بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

آسایش فکری در فداکاری برای اسلام

همان طوری که در حدیث وارد شده است: «کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا، و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء»[1]. در جهات مختلفه‏ای که این عبارت افاده می‏کند یک جهتش هم همین حزنی است که برای ما تقریباً هر روز از مشاهدۀ معلولین، مشاهدۀ مادرهای داغدیده، پدرهای فرزند از دست داده، برادرهای برادر کشته شده، و بالاخره شهدایی که در راه اسلام از دست رفته‏اند، برای ما هر روز یک روز عاشورا است. و من نمی‏دانم چه طور از شما برادرها و خواهرها که عزیزان خودتان را ـ که عزیزان ما هم بودند ـ از دست دادید، چه طور تسلیت بگویم؛ و چه طور عذرخواهی کنم. شما می‏دانید که اسلام آن قدر عزیز است، آن قدر بزرگ است، که پیغمبر اسلام و اهل بیت آن بزرگوار هستی خودشان را، همه چیز خودشان را، در راه اسلام فدا کردند. ما هم که پیرو آیین مقدّس اسلام هستیم و پیرو پیغمبر اسلام و ائمۀ اسلام هستیم اگر یک مقداری فداکاری کنیم و در راه اسلام همان طور که آنها فداکاری کردند ما هم فداکاری کنیم این برای ما هر چند سخت باشد، لکن یک آسایش فکری است.

من به شما آقایان و خانمها که از راههای دور و جاهای مختلف کشور آمدید من به شما تسلیت می‏گویم. و از شما تشکر می‏کنم و دعاگوی همۀ شما هستم. و از خدای تبارک و تعالی برای شهدا رحمت، و برای شماها سلامت و سعادت، طلب می‏کنم.
امیدوارم که این شهدا در نامه‏ای که اسم شهدای بَدْر و کربلا نوشته می‏شود، نوشته شده باشد. و برای شماها هم همان طور که بازماندگان کربلا و اُحُد[2]و امثال اینها بودند و اجر داشتند، شما هم در شمار آنها نامتان به ثبت برسد. و چون آقایان جمعیت بیرون هم زیاد است، من معذرت می‏خواهم از اینکه بیشتر مزاحمت کنم. من دعاگوی همۀ شما هستم؛ و همین طور خدمتگزار همۀ شما. و امیدوارم که خداوند دعاهای همۀ ما را در حق همه مستجاب کند. و خدمتهای همۀ ماها را برای اسلام بپذیرد.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته