بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

پایگاه خیزش و خروش اسلامی

مسجد و منبر در صدر اسلام مرکز فعالیتهای سیاسی بوده. جنگهایی که در اسلام می‏شده است بسیاری از آن از مسجد طرحش ریخته می‏شد یا از منبر حضرت امیر ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ به حسب بعضی خطبه‏هایی که در نهج‏البلاغه جمع شده است، خطیب بزرگ و فخر خطباست، با آن خطبه‏های بزرگ مردم را تجهیز می‏کردند برای دفاع از اسلام. و همین طور دستورهای اخلاقی، دستورهای عقیدتی، و همه چیز، در این کتاب مقدس هست. مسجد جایی بوده‏است که از آنجا شروع می‏شده است به فعالیتهای سیاسی. منبر هم جایی بوده است که محل خطبه‏ها بوده است، خطبه‏های سازنده و سیاسی. مع‏الأسف تبلیغات زیادی از شاید قریب سیصد سال پیش از این شده است؛ یعنی از آن وقتی که غرب به اینجا راه پیدا کرده، و مطالعات در حال مردم شرق عموماً کرده‏اند و رسیدگی به اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی و اخلاقی مردم شرق آنها کرده‏اند، و آن وقتی که وسایل رفت و آمد مثل حالا نبوده است. در تاریخ می‏بینید که با شتر حرکت می‏کردند، این بیابانهای مملکت ما را بررسی می‏کردند، تمام جاها را اینها بررسی کردند. و تمام مخازن ما را بهتر از ما مطلعند و تمام گروههای کشور را، چه مرزنشینها و عشایر و چه مرکزنشینها و روشنفکرها، همۀ این را اینها مطالعه کردند، و به آن نتیجه رسیدند که مسجد و محراب را و دانشگاه را باید به یک وضعی درست کرد که
نتیجه نداشته باشد. یعنی آن نتیجه‏ای که اسلام از مسجد و منبر و از دانشگاه می‏خواهد[1]حاصل بشود خنثی کنند...

مأموریت رضاخان

راجع به مسجد و منبر و روحانیت مأمورشان، که رضا خان بود، آمد و ـ شاید اکثر شما یادتان نباشد که چه کرد ـ تمام منابر تعطیل شد؛ تمام مساجد نیمه تعطیل؛ تمام مجالس روضه‏خوانی همه از بین رفت. تمام روحانیت دستخوش مفسده‏هایی که آنها داشتند... عمامه‏ها را برداشتند؛ لباسها را از[تن]آنها کندند؛ تغییر دادند؛ منبری، محرابی، کوچک، بزرگ ـ همه در تحت فشار واقع شدند. و یک چیز مهمی که هم در دانشگاه عمل شده و هم در منبر و محراب و روحانیت، این است که تبلیغات دامنه‏دار شده است که به خود روحانیون هم مطلب را مشتبه کنند که شما چه کار دارید به سیاست. شما بروید نمازتان را بخوانید! عبا را به سرتان بکشید بروید نماز را بخوانید. و بعد از نماز هم، اگر می‏توانید چند کلمه بگویید. و بعد هم برگردید خانه‏تان. چه کار دارید به مملکت! به احتیاجات ملت شما چه کار دارید؟! این کارش با ماها.

ما وقتی که از آن حبس بنا بود بیاییم به آن حصر،[2]این پاکروان ـ مثل اینکه مقتول هم شد، آن وقت رئیس سازمان بود ـ[3]آمد آنجا. من و آقای قمی[4]هر دو با هم نشسته بودیم. آن هم آمد و گفت به اینکه این سیاست‏کاری است که دروغگویی در آن هست، بدجنسی، مثلاً، در آن هست؛ چه هست؛ این آخر کلمه‏اش این بود که پدرسوخته‏ای در آن هست! این را شما بگذارید برای ما! من گفتم سیاست به این معنایی که شما می‏گویید مال شماست!

تبلیغات سوء بیگانگان

اینها همچو تبلیغات کرده بودند که اگر یک ملاّیی وارد می‏شد در امر سیاسی، راجع به حکومت می‏خواست صحبت بکند، راجع به مجلس صحبت بکند، راجع به گرفتاریهای سیاسی مردم می‏خواست صحبت بکند، در خود جامعۀ روحانیت می‏گفتند که این آدم «سیاسی» است، دیگر به درد نمی‏خورد! همان خاصیتی که در علی بن ابی‏طالب بود که یک رجل سیاسی بود. از خطبش معلوم است که مرد سیاست بوده؛ و از کاغذی که به مالک اشتر نوشته و دستورهایی که داده، همه‏اش دستورهای سیاسی است. ما غفلت کردیم از مبادی امر و از صدر اسلام و از کیفیت سیاست رسول اکرم و از سیاست امیرالمؤمنین ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ و سیاست زیر زیر ائمه ـ علیهم السلام ـ که به صورت تقیه سیاستها را اجرا می‏کردند. به ما اینها تزریق کردند، و حتی به خود ما تعمیه[5]کردند، که شما حق دخالت در این امور ندارید. اصلاً در شأن شما نیست! با این اسم که ما یک قدری خوشحال بشویم که آقا شما بالاتر از این هستید که در سیاست دخالت بکنید! شما یک رجل روحانی هستید؛ شما باید مردم را تهذیب اخلاقشان را بکنید؛ اخلاق برای مردم بگویید؛ و امثال این حرفها. هم منبرها را از محتوایی که باید داشته باشد، که آن دخالت در امور سیاستِ مملکت است؛ و هم مسجدها را و هم سایر طبقات روحانیون را و هم حوزه‏های علمیه را از آن محتوایی که اسلام از اول می‏خواسته اینها[داشته]باشند و این کارها را بکنند[باز داشتند]. «حوادث واقعه» باید به روحانیین رجوع بشود. «حوادث واقعه» چه چیز است؟ حادثه‏ها همین حوادث سیاسی است. حالا احکام جزء «حوادث» نیست. وامّا الحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ[6]رجوع کنید به فقها. حوادث همین سیاستهاست. این «حادثه»ها عبارت از اینهایی است که برای ملتها پیش می‏آید. این است که باید مراجعه کنند به کسان دیگری که در راس مثلاً هستند. والاّ مسئله گفتن و احکام شرعی جزء حوادث نیست. یک چیزهایی است که بوده است.

وارد شدن اقشار ملت در امور سیاسی

در هر صورت، منِ طلبه را و شمای خطیب را از آن خاصیتی که باید داشته باشیم انداختند. و این بزرگترین جرمی بود که اینها مرتکب شدند ـ آن فشارهای رضاشاه، که معلوم بود که به جایی نخواهد رسید ـ فشار و زور کار را انجام نمی‏دهد ـ و لهذا دیدید که تمام شد آنها. با فشار نمی‏شد کار را درست کرد. با حیله باید کار را درست کرد. دست دوم این بود که با حیله، به صورت اینکه من هوادار اسلام هستم؛ من عدالت اجتماعی اسلام را قبول دارم، حالا هم دست برنمی‏دارم. همین چند روز پیش از این در یک مجله‏ای دیدم که نوشته است که من از مردن نمی‏ترسم، برای اینکه من یک آدم مسلمانی هستم! باز هم به خیالش که باز می‏شود[...]در هر صورت، آنکه برای ما مهم است این است که ما همان طوری که در این دو ـ سه سال بحمداللّه‏ واقع شد و تقریباً منبری و محرابی راه صد ساله رفت و سایر مردم و دانشگاهیها راه صدساله رفتند اینها؛ یعنی یک تحول روحی در تمام جوامع پیدا شد؛ آن منبری که اصلش یا جرأت نمی‏کرد از ترس این مردمی که پای منبرش نشسته‏اند مطلب سیاسی را عنوان بکند یا خودش اعتقادش این بود که نه نباید این کارها بشود، در این یکی ـ دو سال دیدیم که متحول شدند به یک مردم متعهد که همان چیزی که اسلام، در صدر اسلام مطرح بوده، اینها مطرح کردند. محرابها همان طوری که محرابهای صدر اسلام بوده است متحول شدند. منبرها همان طور. بازار متحول شد. بازاری که برای خودش هیچ قائل نبود که در امور سیاسی داخل بشود، در امور سیاسی و در متن سیاست داخل شد. دانشگاهها متحول شدند.آنهایی که خیال می‏کردند ـ بعضی‏شان ـ اسلام نمی‏شود، تحرک ندارد، آنها فهمیدند که همۀ تحرکها از اسلام است. قرآن کتاب تحرک است؛ جنبش است. آنها هم متصل شدند به شما. بازار هم متصل شد به همه. کارگرها هم متصل شدند به همه. کارمندان هم متصل شدند به همه. آخرش هم ارتش متصل شد. این یک مطلب الهی بود. نمی‏شود این را پای کسی حساب کرد کی این کار را کرده. این را ما پای خدا حساب می‏کنیم. خدا این کار را کرد. ارادۀ خدا بود که منت بر همه گذاشت و همۀ اقشار را با هم
متحد کرد، به طوری که ارتش هم متصل شد، ژاندارمری هم متصل شد، همه متصل شدند به هم، و همه یکصدا یک مطلب خواستند، و آن مطلب اینکه ما جمهوری اسلامی می‏خواهیم ما این رژیم را نمی‏خواهیم.

زنان قهرمان در برابر توپ و تانک

این یک تحولی بود که بشر نمی‏توانست این تحول را درست کند. این تحول الهی بود. یعنی «مقلب القلوب» این کار را کرد. قلبها را از آن وحشت بیرون آورد. از آن وحشتی که از این رژیمها همه داشتند. از آن وحشت بیرون آورد؛ و به جای آن تصمیمْ امر شجاعت نشاند، به طوری که زنها، بچه‏ها مردها[به خیابانها ریختند]کیْ سابقه داشت که زن در مبارزه بیاید؛ مقابل توپ و تانک بیاید. این یک تحول روحی بود که خدای تبارک و تعالی در این ملت این تحول را ایجاد فرمود. و مادامی که ما این تحول را حفظ بکنیم و نهضت را به همان طور که تا حالا آمده است حفظش بکنیم، برای ما پیروزی هست.

جدیت بکنید! شما آقایان که وظیفه‏تان سنگینتر از سایر طبقات است، شغل شریفتر و مسئولیت زیادتر، آگاه کنید مردم را به اینکه یک چند قدم دیگر ما داریم که برسیم به اینکه همین طور که گفتید رئیس جمهور درست بشود، مجلس شورا درست بشود، و قانون اساسی تصویب بشود. شما و من و همۀ اهل منبر و محراب و همۀ روحانیون و طبقات دیگر و همۀ دانشگاهیها و دانشمندان موظفند که امروز همه با هم و همه مجتمع کوشش کنند که زود این مطلب بگذرد.

توطئه‏ها برای پیشگیری از حاکمیت اسلام

شما ببینید ما رفراندم می‏خواستیم بکنیم و همه، همۀ ملت همراه بودند، کی مخالف بود؟ چرا؟ بعضیها، آنهایی که به اسلام اعتقاد نداشتند، آنهایی که به اسلام اعتنا نداشتند، آنهایی که می‏خواستند که اسلامی توی کار نباشد، تحریم کردند. بعضی‏شان در کردستان تحریم کردند. یک اشخاصی که کمونیست بودند و متصل به آنها در تهران هم شرکت
نکردند. چند طبقه و چند حزب. ولو جمعیت کم بود ولیکن خوب، در بعضی از شهرستانها هم صندوقها را سوزاندند و در بعضی جاها هم با تفنگ مانع شدند از اینکه بیایند رأی بدهند. همین اشخاصی که برای رأی به جمهوریت اسلامی کوشش می‏کردند که نشود، از جمهوری‏اش حرفی نداشتند، از اسلامی‏اش حرف داشتند! و الاّ جمهوری را اگر شرقی بودند، جمهوری هست؛ اگر غربی هم بودند، جمهوری هست. از اینش هیچ حرفی نداشتند. کلمۀ اسلامی‏اش را بردارید، جمهوری جایش بگذارید، همه‏مان «رفیقیم»! ... یعنی ما اسلام را کنار بگذاریم تا آنها هم با ما رفیق بشوند که اسلام را کنار گذاشتند!

پیشنهاد مجلس مؤسسان، با انگیزۀ اتلاف وقت

حالا همان جمعیت ـ ملاحظه کنید ـ آنهایی که می‏گویند ما راهپیمایی می‏کنیم تا مجلس مؤسسان درست شود ببینید چه اشخاصی هستند؛ کی‏ها متصل شدند به هم و چه نظری دارند در این کار. نظر این است که مجلس مؤسسان شش ماه طول بکشد تا تعیین بشود اشخاصش. دو ماه طول بکشد تا یکی‏یکی، پانصد، ششصد، هفتصد، نفر را تعرفه‏هایشان را ببینند و ببینند درست است یا نه، این تقریباً حدود یک سال، دو ـ سه سال هم طول بکشد به مناقشات در یکی‏یکی‏اش. بعضی از این شیاطین بیایند یک ماه، دو ماه معطل کنند سر یک ماده‏ای از این قانون. آن وقت چه بشود؟ این ریشه‏هایی که الآن زود قابل کندن و دور ریختن است، اینها جان بگیرند؛ اینها متصل به هم بشوند، این اشخاص مختلف به هم متصل بشوند، با اتصال به هم مانع بشوند از اینکه اصل رأی داده بشود به جمهوری اسلامی. با اتصال به هم همچو بکنند که مسائل سابق دوباره عود کند.

نگرانی پیروان مکتب دیکتاتوری از عدالت اسلامی

اصل مقصد این است. منتها در بین اینها بعضی در اشتباهند؛ سوءنیت ندارند، اطلاعشان ناقص است، اشتباه دارند؛ در تحت تأثیر آنهایی که سوءنیت دارند واقع می‏شوند. و بعضی‏شان سوءنیت دارند و روی نقشه دارند کار می‏کنند. اینهایی که با هم
دارند متصل می‏شوند، شما مطالعه کنید، چه جمعیتهایی؟ آیا بازاریها هستند؟ آیا منبریها هستند؟ آیا محرابیها هستند؟ یا یک دسته‏هایی هستند که این دسته‏ها هیچ کدام به اسلام کاری ندارند؛ بعضی‏شان هم جداً مخالف با اسلامند. اینهایی که می‏گویند ما از دیکتاتوری پهلوی خارج شدیم به دیکتاتوری عمامه و کفش رسیدیم، از دیکتاتوری نمی‏ترسند؛ حاضرند که یک کمونیست بیاید دیکتاتوری کند. از آخوند می‏ترسند؛ از عمامه و کفش می‏ترسند. از اسلام می‏ترسند نه از دیکتاتوری. بدترین دیکتاتوریها آن است که در کمونیستهاست، غرب آنطور دیکتاتوری ندارد؛ اینها از آن نمی‏ترسند. اینها از اسلام سیلی خوردند. از آن چه سیلی خوردند الآن می‏ترسند.

پیامی روشنی‏بخش

و شما باید، شما همۀ رفقاتان را، تقریباً شاید بیشتر از هزار نفر شما رفیق دارید در آنجا و همه اهل علم هستید ـ بیشترند الحمدللّه‏، خدا بیشترشان کند ـ شما بله، به تمام اینها ابلاغ کنید از قول من، ابلاغ عاجزانه، ابلاغی که یک نفر فقیر دستش را دراز می‏کند، که در منابر بگویید که مجلس مؤسسان به آن معنا را ملت نمی‏خواهد. به مردم حالی کنید مطلب را. مسئله، مسئلۀ اقتصاد نیست، مسئلۀ خانه نیست که من بتوانم از خانه بگذرم، از اقتصاد بگذرم، مسئله مسئلۀ قرآن است. می‏توانیم ما بگذریم از این؟ ما نمی‏توانیم بگذریم از این؟ آنکه می‏گوید مجلس مؤسسان اگر نباشد ما تحریم می‏کنیم، این همین کمونیستها هستند که آن را تحریم کردند. حالا هم باز همین حرف را می‏زنند. یا یک کسی است که اشتباه دارد. اشتباهش باید رفع بشود. اینها نظرشان به این است، و اشخاصی که حسن‏نیت دارند توجه به این ندارند، نظرشان به این است که تعویق بیندازند. هی تعویق، تعویق تعویق و مجلس مؤسسان به آنطوری که در غرب هست، و ما همیشه باید تقلید از غرب بکنیم، و مع‏الأسف دست بر نداشتیم از این غربزدگی. آن مجلس مؤسسان شش ماه می‏خواهد تا آن افراد تعیین بشوند. هفتصد نفر، هشتصد نفر، اگر کارشکنی نکنند در آن. بعد هم چند ماه می‏خواهد اصلاً یک مجلسی درست بشود؛ آیین نامه‏اش نوشته بشود.
بعد هم خدا می‏داند چقدر می‏خواهد تا رسیدگی، به آنطوری که شیاطین می‏خواهند رسیدگی بکنند.

بررسی قانون اساسی، در صلاحیت کارشناسان اسلامی

ما می‏خواهیم یک مملکت اسلامی درست کنیم، ما نمی‏خواهیم یک مملکت غربی درست کنیم. ما حقوقدان غربی لازم نداریم. اصلاً صلاحیت ندارد آن کسی که حقوق به معنای حقوقدانی‏غربی و غربزدگی دارد، او صلاحیت ندارد که در قانون اساسی ما دخالت بکند؛ و ما قانون اساسی مسکو را که نمی‏خواهیم درست بکنیم؛ و یا قانون اساسی امریکا را. ما می‏خواهیم قانون اساسیِ اسلام را درست کنیم. اسلام‏شناس باید در اینجا دخالت داشته باشد. اسلام‏شناس روحانیون هستند، و بعضی از اشخاصی که در روحانیت داخل هستند، ولو از صنف دیگر، لکن اطلاعات اسلامی ـ سیاسی دارند. و ما همینها را می‏خواهیم تعیین کنیم. یعنی نه اینکه ما، ملت ما همینها را می‏خواهد ما هم تبلیغ می‏کنیم، شما هم تبلیغ می‏کنید، که یک همچو اشخاصی باید تعیین بشوند. الآن وظیفۀ همۀ شما آقایان و رفقا و برادرهایتان و ما و دوستانمان، همه باید توجهمان الآن به این باشد که طرحی که دولت می‏دهد صحیح است، و همه تأیید کنیم دولت را، تا رفراندم بگذارد قانون اساسی را.

مردان صالح و عادل در پستهای کلیدی

دیشب بود که در روزنامه دیدم که سفیر سوئیس گفت که قانون اساسی در این مملکت به رفراندم گذاشته می‏شود. و در همه جا این رسم هست. برویم سراغ وزارتخانه‏اش، آن هم نه. برویم سراغ اداراتش، آن هم نه. ما همچو چیزی نمی‏خواهیم. ملت ما می‏خواهند که اسلام در خارج تحقق پیدا بکند. یعنی هر کس وارد هر وزارتخانه‏ای بشود خیال کند که وارد شده در یک معبدی؛ یک جایی که مردمش[در]آنجا هستند مردم صالحند. اگر وارد شد در ژاندارمری، مثل سابق نباشد که رضاخان وارد شده بود. آن وقت می‏نوشتند که وارد شده بود در ادارۀ ژاندارمری، دست گذاشته بود در
جیبهایش گفته بود می‏ترسم بدزدند! این جور نباشد.

سردارهای جنگهای اسلامی امام جماعت هم بودند. همان سرداری که می‏فرستادند حاکم کجا شده بود، یا می‏فرستادند رئیس لشکر کذا بود، امام جماعت هم بود. آنها صالح بودند. نه امام جماعت که چیزی نبود، نه. آنها صالح بودند. ما حالا می‏خواهیم اینطور باشد که آن رئیس ستادمان هم همچو باشد که به او اقتدا بکنند. نخست‏وزیرمان هم همچو باشند که به او اقتدا می‏کنند. به ایشان اقتدا می‏کنند. ما می‏خواهیم اینطور باشد. ما می‏خواهیم همچو باشد که هر جای مملکت که برویم، اسلام را آنجا ببینیم.مقصد ما این است. مقصد ما این نبود که یک لفظی بگوییم که ما جمهوری اسلامی می‏خواهیم، باقی‏اش دیگر هیچی. حالا باید این کارها را انجام بدهیم. و الآن چیز مهمی که در نظر همه‏تان باید باشد همین است که این طرحی که دولت داده است که باید عده‏ای را، 75 نفر را، مردم تعیین بکنند، و بعد از این تعیین، اینها بررسی بکنند، و بعد از آن رفراندم بشود، این طرح را قبول کنید؛ و به مردم هم تزریق کنید که همین طرح صحیح است. و باقی‏اش برای اینکه می‏خواهیم زود بگذرد، باقی‏اش معطل کردن است و باقی‏اش ـ عرض می‏کنم که ـ توطئه و[دسیسه]است. می‏خواهند با هم جمع بشوند شیاطین.

من متشکرم از شما که آمدید با من از نزدیک ملاقات کردیم، و درد دلهایمان را با هم بگوییم. خداوند ان‏شاءاللّه‏ همۀ شما را تأیید کند.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته