بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

توطئه‏های رضاخان علیه حوزه و دانشگاه

این دانشگاه تنها نبود که رژیم طاغوتی با آن، آن معاملات را می‏کرد، اینهمۀ قشرهای ملت بود. منتها دو مرکز بیشتر مورد نظر بود؛ یکی جامعۀ روحانیت بود، یکی دانشگاه. و علت هم این بود که این دو جامعه را مغز متفکر جامعه حساب می‏کردند و می‏دیدند که اگر این دو جامعه را آزاد قرار بدهند چون مغز متفکرند ممکن است که منافع اجانب را که اینها مأمور اجرایش بودند و منافع خودشان را اینها به باد بدهند. و لهذا اول چیزی که نقطه نظر آنها بود که بکوبند یا عقب نگه دارند، این دو قشر بود. و با طرحهای مختلفی که به نظر می‏رسد طرح ریزی شده بوده است و از جاهای دیگر اینها الهام می‏گرفتند، طرحهای مختلفی داشتند برای اینکه این دو قوۀ متفکر را نگذارند رشد بکنند. در یک موقعی که شماها یادتان نیست الاّ شاید بعضی‏تان یادتان باشد، زمان رضا شاه بود که اول حمله‏اش به روحانیون بود و می‏خواست اینها را سرکوب بکند و کرد با بهانه‏های مختلف، با طرحهای مختلف، به طور اجبار و الزام اینها را از لباس بیرون کرد، اینها را منزوی کرد و مساجد را از دستشان[گرفت و]نگذاشت که درست عمل بکنند. مدارس را اینطور. و به طور اِعمال قدرت اینها را سرکوب کرد. و نسبت به دانشگاه این‏طور نمی‏کردند که به اِعمال قدرت نگذارند، آنها هم می‏خواستند که چون انعکاسش در خارج شاید درست نبوده است، اینها را با طریقهای دیگری، از آن معنایی که باید داشته باشند، منحرف می‏کردند. با برنامه‏هایی که می‏ریختند خودشان یا اساتیدی که
خودشان انتخاب می‏کردند این جوانها را با اینطور چیزها نمی‏گذاشتند رشد بکنند. دانشگاهی که باید مرکز رشد فکری جامعه باشد و از دانشگاه، مقدرات یک مملکتی باید اداره بشود، اینها به طوری با دانشگاه عمل کرده بودند که آنها رشد فکری نکنند، تا یک حدودی باشد.

از آن طرف هم درست کنند یک جبهه‏هایی را در مقابل دانشگاه که هر روز بریزند تو دانشگاه و شلوغ کنند. بر فرض اینکه اساتید هم خوب بخواهند عمل بکنند، جوانها هم خوب بخواهند تحصیل بکنند، نگذارندشان که تحصیل[بکنند]و هر روز تشنج ایجاد کنند، تظاهر بکنند، نگذارند اینها را از کلاسها بیایند بیرون، یا تبلیغات کنند طوری که اینها خودشان بیرون بروند اعتصاب کنند.

هدف دشمن؛ جلوگیری از رشد فکری در ایران

تمام اینها طرح این بود که رشد انسانی نشود در ایران، رشد فکری نشود در ایران. تمام این تبلیغاتی که به ضد اسلام می‏شد در آن وقت و به ضد روحانیت می‏شد در آن وقت، روی این زمینه بود که قدرتی را که در مقابلشان می‏ایستد روحانیت حساب می‏کردند. دیده بودند به اینکه در این صد سال ـ که دیگر تاریخش روشن است ـ برای جلوگیری از منافع آنها روحانیون هی جلو بودند و مردم هم دنبال اینها بودند. از این جهت این طایفه را می‏خواستند بکلی نابود کنند و از بین ببرند. و در زمان حکومت این آدم که دیگر آنطور مثل پدرش به آن ترتیب رفتار نمی‏کرد، دامنۀ تبلیغات زیاد بود. خودش هم در حرفهایی که شاید بعضی از شما حرفهایی که در نطقهایش زده بود خودش هم از این حرفها می‏زد؛ مثلاً می‏گفت و جزء تبلیغاتش این بود که می‏گفت که اینها[1]می‏خواهند که مردم اصلش نه سوار اتومبیل بشوند نه سوار طیاره بشوند. اینها می‏خواهند که[وضع]برگردد به آن حالتهایی که از اینجا می‏خواهند مشهد بروند با الاغ بروند مشهد، و اینطور تعبیرات. خوب، کسانی که غافل بودند به نظرشان آمد که واقعاً
اینطور است. همان وقتی بود که بعضی از مراجع[2]ما با طیاره رفته بودند به مشهد، در همان اَوان که من از بالای منبر گفتم که تو این حرفهایی که می‏زنی، الآن بعضی از مراجع ما با طیاره رفتند مشهد، چطور می‏گویید که اینها مخالف با اینطور مسائلند.

ثمرۀ اصلاحات ارضی شاه

مخالفت با فساد را و مخالفت با تمدن را ـ البته آن تمدنی که ایشان طرحش را ریخته بود، آن «تمدن بزرگی» که ایشان طرحش را ریخته بود، همۀ ملت با آن مخالف بودند نه روحانیت تنها ـ آن تمدن این بود که ما همۀ کشاورزی‏مان را به هم بزنیم. و از آن ور هم آن جهت دیگرش را نتوانیم درست بکنیم. بگوییم می‏خواهیم مملکت ما صنعتی بشود، کشاورزی‏اش را به هم بزنیم. صنعتی‏اش نتوانیم بکنیم یا نکنیم، عمداً نکردند. آنقدری که کردند اینکه کشاورزی را به هم زدند برای اینکه امریکایی‏ها گندمهایشان را توی دریا می‏ریختند، زیادشان بود، یا می‏سوزاندند. خوب بازار درست کردند. بهتر از این چه که یک بازاری درست کنند و سالی چقدرها به اینجا بدهند و ارز بگیرند.

آن تمدنی که ایشان می‏گفت[این بود که]مراکز فساد در تهران بیشتر از مراکز علم بود. دکانهای مشروب‏فروشی بیشتر از دکانهای کتابفروشی بود. آن را هر آدمی مخالف با آن هست. اینها می‏خواستند که این دو تا قدرت را از ملت بگیرند. ملت هم وقتی قدرت تفکرش کم باشد خوب نمی‏تواند کاری بکند و باید تسلیم بشود. از این جهت نقطه نظرشان به دانشگاه بود و به مدارس علمی. بیشتر به این دو تا، منتها با هر کدام به یک فرم خاصی عمل می‏کردند.

از نقشه‏های استعمار

و یکی از نقشه‏های آنها هم این بود که این دو تا قدرت را نگذارند با هم باشند. اولاً قدرت را ازشان بگیرند ـ و ثانیاً حالا چنانچه یکوقتی از دستشان در رفت و در بین اینها
مثلاً یک دانشمندهایی پیدا شد، اینها را از هم جدا کنند که مبادا این دو تا با هم مجتمع بشوند و فاتحۀ آنها را بخوانند. بین این دو تا شروع کردند تفتین کردن.[3]در دانشگاه عمال آنها یک جور تبلیغات بر ضد روحانیت می‏کرد: «اینها درباری‏اند، آنها را انگلیسها آورده‏اند!» من خودم با این گوشم شنیدم که یک شخصی داشت به دیگری می‏گفت ـ ما هم نشسته بودیم توی اتومبیل. می‏خواست به ما بد بگوید؛ در جوانی ـ که اینها را انگلیسها در نجف و قم آوردند که نگذارند مثلاً مملکت ما ترقی بکند. در دانشگاه می‏رفتند، اینطوری گفتند که این روحانیون را... یا می‏گفتند درباری‏اند، یا می‏گفتند انگلیسها درستشان کردند، یا می‏گفتند اینها افیونند، مثل افیون می‏خواهند مردم را خواب بکنند تا آنها بچاپند. و گاهی هم برای تمام ادیان این را می‏گفتند که : «اصلاً دین افیون جامعه است. این دین مردم را خواب می‏کند. همان طور که افیون، انسان را بی‏حال می‏کند، اینها هم مغزهای مردم را تهی می‏کنند تا آنها بچاپند».

در طرف ما که می‏آمدند می‏گفتند که یک مشت بی‏دینند اینها. این دانشگاهیها یک مشت فُکُلی بی‏دین، یک مشت بی اعتقاد به همه چیز. اینطور این دو قشر را از هم جدا نگه می‏داشتند، به جهت اینکه هر کدام به دیگری بدبین بود.

شاید شماها یادتان باشد که در دانشگاه اسم «آخوند» را نمی‏شد بیاوری. شعارها شاید در آنجا نوشته می‏شد بر ضد قرآن، بر ضد اسلام، بر ضد روحانیون، منتها جوانها غافل بودند، ما هم غافل بودیم. همه غافل بودند که نقشه است. نقشه این است که این دو تا قدرت از هم جدا باشند و دشمن هم باشند. خودشان به سر و کله هم بزنند و ما برداریم و بخوریم!

این یک طرحی بود، و طرحهای دیگر زیاد است، من که نمی‏توانم حالا همه را بیان کنم. الآن باید قشر دانشگاهی آن تفکرات را نسبت به قشر روحانی کنار بگذارد. قشر روحانی هم آن تفکرات را نسبت به دانشگاهی.

همفکری جناحها و وحدت کلمه

و ـ بحمداللّه‏ ـ در این نهضت به قدر زیادی جلو رفتیم ما. به مقدار زیادی همه با هم همفکر شدیم. و همین همفکر شدن جناحها که دنبال همفکر شدن این دو تا قدرت، مردم هم تبعیت کردند و همه متصل شدند. این پیروزی بزرگ حاصل شد که کسی احتمال نمی‏داد که یک مشت مردمی که هیچی ندارند، طلبه‏ای که باید درس بخواند و کتاب دستش باشد، عرض بکنم که دانشگاهی که مشغول درسش و کتابش هست، بازاری که مشغول کسبش هست، هیچ کدام نه اهل تفنگند و نه اهل مسلسل. یک همچو مردمی را خداوند مسلط کرد بر یک همچو قدرت بزرگی، برای اینکه اختلافات کنار رفت و همه با هم شدند، و همه هم یک راه رفتند، و آن راه اینکه ما اسلام را می‏خواهیم، که ما همه جمهوری اسلامی را می‏خواهیم و ما رژیم پوسیدۀ شاهنشاهی را اصلاً نمی‏خواهیم، ما رژیم اسلامی می‏خواهیم. این نکته و رمز پیروزی یک ملتِ فاقد همه چیز با یک قدرتی که دنبال سرش تمام قدرتها بود. شما خیال نکنید که فقط امریکا دنبالش بود یا شوروی. نخیر، ممالک اسلامی هم بودند. من می‏دانم. همین ممالک اسلامی که حالا هی می‏گویند «طاغوت، طاغوت» همینها آن وقت پشت او بودند. و دنبال همان بود که از این سرکویت تا آن سرکویت اجازه ندادند من عبور کنم، گفتند از اینجا که آمدی باید برگردی و برگرداندند.

عراق هم نتوانست تحمل کند ما را. این برای این بود که دنبال او بودند و می‏خواستند حفظ قدرت را بکنند. لکن خدا خواست که ملت ما ـ بحمداللّه‏ ـ بیدار شد، و ملت ما با مشت خالی، لکن با قدرت ایمان همۀ اینها را شکست و از بین برد. اینها را می‏گویم برای اینکه نمی‏خواهم قبل را ما ملاحظه کنیم.

ما حالا تکلیف را باید بدانیم. همیشه باید جلو را آدم نگاه کند. عقب چه شد، هر چی بشود، جلوی پایمان را الآن باید نگاه بکنیم. باید این قدرت را حفظ کنیم، اگر شما بخواهید پیروز بشوید. تبلیغاتی که می‏آید در دانشگاه بر ضد اسلام می‏شود، بر ضد نهضت می‏شد، نمی‏گذارد درس بخوانید، نمی‏گذارد توی کلاسها بروید؛ تمام اینها همان
تبلیغات سابق است، همان مسائل سابق را اینها می‏خواهند درست کنند، دلشان می‏خواهد هر جا بتوانند همان مسائل را ایجاد کنند و بین جوانها بیایند پخش کنند یک حرفهایی چه شد، تا حالا کاری نشده و می‏خواهد چه بشود؟ یک قدرت اینطوری از بین رفت. ما فرض می‏کنیم که هیچی دیگر نشود.

استقلال، رهاورد نهضت

الآن یک مملکتی است که نه نفتش را دیگران می‏برند و نه گازش را دیگران می‏برند و نه هیچ چیزش را، دیگر چی می‏خواهد بشود. این معنا که «چه شد» برای این است که مردم را بدبین کنند به نهضت. در صورتی که اینهمه کاری که دارد می‏شود و شده، با اینکه یک دولتی ما داریم که قدرت مالی زیادی الآن ندارد، مع ذلک با همین مقداری که قدرت ندارد و آشوب و آشفتگی است، و قرضهای فراوانی که این رژیم و بستگانش برای ایران گذاشتند، و خرابیهای زیادی که در هر جا هست گذاشتند، مع ذلک کارهای بسیار زیاد شده است، کارهای بسیار خوب شده، بهتر از اینکه الآن شما آزاد هستید دیگر و می‏روید منزلتان، از سازمان امنیت نترسید. بهتر از این چی؟ از آزادی نعمتی بالاتر چی که الآن نصیب ما شده است و بسیار از چیزها شده و بسیار از چیزها می‏شود، یک مهلتی می‏خواهد؛ پنج ماه. رژیم ما یک رژیم متولد پنج ماهه است، یک بچۀ پنج ماهه می‏تواند چه باشد؟ یک تولد پنج ماهه است. شما بگذارید یک چند سال از او بگذرد، آن وقت ببینید چه خواهد شد. ان‏شاءاللّه‏ موفق بشویم به آنکه می‏خواهیم به یک رژیم اسلامی، به یک رژیم انسانی، موفق بشویم به این، آن وقت معلوم می‏شود که چه خواهد شد، بعدها.

نهضت ایران، و تحولی جهانی

الآن هم از خارج اشخاصی که می‏آیند، از امریکا می‏آیند، از اروپا می‏آیند، به ما می‏گویند که شما نمی‏دانید که آنجا قضیۀ ایران چه خبر است، مردم ایران مطلع نیستند چه کرده‏اند، آنها درست دارند می‏فهمند. آنها می‏فهمند که چه تحولی در تمام دنیا پیدا شده
از این کار شما، و از این جنبش شما، و از این نهضت شما، تحول نه در ایران، نه در خاورمیانه، در امریکا هم پیدا شده، همه جا تحول پیدا شده. باز می‏آیند چهار تا منحرف که می‏خواهند باز همان مسائل را برگردانند، برای همانها دارند نوکری می‏کنند و می‏آیند توی مردم می‏گویند «آخر چه شده، ما از این جمهوری اسلامی هم چیزی ندیدیم». می‏خواهی چه ببینی آقا! تا حالا را حساب بکنید، بعد هم شماها مهلت بدهید، ببینید چی می‏شود. شما نمی‏گذارید مردم گندم بکارند، بعد که کاشتند نمی‏گذارید که تربیتش بکنند، بعد که تربیت کردند نمی‏گذارید بچینند، بعد که چیدند خرمنها را آتش می‏زنید. شما که اینطوری هستید، می‏گویید چی شد؟! خوب شما نمی‏گذارید که چیزی بشود.

در هر صورت من امیدوارم که ان‏شاءاللّه‏ دیگر همۀ ما بیدار شده باشیم. و ان‏شاءاللّه‏ شرق بیدار بشود و شرّ غرب را از خودش بِکند. این بازی خوردنهای ما از غرب، و غربزده شدن ما بسیاری از مسائل مشکل برای ما پیش آورده، ان‏شاءاللّه‏ استقلال فکری پیدا کنید. دانشگاه مستقل بشود، هم فکراً هم عملاً، و مبدأ خیرات بشود. و همه دست به دست هم بدهیم و این مملکت را به پیش ببریم، و یک جامعۀ انسانی ان‏شاءاللّه‏ درست بکنیم.