بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

فرق بین جهاد و دفاع

اول باید تشکر کنم که آقایان زحمت کشیدند تشریف آوردند اینجا که از نزدیک با هم ملاقات کنیم. ما الآن که با قدرتهای بزرگ دنیا مواجه هستیم، حال دفاعی داریم. یعنی ما مدافع از آن چیزهایی که نهضت ما، قیام ما برای ما هدیه آورده است، و از اهداف اسلامی و از کشور اسلامی خودمان و از تمام چیزهایی که مربوط به اسلام و مربوط به کشور است در حال دفاع هستیم، و در حال دفاع، بسیج باید عمومی باشد. یعنی قضیۀ جهاد یک قضیه است، قضیۀ دفاع قضیۀ دیگر. قضیۀ جهاد یک شرایطی دارد. برای اشخاص خاصی هست. برای گروه معینی هست با شرایطی. لکن قضیۀ دفاع، عمومی است. مرد، زن، بزرگ، کوچک، پیر، جوان همان طوری که عقل انسان هم آن حکم می‏کند که اگر کسی هجوم آورد برای منزل یک کسی، اهالی آن منزل، هریک که هست دفاع می‏کنند از خودشان. چنانچه هجوم آورد کسی به شهر یک کسی، اهالی شهر برای حفظ جهات خودشان دفاع می‏کنند. دیگر اینجا هیچ شرطی نیست. همه دفاع باید بکنند. و اگر به کشور ما، کشور اسلامی ما هجوم بکنند و بخواهند تعدی بکنند، تجاوز بکنند، بر همۀ افراد مملکت، بر همۀ افراد کشور، چه زن، چه مرد، کوچک، بزرگ اینجا دیگر شرطی نیست، بر همه واجب است که دفاع کنند. و لهذا حال دفاع فرق دارد با حال جهاد. حال جهاد شرایط دارد، حال دفاع شرطی ندارد. باید دفاع بکنند. حتی یک پیرمردی هم
که خیلی کار از او نمی‏آید باید شرکت کند در دفاع. آنقدر که می‏تواند دفاع کند. و ما امروز که مواجه هستیم با قدرتهای بزرگ و شیطنتهای بزرگ باید مهیا بشویم برای دفاع. البته این احتمال بسیار کم است که ما یکوقت محتاج به دفاع نظامی بشویم. کم است احتمال. برای اینکه قدرتهای بزرگ هم می‏دانند که نباید حالا هجوم کنند. لکن هر چه هم احتمال کم است لکن از باب اینکه دفاع از یک مملکتی است، دفاع از اسلام است، این محتمل بزرگ است. از این جهت، ما باید مهیا بشویم. مهیا شدن یکی این است که با قوه، چه قوۀ افرادی و چه قوای دیگر، باید مهیا بشود. چنانچه قرآن کریم دستور داده. و مهیا شدنمان هم به طوری باشد که با این مهیا شدن بترسند آنهایی که بنای، خیال هجمه دارند. دشمنانتان بترسند از قوۀ شما. اگر بنا شد که در یک کشور سی و چند میلیونی، بیست میلیون قیام کردند برای اینکه مهیا کنند خودشان را از برای دفاع، ولو آن تتمه هم در وقتی که مقتضی شد و محتاج به دفاع شد آنها هم باید بکنند. لکن حالا که می‏خواهیم ما مهیا بشویم، باید این بیست میلیون، یعنی همۀ جوانها همۀ اشخاصی که ازشان کاری برمی‏آید، باید خودشان را مهیا کنند. آن روزی را ملاحظه کنند که یکوقت دشمن رو آورد به طرفشان. هم باید تجهیزات مهیا بشود به قدری که بترساند دشمنها را، و هم باید قوای افراد، قوای نظامی، قوای چریکی، قوای پارتیزانی باید مهیا بشود، و هم قوۀ ایمان باید زیاد بشود.

برتری سربازان اسلام در ایمان و شجاعت

یک فردی که با قوۀ ایمان پیش می‏رود، با افراد زیادی که همان قوه دارند لکن ایمان ندارند، این مقابله می‏کند. در اسلام اگر ملاحظه کرده باشید، در بعضی از جنگها که پیش آمد برای مسلمین و مسلمین یک عدۀ کمی بودند، تمام قوایشان ـ به حسب آنطوری که در تاریخ هست ـ ظاهراً سی‏هزار بود و پیشقراول لشکر روم ظاهراً بود، پیشقراولشان شصت هزار بود، و دنبالش هشتصد یا هفتصد هزار جمعیت با ساز و برگهایی که آن وقت روم و ایران داشتند. این کتیبۀ آنها یعنی پیشقراولهای آنها
وقتی که رو آوردند که شصت هزار ظاهراً بود، یکی از سردارهای[اسلام[1]] گفت که من با سی نفر می‏روم با اینها مقابله می‏کنم، با سی عدد. و ما اگر اینها را ترساندیم و سی نفرمان رفت و شصت هزار نفر را عقب نشاند، این چشم زخم اسباب این می‏شود که اینها آن لشکر بزرگشان هم شکست بخورد. خوب، اشخاصی که آنجا بودند گفتند سی تا آخر نمی‏شود. شصت هزار نفر با سی‏نفر؟ بالاخره قرار شد که شصت نفر آدم برود. و اینها مهیا شدند و شصت نفر از جوانها مهیا شدند و شب شبیخون زدند به این اردوی شصت هزار نفری. هر نفر مقابل هزار نفر و شکست دادند آنها را، و این اسباب این شد که لشکر روم که تهیه دیده بود، و هشتصدهزار هم دنبالش بود، آنها هم شکست بخورند و بروند سراغ کارشان. این قوۀ ایمان است. یعنی یک مؤمنی که اگر بکُشد، بهشت می‏رود و از اینجا بهتر است، و اگر کشته بشود، بهشت می‏رود و از اینجا بهتر است، با یک همچو حربه‏ای که حربۀ ایمان است، این دیگر ترس از این ندارد که کشته بشود. این شهادت را برای خودش یک سعادت می‏داند. آنهایی که مقابل شما هست، برای دنیا می‏زنند. آنهایی که اعتقاد به ماورای طبیعت ندارند، اعتقاد به قیامت ندارند، اعتقاد به بهشت و جهنم ندارند، آنها برای همین دنیاست. می‏خواهند دنیایشان درست بشود. خوب، کسی که می‏خواهد دنیایش درست بشود، اگر بمیرد، هیچ این نمی‏تواند بزند تا آنجایی که بمیرد. این می‏خواهد هی خودش را حفظ کند که غلبه کند و دنیایش چه باشد.

اما این آدمی که برای خدا، این آدمی که برای مقصد الهی قدم برمی‏دارد و وارد میدان می‏شود، این آدم برای دنیا نیست تا اینکه لرزه‏ای در قلبش بیاید. این برای خداست. شما الآن که مهیا هستید و رفقای شما، دوستان شما و آنهایی که تربیت می‏خواهند بشوند به این تربیت اسلامی، به این تربیت نظامی، اینها این حربۀ اسلام که، سلاح اسلام که عبارت از ایمان است،باید به این هم مجهز بشوند. و اگر به این مجهز شدند، این، طرفشان را می‏ترساند. همین قوۀ ایمان، شما ملاحظه کردید که ایران ولو سی
و چند میلیون جمعیت دارد، لکن در دو سال پیش از این، این سی‏وپنج ـ شش میلیون جمعیت به فکر این معنا که بزنند ـ و عرض بکنم که ـ جنگ بکنند و اینها نبودند. اسلحه هم که نداشتند. اما خدا خواست که سی‏وپنج میلیون جمعیت بسیج ایمانی بشوند برای خدا. یک تحولی پیش آورد خدا که نفوس این سی‏وپنج میلیون جمعیت را متحول کرد به یک نفوس دارای ایمان. قدرت ایمانی پیدا کردند. یعنی جوانها نمی‏ترسیدند از اینکه حالا اگر رفتند مقابل تانک کشته بشوند. شهادت را می‏خواستند. می‏دانید که جوانهای ما شهادت را می‏خواهند و از ما گاهی وقتها که من ملاقات می‏کنم، گاهی بعضی‏شان قسم می‏دهند، بعضی از خانمها قسم می‏دهند که شما دعا کنید که ما شهید بشویم، و من دعا می‏کنم که آنها ثواب شهید را ببرند و پیروز بشوند. وقتی شما مجهز باشید به جهاز ایمان، و آن ایمان وادار کند شما را که مجهز بشوید به سلاحهای مشابه سلاح طرفتان، یا مثل چیزهایی که در اینجاها امکان دارد، آن پشتوانۀ ایمان است که شما را پیروز می‏کند. توجه به خدای تبارک و تعالی و مبدأ قدرت است که شما را پیروز می‏کند. شما و همۀ دوستانی که می‏خواهند مهیا بشوند از برای این ارتش بیست میلیونی، که ان‏شاءاللّه‏ موفق بشوند، به همۀ آنها سفارش این معنا را که یک قدرت ایمان در خودتان ایجاد کنید. اطمینان قلبی پیدا بکنید. قوه، قوۀ الهی در خودتان ایجاد کنید. این قوۀ الهی و قدرت الهی موجب این معنا می‏شود که خدای تبارک و تعالی طرف شما را بترساند، و هر چند زیاد باشند شما غلبه به آنها بکنید.

فراگیری فنون نظامی و چریکی

و من امیدوارم که شما هم آن چیزهایی که در نظام هست و یا در چریکی هست و یا در پارتیزانی هست و در این چیزها که هست، به شایستگی، به خوبی یاد بگیرید. و هم تجهیزات به مقداری که امکان دارد برای یک مملکت، آن تجهیزات را هم دولت فراهم خواهد کرد برای موقعی که لازم است. هم تجهیزات داشته باشید که بحمداللّه‏ ایران دارد. تجهیزات مدرن دارد ایران. و از همۀ اینها بالاتر قدرت ایمان است که خودتان را تربیت
کنید، تزکیه کنید. توجه به این نباشد که من با قدرت خودم می‏خواهم کی را بزنم زمین، و فرض کنید غلبه کنم. توجه این باشد که با قوۀ الهی پیش بروید. یعنی دستتان را، چشمتان را، نفستان را، همۀ چیزهایی که در اختیار شماست، اینها را تبدیل کنید از قوای شیطانی به قوای الهی. انسان اگر غفلت کند قوایش قوای شیطانی است. چشمش هم شیطانی است. دستش هم شیطانی است. دیگر آنطوری که هست. لکن اگر تربیت کند خودش را همه الهی می‏شود. همۀ قوای شما قوۀ الهی می‏شود و قوۀ الهی غلبه خواهد کرد. خداوند ان‏شاءاللّه‏ شما را بر همۀ دشمنان اسلام غلبه بدهد. و شما ابداً، ایران ابداً نباید خوف این معنا را داشته باشد که اینها می‏خواهند محاصرۀ اقتصادی بکنند. اینها می‏خواهند محاصرۀ نظامی بکنند. نه ما از محاصرۀ اقتصادی‏اش می‏ترسیم! کسی که اسلام را، نهضت اسلامی را منشأ همۀ چیزها می‏داند، و می‏خواهد مجاهده کند با یک طایفه‏ای که می‏خواهند هجوم کنند بر اسلام و بر کیش انسان و بر مملکت انسان و بر نوامیس این مملکت و اینها، این خوف از این ندارد که کسی حمله بکند همان طوری که آنجا یک نفرشان مقابل هزار نفر ایستادند، شما هم یک نفرتان مقابل هزار نفر ان‏شاءاللّه‏ می‏ایستید و دفاع از مملکتتان می‏کنید و هیچ ترس از این معنا که آنها دارای چه و چه هستند[نداشته باشید]اینها طبلهای تو خالی‏شان زیادتر از واقعیت است. البته خوب، واقعیت هم دارد، مجهز هم هستند لکن یک خوفی در دل آنها هست.

خوش رقصی کارتر برای ملت امریکا و اروپا

یک کسی که تمام توجه‏اش به این هست که رئیس‏جمهور بشود، همۀ این حرفهایی را که می‏بینید الآن پیش آورده. آقای کارتر، هیچ ابداً مطرح نیست پیش او که مملکت امریکا چه بشود، چه بشود. اینها همه‏اش دنبال این هستند که حالا یک چهار سال دیگر هم رئیس‏جمهور بشود و چهار سال دیگر هم این جنایت کند. همۀ مقصدش این است، و مثل اینکه شکست هم خورده است در این معنا. و اینها هر قدمی که برمی‏دارند به خیال خودشان می‏خواهند پیش ببرند. پیش مملکت خودشان آرا پیدا بکنند. نه اینکه
می‏خواهند یک کاری انجام بدهند برای کشورشان. می‏خواهند رأی پیدا بکنند. خوش‏رقصی بکنند برای امریکا که رأی پیدا بکنند. یک کسی که اینطور است، این قدرت اینکه بتواند یک کارهای اساسی بکند ندارد. این همه‏اش، نقشه‏اش و عقلش دنبال این است که رأی پیدا بکند. و لهذا می‏بینید که حالایی که گفته است که من محاصرۀ اقتصادی می‏کنم، و می‏بیند که موافقش کم است، و غالباً زیر این بار نمی‏روند، و همچو نیست که همه نوکر آقای کارتر باشند، و یا وابسته به امریکا باشند. همۀ اینها خودشان استقلال دارند. خودشان عقل دارند. عیب است برای یک اروپایی که دنبال آقای کارتر باشد. آن هم دنبال چه؟ دنبال اینکه رأی برای او درست کند. همۀ ممالک غربی، همه عقلشان را روی هم بگذارند و قوّتها، قوه‏هایشان را روی هم بگذارند، و همه دنبال این باشند که آقای کارتر رأی پیدا بکند و غلبه بکند بر رقیبهای خودش در قضیۀ جمهوری. این یک ننگی است برای بشر؛ برای انسان. مگر اروپاییها یا سران کشورهای اروپایی انسان نیستند. خوب آنها باید توجه به این معنا بکنند که این آقا آخر چه می‏خواهد درست کند. اینکه توبره‏اش را برداشته و دور دارد می‏گردد و گدایی می‏کند، که[با]این[تحریم]اقتصاد[ی]، تو هم با ما موافق[باش]. تو هم با ما موافقت کن. تو هم با ما[باش]. این دنبال این می‏گردد رأی پیدا بکند. همۀ عالم خودشان را ذلیل این بکنند و زحمت برای خودشان ایجاد بکنند و ننگ برای خودشان ایجاد بکنند. اینهایی که همه می‏گویند ما برای حقوق بشر مثلاً اقدام می‏کنیم، یک سی‏وچند میلیون جمعیت را در محاصرۀ اقتصادی ـ به خیال خودشان ـ درآورند، و یکوقت هم ـ فرض کنید ـ به محاصرۀ نظامی درآورند، همه‏اش چه؟ خوب برای چه شما این کارها را می‏کنید؟ برای اینکه آقای کارتر رأی بیاورد و چهار سال دیگر جنایتی بکند؟ من گمان نکنم که یک کسی که استقلال داشته باشد و قوۀ فکری و استقلال فکری داشته باشد، زیر این بار برود که همۀ قوه‏هایش را صرف بکند که یک آقایی می‏خواهد در امریکا مثلاً چه بکند. خودش را رسوا بکند و بین جمعیتهای دنیا، بین جمعیتهای مستضعفین که غلبه دارند بر همه چیز. و اگر خدای نخواسته یکوقت همچو بی‏عقلی کردند، شکست مال اروپاست و امریکاست
و شرق و غرب. مال آنهایی که مستضعفین هستند، نیستند. برای اینکه ملتها موافق با ما هستند. و آنی که مخالف با ما هست دولتها یا اکثرشان یا بعضی‏شان از دولتها هستند مثل دولت عراق.

بازگشت رژیم عراق به دوران جاهلیت عرب

دولت عراق از اول دولتی نبود. اینها مجلس هم ندارند. شما خیال می‏کنید حالا یک دولتی است. یک دولتی است که یک عدۀ نظامی آمدند و خودشان دور هم نشستند و هر چه می‏خواهند می‏کنند. با مردم هیچ تماسی ندارند. اینها پوسیده هستند. این صدام حسین عقلش هم خیلی عقل درستی نیست. پوسیده‏اند اینها. و حالا هی نقشه می‏کشد برای اینکه ما چه و فلان. و همۀ حرفهایش هم این است که ما عرب هستیم. این کلمه‏ای که «ما عرب هستیم» ملتهای مسلمان بدانند که معنایش این است که ما عرب هستیم و اسلام[نمی‏خواهیم]. اگر این کسی که می‏گوید مقصد من این است که عرب چه بشود، عرب در مقابل اسلام می‏خواسته یکوقتی بایستد. اینها می‏گویند که ما می‏خواهیم مجد بنی‏امیه را، تصریح به این معنا می‏کنند، ما می‏خواهیم مجد بنی امیه را چه بکنیم. خوب بنی‏امیه را دیدید و دیدند و تاریخ دید که مقابل اسلام بودند. اینها می‏خواهند به همان زمان جاهلیت برگردند که قوای عربی باشد و اسلام از آن خبری نباشد. تازه اینها اعتقاد به اسلام ندارند. ملت عرب می‏داند که حزب اینها را مرحوم آیت‏اللّه‏ حکیم، حکم به شرکشان کرد. مشرک گفت هستند اینها. اینها الآن یک دسته مشرکین هستند به امر مرحوم آیت‏اللّه‏ حکیم که از آن وقت اینها را گفت مشرک هستند. و ملت عرب باید چنانچه برای خدا، برای اسلام می‏خواهند عمل بکنند، با اینها مخالفت بکنند. ارتش اینها خوب از همین مسلمانها هستند. از همین اهل سنت هستند. از همین شیعه‏ها هستند. از همین مسلمین هستند. خوب این ارتشی که از مسلمین است، قیام می‏کند و عربیت را در مقابل اسلام می‏خواهد؟ یا اسلام را می‏خواهد. عربیت هم اسلام دارد. عجمیت هم دارد. اینها ضد اسلامند و باید این مملکت شریف عراق خودش را از چنگ اینها بیرون بیاورد. این
ارتش عراق باید همان طوری که در ارتش ایران وقتی فهمیدند که این دارد جنگ می‏کند با اسلام، جنگ با نهضت اسلامی می‏کند، همان طور که اینها قیام کردند و ارتش هم ملحق شد به خود مردم و کلک شاه را کندند، ارتش عراق هم باید همین کار را بکند. این جنگ با اسلام است. ارتش عراق حاضر است با اسلام جنگ کند؟ حاضر است سرنیزه را به قرآن بزند؟ این سرنیزه به قرآن زدن است. باید، واجب است بر آنها، لازم است بر آنها، هم ملت عراق و هم ارتش عراق، ارتش عراق لازم است که پشت بکند به این حزب غیراسلامی. پشت بکند به این افراد غیراسلامی که یک عدد کمی هستند. و همان طور که ارتش ایران متصل به مردم شد، متصل به ملت شد و کلک این نظام باطل را کند، شما هم همین طور.

آمادگی ایران برای دفع تجاوز

شما عذری پیش خدا ندارید. این لشکری که الآن سرنیزه را کشیده‏اند و توپ و تانکها را کشیده‏اند و با مردم مخالفت می‏کنند، یا آمده‏اند با ایران که یک مملکت اسلامی است دارند جنگ می‏خواهند بکنند، یا هجوم می‏خواهند بکنند، این جنگ با اسلام است. جنگ با قرآن است. جنگ با رسول‏اللّه‏ است. ارتش عراق حاضر است که با رسول‏اللّه‏ جنگ کند؟ با قرآن جنگ بکند؟ ایران الآن مملکت رسول‏اللّه‏ است. ایران الآن نهضت اسلامی است. مملکت اسلامی است و قانون اسلامی است. حکومت اسلامی است. افراد حکومت همه آرای اسلامی دارند. ما می‏خواهیم مملکت اسلامی درست بکنیم. ما می‏خواهیم عرب و عجم و ترک و سایر چیزها را همه را در تحت لوای اسلام[دربیاوریم]. چرا نشسته‏اند؟ چرا عشایر عرب نشسته‏اند و نگاه می‏کنند و اینها به برادرانشان تعدی می‏کنند و فوج فوج جوانها را اینها می‏کشند در سیاهچالها؟ چرا ارتش عراق نشسته‏اند و یک کسی که مخالف با اسلام، مخالف با قواعد اسلام، مخالف با قرآن است از او تأیید می‏کنند؟ نمی‏دانند اینها که خودشان را بکشند در راه کفر و جنگ با اسلام، عاقبت کسی که کشته بشود برای کفر و برای مخالفت با اسلام چه خواهد بود؟
نمی‏دانند که اگر اینها بخواهند تعدی به ایران بکنند، ایران خُردشان می‏کند و تا بغداد می‏رود. ملت را می‏خواهد، دولت را از بین می‏برد. آن وقت این ارتش اسلامی که برای اسلام باید کار بکند، آنها همه سعادتمندند، چه کشته بشوند چه بکشند.

اما آنکه مقابل اسلام ایستاده، مقابل قرآن ایستاده، مملکت ما مملکت «اللّه‏اکبر» است. مملکت قرآن است. اینها در مقابل قرآن و در مقابل اسلام ایستاده‏اند. و این ارتش عراق باید توجه به این معنا داشته باشد که اینها را خودش سرکوب کند. خودش از بین ببرد اینها را. خوب، صاحب منصبهای خوب ما داریم در عراق. صاحب منصبهای صحیح و متدین هستند. خود آنها کودتا کنند و این را از بین ببرند. و حرام است بر آنها که یک قدم دنبال این شخص لعین باشند. و باید قیام کنند بر ضد او و مملکت خودشان را اسلامی کنند و حکومت خودشان را اسلامی کنند و قواعد هم اسلامی باشد. نه مثل حالا که چهار نفر بنشینند و سرنوشت یک ملت اسلامی را یک چهار نفر کافر که تابع ـ نمی‏دانم ـ میشل عفلق هستند، که مسیحی هم نیست، حتی مسیحی هم معلوم نیست این مرد باشد، بر خلاف ما و برخلاف اسلام کاری بکنند. خداوند ان‏شاءاللّه‏ شما را تأیید کند. موفق کند و شما را غلبه بدهد هم بر شیاطین باطنی و هم بر شیاطین ظاهر.