سؤال:[تا سه روز دیگر یک سال از آخرین دیدار با شما در پاریس می‏گذرد.]

امام:بله

ــ[و در این سال چیزهای زیادی گذشت.]

ــالحمدللّه‏. ان‏شاءاللّه‏ ... امیدواریم از این به بعد هم چیزهای زیادی بگذرد.

ــ[در نظر شما مهمترین چیزی که در سال گذشته رخ داد چه بود و چه رویدادهایی را انتظار می‏کشید؟]

ــبسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم: مهمترین چیزی که در سال گذشته برای ملت ما حاصل شد، قطع ایادی ابرقدرتها از کشور و قطع ظلمی که بر اینها در سالهای طولانی می‏شد، آن بزرگتر چیزی بود که بر ما گذشت. و بزرگتر چیزی که ما آرزو داریم این است که در این سال ان‏شاءاللّه‏ ممالک اسلامی به ما متصل بشوند و ملتهای مسلمین بیدار بشوند و متوجه به این بشوند که این تبلیغاتی که ابرقدرتها کردند و خودشان را آسیب‏ناپذیر معرفی کردند، اینها حقیقت نداشته است. دیدند ملتها که ملت ما بزرگتر آسیب را به بزرگتر رژیم وارد کرد و الآن هم مشغول است که آسیبها را پشت سر آسیب‏ها وارد کند و آن بت بزرگی که برای دنیا درست کرده بودند،[1]ملت ما شکست آن را و می‏شکند. آرزوی بزرگ ما این است که ملتهای دیگر هم با ما متصل بشوند و همانطور که اسلام دستور داده است که مؤمنین اخوه هستند،[2]همان مسائل در پیش روی ملتها باشد. البته من از دولتها باید بگویم مأیوسم. لکن ملتها اینطور نیستند. ملت مصر یک حکم دارد و آقای سادات[3]هم یک
حکم. و همینطور سایر ملتها نسبت به دولتها. کمی از دولتها هست که امیدی به آنها هست و الاّ اکثراً امید بر آنها نیست. و ما آرزوی بزرگمان این است که ملتها این معنایی که در ایران واقع شد و دیدند آن چیزهایی که به نظرشان امکان نداشت تحقق پیدا کرد، آنها هم توجه داشته باشند که غیرممکنها با ارادۀ ملتها، اراده‏ای که تبع ارادۀ خداست، اراده‏ای که برای خداست، غیرممکنها ممکن می‏شود و محالها واقع.

ــ[در سال گذشته چیزهای زیادی رخ داد و چیزهای زیادی هم شنیدیم و الآن که من آمدم اینجا، می‏بینم مشکلات زیادی در عین پیروزیهای زیاد در کشور ایران موجود است. مثلاً اجانب، تبلیغات، حملۀ تبلیغاتی و حمله‏های دیگری می‏کنند و ممکن است که یک وقت منجر به حملۀ نظامی هم بشود. کما اینکه حمله‏های اقتصادی هم دارند به ایران و در آینده چیزهای زیادی رخ خواهد داد. آیا ممکن است در مورد آینده سؤالی از شما بکنم و آن اینکه شما دربارۀ روابط با امریکا چه در نظر دارید. مثلاً، من باب مثال در روابط با امریکا و مثلاً دربارۀ مسائل و مشکلات دیگری که متوجه ملت ایران و انقلاب ایران خواهد شد، شما چه در نظر دارید و می‏خواهید چه عملی انجام بدهید؟ دیروز کارتر چیزی گفت که شبیه به تهدید جنگ بود که این تهدید اول ایشان نیست.]

ــپشت سر هر انقلابی در عالم اینطور آشفتگیها هست. و من باید بگویم که انقلاب ما انقلاب بزرگی بوده است و در حد خودش بالاترین انقلاب بوده است. با وضعی که حاضر است و ما شاهد بودیم و پشت سر آن آشفتگیهایش ناچیز است. آنطوری که انقلابهای دیگر بودند که بعد از پنجاه سال، شصت سال، بعد از چند سال باز گرفتار هستند، ما آن گرفتاریها را نداریم. و مهم هم این است که انقلاب ما اسلامی است و ملی. ملت مسلم قیام کرده است برای اسلام و هر قیامی که اینطور باشد پشت سرش آنطور خونریزیها، آنطور وحشیگریها پیدا نمی‏شود. شما مطلع هستید که در این انقلابات یک میلیون و یک میلیون و نیم مقتول داشتند. پس از پیروزی، فلان کسی که پیروز شده است می‏گوید من تا این سیگار را کشیدم هر چه می‏توانید بکشید. و آنطوری که الآن برای من یعنی چند روز پیش از این، صورت آوردند از ممالکی که در آن یک انقلابی واقع شده و صورتی که از حبسیها دادند، از مقتولین و اینها دادند عددها، عددهای زیادی مثل یک

میلیون، یک میلیون و نیم، دو میلیون بود. و کشور ما بعد از اینکه انقلابش پیروز شد، یک نفر هم حتی بیگناه کشته نشد. آن اشخاصی که در محکمه بردند و ثابت شده است به اینکه اینها مفسد بوده‏اند و فساد ایجاد کرده‏اند و قتل‏عامها کرده‏اند، امر به قتل‏عامها کرده‏اند، آنها یک عدۀ معدودی بودند که بعد از اینکه محاکمه شدند به جزای خودشان رسیدند. بعد از انقلاب ما، یک آزادی داده شد. تمام مرزها باز و تمام فرودگاهها باز و تمام احزاب و تمام نویسندگان آزاد. در صورتی که بعد از انقلاب، شما می‏دانید که تمام اینها به روی دنیا بسته می‏شود. انقلاب ما، غیر از انقلاب جاهای دیگر است. انقلاب وقتی متکی بر اسلام شد و ملت متعهد به اسلام بودند این انقلاب نمی‏تواند آنطور خسارت را داشته باشد. ما هر چه خسارت دیدیم در حالی بوده است که با شاه، شاه مخلوع و دارودستۀ او برخورد داشتیم و حالا هم هر چه مقتول هست آنهایی هستند که آنها دارند جنایت می‏کنند و باز هم ناچیز هست، چیزی نیست در نظر ما. اما قضیۀ تشرهای آقای کارتر. نمی‏دانم شما این مثل را می‏دانید. من حیفم می‏آید که مثل بزنم به شیر، که می‏گویند وقتی که مقابل یک دشمن می‏ایستد هم فریاد می‏زند و هم از آن طرفش چیزی بیرون می‏آید و هم دمش را حرکت می‏دهد. فریاد می‏زند برای اینکه طرف را بترساند. می‏ترسد، از این جهت از او چیزی هم صادر می‏شود. دمش را حرکت می‏دهد برای اینکه میانجی پیدا کند. آقای کارتر را من حیفم می‏آید که بگویم شیر، لکن یک موجودی است که همین کارها را دارد می‏کند. این هیاهو و این فریادها و آن ترساندن ماها را از اقدام نظامی، و دخالت نظامی، اینها کهنه شده است و لهذا یک دفعه یک چیزی می‏گوید فوراً بعدش یک چیزی دیگر می‏گوید خلاف آن. اینها همان فریادهایی است که آن حیوان می‏زد برای اینکه بترساند طرفش را. الآن ملتهای اسلامی و ملتهای غیراسلامی هم توجهشان به اینجاست و دلهایشان با ماست. شما این را بدانید که اگر چنانچه سرنیزۀ سادات از روی مصر برداشته بشود، ملت مصر با ماست. برای اینکه ما اسلام را می‏خواهیم، مصر هم اسلام را می‏خواهد. ما می‏خواهیم یک حکومت اسلامی باشد، ملت مصر هم همین را می‏خواهند. ما می‏خواهیم یک ملت اسلامی باشد، ملت
عراق هم همین را می‏خواهند، ملتهای دیگر هم، ترکیه هم همین را می‏خواهد. هر جا که مسلم است ملتش مایل است که یک رژیم اسلامی، یک رژیم عدل باشد. بلکه اگر ما تبلیغاتمان برسد به دنیا و ما به مردم دنیا حالی کنیم که اسلام چه چیز است. اسلام اصلاً شناخته نشده است. تا حالا اصل اسلام شناخته نشده است. کسی نمی‏داند چیست. تا حکومت می‏گویند، به نظرشان حکومت محمدرضا می‏آید و سادات و کارتر می‏آید. تا رژیم گفته می‏شود، این رژیمها به نظرشان می‏آید. ما هر چه هم بخواهیم به آنها بفهمانیم، تا نتوانیم درست پیاده کنیم آن چیزی را که موافق رضای خدا و رسول خداست، نمی‏توانیم ادعا کنیم که ما یک رژیم اسلامی داریم. ما الآن در آستانۀ این واقع شده‏ایم که یک رژیم اسلامی متحقق بشود و ان‏شاءاللّه‏ متحقق بشود. لکن اگر دنیا بفهمد که این اسلام چیست، حکومت اسلام چه جوری است، چه وضعی دارد، حاکم اسلام و رئیس اسلام با محکومین و با اشخاصی که به آنها حکومت می‏کند چه وضعی داشته‏اند، سردارهای اسلام در صدر اسلام با مردم چه وضعی داشته‏اند، سرداری که یک نفر آدم بازاری، سُوقی به او فحاشی می‏کند، نشناخته و بعد او راه می‏افتد می‏رود بعد به او می‏گویند که این مالک اشتر ظاهراً بود، فهمیدی چه کردی؟ فهمیده و می‏دود دنبالش که می‏بیند رفته مسجد. می‏گوید که من آمدم مسجد دعا کنم برای تو. این یک فرم حکومتی است که دنیا ندیده است. یعنی تا حالا در دنیا نشده است پیاده بشود. زمان حضرت امیر و زمان پیغمبر اکرم و خلفا یک مقداری، آنطوری که می‏خواستند یک مقداری شد والاّ آنطوری که آنها می‏خواستند نشده است تا حالا. بعد از آن هم که بنی‏امیه آمدند و بنی‏عباس آمدند و حکومتهای ایرانی و نمی‏دانم بومی و اینها بودند که دیگر بدتر شد مصیبتها. اگر بتوانیم و شما نویسنده‏هایی که مسئول هستید، همۀ شما مسئول هستید، همۀ نویسندگان اسلام مسئول هستند، همۀ گویندگان اسلام مسئول هستند که معرفی کنند اسلام را به مردم. حکومت اسلام را معرفی کنند به ملتهای خودشان که حکومت این است وضعش. نه آنی که محمدرضا داشت و نه آنی که سادات دارد و نه آنی که سایر سران قوم دارند. آنها اصلش اجنبی است از اسلام. ربطی به اسلام ندارد. اگر ما معرفی
کنیم اسلام را به دنیا، همۀ دنیا با ما موافق می‏شوند. همۀ قلوب دنیا می‏خواهند عدالت باشد، این جور عدالتی که در اسلام هست. لکن خوب، ما یک اشخاص، ملت ضعیفی هستیم. تبلیغات نداریم در دنیا. دنیا بر ضد ما دارد تبلیغات می‏کند. همۀ قلمهای خارج به ضد ماست. همۀ رادیوهای خارج تبلیغات برخلاف ما می‏کنند. مع‏ذلک یک معجزه‏ای است که در عین حالی که همه دارند برخلاف عمل می‏کنند باز هم این قافله دارد جلو می‏رود و جلوتر خواهد رفت. پس این معنا که شما می‏گویید که تشر زده آقای کارتر و ما را خواسته بترساند، این نظیر همان تشری است که آن حیوان می‏زند و ما هم بنا نداریم بترسیم. یک قومی می‏ترسند که برایشان مردن یک مسئله باشد. شما یک مقداری باشید توی این مردم. همینهایی که اینجا الآن فریاد دارند می‏زنند. یک مقداری توی اینها باشید ببینید که اینها منطقشان چیست؟[4]اینها می‏گویند که ما می‏خواهیم که شهید بشویم. همین امروز که در روزنامه من دیدم این عیال مرحوم آقای مفتح[5]می‏گوید که ما افتخار می‏کنیم که یک شهید دادیم. یک مردمی که بانوانش اینطور باشند که به شهادت سرپرستشان آن هم یک چنین سرپرستی افتخار بکنند و بسیاری از این زنها که جوانشان را از دست دادند می‏آیند پیش من می‏گویند که ما باز هم داریم. باز هم داریم که تقدیم کنیم. یک چنین ملتی را آقای کارتر از نظامی می‏ترساند؟! از نظامی باید خودش را بترساند که به آن طرف اعتقاد ندارد. آنهایی که دعا را می‏خواهند وسیلۀ ریاست قرار بدهند، ناقوس را می‏خواهند وسیله و بلندگویشان باشد برای ریاست. ما از چه می‏ترسیم؟ مایی که معتقدیم که از اینجا که برویم به یک جای بهتر می‏رسیم چرا باید بترسیم؟ پس ما از نظامیشان نمی‏ترسیم. ما مهیا هستیم، تا آن اندازه که می‏توانیم مقابله کنیم. اگر نتوانستیم شهید می‏شویم. کاری نیست این. اولیای ما هم همین طور بودند. لکن من به شما می‏گویم که اصلاً این اسلحه پوسیده است. این اسلحه، اینکه ما مداخلۀ نظامی می‏کنیم، یک
اسلحۀ پوسیده‏ای است که سابقاً اگر یک چنین چیزی می‏گفتند در ایران، خوفی بود. اما ایران الآن از این چیزها خوفی ندارد و این اسلحه پوسیده است. اصلاً اسلحه در دنیا پوسیده است. مسخره می‏کند دنیا این حرف را. این حرفی که ما مداخلۀ نظامی می‏کنیم. این حرفی است که دنیا مسخره‏اش می‏کند. لکن حالا اگر دیوانگی کردند و یک چنین کاری کردند ما هم حاضریم. ما ابایی از این نداریم. البته ما حتی‏الامکان می‏خواهیم که بشر انسان باشد و مثل سباع[6]به هم نریزند. اما اگر سباعی به ما حمله کرد ما دفاع می‏کنیم تا آن حد که می‏توانیم. اما قضیۀ اقتصادی و اینها. اینهم همانطور است. از همان قماش است که کهنه شده این اسلحه‏ها. آقای کارتر خیال می‏کند که ماها از دنیا اصلاً بی‏خبر هستیم، هیچ اطلاعی از دنیا نداریم. ایشان را هم به آنطور حالا می‏شناسیم که ابرقدرت هست و دارای کذا و چقدر نمی‏دانم لشکر و چقدر سلاح و امثال ذلک و همۀ دنیا هم. ما عقیده‏مان مثلاً این است که تا ایشان بگویند که «محاصره اقتصادی» در دنیا به روی ما بسته می‏شود. این هم از آن خیالاتی است که ایشان کردند پیش خودشان. در آن کاخ سفید قهوه خوردند و یا اگر می‏خوردند و پاهایشان را روی هم انداختند این فکر را کردند. ما پیشمان این حرفها مطرح نیست. ما این را گفتیم که ما خودمان از این زمین خدا، روزی خودمان را درمی‏آوریم. و علاوه کی گوش می‏دهند مردم به این حرفها؟ دولت خودشان هم در یکی دو دفعه تا حالا دو سه دفعه تا حالا گفته‏اند که این حرف صحیح نیست، محاصرۀ اقتصادی صحیح نیست، بکلی نمی‏شود. ممالک دیگر هم که تابع ایشان نیستند. بلی آقای سادات تبعیت دارد، تابع است. او چشم و گوش بسته مثل شاه ما تسلیم است. و من چقدر باید تأسف بخورم که یکی که در یک مملکت اسلامی دارد می‏گوید «من رأس این مملکت هستم» با دو نفر که هر دو دشمن اسلام هستند، دشمن اسلام هستند نه دشمن یک طایفه‏ای، رژیم اسرائیل دشمن اسلام است نه دشمن ما، نه دشمن شما. کارتر هم برادر اوست. اینها سر یک میز بنشینند و با هم معاهده کنند بر ضد اسلام و
ما بنشینیم گوش کنیم. ملت مصر هم بنشیند گوش کند. شما نویسنده‏ها هم بنشینید گوش کنید. این چقدر تأسف دارد و چقدر من باید متأسف باشم به این وضع اینکه اینها یک چنین پیوندهایی دارند با دشمنهای اسلام. با کسانی که به روی مسلمین آتش کشیدند. اینها بنشینند با هم سر یک میز و با هم قرارداد کنند بر ضد مسلمین[7]و از آن بدتر اینکه همۀ مسلمین بنشینند نگاه کنند. دولتهای اسلامی هم بنشینند نگاه کنند. ملتها هم بنشینند نگاه کنند.

ــ[من یک چیزهایی دارم احساس می‏کنم و می‏بینم که از داخل نهضت است، از داخل ایران است و از خارج نیست. مثل قضایای آذربایجان و اکراد و کردستان که شکل مسلح گرفت و مثلاً قضیۀ دانشجویانی که این گروگانها را گرفتند. این از داخل ملت شروع شد. مثلاً آیا دولت ایران با اینها موافق بود و آیا با آنها همکاری می‏کرد و دلش می‏خواست یک چنین چیزی بشود؟ من می‏خواهم رأی امام را ببینم دربارۀ قضایایی که در داخل کشور و از اندرون آن بروز می‏کند و تراوش می‏کند نه آن چیزی که از خارج می‏آید، چه نظری شما دارید و چه تفسیری بر این قضایا دارید؟ حکومتهایی آمدند و رفتند. وزیر خارجه‏ای آمد، وزیر خارجه‏ای رفت.[8]چیزهای دیگری هست احتمال می‏دهم یک فشارهایاقتصادی داخلی هم باشد که ما اطلاع نداریم این تغییراتی که دارد می‏شود. نظر امام، تفسیر امام برای قضایا چیست؟ اینها از کجا می‏شود؟]

ــقضایایی که در ایران واقع شده است اینها ریشه‏اش از خارج و یک مقداری هم از ریشه‏هایی که رژیم سابق دارند و طرفدارانشان است. امت اصیل، نه کرد و نه آذربایجانی با ما مواجه نیستند. البته یک تبلیغاتی در کردستان همان اشخاص خارجی کردند که خیال کردند که یک تفرقه‏ای بین مثلاً اکراد و غیراکراد، بین اقلیتهای اینجا و غیر آن هست. و این برای این است که اسلام را درست نمی‏گذارند ما معرفی کنیم. من امید این را دارم که اگر اسلام آنطوری که ما می‏خواهیم در اینجا تحقق پیدا کند، پیاده بشود، نه کرد و نه لر و
نه ترک و نه سایر قشرها که هستند هیچیک از اینها اصلاً نخواهند که خودشان علی‏حده باشند. علی‏حده بودن روی این زمینه است که یک دولت مرکزی بخواهد بر آنها یک تحمیلاتی بکند. مثل همین است که اول هم گفتم که تا گفته می‏شود رژیم، دولت و اینها، مردم توی ذهنشان همان رژیم سابق و همان دولتهای سابق می‏آید که در تهران نشسته بودند و تحمیل می‏کردند به همۀ قشرهای ایران زور می‏گفتند و آنها را محروم می‏کردند و تمام ذخایرشان را به دیگران می‏دادند و در خوزستان مردم گرسنگی می‏خوردند و نفت زیر پایشان برای خارج صادر می‏شد. اینها اگر حکومت اسلامی را ببینند و بدانند که چه خواهیم کرد و چه میل داریم انجام بدهیم، آن روزی که حکومت اسلامی پیدا بشود تمام این قشرهایی که هستند این مسائل پیش آنها دیگر طرح نمی‏شود. طرح اینکه ما می‏خواهیم خودمان حکومتمان باشد. ما می‏خواهیم شهرداری، خودمان باشد. اینها روی این زمینه است که از دولتهای سابق ضربه خوردند. آن ضربه‏ای که از دولتهای سابق خوردند و تلخی‏ای که در ذایقۀ همۀ قشرها هست این اسباب این شده است که اینها خیال کنند که این حکومت اسلامی هم مثل حکومت شاهنشاهی است. همانطور که حکومت شاهنشاهی همۀ ذخایر را می‏برد و کردستان در حال فقر بود و عرض بکنم که بیمارستان نداشتند و دانشگاه نداشتند و هیچ چیز، و فرض کنید که بلوچستان هم همینطور، بختیاری هم همینطور، اینطور بود. الآن هم که می‏شنوند حکومت، اصلاً در ذهنشان بیش از آن حکومتی که در رژیم سابق بود، نمی‏آید. از این جهت این حرفها را می‏زنند و ما هم گفتیم که ما الآن حرفهای همۀ شما را می‏شنویم تا وقتی فهمیدید حکومت چیست. وقتی گفتید حکومت، دیگر خودتان هم حرفتان را پس می‏گیرید و ما در داخل از خود ملت، از خود داخل چیزی نداریم. ملت همه‏شان با ما هستند. آنهایی که الآن صدا درمی‏آورند در این قشرها، اینهایی‏اند که از خارج الهام می‏گیرند نه از داخل. و آنها هم بسیارشان متوجه مسائل نیستند و بعضیشان هم البته کذا هستند. والاّ نه این است که ما، شما خیال کنید که در داخل با یک مشکلاتی الآن مواجه هستیم و مردم در داخل نمی‏گذارند چه بشود نه، مسائل اینطور نیست. البته یک قضیه که واقع می‏شود قلمهای دشمنهای ما به راه می‏افتد و
یک قضیۀ کوچکی را بزرگش می‏کنند الی ماشاءاللّه‏. یک قضیه در آذربایجان مثلاً پیش می‏آید، قضیۀ جزئی که قابل ذکر خیلی نبود. آذربایجان مخالفتی با اسلام نداشت. این را در خارج بزرگش می‏کنند و در رادیوها سر و صدا درمی‏آورند که حکومت آذربایجان چه می‏خواهد بشود و جمهوری آذربایجان چه و این حرفها نیست در کار. این حرفها تبلیغات است همه‏اش، واقعیت ندارد. شما الآن می‏بینید بازارهای ایران باز است و هیچ خبری نیست. همه جا صحیح و سالم و مثل آن نهضتها و آن انقلابات نیست که الآن انقلابی باشد. ما انقلابمان باز یک سالش نشده است و انقلابی که باز یک سال نشده است و پیروزی‏اش چند ماه است، شما متوقعید که تا این سد شکسته شد تمام امور همچه آسوده و راحت است. خوب، یک سی و پنج میلیون حبسی از حبس بیرون آمدند، ما یک محبس داشتیم ایران اسمش بود. سی و پنج میلیون جمعیت هم توی آن محبوس بودند. اختناقها بود و فشارها بود. یک دفعه یک سدی شکسته شد سی و پنج میلیون ریختند بیرون. شما می‏خواهید سی و پنج میلیون که بیرون می‏ریزند، تویشان هم یک عده‏ای هستند که اینها جاهل هستند. یک عده‏ای هم هستند که آنها ملهم از خارج هستند. شما می‏خواهید که فوراً همۀ سر و صداها بخوابد و اینها. شما خاطر جمع باشید که این سر و صداها چیزی نیست و یک چیزی که پیش ما یک اهمیتی داشته باشد نیست. اینها مثل همان سر و صداهای آقای کارتر است، که هیچ خبری نیست در اینجا. دشمنهای ما برای ما خبر خیال می‏کنند، می‏خواهند درست بکنند. و اما قضیۀ اینجایی که شما اسمش را سفارت می‏گذارید و ما اسمش را جاسوسخانه می‏گذاریم، این قضیه را یک دسته از جوانهای ما رفتند و آنجا را گرفتند و دیدند که محل جاسوسی است اینجا. اصلاً یک سفارتخانه نیست؟ با اسم سفارتخانه یک محلی را درست کردند برای جاسوسی و توطئه در منطقه نه توطئه تنها برای ایران. اینها هم که دیدند در آنجا هستند، آنها هم جاسوس هستند، اصلاً مأمور سیاسی، ما در ایران برایمان ثابت نیست که یک مأمور سیاسی امریکا داشته باشد. امریکا ما را یک دولت سیاسی نمی‏دانسته که یک مأمور سیاسی بخواهند بفرستند. دولت اینجا هم آن وقتی که بود، رژیمی که بود نوکرش بود،
هر کاری می‏خواست می‏کرد. می‏خواست چه کند؟ یک دیپلمات بیاورد اینجا. مگر مواجه بود با یک مملکتی که مثل خودش بود؟ یک مملکتی بود که در قبضۀ او بود و همه چیز آن دست او بود. این دیگر دیپلمات نمی‏خواست. این اینجا می‏خواست که یک مرکزی درست بکند و عمدۀ نظرش خارج بود. دشمنان خارجی او بود. عمده نظر آقای کارتر در این محل که این چیزها را درست می‏کرد شوروی بود نه اینکه ایران برایش یک چیزی بود. خوب، ایران در مشتش بود. کاری به او نبود. عمده نظر این بود که اینجا پایگاهی درست کنند. در مقابل یک قدرت بزرگی پایگاه نظامی درست کرده. پایگاه همه چیز و پایگاه جاسوسی هم درست کرد، که این مرکز است جوانهای ما رفتند، کشف کردند که مرکز، مرکزِ جاسوسی است. افراد، افرادِ جاسوس و یک موجودی که، یک انسانی که، یک آدمی که دیپلمات باشد و عرض بکنم که از اجزای سفارتخانه ـ به اینکه سفارت باشد معلوم نیست ـ در اینجا باشد. بنابراین همۀ ملت ما هم دنبال اینها هستند. دولت هم نمی‏توانست خلاف بکند. دولت اینجا هم، ملت هست، همه چیز دست ملت است. دولت هم مخالفت نمی‏کرد برای اینکه دولت هم وقتی ببیند که یک مرکزی مرکز جاسوسی است که نمی‏تواند بپذیرد که به عنوان یک مرکز دیپلماتیک. وقتی اینطور شد راجع به آن را نگذارید پهلوی آن شلوغهایی که کرده‏اند، آنها یک مسائلی است، این مسئله دیگر است این یک مسئله ملی است که ملت ما همه‏شان با هم موافق‏اند در اینکه این لانه باید از بین برود. و ما دیگر اجازۀ این را نمی‏دهیم که در مرکز ما، در محل ما یک مرکز جاسوسی برای جاهای دیگر بشود. این اجازه را نخواهیم داد. ملت هم نخواهد داد. دولت هم نخواهد داد. پس قضیۀ گرفتن جوانها آنجا را، این را حساب نکنید که اینهم جزو شلوغیهاست. این اساسی است که برای رهایی یک ملت است نه اینکه جزو شلوغیهاست که شما کردستان را یا چیز را یک چیز حساب می‏کنید. آذربایجان را اینجا، همردیف او، ردیف او نیستند. یک مسئله است آن یک مسئله است، آنها هم چیزی نیست. نه اهالی کردستان با ما مخالفند و نه اهالی آذربایجان. همه‏شان اعلام همبستگی به جمهوری اسلامی کردند. آخر چطور امکان دارد این معنا که یک طایفه‏ای از مسلمین با
اسلام بد باشند، یک طایفه‏ای که می‏روند نماز می‏خوانند، یک طایفه‏ای که قبله‏شان مکه است، یک طایفه‏ای که کتابشان قرآن است همه اینها را بگویند لکن شمشیر بکشند بر روی اسلام؟ این معقول نیست یک چنین چیزی. آنها که این کارها را می‏کنند یک اشخاصی هستند که اغفال می‏کنند یک دسته‏ای را. توجه به مسائل دیگر نمی‏گذارند پیدا بکنند. اینها هم مهم نیستند. اینها چیزی است که قابل حل است و شما از این جهت هم متأسف نباشید.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته