بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

عمل الهی در گرو مقصد الهی

این یک واقعیتی است که در آیه هست:الَّذِینَ آمَنُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ‏اللّه‏ِ وَالَّذِینَ کَفَرُوا یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ الطَّاغُوتِ[1]. این آیه محک است برای اینکه ما خودمان را بشناسیم. هر کسی می‏داند که خودش چه می‏کند؛ می‏داند که چه مقصدی دارد؛ و کارهایی که انجام می‏دهد روی چه مقصدی انجام می‏دهد. اگر چنانچه مقصد، مقصد طاغوتی است، عمل، عمل طاغوتی می‏شود. و اگر مقصد، مقصد الهی است، عمل، عمل الهی می‏شود، و راه فهم هم خود آدم است. خود ما هم می‏دانیم، می‏فهمیم که کارهایی که انجام می‏دهیم ـ چه قتال باشد و چه کارهای دیگر ـ آیا کارهای ما روی مقاصد طاغوتی انجام می‏گیرد؛ بر ضد مصالح مملکت، بر ضد مصالح اسلام؛ یا بر مسیر اسلام، بر مسیر ملت، است. اگر بر مسیر اسلام، بر مسیر ملت اسلامی شد، این کسی که عمل می‏کند عملش الهی است و فی‏سبیل‏اللّه‏ است. و اگر خدای نخواسته برخلاف مسیر ملت و ملت اسلامی و برخلاف مسیر اسلام شد، باید بفهمد که این مسیر، مسیر طاغوت است و عمل، عمل طاغوتی، حالا چه قتال باشد و چه کارهای دیگر فرقی نمی‏کند.

شماها که در مخابرات هستید و به منزلۀ اعصاب یک ارتش هستید، خودتان باید بفهمید در یک همچو کار مهمی که وارد هستید، آیا مقصد، مقصد خدای نخواسته طاغوتی است؛ یا مقصد، مقصد الهی است و آیا در این مخابرات هیچ خدای نخواسته
خیانتی، کارشکنی می‏شود؛ یا نه، همه‏اش بر وفق مصالح کشورتان،[به]مصالح اسلام عمل می‏کنید. در همین مخابرات هم می‏تواند انسان خودش را تشخیص بدهد که از اولیای شیطان است یا از اولیای خداست ما خودمان می‏توانیم اعمال خودمان را تشخیص بدهیم. قبل از اینکه این نامۀ اعمال ما برای پیشگاه خدا و قبل از آن برای پیشگاه امام زمان ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ برسد، خودمان باید نظر کنیم به این نامۀ اعمالمان، یعنی صفحۀ قلبمان، که همه چیز درش نقش می‏شود همان صورتِ نامۀ اعمال است. خودمان بفهمیم چه کاره هستیم. آیا ما در این کاری که به ما محوّل است، با صداقت، صمیمیت، برای صلاح ملت و برای صلاح اسلام کار می‏کنیم؟ چه من که یک طلبه هستم و کارهای طلبگی می‏کنم و شما که در مخابرات هستید و کارهای مخابراتی می‏کنید، یا آنهایی که در میدان جنگ هستند، همه باید خودمان تشخیص بدهیم چه می‏کنیم.

بقای نتیجۀ اعمال

برادرهای ما! این چند روز عمر را برای خدا صرف کنید. عزیزان من! این چند روزی که ما هستیم برای خدا صرف کنید. این را، این حیات از دست ما می‏رود؛ این دنیا برای هیچ کس باقی نمی‏ماند. آن چیزی که برای همه باقی می‏ماند نتیجۀ آن اعمالی است که از ما صادر می‏شود. هر عملی که از ما صادر می‏شود یک صورتی در آن عالم دارد و ما آن را می‏بینیم:فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ[2]خودِ او را می‏بینیم. هر ذرّه خیراتی که از شما صادر می‏شود، هر عمل انسانی که از شما صادر می‏شود، هر عمل اسلامی که از شما صادر می‏شود، یک صورتی در آن عالم دارد؛ و شما آن را می‏بینید. و چنانچه خدای نخواسته یک امر غیر انسانی، یک امری برخلاف مسیر اسلام، برخلاف مصالح کشور اسلامی از ما صادر بشود، صورتش در آن عالم با مناسبت هست و ما می‏بینیم. کاری بکنید که وقتی از اینجا بار را بستید، در حضور خدای تبارک و تعالی با روسفیدی باشید. کاری نکنید که خدای نخواسته در آنجا غیر از این صورتی که اینجا دارید داشته باشید.
کار شما مهم است، این کار مهم را خوب انجام بدهید. همه کارهایمان مهم است، همه باید کارهایمان را خوب انجام بدهیم.

خداوند ان‏شاءاللّه‏ شما را تأیید کند؛ موفق کند به اینکه اعمال صالح انجام بدهید. این کاری که محوّل[به]شماست اگر خوب انجام دادید، این عمل صالح است. اگر خدای نخواسته بد انجام بگیرد، عمل ناصالح و نتیجه‏اش عاید خودتان می‏شود. ان‏شاءاللّه‏ موفق باشید و مؤید.