بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

نقش زورمداران در یک بعُدی شدن اسلام

از آقایانی که تشریف آوردید متشکرم. و آنطور که ایشان تذکر دادند شما به رایگان در خدمت مردم بودید که فی‏الحقیقة خدمت به اسلام است. شما می‏دانید که امروز کشور ما مبتلای به چه اموری هست. در حالی که با یک قدرت بزرگی مثل امریکا مواجه هست و آنها هم همه طور دارند تبلیغات می‏کنند در خارج. تبلیغات دامنه‏دار در مطبوعات خارجی. در مجالسی که در خارج دارند. در اجتماعاتی که دارند تبلیغات به ضد کشور ما می‏کنند. به ضد نهضت ما می‏کنند. و در داخل هم که مطلع هستید که باز عمال آنها مشغول‏اند. و اینها از اسلام می‏ترسند اینها. تا حالا اسلام را اصلاً نمی‏دانستند چه هست. بعضی که آمده بودند؛ از خارج آمده بودند، گفتند در فلان جا اصلاً اسلام را نشنیده بودند. اصلاً اسم اسلام را نشنیده بودند. آنجایی هم که اسم اسلام را شنیدند، معنای اسلام را نمی‏دانند. در ممالک خودمان هم که اسلامی هستند، اسلام را یک نیمه‏ای از آن، یک جزئی از آن را اطلاع دارند. اسلام را اطلاع ندارند. اسلام شناسهای ما هم یک ورقی از اسلام را اطلاع دارند. اسلام به آنطوری که هست نگذاشتند تا حالا ظهور پیدا بکند. کوششهای دائمی خلفای بنی‏امیه، خلفای بنی‏عباس، بعد هم خلفای دیگر و سلاطین و سلاطین ایران بالخصوص و بعد هم در عصرهای ما که مطلع هستید، این دودمان فاسد؛ این پدر و پسر فاسد کوشش کردند به اینکه اسلام را نگذارند اصلاً ظهور پیدا بکند. و این عمده تبلیغات خارجی بوده است. دستهای خارجی که با مطالعات
فهمیده بودند که اگر اسلام تحقق پیدا بکند دست آنها کوتاه می‏شود، نگذاشتند که اسلام به آنطوری که هست تحقق پیدا بکند. اسلام را محصورش کردند در مدرسه‏ها و در مساجد. آن هم، همان جهات عبادی‏اش را، که اگر فرض کنید از یک ملایی هم پرسیده می‏شد، همان جهات عبادی را توجه به آن داشت. آن جهات دیگر توجه به آن نشده بود. در کتابها هست، اما در کتابها مدفون شده بود اسلام. کتابهای علمی ما همۀ ابواب اسلام در آن هست. همانطوری که ابواب عبادات و وظایف عبادی هست، ابواب حکومت و وظایف حکومت و جزائیات و قضا و همۀ اینها، چیزهایی که مربوط به حکومت است در کتابهای ما هست. لکن همانجا مدفون شده است. فقط توی کتاب است.

برداشتهای انحرافی از اسلام

اسلامی که آمده است برای اینکه در خارج یک وجود عینی پیدا بکند و مردم را در خارج تربیت بکند. تربیت همه جانبه در قطبهای مختلف، در بعدهای مختلف، یعنی آنطوری که انسان هست. انسان؛ این هیکل موجود، این جثۀ موجود، و این حواس موجودی که ما احساسش می‏کنیم. این انسان نیست. به این معنا حیوانات و انسان مثل هم هستند. همه مادی هستند. همه این نحو ادراکاتی[دارند]منتها یک قدری کم و زیاد. یک بعد انسان عبارت از این موجود فعلی که دارای این حواس و دارای خواص هست، بعدهای دیگرش اصلاً به آن توجه نشده است و یا کم شده است. مع‏الأسف ما در دو زمان مبتلای به دو طایفه بودیم. در یک زمان ما مبتلا بودیم به یک جمعیتی که قرآن را وقتی که نگاه می‏کردند و تفسیر می‏کردند و تأویل می‏کردند، اصلاً راجع به آن جهت بعد مادیش، بعد دنیاییش توجه نداشتند. تمام را بر می‏گرداندند به یک معنویاتی. حتی قتال وقتی که در قرآن واقع شده بود اینها قتال با مشرکین را تأویل به «قتال با نفس» می‏کردند. چیزهایی که مربوط به زندگی دنیایی بود تأویل می‏کردند به یک «معنویات». اینها یک بعد از قرآن را ادراک کرده بودند و آن بعد معنویش البته به طریق ناقص. آن بعد معنویش
بود و همه جهات را به همان بعد برمی‏گرداندند. و ما بعدها مبتلا شدیم یک عکس‏العملی در مقابل آن که فعلاً الآن هست. و از مدتی پیش این معنا تحقق پیدا کرده که در مقابل آن طایفه‏ای که قرآن را و احادیث را تأویل می‏کردند به «ماورای طبیعت» و به این زندگی دنیا اصلاً توجه نداشتند. به حکومت اسلامی توجه نداشتند. و به جهاتی که مربوط به زندگی است توجه نداشتند. این طایفۀ دوم عکس کردند. معنویات را فدای مادیات کردند. آنها مادیات را فدای معنویات کرده بودند و اینها معنویات را فدای مادیات کردند. هر آیه‏ای که دستشان می‏رسد و بتوانند، تأویل می‏کنند به یک امر دنیایی. کانّه ماورای دنیا چیزی نیست. آنها کانّه در نظرشان ماورای عالم غیب چیزی نبود. آنها در یک حدودی که خودشان داشتند درست بود حرفشان. اینها اعتقادشان این است. یا مسائلی که طرح می‏کنند این است که ماورای این عالم خبری نیست. همۀ مسائل را فدای همین عالم می‏کنند.

تحلیلهای انحرافی در انقلاب اسلامی

شما می‏بینید حتی در اعمالی که از مردم صادر می‏شود. در این نهضتی که همۀ قشرها شریک بودند. شما از مرکز که تهران است بگیرید بروید از آن طرف تا آخر. از آن طرف هم تا آخر. از آن طرف هم تا آخر. از آن طرف هم تا آخر. یک وقت تمام مردم راجع به یک مطلب قیام کردند. همه با هم همصدا شدند. صدا چه بود؟ صدا این بود که ما «جمهوری اسلامی» می‏خواهیم. ما این رژیم را نمی‏خواهیم و ما اسلام را می‏خواهیم. همه همصدا یک مطلب می‏گفتند. بچۀ کوچولویی که تازه رفته بود در دبستان یا قبل از آن هم بود همین مطلب را می‏گفت. آن مریض پیرمردی هم که در بیمارستان خوابیده بود، او هم همین را می‏گفت. پشت‏بامها هم وقتی که می‏رفتید همه‏اش «اللّه‏ اکبر» بود، و از اسلام بود. لکن اینها همین معنایی که همه دارند می‏گویند اسلام، می‏گویند که همۀ اینها برای دمکراسی فریاد می‏کردند! در صورتی که اکثر اینها اصلاً «دمکراسی» به گوششان نخورده بود و معنای دمکراسی فاسدی که اینها می‏گویند، اگر به ایشان می‏گفتند اصلاً
قبول نداشتند. اینها می‏گفتند اسلام. اینهایی که می‏خواهند همه چیز را تأویل بکنند حتی اقوال مردم کوچه و بازار را هم تأویل می‏کنند به اینکه نه اینها که فریاد می‏کردند و «خدا» می‏گفتند و «پیغمبر» می‏گفتند ـ و عرض می‏کنم که ـ «جمهوری اسلامی» می‏گفتند، نه اینها او را نمی‏خواستند. آنها می‏خواستند همین زندگی مادیشان درست بشود. از این تنگ آمده بودند که معاششان درست نیست.

انگیزه‏های ملت ایران در انقلاب ایران

آیا این معقول برای کسی هست که فریاد بزند برای شکمش و خودش را به کشتن بدهد؟! فریاد بزند برای شکمش و جوانش را به کشتن بدهد؟! این اصلاً معقول است؟ اینهایی که داوطلبانه در میدان می‏رفتند و مقابل توپ و تانک و مسلسل می‏ایستادند و آن شیاطین به آنها حمله می‏کردند و اینها با مشت گره کرده به آنها حمله می‏کردند و غلبه هم کردند، اینها برای این بود که یک خانۀ خوبی داشته باشند؟! برای این بود که یک مبل و میزی داشته باشند؟! اصلاً تو ذهنشان آن وقت یک همچو چیزی بود یا خیر. همه می‏دیدند که باید ما برویم و اسلام را زنده کنیم. از حرفهاشان همین معنا بود. اعمالشان این معنا بود. از ما دائماً این مطلب را حتی حالا می‏خواهند که شما دعا کنید ما شهید بشویم. آخر کسی دلش می‏خواست شهید بشود برای شکم؟! کسی جوانش شهید بشود برای اینکه یک خانۀ خوبی داشته باشد؟! یا مسئله این نیست. مسئله یک عالم دیگری است. شهادت برای یک عالم دیگری. آن شهادتی که همۀ اولیای خدا، همۀ انبیا دنبالش بودند و بسیاری از اولیای ما به شهادت رسیدند، آن معنا را می‏خواستند. مردم دنبال آن معنا هستند، لکن حالا آنهایی که هم قرآن را، همه چیز آن را به دنیا برمی‏گردانند، هم احادیث را، همه چیز آن را به دنیا برمی‏گردانند، اینها حتی همین فریادهای مردم را عوضی تأویل می‏کنند.

آزادیخواهی مکاتب توحیدی

قرآن راجع به معارف دارد. راجع به توحید دارد. راجع به نبوت دارد. راجع به عالم
آخرت دارد. عوالمی که هیچ کس نمی‏تواند اطلاع پیدا کند الاّ به وحی. همه چیز است قرآن. اسلام همه چیز است. این مثل رژیمهای حکومتی نیست. حکومت دارد. لکن رژیم، یک رژیم حکومتی نیست مثل حکومت مثلاً کارتری یا محمدرضایی. اسلام وقتی هم که جنگ می‏کرده، جنگ کردنش مثل جنگ کردنهای کشورگشاها نبوده است که بخواهد یک کشوری را بگیرد. اسلام می‏خواسته آدم درست کند. آدمهایی که گرفتار بودند زیر چنگال مشرکین. زیر چنگال ابرقدرتها. اسلام و همۀ مکتبهای توحیدی آمدند که این مردم را از این قید رها کنند آزاد کنند از این قیدهایی که به قلوب اینها آنها انداختند و همه چیز آنها را تحت قید و اسارت قرار دادند. اسلام برای آزادی از اسارت آمده. نه فقط اسارت مادی که نفت ما را ببرند. پیش اسلام، نفت مطرح نیست. باید حفظ بشود، اما مقصد اسلام نفت نیست. مقصد اسلام خانه نیست. مقصد بالاتر دارد و همه چیز در آن هست. یعنی اسلام همانطوری که به جهات مادی این عالم و جهات حکومتی این عالم، قضای این عالم توجه دارد، به جهات معنوی هم توجه دارد. و توجه به جهات معنوی بالاتر از توجه به جهات مادی است. اسلام همه چیز است. یعنی آمده است اسلام و همۀ مکتبهای توحیدی آمده‏اند که این انسانی که یک موجود مادی است، ابتدائاً مثل سایر موجودات مادی، یعنی بعد از اینکه یک مراحلی سیر کرده حالا شده است یک موجود مادی دارای چشم و گوش و حواس و خواص، سایر حیوانات هم همین را دارند. مکتبهای الهی آمدند که این موجودی که قابل این است که همه چیز بشود، انسان یک نسخۀ کوچکی هست از همۀ عالم. یعنی جثۀ کوچک، یک نسخه‏ای از همه عالم هست. یعنی انسان در آن همۀ چیزهایی که در همه چیز هست، هست. تمام عوالم غیب و شهود در انسان هست. منتها یک مقداریش بالفعل است. یک مقداریش بالقوه است. انبیا آمدند که دست این انسان را بگیرند از این چاه بیرون ببرندش. دست انسان را بگیرند از این ظلمتها بیرون ببرند و به نور برسانند.اللّه‏ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنْوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ اِلَی النُّورْ[1]
خدا اخراج می‏کند به وسیلۀ انبیا. به وسیلۀ تعلیمات. تعلیمات انبیا برای این است که این ظلمتهایی که در اطراف یک موجودی هجوم به آن آوردند از همۀ اطراف دست اینها را بگیرد از این ظلمتها بیرون بیاورد. ما وقتی در همین وضع فعلی که ملاحظه می‏کنیم گرفتار یک ظلمتهایی هستیم غیر از این ظلمتهایی که برای ما هست راجع به ماورای طبیعت. در همین جا ما یک گرفتاریهایی داریم که اینها ظلمات‏اند، و انبیا آمدند که ما را از این نجات بدهند.

شستشوی مغزی برای اسارت

در مقابل انبیا این ابرقدرتهایی که می‏خواستند همه چیز ما را ببرند و ما صدامان در نیاید و نفهمیم که دارند می‏برند. ندانیم که دارند ما را لخت می‏کنند. اینها آمدند نقشه‏ها کشیدند. یکی از نقشه‏های بزرگ اینها این است که مغزهای ما را ازمان بدزدند و به جای او یک مغز فرنگی بگذارند. که ما را همچو فرنگی درست بکنند که افکار ما افکاری بشود که هر چه ما داریم از آنجاست. استقلال فکری را از ما بدزدند. دزدیدند استقلال مغزی را. از ما دزدیدند. ما الآن یک جمعیت سی و پنج میلیونی و شرق یک جمعیت چند صد میلیونی همچو تعلق به غرب و به این قدرتهای بزرگ پیدا کردیم، و همچو مغزهای ما متوجه به غرب است که وقتی در کارخانه‏های خودمان یک فاستونی را درست می‏کنند به اسم انگلیسی می‏خواهند آبش کنند به طور لاتین آنجا می‏نویسند، و بعد هم می‏گویند فاستونی انگلیسی. با اینکه فاستونی مال خودمان؛ مال اصفهان است. لکن به اسم انگلیسی است، چرا؟ مغز همه اینجور شده. مغز بازار و مغز خریدار اینجور شده که ما خودمان بلد نیستیم چیزی درست کنیم. این را باید آن درست کند. آنی که ما خودمان داریم از خودمان سلب می‏کنیم. ما خیلی چیزها داریم که آنجا ندارند.

هنر و صنعت انحصاری ایران

این کاشیهایی که می‏ساختند سابق، در این مدرسۀ فیضیه اگر یک وقت رفتید ملاحظه کنید آن دری که از مدرسۀ فیضیه می‏خواهد وارد بشود به صحن مطهر حضرت معصومه
یک کتیبه داشت. من حالا سی سال است ندیدم آن را. یک کتیبه آنجا دارد. آن کتیبه را آن وقت که ما در مدرسه بودیم گفتند که یک عده‏ای از کارشناسهای خارج آمدند و اینها را بررسی کردند و گفتند این در هیچ جای دیگر نمی‏توانند درست کنند. برای اینکه این مرکب از چند جور چیزهایی هست. رنگهایی هست که هر کدامشان یک پخت خاص دارد که اگر کم و زیاد بشود فرق می‏کند. یکیش چند درجه حرارت می‏خواهد، یکیش چند درجه حرارت. و این را جوری اینها درست کردند آنوقت کارشناسهای ما و صنّاع ما طوری درست کردند که این چند جور حرارت را طوری درست کردند که روی اینجا خراب نشده. آنها نقل کردند که این اصلاً قابل قیمت کردن نیست. برای اینکه دنیا دیگر نمی‏تواند این را درست کند.

ما همچو مغزمان تهی شد که صنعتهای خودمان را دست ازش برداشتیم. صنعتهای کاشیکاری، صنعتهای منبت‏کاری، صنعتهای قالیبافی، صنعتهای زری‏بافی، مخمل بافی. اینها همه کم‏کم با تبلیغات متفرقه که این دولتهای فاسد هم به آن دامن زدند و این پدر و پسر هم به آن زیادتر دامن زدند یکی بعد از دیگری فراموش شد، صنعتهای ما هم فراموش شد. برای اینکه ما را عاشق غرب کردند. و تا یک فاستونی را به اسم فاستونی انگلیسی ما نامگذاری نکنیم مشتریها هم نمی‏خرند. ما طبیب داریم در ایران، لکن اگر بعضی از آقایان یادشان باشد، یکی از بستگان محمدرضا پهلوی مبتلا شده، آنطور نقل می‏کردند، مبتلا شده بود به لوزتین، از خارج برای او طبیب آوردند عمل کند. شما ببینید که این عمل چه عملی است. چه خیانتی است به این ملت. اعلام به اینکه ما برای لوزتین هم طبیب نداریم. و همچو توسری زدند به اطبا، جراحهای ما، همچو تو دهانی زدند به اینها که اینها را عقب رانده است. خودشان را هم گم کردند.

مغز استعماری و مغز استقلالی

من یک وقت که بعضی اطبا آمده بودند اینجا می‏گفتم که خوب شماها معلوم می‏شود در این مدتها درس نخواندید که هر که مریض می‏شود می‏خواهد اروپا برود. گفتند ما
داریم. طبیب داریم. لکن وضع جوری شده است که هر کس هر مرضی پیدا می‏کند راه می‏افتد برای خارج. این برای چیست؟ برای اینکه مغز ما دزدیده شده است و یک مغز دیگری جای آن گذاشته شده؛ مغز استعماری! یک مغز استعماری ما الآن داریم. و تا این مغز استعماری را ما عوض نکنیم یک مغز استقلالی جایش نگذاریم نمی‏توانیم این مملکت را اداره کنیم. هر چه بخواهید هم درست کنید نمی‏شود. کوشش کنید که این مغز عوض بشود. اساتید دانشگاه ما کوشش کنند که این جوانهای ما مغزهاشان عوض بشود. یک مغز استقلالی باشد، نه استعماری. آن مغزی نباشد که درست کردند برای ما و مغز خودمان را از ما گرفتند. مستقل باشند اینها. فرهنگ هم باید اینطور باشد. اقتصاد هم باید اینطور باشد.

ما تا بنای بر این نگذاریم که خودمان هم یک آدمی هستیم برای خودمان می‏توانیم کار کنیم، ما به آن نان جوی که خودمان درست کنیم تا بنای بر این نگذاریم که همان نان جو را می‏خوریم و از خارج نمی‏خواهیم، نمی‏توانیم درست کنیم کار خودمان را. تا بنای بر این نگذاریم که همان منسوجاتی که خودمان درست می‏کنیم کافی‏مان هست منسوجات ما ترقی نمی‏کند. و ما باز تابع غیر باید بشویم، و دستمان پیش غیر دراز بشود.

بازگشت به خویشتن، نخستین گام استقلال

چقدر برای یک مملکتی عیب است و سرشکستگی که دستش را دراز کند طرف امریکا که گندم بده. کشکول گداییش را باز کند پیش دشمنش و از او بخواهد که رزقش را بدهد. چقدر برای ما سرشکستگی دارد. تا این ملت بنای بر این نگذارد که کشاورزیش را تقویت کند و بسازد به آنکه خودش به دست می‏آورد، ما نمی‏توانیم استقلال پیدا کنیم. تا این ملت بنای بر این نگذارد که ما باید همه چیزمان از خودمان باشد، ما باید قطع رابطۀ اقتصادی، رابطۀ فرهنگی از خارج بکنیم، فرهنگ از خود ما باید باشد، اقتصاد هم از خود ما باید باشد، تا این بنا در توده‏ها نباشد و تا این مغزی که انگلی است و استعماری است عوض نشود و باورمان نیاید که ما هم آدم هستیم، نمی‏توانیم استقلال پیدا کنیم. ما
باید کاری بکنیم که خودمان و همه قشرهای ملت و همۀ جوانان ما باورشان بیاید که ما هم آدمیم. تبلیغات همچو کرده است که ما را از آدم بودن بیرون کرده است. باورمان آمده است که آنها هر چه هست، هستند. اگر بخواهیم این مملکت ما یک مملکت مستقلی باشد، محتاج به غیر نباشد، باید آن کشاورزش و آن کارگرش و آن کارمندش و همۀ قشرها بنای بر این بگذارند که ما خودمان یک موجودی هستیم. یک آدمی هستیم. مملکتمان هم یک مملکتی است. همه چیز هم دارد. یک مملکت غنی‏ای است. و همچو کردند که ما باید در آنجایی که چاههای نفتمان هست گرسنگی بخوریم! آنجایی که آبها دارد هرز می‏رود، و زمینهای سرشار هست که همه چیز از آن می‏شود ایجاد بشود، زمینها افتاده باشد، آبها هم هرز برود. این یک کارهای استعماری بوده. یعنی می‏خواستند در محیط نفت مردم گدا باشند تا کارگر ارزان باشد. تا بتوانند استعمارش کنند همه جا را. هر جا را با یک نقشه‏ای عقب نگه داشتند تا استفاده کنند.

ما تا نفهمیم این مسائل را، توجه نکنیم به این مسائل و خودمان را نیابیم، این گمشده را پیدا نکنیم، این مغزی که گم شده است و به جای او یک مغز دیگری نشسته عوضش نکنیم نمی‏توانیم مستقل بشویم. استقلال مغزی شرط اول استقلال است. استقلال فکری شرط اول استقلال است که ما فکرهامان را عوض کنیم. از این انگل بودن خودمان را درآوریم. باید ما اگر بخواهیم، اگر همۀ ملت ما ادراک این معنا را کرده باشند که همه چیز ما را اینها برده‏اند و ما اینها را بیرون کرده‏ایم، باید خودمان خودمان را نگه داریم. اگر این نشود، بعدها باز همان مسائل کم‏کم با تدریج ـ حوصلۀ آنها زیاد است ـ همین مسائل سابق تحمیل ما می‏شود. اگر ما بیدار نشویم، و با دو چشم، یک ـ دو چشم دیگر هم قرض نکنیم و نگاه نکنیم به اطراف خودمان و به مملکت و احتیاجات خودمان، کم‏کم بتدریج آنها باز به ما تحمیل می‏کنند. همه چیز را به ما تحمیل می‏کنند. با دست خودمان به ما تحمیل می‏کنند.

وحشت جهانخواران از اسلام

الآن که می‏بینید این آشوبها را در اطراف مملکت راه انداخته‏اند همه‏اش برای این
است که نگذارند شما به حال خودتان باشید و آرامش در این مملکت باشد و یک مملکت اسلامی درست بشود. اینها از اسلام می‏ترسند. ضربه دیدند اینها از اسلام. اینها چند دفعه از اسلام ضربه دیده‏اند. از یک فتوای فقیه ضربه دیده‏اند. از یک پیرمردی که در کربلا بود و اسمش مرحوم آمیرزا محمدتقی[2]بود ضربه دید انگلستان. بیرون کرد انگلستان را از آنجا، از عراق. اینها از اسلام و از ملای اسلام و از کاسب اسلام و از دانشمند اسلام ضربه دیدند. چون ضربه دیدند الآن آنها توجه به این دارند که نگذارند این کار انجام بگیرد. هر جا یک غائله درست می‏کنند. هر جا با یک اسمی، با یک چیزی یک غائله‏ای درست می‏کنند. یک وقت می‏روند کردستان یک غائله درست می‏کنند. یک وقت می‏آیند به آذربایجان که الآن بالفعل مبتلا به آن هستیم درست می‏کنند. بعد هم جای دیگر درست می‏کنند. همچو نیست که دست بردارند. اینها یک منفعت بزرگی از دست داده‏اند، و یک شکست سیاسی خورده‏اند.

شکست سیاسی و اخلاقی کارتر

کارتر در دنیا الآن شکست خورده، شکست سیاسی کارتر در این قضیه‏ای که طرح می‏کند، و اینها خوب لابد شنیدید، در روزنامه‏ها بود که وزیر خارجه‏اش را فرستاد دوره‏گردی، این آقای انساندوست! این آقایی که برای انساندوستی، محمدرضای جانی را برده آنجا نگه داشته، یا توطئه‏گری را می‏خواهد از آنجا شروع بکند. این آدم انساندوست! وزیر خارجه‏اش را دوره‏گردی فرستاد برای اینکه ما را در اقتصاد در انزوا بنشاند و محاصرۀ اقتصادی بکند. این آقای انساندوست همه دنیا را می‏خواهد بسیج کند که ما از گرسنگی بمیریم! خیال هم می‏کند می‏تواند. مع‏الأسف یا آقای کارتر که این وزیر خارجه‏اش که گردید دور، کسی به او اعتنا نکرد. دست رد به سینه‏اش زدند. گفت نمی‏شود این. و همان مملکت خودش هم ـ آن که می‏گفت که باید ما حصر اقتصادی
بکنیم، در مملکت خودش هم مواجه شد با مخالفت. بعضی وزرای مملکتش هم مخالفت کردند. این آقای انساندوست که برای خاطر انساندوستی این آدم را برده و نگه داشته و ادعا می‏کند که ما انساندوستیم که این را نگه داشتیم، پنجاه هزار جوان ما را در امریکا و در آنجاها می‏خواهد که به یک بهانه‏ای بیرون کند. حتی کشتار هم داشتیم ما. سگها هم به جان جوانهای ما انداختند. و اخیراً باز این بود که قاضی کذا گفته است که این خلاف قانون است، نباید بشود. اینجا هم شکست خورد. شکست اخلاقی، که اخلاقی در کار نبود که شکست بخورد. فاش شدن اینکه خلق اینها این است. جازده‏اند خودشان را به اینکه ما یک انساندوست هستیم! و هیاهو در اطراف اینکه انساندوستی ما وادار شده است، که یک آدم مفلوکی[3]را بیاوریم اینجا معالجه کنیم!

خودباختگی برخی از «روشنفکرها»

این مشت باز شد که مسئله این نیست که این پنجاه نفر جاسوس را بخواهد نجات بدهد. اصلاً مطرح نیست پیش اینها آدم. آنی که مطرح است پیش امثال آقای کارتر، همان است که این دوره هم رئیس جمهور بشود. همه دست و پا کردنش برای این است که این دوره هم باز رئیس جمهور بشود. بیش از این اصلاً ادراکی نمی‏کند. انسان را اصلاً اینها چیزی نمی‏دانند. این آقایان انساندوستها دواهایی که می‏خواهند بفهمند که آیا مفید است یا مضر است می‏فرستند پیش ماها. صادر می‏کنند به شرق. همانطوری که اطبا یک موش را، یک خرگوش را برای بعضی دواها تجربه می‏کنند و[آزمایش]می‏کنند که بفهمند که این دواها چه جوری است، اینها ماها را تجربه می‏کنند. مع‏الاسف در بین این روشنفکرهای ما، که بعضیشان مطلبشان معلوم شد، بین همینها جزء شاخصها همین آدمی بود که معلوم شد چکاره است. مع‏الأسف همینها باز از اینها تعریف می‏کنند. برای اینکه آن مغز عوض شده است. یک کسی که پنجاه سال مغزش را آنها تربیت کرده‏اند و از مغز انسانی بیرونش کردند، یک مغز غربی روی آن گذاشتند، این هر چه هم که ضربه از
غرب به این مملکتش می‏خورد، به این کشور می‏خورد، باز هم از آنها تعریف می‏کند. باز هم دنبال این است که برگرداند. الآن بعضی از این مفسدها که از ایران بیرونشان کردند رفتند در آنجا در پناه انگلستان، آنجا رفتند توطئه‏گری. برای اینکه باز برگردانند وضع را. باز همان مسائل را برگردانند مشغول توطئه هستند. اینجا هم روابط با آنها هست. از اینجا هم باز روابط هست. از اینجا روابط با امریکا هست. روابط اشخاص برای توطئه‏گری با امریکا هست. با انگلستان هم هست.

مراقبت و هوشیاری در برابر توطئه‏ها

می‏خواهند که ـ نقشه این است که ـ بعد از چند وقت دیگر همان مسائل را برگردانند. اینها هم خودشان را ملی می‏دانند. و خودشان را روشنفکر می‏دانند. و خودشان را نسبت به این مملکت دلسوز می‏دانند.

ما باید بیدار باشیم. ملت ما باید چشمهایش را باز کند. دو تا چشم هم قرض کند، با چهار تا چشم نظر کند که این اشخاصی که مشغول این کارها هستند، اینها چکاره‏اند. اینهایی که مشغول این توطئه‏ها هستند، اینها رفقاشان معاشرت می‏کند. باید درست توجه بکنند. و اگر درست توجه نکنند بتدریج ممکن است ما تحمیلمان بشود همان مسائل. البته نمی‏شود به این زودی. اما ما اگر خودمان شعور سیاسی نداشته باشیم، اسلام در اینجا اگر تحقق پیدا نکند، اگر مملکت ما یک مملکت اسلامی نشود که برای استقلال، برای آزادی، آنطور طرحها دارد و جایز نمی‏داند، حرام می‏داند که یک مسلمانی پیوند ببندد با یک غیرمسلمانی که می‏خواهد بر او سلطه پیدا کند، اگر اسلام را ما در اینجا توانستیم با دست همۀ شما آقایان، با دست همۀ ملت در این مملکت پیاده کنیم، اسلام همه چیز ما را بیمه می‏کند. دنبال این معنا باشید.

فقط به «ان‏شاءاللّه‏» و «بسم‏اللّه‏» و دعا اکتفا نکنید. عمل کنید. باید عمل بکنید. یعنی باید در دانشگاه عمل بشود. در ادارات عمل بشود. فرم را از آن فرم فرنگی بیرون بکنید. یک فرم شرقی روی آن بگذارید. یک فرم انسانی روی آن بگذارید. اسلامی روی آن
بگذارید. نترسند.

لزوم پالایش فرهنگ و زبان فارسی از واژگان فرنگی

یکی از مسائلی که ما مبتلا هستیم این است که می‏ترسند اینها که اگر یک وقت بگویند که ما خودمان هم یک چیزی هستیم، خوف دارند بگویند ما آدمیم.

از مسائلی که مبتلا ما به آن هستیم آدم عبارت از آن است که چهار تا کلمه مثلاً فرنگی یاد بگیرد، و دو سه دفعه هم که تو صحبتهایش می‏شود، در هر چند کلمه‏ای یک کلمۀ فرنگی جایش بگذارد. شما نطقها را ببینید. هر کس بیشتر الفاظ فرنگی در کلماتش باشد این بسیار دانشمند است! دانشمندی را به این می‏دانند که چند تا کلمۀ فرنگی در کلماتش باشد. این برای این است که نطقها هم استعماری است. خودش آدم استعماری شده است.

شما بروید در امریکا. اینهایی که صحبت می‏کنند ببینید. یک کلمۀ فارسی در تمام صحبتهایشان، در تمام کتابهایشان اگر پیدا کردید؟ لکن ما کتاب وقتی می‏نویسیم، اسم هم که می‏گذارند اسمی باشد باید فرنگی بگذارند. در بینش هم تا چند تا اسم فرنگی، با حروف لاتین هم جایش نگذارند فایده ندارد. برای اینکه هم مشتری بیشتر پیدا می‏شود، هم این آقا بیشتر معروف می‏شود به اینکه خیلی دانشمند است. یک چند تا ایسم بگذارد، دیگر تمام است مطلب. و هر چه هم مطلبش، تهی باشد از مغز با همینها جبران می‏شود.

ما تا خودمان را پیدا نکنیم، لغت خودمان را استعمال نکنیم ـ نگویید که لغت عربی هم از ما نیست؛ لغت عربی از ماست؛ لغت عربی لغت اسلام است؛ اسلام از همه است؛ آن که از ما نیست این ایسمهایی است که ما را به گرفتاری انداخته ـ تا نویسندگان ما از این دام بیرون نروند، گویندگان ما از این دام بیرون نروند، کتابهای ما تطهیر نشود، خیابانهای ما اسمائش تغییر نکند، اجناس ما را اسم کذایی روی آن نگذارند، ـ دواها را خودشان درست می‏کنند، و اسم فرنگی روی آن می‏گذارند ـ تا ما خودمان را پیدا نکنیم، و مغزهایمان عوض نشود، نمی‏توانیم مستقل بشویم. در هیچ چیز نمی‏توانیم مستقل بشویم.

تلاش در راه خودکفایی و بی‏نیازی

باید ما از حالا بنا بر این بگذاریم که خودمان آدم باشیم. با لغت خودمان حرف بزنیم، و با علم خودمان. و من نمی‏گویم که علم را از خارج نگیریم. خوب، عقب نگه داشتند ما را. آنها الآن خیلی از ما جلویند. ما را عقب نگه داشتند. لکن من می‏گویم که از آنها خوبهایش را یاد بگیرید. بدهایش را الغا کنید. آنها بدها را به ما تعلیم می‏دهند، خوبها را نمی‏دهند. آقا مصیبت ما داریم. جوانهای ما که در آنجا می‏روند، درس استعماری می‏دهند. طبشان هم استعماری است. نمی‏گذارند اینها ترقی بکنند. ما باید از آنها چنانچه چیز خوبی دارند بگیریم. مخالف نیستیم با این. لکن به فکر این باشیم که خودمان درست بکنیم. به فکر این باشیم که خودمان داشته باشیم. خوب بعض ممالک بودند که اینها هم از غیر می‏گرفتند. لکن بعد از آن کم‏کم خودشان بهتر از دیگران شدند. ژاپن اینطور بود. هندوستان اینطور بود. خوب، ما هم باید درست کنیم. و اوّل قدم این است که ما بفهمیم که خودمان هم می‏توانیم. هم هستیم یک چیزی. و من امیدوارم که آنطوری که خدای تبارک و تعالی مقرر فرموده است، و آنطوری که اسلام را به ما عرضه داشتند بتوانیم به این ملت مستضعفی که آنها را در طول دو هزار و پانصد سال و لااقل در این پنجاه سالی که ما شاهد آن بودیم ما را عقب نگه داشتند، ان‏شاءاللّه‏ بتوانیم اسلام تحقق پیدا کند. و ما خودمان برای خودمان باشیم. و منافع مملکتمان برای خودمان باشد.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته