچک بودم لکن مدرسه می‏رفتم، و سربازهای شوروی را در همان مرکزی که ما داشتیم؛ در خمین، من آنجا آنها را می‏دیدم، و مورد تاخت‏وتاز ما واقع شدیم در جنگ بین‏المللی اول. جنگ بین‏المللی دوم را بسیاری از شماها یادتان است که ما مورد تاخت‏وتاز این سه قوه واقع شدیم؛ امریکا، انگلستان، شوروی. سربازهای آنها در همۀ کشور ما تقریباً پخش بودند. شوروی تقریباً از بیرون تهران تا خراسان، انگلستان در قم و آنجاها، و کسان دیگر هم جاهای دیگر. ما مورد تاخت‏وتاز بودیم به عنوان پل پیروزی. ما باید مورد تاخت‏وتاز بشویم تا آقایان پیروز بشوند. بعد هم که پیروز شدند و حال صلح پیش آمد باز ما ذبح شدیم. کشورهای ضعیف اینطورند؛ در حال صلح مورد تاخت‏وتازند و ذبح، و در حال جنگ هم همین طور. ما حال صلحمان بدتر از حال جنگمان بود، در حالی که دنیا در صلح به خیال خودشان آرامش و صلح بود. این قوای بزرگ جنگ نداشتند، فرصت داشتند که همه چیز ما را از دست بدهند، بگیرند از ما. ما
در طول مدتی که انگلستان و امریکا در اینجا دخالت مستقیم داشتند، هیچ چیز خودمان نداشتیم. نه فرهنگ ما یک فرهنگ سالم بود و فرهنگ خودمان بود، نه تربیت می‏شد در دانشگاههای ما اشخاصی که برای خود ملت باشند و به درد خود ملت بخورند، و نه قوای نظامی ما از ما بود و برای ما بود، و نه جهات اقتصادی ما مربوط به خودمان بود. تمام طرحهایی که ریخته می‏شد از آنجا بود. شاه مخلوع در یکی از کتابهایش که بعد جمع کردند، این کلمه بود که بعد از اینکه این قوای ثلاثه آمدند و اجتماع کردند سرانشان در تهران، او نوشته است که اینها صلاح دیدند که من باشم، ما باشیم در ایران. بعد آنهایی که اطرافش بودند، لابد به او فهماندند که بد غلطی کردی. آن کتاب را با آن جمله‏اش را دیگر محو کردند و جمع کردند، از قراری که گفتند. این یک سندی است از زبان یک نفری که در اینجا به طور ظلم سلطه داشت، این یک اقراری است از او، به اینکه آنها من را در اینجا قرار دادند. قبل از او برای پدرش هم همین مسئله بود، منتها آن را خود انگلیسها در رادیوی دهلی اقرار کردند، گفتند ما رضاخان را آوردیم در ایران و سلطنت به او دادیم، لکن به ما خیانت کرد و او را بیرون کردیم. این هم اقراری بود که انگلستان کرد. آن هم اقراری بود که همان کسی که دست‏نشاندۀ خود آنها بود کرد. در یکی از صحبتهایش محمدرضا گفت که لیست وکلا را از سفارتخانه می‏نوشتند و پیش ما می‏فرستادند، و ما ملزم بودیم که آنها را وکیل کنیم. ما، هم وکلا را با این کلمه می‏شناسیم و هم محمدرضا را، و دستگاههای دولتی را با این کلمه می‏توانیم بشناسیم و هم امریکا و شوروی و انگلستان را. اینها شواهدی است که هست.

نرسیدن فریاد مظلومیت ملت ایران به دنیا

ما می‏خواهیم ببینیم که این ملت ما چه می‏گفتند. از اول که رضاخان سرکار آمد و مشغول به فسادکاری شد، و قیام کردند علمای اسلام، از آذربایجان یک دفعه، از خراسان یک مرتبه، بعدش هم باز یک دفعۀ دیگر، و از اصفهان یک دفعه، که علمای ایران هم تقریباً از بسیاری جاها به اینها ملحق شدند، اینها می‏خواستند جنگ بکنند؟ چه
می‏گفتند اینها؟ مردم در 15 خرداد چه می‏گفتند؟ این 15 خردادی که فردا سالروزش هست، مردم چه می‏گفتند که مستحق این بودند که آنطور که گفتند پانزده هزار مظلوم را اینها به خاک و خون کشیدند، و از قراری که می‏گفتند هدایتش هم خود شخص شاه مخلوع می‏کرده. اینها چه می‏گفتند که مستحق این مسائل شدند؟ ملت ایران در طول این قریب بیست سال که از اول 15 خرداد تا حالا هست، اینها چه می‏گفتند؟ چه می‏گویند؟ مع الأسف تمام رسانه‏های گروهی خارج و بعضی از داخلیها همه در خدمت ابرقدرتها هستند. ما نمی‏توانیم صدای مظلومیت این ملت را به دنیا برسانیم، ما وسیله نداریم. همۀ روزنامه‏های خارج به ضد ما چیز می‏نویسند. همۀ رادیوها و تلویزیونهای خارج به ضد ما پخش می‏کنند اکاذیب را. در دنیا ایران را مثل یک جنگلی که تویش یک دسته وحشی جمع شده‏اند و ریخته‏اند به جان مردم، و دارند قتل عام می‏کنند همه را، و پستانهای زنها را می‏برند و چه می‏کنند و چه می‏کنند[معرفی می‏کنند]. ما چطور ندای مظلومیت این ملت را به دنیا برسانیم؟ کی می‏رساند این ندا را به دنیا؟ همه در خدمت آنها هستند. حالا ببینیم که شما آقایان و خانمها که آمدید و رسیدگی کردید اینجا، می‏توانید؟ همچو قدرتی دارید که این مسائل ایران را برسانید؟ ما می‏خواهیم آنی که حقیقت است، هیچ نمی‏خواهیم طرفداری از ما بشود، ما می‏خواهیم طرفداری از حقیقت بشود. آنچه که حقیقت است شما به ممالک خودتان برسانید. آنجا بگویید قضیۀ 15 خرداد را که چه بوده است. و فردا مشاهده می‏کنید که این ملت که 15 خرداد را همیشه عزادار خواهد بود، می‏بینید که این ملت چه می‏گویند. 15 خرداد با آنها چه کرده است، 17 دی[1]با آنها چه کرده است. ما هر روز در طول این قریب دو سالی که نهضت بالا گرفته بود، ما هر روز یک مسئله‏ای داشتیم، یک مسئلۀ قتل عامی. آیا هیچ شما اطلاع از این حبسیهای زمان رضاخان و محمدرضا خصوصاً زمان محمدرضا هیچ اطلاعی از اینها پیدا کردید؟ هیچ می‏توانید تصور کنید که در این زیرزمینها که در محبسهای اینها موجود است، با این
جوانهای ما چه کردند اینها؟ شما به تلویزیون در دیشب، پریشب که دادگاه را نمایش می‏داد نگاه کرده‏اید ببینید که آنهایی که خودشان را نشان می‏دهند یکی ـ دو تا مورد است، اینکه چه بوده است قصه؟ شما می‏دانید که پای بعضی از روحانیین ما را در حبس اره کردند؟ شما می‏دانید که در تاوه گذاشتند این جوانهای ما را و بو دادند؟ ما چطور مطالبمان را به دنیا برسانیم؟ من گمان می‏کنم که شما هم نتوانید؛ فردا وقتی که رفتید در محلهای خودتان، شروع کنند آن قلمهای اجیر و آن خیانتکارهای به همۀ بشریت، شروع کنند بر ضد شما یک چیزهایی را نوشتن که حرفهای شما را خنثی کنند، لکن به اندازۀ قدرتتان حق را بگویید.

نهراسیدن ملت ایران از دخالت نظامی و حصر اقتصادی

ملت ما الآن قیام کرده است و نهضت کرده است، و من امیدوارم که پیش ببرد و هیچ قدرتی نتواند در ایران دیگر آن کارهایی را که می‏کرد بکند. آقای کارتر و امثال او الآن تمام همّشان این است که دوباره آن مسائل را برگردانند که در زمان شاه مخلوع بود؛ لکن این یک آرزویی است که این ابرقدرتها باید به گور ببرند. ایران دیگر اجازه نمی‏دهد که اینها دخالت در آن بکنند. اگر آنها خیال کرده‏اند که نظامی زیاد دارند و وسایل جنگ و آدمکشی زیاد دارند، ما هم مظلوم زیاد داریم و مشت گره کرده، و یوم مظلوم از یوم ظالم شکننده‏تر است. ما را اینها می‏خواهند در تنگنای اقتصادی قرار بدهند و قرار داده‏اند. و مع‏الأسف این دولتهایی که ادعا می‏کنند که ما متمدن هستیم، و ادعا می‏کنند که ما مستقل هستیم، از همین مسئله فهمیده می‏شود که اینها چکاره‏اند. کارتر آنجا نشسته و حکمفرمایی می‏کند، و این ملتها، دولتها یعنی، این دولتهایی که تحمیل شده‏اند بر ملتها، اینها هم فرمانبرداری می‏کنند؛ اینها هم استقلال ندارند. نه اینکه همین دولتهای ضعیف استقلال نداشته باشند، معلوم شد دولتهای قوی هم استقلال ندارند. اینها نمی‏توانند، می‏ترسند از امریکا که مخالفت با ما را نکنند، نه اینکه بخواهند مخالفت کنند؛ برای اینکه مخالفتشان برای خودشان هم ضرر دارد، شاید بیشتر هم ضرر داشته باشد. بسیاری از
دولتها به ما گفته‏اند که ما همان چیزهایی که از دیگران می‏گیرید ما به شما می‏دهیم. کسی هم به ما ندهد ما یک مردمی هستیم مظلوم، و استقلال خودمان را حفظ می‏کنیم. ما اگر امر دایر بشود به اینکه برگردیم به حال سابق بشریت، و با الاغ از این طرف به آن طرف برویم و آزادی‏مان را حفظ بکنیم، یا خیر، بندۀ آقای کارتر و امثال او از ابرقدرتها باشیم و زندگانیهای فلان و کذا داشته باشیم، ما آن را ترجیح می‏دهیم، ملت ما آن را ترجیح دارد می‏دهد. ملت ما شهادت را دارد ترجیح می‏دهد، و می‏گوید که ما می‏خواهیم شهید بشویم. از اول نهضت تقریباً ـ من در نجف بودم آن وقت ـ تا حالا زن، مرد، جوانها می‏آیند و از من استدعا می‏کنند که شما دعا کنید ما شهید بشویم، من دعا می‏کنم ثواب شهید پیدا کنند. یک مجلس عقدی که ما چند وقت پیش از این در همین تهران داشتیم، آن زن و مردی که با هم ازدواج کردند، بعد آن زن یک کاغذی به من داد خواندم. دیدم می‏گوید که شما دعا کنید من شهید بشوم. زنی که تازه عروسی کرده، شوهر کرده، می‏گوید شما دعا کنید من شهید بشوم. یک ملتی که شهادت را می‏طلبند و دعا می‏خواهند برای شهادت، اینها از دخالت نظامی می‏ترسند؟ اینها از حصر اقتصادی می‏ترسند؟ همۀ عالم درهای ممالکشان را به ما ببندند همه و ما باشیم، این عده‏ای که، سی و چند میلیونی که در این ایران زندگی می‏کنیم، یک دیواری دور ایران بکشند و ما را در همین ایران حبس بکنند، ما این را ترجیح می‏دهیم به اینکه درها باز باشد و چپاولگرها بریزند به مملکت ما. ما می‏خواهیم چه بکنیم که به این تمدنی که از توحش بدتر است، این تمدنی که حیوانات بیابان در رفتارشان از آنها بهتر است، ما می‏خواهیم چه بکنیم به این تمدن برسیم. این دروازۀ تمدنی که شاه مخلوع می‏خواست به روی ما باز بکند، یعنی قدرتها را بر ما مسلط کند، و همۀ دارایی ما را ببرد و چند تا عروسک برای ما بفرستد، نفت ما را ببرند و برای ما پایگاه برای خودشان درست بکنند، ما این تمدن بزرگ را می‏خواهیم چه بکنیم؟ این تمدن است؟ این پدر و پسر و خصوصاً این پسر کشور ما را به عقب راند و همه چیز ما را به باد داد، به طوری که اگر الآن همۀ ملت دستشان را به هم بدهند و دستشان را به هم داده‏اند بحمداللّه‏، و بخواهند تعمیر کنند آن چیزی که در این
قریب پنجاه سال بر ما گذشته است، و آن چیزی که از بیست و چند سال پیش از این به وسیلۀ امریکا بر مملکت ما گذشته است، سالهای طولانی لازم است تا ما ترمیم کنیم اینها را. ما می‏خواهیم چه کنیم روابط داشته باشیم با آنهایی که می‏خواهند ما را بچاپند؟ رابطۀ ما با آنها غیر از این است که رابطۀ چپاولگر و چپاول‏بشو است؟ برای چه ما می‏خواهیم این را؟ درها را همه را ببندند و ما را محاصره اقتصادی بکنند. ما خودمان در اینجا مملکت وسیعی داریم، آب هم داریم، خدا باران هم به ما می‏دهد، خودمان می‏کاریم و می‏خوریم و هیچ احتیاجی به این مسائل نداریم. آنها نترسانند یک ملتی را که می‏خواهد خودش را به کشتن بدهد تا استقلالش را حفظ بکند. این استقلالی که ما پیدا کردیم و این آزادی که ما پیدا کردیم یک هدیۀ آسمانی است، یک هدیۀ الهی است به ما رسیده، و ما مکلفیم این را حفظش کنیم. اگر ما این را حفظش نکنیم به نعمت خدا، قدردانی از نعمت خدا نکرده‏ایم، کفران کرده‏ایم نعمت خدا را، ما باید این را حفظش بکنیم. ما از این تهدیدهایی که می‏کنند و کشتیهایشان را می‏آورند در مثلاً خلیج و امثال اینجا، و از این طرف و از آن طرف و اینها، حالا دیگر این حرفها کهنه شده. پیشتر بله، زمان سابق اینطور بود که تا یک قراردادی را می‏خواستند تحمیل کنند، و یکی یک مثلاً ناله‏ای می‏زد، یک کشتی از انگلستان می‏آمد در آبهای خلیج، تمام می‏شد مسئله.

امدادهای غیبی خداوند در شکست ظالمین

حالا همۀ کشتیهایتان را هم بیاورید اینجا، همۀ طیاره‏هایتان را هم بفرستید اینجا، مسئله حالا غیر سابق است. ما اتکال به خدا داریم. ما برای این جهان یک مدبّر را می‏دانیم هست. آنهایی که تاکنون توجه نداشتند خوب توجه پیدا بکنند که یک ملتی که هیچ نداشت جز اللّه‏اکبر، و او همه چیز است، چطور همۀ قوا را کنار زد، و این قوای شیطانی که همه پشتیبانش بودند، نه فقط ابرقدرتها، قدرتهای پایین‏دست هم دنبال او بودند، و ما را نمی‏گذاشتند در یک مملکتی زندگی کنیم و فعالیت کنیم، همه موافق با او
بودند. این چه بود که این ملت ضعیف بدون تجهیز، بدون تدریب نظامی[2]را بر اینهمه قدرتها غلبه داد؟ این جز این بود که رعبی را که خدا در دلهای این سران انداخت، ما را به رعب، به رعبی که خدا در قلب اینها انداخت پیروز کرد؟ این جز همان است که در صدر اسلام هم یک عده قلیل را بر عده‏های کثیر پیروز کرد، و همچو رعبی در قلبها انداخت که نتوانستند مقاومت کنند در مقابل سی هزار جمعیت عرب، که هر چندتایشان یک شمشیر داشت، و هر چندتایشان یک شتر داشت، و آنها هفتصد هزار جمعیت بودند که شصت هزارشان طلیعه بود و غلبه کردند اینها بر آنها، چه بود؟ این جز این بود که یک دست غیبی در کار است؟! نباید بیدار بشوند آنهایی که توجه به معنویات ندارند و به این غیب ایمان نیاورده‏اند؟ نباید بیدار بشوند؟ کی این هلیکوپترهای آقای کارتر را که می‏خواستند به ایران بیایند ساقط کرد؟ ما ساقط کردیم؟ شنها ساقط کردند، شنها مأمور خدا بودند، باد مأمور خداست، قوم عاد را باد از بین برد. این باد مأمور خداست، این شنها همه مأمورند. تجربه بکنند باز.

حفظ روحیه معنوی اول انقلاب

لکن ما نباید مغرور بشویم. من به ملت ایران عرض می‏کنم که مغرور نشوید. تمام قدرت، قدرت خداست و باید اتکال به او بکنید، و خودتان را فانی بکنید در آن قدرت بزرگ. مادامی که ملت ایران همان قدرت اول را که قدرت معنوی بود و با اللّه‏اکبر پیش برد، مادامی که این حفظ بشود شما بیمه هستید؛ بیمۀ الهی هستید. خدا نکند که دستهایی که الآن در کار هست و می‏خواهند شما را مأیوس بکنند، اینها در این شیطنتشان پیروز بشوند، و شما را از آن حالی که در اول انقلاب داشتید منحرف کنند، که آن روز، روزی است که خدای تبارک و تعالی عنایتش را خدای نخواسته از شما بر می‏دارد و شما به همان حالها می‏افتید. حفظ کنید؛ حفظ کنید آن حالی که در اول نهضت داشتید. شما نهضت برای شکم نکردید، شما نهضت برای اتاق و حیاط نکردید، شما نهضت نکردید

برای اینکه یک مقامی پیدا بکنید. شما آرزوی شهادت نمی‏کنید به اینکه برسید به یک مثلاً فرشی و یک نوایی. این حال را که حالی است الهی حفظ کنید، و مادامی که این حفظ بشود شما پیروز هستید. و من وعدۀ پیروزی به شما می‏دهم. و خدای تبارک و تعالی، وعدۀ پیروزی داده است به شما:اِنْ تَنْصُرُوا اللّه‏ یَنْصُرْکُمْ.[3]اقدامتان را ثابت نگه دارید و مشتهای گره کرده را که مشتهای الهی است حفظ کنید، و از هیچ ابرقدرتی نترسید، و از هیچ تبلیغاتی، داخلی و خارجی، هیچ خوفی نداشته باشید. ما راه خودمان را می‏رویم و آن راه خداست.

بیداری مستضعفین اولین گام در مقابله با مستکبرین

و من امیدوارم که این هیأتهایی که آمدند و رسیدگی کردند، گرچه نمی‏توانند رسیدگی کنند، آنها نمی‏توانند به همۀ دردهای ما برسند آنها مصیبتهایی که من در زمان رضاخان شاهدش بودم که بر این ملت گذشت، آنها دیگر مثل اینکه دیگر منسی[4]شده و کهنه شده، و آن اشخاصی که آن را ادراک کردند دیگر در آنها کم است. الآن شما نمی‏توانید آنها را اطلاع پیدا کنید، شما نمی‏توانید اطلاع پیدا کنید اینکه این پنجاه سال به ما چه گذشته است، به این ملت چه گذشته است، و نمی‏توانید تصور این را بکنید که این ملت جوانهایش به چه بلاهایی مبتلا شدند، در این تاریکخانه‏ها و در این زیرزمینهای ساواک، لکن آن مقداری که اطلاع پیدا کردید و اسناد را به شما داده‏اند، و اگر رفتید آن محل را هم دیدید، و آن چیزهایی که در آنجا هست، که هیچ شباهتی به سفارتخانه ندارد، آن وقت تصدیق می‏کنید که مسئله، مسئلۀ گروگان گرفتن یک عده دیپلمات نیست. این چیزی است که قلمهای خارج و مطبوعات خارج به شما تحمیل کرده است که بگویید دیپلماتها، والاّ اگر، اینها را ببینید می‏فهمید که این محل، محل دیپلمات نیست، و این اشخاص، اشخاص دیپلمات نبودند. من امیدوارم که خدای تبارک و تعالی، به همۀ ما
و به همۀ مظلومین عالَم و به همۀ مستضعفان جهان پیروزی عنایت کند، تا همه از زیر بار این ابرقدرتها خارج بشوند، و مسئله‏ای است که باید بشود. مسئله اینطور شده است که دیگر مستضعفین در مقابل مستکبرین قیام کرده‏اند، بیدار شده‏اند. بیداری اولْ قدم است، اول قدم یقظه[5]است. در سیر عرفانی هم یقظه اول قدم است. در این سیر، این هم سیر الهی و عرفانی است، بیداری اول قدم است و کشورهای اسلامی، ملتهای مسْلم، ملتهای مستضعف در سرتاسر جهان، اینها بیدار شده‏اند، و سیاههای امریکایی کتک این بیداری را می‏خورند، و ان‏شاءاللّه‏ پیروز خواهند شد.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏