بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

تحول جامعه به تحول اسلامی،انسانی

هم سرودی که خواندید دلپذیر بود و مؤثر و راهنما؛ و هم مسائلی که طرح کردید. باید بگویم که شما خودتان پیشاپیش راه را رفتید و مجالی برای اینکه من صحبتی بکنم خیلی نمانده است. و من به همین جهت دلخوشم که ملت ما خودش راه را پیدا کرده، و دارد راه را می‏رود. این تحول روحی که در ملت پیدا شده است و در شما جوانها، مردها، زنها، پیدا شده است، این موجب امیدواری است. و من امیدوارم که این راه را ما با آسانی، مشکلاتمان کم باشد، با آسانی این راه را طی بکنیم.

وقتی یک جامعه متحول شد از آن صورتی که در زمان طاغوت بود به یک صورت اسلامی، به یک صورت انسانی، این کارهایی که شما انجام می‏دهید انسانی است؛ اسلامی است. و از روی رضا و رغبت عمل می‏کنید؛ با اشتیاق عمل کنید این یک تحول روحی است، یک تحقق روحانی است، که باید ما امیدوار به او باشیم، و امیدوار هستیم. و امید است که آتیۀ بسیار روشنی را در ایران ببینیم؛ و شما ان‏شاءاللّه‏ بهترش را ببینید.

هدف طاغوت در جلوگیری از رشد ملت و کشور

اینها که گفتید که نقص دارد، فرهنگمان نقص دارد، کجامان نقص دارد، کجامان نقص ندارد؟ کوشش کردند که نگذارند این مملکت، نگذارند این کشور، یک رشد انسانی بکند؛ یک رشد اقتصادی بکند؛ یک رشد فرهنگی بکند؛ یک رشد نظامی بکند.
در طول تاریخ، و در این پنجاه و چند سال اخیر، مأموریت داشتند اینها برای اینکه ما را عقب نگه دارند، نگذارند که یک دانشگاهی داشته باشیم؛ نگذارند که یک دبیرستان صحیح داشته باشیم. یک مأموریتی بود که آن مراکزی که از آن مراکز ممکن است که انسانهای آگاه پیدا بشوند آن مراکز را نگذارند که رشد بکند. رضاخان اوّلی که وارد شد، البته با صورت اسلامی وارد شد و در مجالس تعزیه‏داری و در مجالس روضه و در تکیه‏ها در ماه محرّم راه می‏افتاد دور و تکیه‏ها هم می‏رفت! ابتدا اینطوری، با این اسلحه، پیش آمد. بعد از اینکه قدرتش محکم شد و توانا شد، شروع کرد به کارهایی که مأمور بود. در رأس مأموریتش؛ کوبیدن روحانیون بود. این مدرسۀ فیضیه که ملاحظه می‏کنید، که آن وقت هم تمام حجراتش طلبه داشت، دو تا طلبه یا سه تا طلبه داشت! روز هیچ نمی‏توانستند توی حجره‏ها بروند. قبل از آفتاب حرکت می‏کردند تو باغات، باغهای شهر؛ و اواخر شب می‏آمدند. برای اینکه کارآگاهها و پاسبانها و اینها می‏آمدند اینها را می‏بردند که لباسشان را تغییر بدهند. حمله‏ها شد به این طایفه. دانشگاه را نمی‏توانستند آن وقت، روی اینکه مثلاً از دنیا یک چیزی داشتند، نمی‏توانستند به آن ترتیب حمله کنند به آن. آن وقت از راه تبلیغات و از راه تعلیماتِ بر خلافِ مسلک صحیح پیش آمدند، و برنامه‏های استعماری داشتند. این دو قدرت را اینها[...]اعتقادشان این بود که اگر اینها قوه پیدا بکنند، ممکن است که سایر ملت هم دنبال اینها بیایند و نگذارند کارها انجام بگیرد. و لهذا در رأس برنامه کوبیدن روحانیت بود، و کوبیدن دانشگاهیها.

فریبکاریهای رژیم پهلوی

در زمان این دومی[1]هم، که دنبال این معنا بود که با سالوسی ابتدائاً کارها را انجام بدهد، و معلمهایی هم در این باب داشت، شروع کرد سالوسی از جهاتی. یکی راجع به اینکه خودش را به دیانت می‏بست. قرآن چاپ کرد! هرچند وقت یک دفعه می‏رفت در حرم حضرت رضا و می‏ایستاد و نماز می‏خواند و زیارت می‏کرد! این یک راه بود. یک
راه دیگر هم که برای طبقات دیگر پیش گرفته بود این بود که ما می‏خواهیم این مملکت را به «تمدن بزرگ» برسانیم. کتاب مأموریت برای وطنم را یکی دیگر نوشته و به ایشان نسبت داده![2]خودش اهل نوشتن نبود، وقتش را هم نداشت. این هم یک دامی بود برای اینکه مردم را غافل کند از اینکه دارد همه چیزشان را از بین می‏برد. از این طرف، اینکه ما می‏خواهیم برای ملت چه بکنیم و می‏خواهیم مملکت را صنعتی‏اش کنیم! می‏گویند که کلاغ مثل کبک می‏خواست راه برود، راه رفتن خودش هم یادش رفت! این نمی‏خواست اصلاً مثل کبک راه برود؛ می‏خواست بازی بدهد مردم را. درصدد بودند اینها که مردم را اغفال کنند، سرخوش کنند، به اینکه ما مملکتمان بعدها صنعتی می‏شود، و بعد از یکی دو سال دیگر ما در ... ادعاها بود دیگر، بعد از یکی دو سال دیگر ما می‏رسیم به همان ابرقدرتها! می‏شویم مثل ژاپن! ژاپنی که الآن با امریکا تَنه می‏زند و صنعتش در خود امریکا جلو از امریکاست. اینها می‏گفتند ما می‏شویم مثل ژاپن! چه کردند؟

اهمیت کشاورزی ایران و نابودی آن در دورۀ شاه

آن چیزی که در ایران لازم بود باشد و اقتصاد ایران به او بستگی داشت، که عبارت از کشاورزی بود، از بین رفت. کشاورزی را به صورت اینکه ما می‏خواهیم، به اسم اینکه ما می‏خواهیم، صنعتی کنیم مملکت را، اول کشاورزی‏اش را از بین بردند. کشاورزی که از بین رفت، اشکالاتی پیدا شد: یکی اینکه ما شدیم برای امریکا یک بازاری برای خرید کالاهای امریکا؛ یعنی گندمها و سایر حبوباتی را که آنها زیادی داشتند و باید بریزند به دریا یا بسوزانند، به ما به قیمت اعلا می‏فروختند و پول ما را می‏گرفتند. یکی دیگر اینکه این کشاورزها را از اطراف ایران کوچ داد این طرح، و آورد اطراف تهران و اطراف شهرهای دیگر، بیشترش در تهران. اینهمه محله‏هایی که در تهران درست شده، محلۀ
گودالها و محلۀ نمی‏دانم چه و حصیرها و این خانه‏های حصیری و این خانه‏های چه، این بیچاره‏هایی که در محل خودشان کشاورز بودند. کشاورزی را از بین بردند به اسم اینکه می‏خواهیم ما اربابْ رعیتی را برداریم، همه بشوند ارباب! ما هم چقدر غافل. ملت ما هم چقدر حالا یا غافل بود، یا خوب، سرنیزه بود. چه همه «دهقان»! این بیچاره‏هایی که الآن اطراف تهران هستند، هر ده نفرشان توی سوراخی هستند ـ آنی که خانه دارد خانه‏شان را نمی‏دانم شما دیدید یا نه. من در تلویزیون یک دفعه، دو دفعه دیدم، که خوب، اسباب تأسف است، یک سوراخی است! یک عده‏ای بچه و بزرگ از تویش بیرون می‏آید ـ اینها دهقانهایی هستند که می‏خواست اربابشان[3]کند، و زندگی‏شان را بکلی به هم زد. مملکت ما را از حیث کشاورزی، که می‏توانست خودکفا باشد بلکه صادر کند،[...]مملکت ما از حیث کشاورزی یک مملکت غنی است. اگر کشاورزی صحیح در این مملکت بشود، ممکن است آذربایجان کافی باشد برای همۀ مملکت؛ باقی‏اش باید صادر بشود. یا خراسان برای همۀ مملکت کافی باشد، و باید باقی‏اش صادر بشود. ما الآن در زمان ایشان ـ نمی‏دانم شما در روزنامه‏ها گاهی دیدید یا نه؟ ـ خیلی افتخار می‏کردند که ما چند صد مثلاً هزار چیز خریدیم! این افتخارشان این بود که ما گندم خریدیم، جو خریدیم! یک مملکت را از این جهت ساقط کرده‏اند، و فریاد هم می‏زدند که ما همچو هستیم که گندم و جو از امریکا خریدیم و امسال[از]گرسنگی نمی‏میریم! اینطور اینها وارد شدند. همۀ آن قوه‏ها ـ قدرتهای انسانی را در این مملکت متوقف کردند و یا عقب راندند. من در پاریس که بودم، از جاهای مختلف، ممالک مختلف، پیش من زیاد می‏آمدند. مِنْ جمله آلمان، که خوب نزدیک بود. اینهایی که در این[مرکز انرژی]اتمی بودند و در آنجا کار می‏کردند از طرف ایران، اینها هم آمدند پیش من، گفتند که این کاری که ما انجام می‏دهیم اولاً مُضر برای ایران است؛ ثانیاً نمی‏گذارند ما بفهمیم! می‏خواهند نگه دارند به یک سطحی که نتوانیم بفهمیم. اگر هم درست بشود، برای ایران
مُضرّ است. یک همچو طرحهایی بود، جوانها را ببرند در خارج نگذارند. الآن، حالا الآنش که من خیلی اطلاع ندارم. در زمان ایشان این جوانهای ما که می‏رفتند در امریکا و اروپا پخش شده بودند در آنجا، همه جا را پر کرده بودند ـ از قراری که برای من نقل کردند ـ دیپلمهایی که آنها می‏دادند، تصدیقهایی که آنها به جوانهای ما می‏دادند، غیر از آن تصدیقهایی بود که به خودشان می‏دادند! جوانهای ما را، زود به آنها یک تصدیق می‏دادند، نخوانده ملاّ! مال خودشان را دقت می‏کردند. اینطور به من کرراً شاید گفته باشند، برای چه؟ برای اینکه نگذارند این رشد بکند؛ این قدرت را نگذارند پیدا بشود. از این قدرت آنها می‏ترسیدند. همان طوری که از آخوند اینها می‏ترسند، از دانشگاهی هم می‏ترسند. این دو تا را می‏خواهند کنار بگذارند. ملت هم اگر این دو قدرت را نداشته باشد، نمی‏تواند جلو برود. و اینها با این دو قدرت مخالفند.

سوغات غرب، تباهی جوانان

حالا الحمدللّه‏ یک تحولی در مملکت ما پیدا شده؛ یعنی وقتی که ملاحظه می‏کنیم، خانمها را از آن وضعی که سابق می‏خواستند برایشان پیش بیاورند به اسم اینکه «آزاد زنان و آزاد مردان» فهمیدند همه‏اش حُقه است و بازی. نه مردها آزاد بودند در زمان ایشان؛ نه زنها، و نه مطبوعات، و نه رادیو، و نه هیچی. آزادی در کار نبود. اسم، صحبتش و تبلیغاتش زیاد بود. آن آزادی هم که آنها می‏خواستند برای مملکت ما ـ حالا هم بعضی از نویسنده‏های ما پیشنهاد همان را دارند! ـ آن آزادی است که هم جوانهای پسر ما را و هم جوانهای دختر ما را به تباهی می‏کشد. آن آزادی را آنها می‏خواهند. که من از این تعبیر می‏کنم به آزادی وارداتی، «آزادی استعماری»؛ یعنی یک آزادی که در ممالکی که می‏خواهند وابسته به غیر باشد این آزادیها را سوغات می‏آورند: هروئین آزاد؛ مثلاً مشروبات هم آزاد؛ مَحالِّ[4]فساد، که می‏دانید آنطوری که می‏گفتند از تهران تا آخر شمیران صدها محل فساد به بدترین فسادها، آن هم آزادی است! اینها آزاد! اما
قلم نه، بیان هم نه، اینها آزاد نه! آن آزادی که آنها می‏گفتند و هِی آزاد آزاد می‏کردند این معنا بود که مشروب فروشی بیشتر از کتابفروشی باشد، و مراکز فحشا بیشتر از مراکز علم باشد. جوانهای ما را بِکِشند به آن مراکز فحشا. خوب، جوان است و اول جوانی است، وقتی راه باز باشد و تبلیغات باشد و آسان کنند کار را برایشان، کشیده می‏شوند به آن طرف. وقتی یک جمعیت که باید برای مملکتشان فاعل باشند، مؤثر باشند، این را کشیدند به طرف فحشا، این دیگر نمی‏تواند، این مغزِ عادت کرده به فحشا، فکر بکند که نفت ما را کی می‏بَرد، به فکرش نمی‏آید هیچ، و اینها می‏خواهند اینطور باشد.

بحمداللّه‏ آنی که حالا به ما مژده می‏دهد همین تحولی است که پیدا شده؛ یعنی جوانها از آن طرف کشیدند به خیابانها و فریاد زدند بر ضد استعمار و بر ضد دیکتاتوری. حالا هم رشد همچو شده است که مشغولند، خودشان به طور خودکار، بدون اینکه تبلیغاتی لازم داشته باشند به طور خودکار، مشغولند به اینکه تربیت کنند بچه‏ها را.

تربیت انسانی و اسلامی فرزندان

تربیت کنید این بچه‏ها را به تربیت انسانی، تربیت اسلامی که همان تربیت انسانی است. اگر این مملکت مسلمان بشود، تربیت تربیت اسلامی باشد، هیچ قدرتی نمی‏تواند مقابلش بایستد. چنانچه دیدید که این قدرتی که شکست داد این قدرت بزرگ را همین قدرت ایمان بود. همین بود که فریاد می‏کردند که شهادت می‏خواهیم. حالا هم دارند هِی می‏گویند، هِی هم زنها هم می‏گویند؛ مردها هم می‏گویند. این قدرت بود که جلوی این فسادها را گرفت و شکست داد اینها را. این قدرت را حفظش کنید. اگر بخواهید مملکتتان یک مملکتی باشد از خودتان باشد، کشورتان یک کشور سالم باشد، یک کشور مفید باشد، خودکفا باشد، باید از این سوغاتیهایی که غرب برای ما فرستادند و می‏فرستند[اگر به]ما این معنا گفته بشود که ما با صنعت خارجیها یا علم مربوط به صنعتشان مخالفیم، ابداً مخالف نیستیم. ما با این آزادیهایی که از غرب می‏آیند و اینها هم دامن به آن می‏زنند و آزادی وارداتی است، با این مخالفیم. اینکه جوانهای ما را به تباهی
می‏کشید و به تباهی می‏کشد. ما با صنعت مخالف نیستیم. ما با هیچی مخالف نیستیم. اصلاً سرِ تمدنْ ما می‏گوییم کلاه سر ما می‏گذارند. غربی و شرقی کلاه سر ما می‏گذارید که ما می‏خواهیم به شما تعلیمات بدهیم. می‏خواهند ما را نگه دارند؛ متوقف کنند. می‏خواهند ما را محتاج به مستشار بکنند. نظاممان مستشار داشته باشد و فرهنگمان هم مستشار داشته باشد، و همه چیزمان مستشار داشته باشد. مستشار هم نه اینکه بیایند به ما تعلیم و تربیت یاد بدهند؛ بیایند ما را تا یک حدودی نگه دارند. ما با این مخالفیم.

مخالفت روحانیت با تمدن دروغین

روحانیت با ترقی مخالف نیست؛ با ترقی محمدرضایی مخالف است. با این تمدن، «دروازۀ تمدن» مخالف است. این «دروازۀ تمدنی» که همه چیز ما را به باد داد. با این آزادی «آزاد زنان و آزاد مردانی» که ایشان می‏گویند مخالفند؛ نه با آزادی. آزادی سر جای خودش، اما بی‏بند و باری؟ آزادی یعنی هر که دلش می‏خواهد هر کاری بکند! می‏خواهم هروئین بکشم، به شما چه! می‏خواهم قمار کنم! می‏خواهم کارهای زشت بکنم! با این مخالف است روحانیت. نه با آزادی بیان؛ نه با آزادی قلم؛ نه با آزادی گفتار؛ نه با روشنگریها؛ نه با صنعت. شما صنعت درست کنید، کی مخالف با آن است. اما یک قضیۀ ذوب آهن را حالا چندین سال است که اینها درست کردند؛ حالا هم می‏گویند باز اگر بخواهیم که ضرر ندهیم، چند سال دیگر لازم است که کار بکنیم تا ضرر نکنیم، و الاّ در هر ماه چقدر میلیون ضرر ما داریم می‏کنیم! ما ضرر می‏بریم در اینها. ما چشممان از اینها بدی دیده است. آن چیزهایی هم که عرضه می‏کنند، به صورت خوب عرضه می‏کنند، ما از باب اینکه آدمی هستیم که مار گزیده و او از ریسمان سیاه و سفید می‏ترسد، ما از آن قبیل هستیم، ما از این پیشنهادهای اینها می‏ترسیم، برای اینکه ما از اینها بدی دیدیم. ما ندیدیم هیچ وقت اینها بخواهند ما را تربیت کنند؛ مثلاً صنعت یاد ما بدهند. صنعتشان این است که دارید می‏بینید که ذوب آهنشان حالا تا چند سال دیگر آیا بشود، آیا نشود! حالا ماهی چقدر، چند میلیون، چند، چقدر میلیون ـ که من حالا یادم نیست ـ
ضرر دارد می‏دهد! زراعتمان را از آن طرف از بین بردند؛ فرهنگ را از بین بردند؛ ارتش را وابسته کردند. همه چیز را در هم ریختند. اموال هم هرچه توانستند، جواهر و هر چه توانستند، بار کردند و رفتند و فرار کردند. ان‏شاءاللّه‏ خداوند این تحولی که برای شما حاصل شده است، که مایۀ امیدواری ماست، حفظ کند. و شما این بچه‏ها را تربیت کنید. و یک همچو خوی انسانی، یک همچو تحول[روحی برای]انسانیت، که در صدد این هستید که این بچه‏هایی که باقی ماندند از این شهدا، و موجب تأثر ما، تأسف ماست. و باید بگویم یک بار سنگینی است به دوش من وقتی که ببینم یک بچه، پدرش را از دست داده و می‏آید پیش من؛ یا یک پدر پیر بچه‏اش را از دست داده. لکن آن چیزی که ما را دلخوش می‏کند این است که برای خدا بوده است.

درس عاشورا

چیزی که برای خداست آسان می‏شود. همان طوری که در این چیزی که خواندید، از کربلا شروع کردید. خوب، کربلا هم همین مسائل بود اما برای خدا بود. چون برای خدا بود آسان بود. شما هم ان‏شاءاللّه‏ برای خداست. و همان طوری که یک چیز خواندید کهکُلُّ یَوْمٍ عَاشوُرا وَ کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلا[5]این یک عبارت آموزنده است. نه معنایش این است که هر روز کربلاست، هر روز بنشینید گریه بکنید . ببینید چه کرده، کربلا چه صحنه ای بوده، هر روز این صحنه باید باشد: مقابلۀ اسلام با کفر؛ مقابلۀ عدل با ظلم؛ مقابلۀ عدد کم با ایمان زیاد، در مقابل عدد زیاد با بی‏ایمانی. نه از جمعیت کم بترسید؛ و نه از شکست بترسید، شکستی در کار نیست. وقتی کار برای خدا باشد، شکست تویش نیست. کشته بشوید بهشتی هستید؛ بکشید هم بهشتی هستید. خداوند ان‏شاءاللّه‏ همۀ شما را حفظ کند و همه موفق باشید. من خدمتگزار همه‏تان هستم و دعاگو.