بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

غرب زدگی و خودباختگی

مملکتی که باید گفت دو هزار و پانصد سال و لااقل پنجاه سال که ما شاهدش بودیم و دیدیم که چه کردند با مردم و چه کردند با کشور و چه کردند با خزانه‏های کشور و چه کردند با انسانها ـ که اینها ـ خزائنِ اول «انسان» است. و در طول این مدت نگذاشتند که یک رشد صحیحی جوانهای ما بکنند، آنها را عقب نگه داشتند. برنامه‏های تحصیلیشان برنامه‏هایی است که به ثمر نمی‏رسد، حتی آنهایی که در خارج هم می‏روند و تحصیل می‏کنند، باز تحصیلی که برای این ممالک طرح می‏شود غیر از تحصیلی است که برای خودشان هست و لهذا اجازه نمی‏دهند که در آنجا فعالیتی بکنند، می‏گویند باید بروید در مملکت خودتان و مع‏الأسف دارو هم داروهایی که می‏خواهند آزمایش کنند می‏فرستند پیش ما. همانطوری که این جا اگر بخواهند آزمایش کنند، با خرگوش یا با موش آزمایش می‏کنند، آنها ما را این طور حساب کردند و ما را همچه تربیت کردند. در این مدتهای طولانی که اعتقادمان این شده است که غیر از غرب چیزی در کار نیست به نظر ما. ما متحول شدیم به یک موجود غربزده، یک موجود غربی! یعنی مغزها یک مغزهای غربی تقریباً شده است و لهذا حالا که مملکت مامی‏خواهداستقلالی پیدا کند، مبدأ همۀ استقلالها این است که اول فکرش را مستقل کند یعنی آن وابستگی فکری که الآن هست که خودشان را هیچ حساب می‏کنند و آنهارا همه چیز، همچه که یک جنسی‏اسم‏انگلیسی رویش باشد هجوم می‏کنند به خریدن، دوایی اگر از خارج بیاید
مشابه آن را همین جا درست بکنند یا بهترش را، لکن از خارج که بیاید توجه می‏کنند به اینکه آن را بخرند. دواهایی که خودشان درست می‏کنند اسم فرنگی رویش می‏گذارند، برای اینکه بازار این جور شده؛ یعنی بازار غربزده است. اجناسی که خودِ کارخانه‏های ما درست می‏کنند در حاشیه‏اش به زبان لاتین می‏نویسند که این فاستونی انگلیسی است! بازار ما هم یک بازار غربزده شده است یعنی توجه به این شده است که هر چه از غرب می‏آید خوب است، ما خودمان چیزی نداریم! فرهنگمان هم که همینطور شده است و فرهنگی که برای ما درست کردند یک فرهنگ غربی بوده است. و ما در فرهنگ هم غربزده هستیم.

استقلال فرهنگی نخستین گام در استقلال کشور

ما اگر بخواهیم مستقل باشیم باید اول افکارمان را مستقل کنیم، یعنی از آزادی فکری[آغاز کنیم]یک آزادی خارجی هست که کسی به آن تعرضی نکند، حالا یک همچه آزادیی هست، اگر بگذارند. اما آزادی فکری این است که انسان در فکرش آزاد و بدون اینکه متمایل به یک طرف باشد فکر کند، در مسائل علمی هم همینطور است. مسائل علمی را اگر چنانچه انسان آزاد فکر کند یک طور برداشت می‏کند، اگر چنانچه ذهنش متوجه باشد، انگل باشد نسبت به این قضیه، یک جور دیگر فکر می‏کند، یک جور دیگر برداشت می‏کند. برداشتهای علمی ما هم الآن آزاد نیست، ما باید افکارمان را آزاد کنیم تا برداشتهای علمیمان آزاد باشد. ما باید بفهمیم این را که ما خودمان فرهنگ داریم، یک فرهنگ غنی داریم، و فرهنگمان از خارج بهتر است و ما باید کوشش کنیم به اینکه بنای بر این الآن بگذاریم، همه بنای بر این بگذاریم که خودمان را از غیر منفصل کنیم، مستقل کنیم. اگر این بنا را الآن نگذاریم و باز در نظر ما این باشد که هر چه از اروپا آمد او درست است، هر فکری که از اروپا آمد آن درست است[استقلال به دست نمی‏آید]افکاری که الآن در اروپاست شکست خورده، حالا که آمده اینجا و صادرش کردند به اینجا، اینجا بهش توجه کردند. یک افکاری هست که در اروپا شکست خورده است، از بین رفته
است یک وقتی[رواج پیدا]کرد و بعد فهمیدند بیخود است. آنهایی که مدعی همان مسائل بودند، مدعی بودند به اینکه مثلاً باید با مردم برادر بود، با مردم[مساوی]بود، خودشان برخلاف می‏کردند، خودشان خلاف آن چیزی که می‏گفتند می‏کردند و مکتبهایی که عرضه داشتند به مردم، این مکتبها در مکتبهای فکری و عقلی که اصلاً از اول[ارزشی]نداشتند، در مکتبهای اقتصادی هم معلوم شد که درست نبوده است، الآن درست نبودنش با اینکه ثابت شده، حالا نوبت رسیده به جوانهای ما و به شرق، از آنجا آمده به شرق، در شرق حالا اول این است که خیال کنند حالا مکتبی است، یک چیزی است[دایماً]دنبال این می‏روند.

گرایش کورکورانه به مکتب‏های وارداتی

این یک وابستگی فکری است که انسان از مکتب خودش دست بردارد برود سراغ مکتب دیگران. از اقتصاد خودش دست بردارد برود سراغ اقتصاد دیگران، اقتصاد خودش را اصلاً نظر نکند، نفهمد که چیست، مثلاً اقتصاد اسلامی چیست اینها اصلاً نمی‏دانند، ازشان بپرسید که اقتصاد در اسلام چیست اصلاً نمی‏دانند. در عین حالی که این را نمی‏دانند رفتند سراغ اقتصاد مارکسیست! در صورتی که آن در خارج شکست خورده است. و هکذا ما الآن جمعیتی هستیم که از حبس بیرون آمدیم؛ از آن حبسهای طول پنجاه سال. حالا ما بیرون آمدیم. دَرِ حبس باز شده است و ما آمدیم بیرون. لکن از این حبس که بیرون آمدیم، باز یک گرفتاریهای زیاد دیگری داریم که در رأس همۀ گرفتاریها همین گرفتاری فکری است. این را باید اساتید دانشگاه، معلمین، آموزگارها بچه‏های ما را از این انگل بودن و از این افکار بیرون بیاورند، آنها که خودشان مبتلا به آن افکار نیستند، آنها که هستند که نمی‏توانند. همۀ بساطی که الآن در ایران هست بساطی است که[هنوز]اسلامی نیست.

تلاش برای تحقق حاکمیت اسلام

البته جمهوری اسلامی تصویب شده است. قانون این جمهوری هم تصویب شد. این
هر دوشان با آرای کم‏نظیر این[ملت]تصویب شده. اما مقصد که این نبوده است که ما یک پرچم جمهوری پیدا بکنیم و یک تمبر جمهوری و یک[عنوان جمهوری اسلامی]مقصد که این نبوده. مقصد این بوده است که جمهوری اسلامی، یعنی سرتاسر مملکت اسلامی باشد. مردم رأی دادند به جمهوری اسلامی، سرتاسر باید اسلام باشد و کارشناسهای اسلامی باید اسلام را معرفی کنند. ادارات باید ادارات اسلامی بشود. هر جا که هست من جمله همین بهداری. بهداری که یکی از مؤسسات بزرگی است که خدمت باید بکند و زیاد می‏تواند خدمت بکند و خدمت بسیار شریفی است. خوب، این خدمت بسیار شریف باید با ترتیب اسلامی باشد و باید هم اداراتش و هم بیمارستانهایش و هم همه مؤسساتش براساس اسلام باشد. یعنی نمی‏شود انسان بگوید که ما مسلم هستیم وقتی که برویم در مؤسساتشان ببینیم که بویی از اسلام نیست. ما بگوییم ما به جمهوری اسلامی رأی دادیم و مملکت ما جمهوری اسلامی است، لکن برویم تو بازارش، ببینیم[هنوز]ربا هست. و برویم توی اداراتش ببینیم[هنوز]رشوه است. برویم در فلان جا ببینیم کم‏کاری و بیکاری و ـ عرض می‏کنم ـ هرزه‏روی و این طور چیزها. این نمی‏شود. این تناقض است مابین جمهوری اسلامی و عمل. ما باید کوشش کنیم که این مملکت را مملکت اسلامی کنیم و اسلام است که می‏تواند ما را نجات بدهد از این بساطی که سر ما درآوردند و اسلام بود که ما را نجات داد از این سلسلۀ کثیف و از این دستهای پلیدی که دنبال آن بودند.

اسلام، عامل تحرک و جانفشانی

اگر بنا بود اسلام را ما برمی‏داشتیم یک چیز دیگر می‏آوردیم، یک حزب می‏خواستیم درست کنیم نمی‏توانستیم[پیروز شویم]. چقدر حزبها از سر اول مشروطه تا آخر آمدند، لکن چون اسلام دنبالش نبود[پی‏درپی]شکست بعد از شکست[خوردند]اصلاً کامیابی از اول نبود، برای اینکه ملت مسلم است. البته معلوم است ملت مسلم است دنبال این است که کی صدای اسلام را بلند کند. هر کس صدای اسلام را بلند کند مردم با
او موافق‏اند.

اگر ما این کلمۀ «جمهوری اسلامی» را برداشته بودیم و می‏گفتیم «جمهوری» نمی‏توانستیم مردم را در میدان بیاوریم. مردم برای «جمهوری» هیچ وقت جانشان را نمی‏دهند، مردم برای شکم جانشان را نمی‏دهند، مردم برای آزادی نمی‏خواهند خودشان بمیرند که من آزاد بشوم. اینها حرف است. آنی که می‏تواند مردم را بسیج کند آن اعتقاد به این است که غیر از این عالم یک جای دیگر هست بهتر از اینجا. همانطوری که از صدر اسلام این عقیده مردم را یک جمعیت کمی را برد و تا امپراتوری آن روز که از همه امپراتوریهای عالم[بزرگتر بود]این دو امپراتوری روم و ایران را یک عدۀ معدود عرب با نداشتن هیچ ساز و برگ جنگی هر چندتایشان یک شتر، یک شمشیر، در بعضی جنگها نداشتند چیزی بخورند، روزه می‏گرفتند، بعضی وقتها یک دانۀ خرما در یک شبانه‏روز، در بعضی جاها یک خرما را این دهنش می‏گذاشت و بعد درمی‏آورد دهن او می‏گذاشت و بعد درمی‏آورد دهن او می‏گذاشت. یک همچه جمعیتی بر دو امپراتوری به آن بزرگی غلبه کردند. این غلبه برای چی بود؛ این غلبۀ ایمان بود، و الاّ شمشیر آنها در مقابل آن تجهیزاتی که آنها داشتند که چیزی نبود. آن وقت تجهیزات ایران و روم خیلی زیاد بوده، هیچ ربطی به حالا نداشته، تجهیزات عجیب بوده آن وقت. لکن در مقابل آنها این عده با ایمان رفتند جلو، یعنی این عده می‏گفتند ما اگر بکشیم آنها را بهشت می‏رویم، اگر کشته هم بشویم بهشت می‏رویم. این منطق اینها را پیروز کرد. این منطق در ایران پیدا شد. این منطق در این چند سالی که[دایماً]صحبت شد و[روشنگری]شد، و همۀ قشرها زحمت کشیدند متحول شدند مردم از آن. حالات نفسانی که داشتند به یک حالت اسلامی فکر می‏کردند مثل صدر اسلام. الآن هم[هنوز]هر چند روز یک دفعه یکی دو نفر می‏آیند به من می‏گویند شما دعا کنید ما شهید بشویم. من دعا می‏کنم که خدا پیروزتان کند.

این روحیه وقتی پیدا شد در یک جمعیت آنوقت می‏تواند با مشتش برود طرف تانک. برای اینکه از مردن دیگر نمی‏ترسد. ترس نیست پیش آن. این روحیه پیدا شد و
هستش ان‏شاءاللّه‏. الحمدللّه‏ هستش به همان قوت، الآن هستش.

جوسازی و کارشکنی عوامل امریکا

آن چند وقت که قضیۀ انتخابات شهرداری و شورای شهرها آمد در کار، و آن شوراهای شهر حالا چه شد نمی‏دانم. سستی کردند. آنهایی که مخالف اسلام بودند، گفتند شکست خوردند، تمام شد مسائل. شروع کردند به صحبتها کردن و شادمانیها کردن که اسلام شکست خورد. وقتی قضیۀ امریکا آمد دیدند که نه باز زنده است. باز مردم زنده‏اند. و در مقابل یک همچه قدرتی ایستادند و فریاد دارند می‏زنند. بعد که این رفراندم آمد آنها عقیده‏شان این بود که در رفراندم، اینجا دیگر چیزی نخواهد شد. برای اینکه سابقش هم آن مال شوراهای شهر نشد. خیال کردند این هم آن است. وقتی این را دیدند که تقریباً صد در صد، نود در صد پیروز شده حالا به دست و پا افتادند. حالا فهمیدند آنهایی که با امریکاییها موافق‏اند و سر و سری دارند، حالا فهمیدند که اینکه پیروز شد، باید چه بکنیم. حالا دیگر دنبال یک نقشه‏های دیگرند، تا ببینیم چه بشود. و هر قدمی که ما پیش می‏رویم باز هستند. ما الآن منتظر این هم هستیم که باز بعدها در تعیین رئیس جمهور باز همین مسائل پیش بیاید، در تعیین وکلای مردم باز همین مسائل پیش بیاید، باز مبتلای به این مسائل هستیم ما.

به امید حکومت جهانی اسلام

لکن ما متکی به خدا هستیم و می‏خواهیم برای خدا کار بکنیم می‏خواهیم اسلام را در ایران متحققش کنیم. نه در ایران در همه جا، در هر جا انسان هست. باید مسلم باشد. ان‏شاءاللّه‏. آرزوی ما این است. مثل اینکه آرزوی انبیا هم این بوده که همۀ بشر مسلمان باشند، یعنی توحیدی باشند، و به انبیایشان معتقد باشند. راه بهشت را پیدا بکنند. پیغمبر اکرم در نقل است که دیدند که در جنگی یک دسته را گرفتند و بستند دارند می‏آورند، اسیر کردند. فرمود که من دارم با غل و زنجیر مردم را به بهشت می‏برم. می‏خواهم ببرمشان به بهشت، حاضر نیستند. مسئله این است که خیال نشود که اسلام می‏خواسته
کشورگشایی بکند، مثل مثلاً آقای کارتر که می‏خواهند کشورگشایی بکنند، اسلام هم این است، خیر اصلاً مطرح نیست پیش اسلام کشورگشایی. اسلام می‏خواهد انسان درست کند. می‏بیند که انسانها هدر دارند می‏روند ممالک دیگر دارند انسانها را هدر می‏دهند. و این مکتب است که انسان درست می‏کند. انسان را به صراط مستقیم می‏برد.

هدف انبیا، آزادی انسان‏ها

نه[تنها]اسلام، هر نبی‏ای در عالم که آمده برای این آمده است که انسانها را نجات بدهد از شرّ این طاغوتها. حضرت موسی یک نفر شبان بود و ـ عرض می‏کنم ـ از این طبقۀ مستضعفین بود از همین طبقه بود و قیام کرد و همین طبقۀ مستضعفین را شوراند بر فرعون و فرعون را از بین بردش. پیغمبر هم از همین مستضعفین،[از]اشخاصی بود که اینها را کوچک می‏شمردند. از همین جمعیت بود. ایشان هم قیام کرد و همین مستضعفین را، همین درجۀ سه به اصطلاح، اینها را که درجه اول هستند، اینها را دور خودش جمع کرد و به آنها تعلیم کرد و فهماند که قضیه چیست. همینها قیام کردند و اول جزیرة‏العرب را از این طاغیها پاک کردند و بعد هم آمدند سراغ رم و سراغ ایران و آنها را هم شکست دادند. نمی‏خواستند که ایران بگیرند. می‏خواستند افراد را نجات بدهند از شیاطین انسی و از شیاطین جنی. اصلاً بنابراین بود. پیغمبر غصه می‏خورد برای اینکه مسلمان نمی‏شوند اینها. در قرآن هست که تو مثل اینکه مثلاً جانت را می‏خواهی ـ قریب به این مضمون ـ از دست بدهی که اینها مسلمان نمی‏شوند. غصه می‏خورد برای مردم[1]. علاقه داشت به مردم. علاقه به بشر داشت. می‏خواست بشر را نجات بدهد. نمی‏خواست که بشر راهی برود که فاسد بشود و فاسد کند همه را.

انسان دوستی کارتر!

ملت ما هم الآن که ایستاده می‏خواهد خودش را نجات بدهد. بعد هم قدم قدم دیگران را ان‏شاءاللّه‏ نجات بدهد. و باورشان نمی‏آید اینها که ممکن است جمعیتی هم
اعتقاد به خدا داشته باشد و خیلی اهمیت ندهند به این مسائل مادی و به این مکتبهای مادی، باورشان اصلش نمی‏آید. آقای کارتر باورش نمی‏آید که یک کسی برای بشر دلش بسوزد. خودش می‏گوید که من محمدرضا را برای «بشردوستی» نگه داشتم آنجا، بشردوستی را ببینید! یک آدم برای بشردوستی محمدرضای جانی پنجاه ساله را نگه داشته و همین بشردوستی اقتضا کرده است ـ امروز خواندم در روزنامه، در دیروز بود، کی بود ـ که محاصرۀ اقتصادی ایران، حصر اقتصادی در دست طرح است. ایشان می‏خواهد که مملکتی را، ملتی را از گرسنگی بکشد از باب انسان دوستی‏اش! از بس انسان دوست است! آن جانی که این قدر انسانها را کشته و آن قدر انسانها را از همه چیز ساقط کرده، برده نگه داشته. حالا یک مملکت را یک روز می‏گوید ما محاصره اقتصادی می‏کنیم. معناش این است که ما همچه محاصره می‏کنیم که شما از گرسنگی بمیرید. از بشردوستی‏اش! یک روز هم می‏گوید که ما می‏آییم دخالت نظامی می‏کنیم که بکشیم و بزنیم و[از بین ببریم]و از بس که انساندوست است! ویتنام هم همین بود. انساندوستی ایشان بود، و سایر جاها هم همین مسائل است. اینها باورشان نمی‏آید که انسان را باید دوست داشت. باورشان نمی‏آید. هر چی می‏خواهند برای خودشان. الآن این آدم دارد دست و پا می‏کند برای چند سال دیگر که می‏خواهد رئیس جمهور بشود. یک چند سالۀ دیگر دلش می‏خواهد که رئیس جمهور بشود، این الآن تمام نظرش به آن است. فوج فوج آدم کشته بشود ابداً به فکرش نمی‏آید که این یک[مسئله غیر انسانی]هست. همۀ مملکت هم به باد فنا برود آن به ریاست جمهورش برسد، هر چی می‏خواهد بشود.

قیام جهانی مستضعفان

لکن ما به او[2]اعلام می‏کنیم که اصلاً دنیا یک جور دیگر شده. غیر آن وقت است دنیا. تحولی پیدا کرده. مستضعفین قیام کردند. در مقابل سیل مستضعفین نمی‏شود کسی
نمی‏تواند قیام بکند.

مردم قیام کردند، نه ملت ما، ملتها، ملتهای دیگر بیدار شدند. مشغول‏اند. کم‏کم شروع می‏کنند. کم‏کم درست می‏شود مسائل. نمی‏شود دیگر آن‏طوری که سابق فکر می‏کردند، حالا فکر بکنند. الآن ما می‏بینیم که از کی این مسائل مطرح بود که مردم مخالفت بکنند با رئیس جمهور امریکا. این مسائل اصلاً طرح نبود در اینجا. الآن می‏بینید در اینجا مردم عادی فریاد می‏زنند: «مرگ بر کارتر». و ان‏شاءاللّه‏ «مرگ بر کارتر».

ما امیدواریم که همه چیزمان متحول بشود. در زیر سایۀ اسلام و پرچم اسلام همه چیز می‏توانیم پیدا بکنیم. همۀ آزادیها، همه نحوه استقلال، هر طوری بخواهید بکنید در اسلام هست. استقلال فکری، استقلال فرهنگی، استقلال اقتصادی، همه چیزش در اسلام هست. و من امیدوارم که بتوانند همه قشرها که این مسائل را هر کس در محل خودش پیاده بکند. و همه باید خدمت بکنیم. امروز یک وظیفه است برای همۀ ما که به این مملکت خدمت بکنیم. مملکتی که دست ما نبود حالا رسیده دست ما. باید طوری عمل بکنیم که خیال نکنند ما نمی‏توانیم مملکتمان را اداره بکنیم. الحمدللّه‏ می‏توانیم اداره بکنیم.

انقلابی بدون خونریزی

و این انقلابی که ما کردیم از همه انقلابهایی که در عالم شده بهتر است. من دیروز می‏خواندم یک ورقه‏ای آورده بودند. فلان جا قتلهایش یک میلیون و پانصد هزار، فلان جا یک میلیون و چند صد، فلان جا دو میلیون حبسی‏اش، چند میلیون،[...]یک ورقه‏ای چاپ کرده بودند، شاید دیده باشید که این ممالکی که اسم برده بود اینها را نوشته بود که چقدر کشته شدند. چقدر در حبس رفتند. اینجا الحمدللّه‏ بعد از[انقلاب]یک نفر کشته نشد، به این معنا که این ملت ما یک کسی را گرفته باشد کشته باشد بیخودی نیست. دنبال این انقلاب همۀ دروازه‏ها باز بود. همۀ اشخاص آزاد بودند. و یک دسته از اشخاصی که خیانت کرده بودند به این مملکت، کشته بودند مردم را، آزار کرده بودند، اینها را گرفتند
و محاکمه کردند و بعد از محاکمه هم[اعدام]کردند.

و انساندوستی آقای کارتر یا دیگران این بوده است که برای «نصیری» و برای «هویدا» هیاهو کردند. لکن بیست و چند سال که اینها مردم را آن قدر اذیت کردند، آنقدر کشتار کردند، یک کلمه در آنجا نبود. در این حقوق بشر، و در این سازمانهای کذا، و سازمان ملل، در این شورای امنیت، و اینها یک کلمه راجع به این کشتاری که اینها کردند نبوده است. اگر بعضی نویسنده‏های شرافتمند در خارج نوشتند خارج از این جمعیت بودند. این جمعیتها هیچ همچو چیزی نبوده. اما وقتی «هویدا» از بین رفته ببینید چه می‏کنند. حالایی که شاه در آنجاست ببینید چقدر طرفداری می‏کنند.

طرح رسیدگی به خیانت رؤسای جمهور امریکا

حالا که چند تا جاسوس در اینجا هست[می‏گویند]این مخالف با قوانین بین‏المللی است! قوانین بین‏المللی قوانینی است که می‏گوید کسی که مأمور، یعنی که از بلاد دیگر مأمورین دیپلماتی باشند، و یک مرکزی باشد، سفارت باشد، اینها مأمورند. اما یک مرکزی که اصلاً از[عرف دیپلماسی]خبری نیست، اصلاً بساط اینجا آن طوری که اینها رفتند و دیدند و عکسبرداری کردند، بساط اینجا بساط جاسوسی بوده، و بساط توطئه بوده. افرادش هم افراد توطئه‏گر بودند و جاسوس بودند، مجرم بودند در مملکت ما. باید در همین مملکت اینها به مسائلشان رسیدگی بشود و ما رسیدگی می‏کنیم ان‏شاءاللّه‏ به جرایم اینها. و به جرایم کارتر و به جرایم نیکسون، و به جرایم جانسون، و به جرایم روزولت[3]و امثال اینها ما رسیدگی می‏کنیم.

ما یک ملت ضعیفی هستیم، اما منطقمان قوی هست. ما با منطق قوی داریم صحبت می‏کنیم. تفنگ می‏خواهند بکشند، ما هم تا آخر جانمان می‏زنیم. محاصرۀ اقتصادی می‏کنند، ما هم می‏توانیم مقاومت کنیم. علاوه[دیگر کشورها]گوش به حرفشان نمی‏دهند. خود مملکت امریکا هم گوش به این حرف نمی‏دهند. می‏گویند این صحیح
نیست که ما محاصرۀ اقتصادی بکنیم. ممالک دیگر هم که نوکر آقای کارتر نیستند. آقای کارتر همچه باد به دماغش افکنده که خیال می‏کند به مجرد اینکه یک کلمه گفت دیگر در عالم همه تابع هستند. خیر، اشتباه می‏فرمایند. و ایشان در ریاست جمهورشان راجع به این قضیۀ ایران شکست خواهند خورد و باید تجدیدنظر بکنند.

ان‏شاءاللّه‏ همه موفق باشید. خداوند همه‏تان را حفظ کند. خداوند همۀ شما را حفظ بکند و موفق باشید.