بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

تفاوت نهضت اسلامی با حرکت ملی

این از خصوصیت نهضت اسلامی است که همۀ قشرها در خدمت صادقانه، نه خدمت به حسب وظیفۀ ظاهری، بلکه همه، یک وظیفۀ الهی برای خودشان احراز کردند و یک خدمتی همه[به]جامعه کردند که شما کارکنان آمار هم از همان جمعیت هستید. یعنی همه و همه، برای اسلام. اگر این یک نهضت ملی بود، نه شما اینقدر فعالیت می‏کردید و نه ما و نه سایر ملت. ملت اسلام را می‏خواهد، ملت کشور خودش را هم که می‏خواهد برای اسلام است. از بچه‏های کوچک تا پیرمردها همه فریاد اسلام می‏زدند. و این نهضت برای همین صبغۀ اسلامی‏اش، و برای همین که مقصد اسلام بود و قیام بر ضد طاغوت، قیام بر ضد کسانی که اسلام را می‏خواستند بشکنند و کارهایی کردند که اسلام را می‏خواستند به فراموشی بسپارند، یک قیامی بود که خدای تبارک و تعالی مدد فرمود که شما جمعیتی که همه متفرق بودید، همه از هم جدا بودید، همه با هم مجتمع شدید؛ ارتشیها که بر ضد ما بودند متصل شدند؛ آنهایی که اصلش کاری به این مسائل نداشتند وارد شدند؛ آنهایی که اگر کار داشتند کم کار بودند پر کار شدند؛ و همه با هم یک مقصد. همه با هم یک مقصد. یعنی از مرکز تا شعاع آن طرف، تا آخر مملکت، از آن طرف هم تا آخر از این طرف، و از آن طرف هم تا آخر، همه با هم یک چیز می‏گفتند. یعنی در بیابانها هم اگر شما می‏رفتید از یک چوپان می‏پرسیدید که تو چه می‏خواهی؟ می‏گفت که جمهوری اسلامی. این یک مسئلۀ الهی بود؛ خدایی بود. یعنی خدا تأیید کرد شما را.

رحمت الهی در انقلاب اسلامی

و این را خیلی برای خودتان و برای خودمان افتخار می‏دانیم که در یک مرحله‏ای که مملکتی رو به نابودی داشت می‏رفت، اسلام رو به فراموشی می‏خواست برود، در یک همچو مرحله‏ای خداوند عنایت کرد و دست رحمتش را دراز کرد به طرف ملت؛ و ملت همه با هم، هرکس از هر جا، می‏آید داد می‏زند که اسلام؛ طاغوت نه، رژیم نه. این یک مطلبی نبود که یک کسی بتواند خودش درست کند؛ این را خدا درست کرد. از این جهت که دست خدا در کار است، باید شما و ما و همه، کاری بکنیم که این دست رحمت بسته نشود؛ از روی سر ما برداشته نشود. و آن کار این است که همان طوری که تا حالا همه با هم بودیم ویَدُاللّه‏ِ مَعَ الجَمَاعَة،[1]و همه برای خدا بود و خدای تبارک و تعالی عنایت فرمود، حالا هم توجه به یک گرفتاریهای شخصی عجالتاً نکنیم. الآن هم توجهمان به همان مقصد باشد که این جمهوری اسلامی که حالا لفظش آمده است، معنا و محتوایش باز نیامده شما می‏بینید که در همۀ ادارات، در فرهنگ، در دادگستری، در سایر جاها، باز یک صبغۀ اسلامی پیدا نکرده است که ما اسمش را بگذاریم یک جمهوری اسلامی. ما رأی دادیم به جمهوری اسلامی؛ شما هم رأی دادید، به جمهوری اسلامی؛ الآن جمهوری اسلامی است در ایران؛ اما محتوایش تا حالا تحقق پیدا نکرده؛ یعنی در هر اداره‏ای که برویم، باز یک رنگ و بویی از سابق می‏بینیم. و ما می‏خواهیم این رنگ و بو برود؛ شسته بشود.

نخستین هدف طاغوت، کوبیدن فرهنگ و روحانیت

و در رأس همۀ چیزها، همان طوری که اشاره کردید، فرهنگ است. فرهنگ ما که حالا می‏شود گفت از اولی که وجود پیدا کرد، این مدارس وجود پیدا کرد، از اول، آن مخالفین ما توجه به آن داشتند. برای اینکه آنها می‏دانستند که هرچه پیدا بشود از فرهنگ باید پیدا بشود. دو جناح بود که این دو جناح بیشتر از هر چیزی مورد توجه مخالفین ما
بود؛ مخالفین اسلام بود: یکی جناح «روحانیت»؛ یکی جناح «فرهنگ». این دو تا قوه را اینها می‏دیدند که این دوتاست که می‏توانند یک مملکتی را استقلال به آن بدهند و اداره‏اش کنند ولهذا در هر دوی اینها کارشکنی کردند. در فرهنگ برنامه‏هایی که درست کردند برنامه‏هایی نبود که درست به درد ما بخورد. در روحانیت، کوبیدند روحانیت را در هر نوبت.

از زمانی که رضاخان آمد، جز یک چند صباحی که می‏خواست بازی بدهد مردم را و اظهار دیانت کرد و اظهار چه کرد، از همان زمان عمدۀ نظرش را دوخت روی روحانیت که اینها را از بین ببرد، با هر بهانه‏ای توانست. او می‏دید که مجالس روضه‏هایی که برپا می‏شود و در تمام ایران است، در تمام ده و قصبه و شهر و بیرون شهرها، این مجالس پربرکت هست؛ و از این مجالس پربرکت ممکن است که اشخاصی پیدا بشوند یا گروههایی پیدا بشوند که جلوگیری از این استفاده‏های غیر مشروع را بکنند. این مجالس را، اگر هر کدام شماها یادتان نیست، اکثراً، شاید آقا[2]یادشان باشد، این مجالس را قدغن کردند در سرتاسر ایران، دیگر ما مجلس روضه نداشتیم. در یک موقع اینطور بود.[که]هیچی نداشتیم. سرتاسر مملکت را اینها کنترل می‏کردند، مأمورینشان که مبادا یک صدایی یکجا بلند بشود؛ روضه‏ای در یکجایی باشد. و از آن طرف، فشار به اینها برای اینکه عمامه‏ها را بردارند! و عمامه‏ها را برداشتند. و همین طور فرهنگ را، برنامه‏هایش را، یکجوری درست کردند که آنجا دیگر نمی‏توانستند بگویند که فرهنگ نباشد، می‏گفتند باشد؛ اما برنامه‏ها جوری درست شد که به درد خود ملت نخورد. و بالاتر از این، این است که تبلیغات زیاد برای اینکه محتوای ما را از ما بگیرند؛ خودمان را به خودمان بدبین بکنند؛ دانشگاهی را از روحانی جدا کنند، بلکه دشمن کنند؛ روحانی را با دانشگاهی جدا بکنند، بلکه دشمن بکنند؛ بازاری را با کذا. همین طور اینها را محتوایشان را بگیرند و بدبین کنند.

خودباختگی و غربزدگی

و بدتر از آن، این است که محتوای اشخاص را بگیرند که اطمینان به خودش هم نداشته باشد! مثلاً ما طبیب داریم؛ نه این است که ایران طبیب ندارد؛ طبیب دارد؛ الی ماشاءاللّه‏ طبیب داریم؛ چه شده است که یک مریض وقتی پیدا می‏کنیم فوراً صحبت این است که برود اروپا! این برای این است که ما را به طبیبهای خودمان بدبین کردند؛ طبیب داریم و بدبین شدیم. ما مهندس داریم؛ نمی‏توانیم بگوییم مهندس ما نداریم؛ اما این محتوا را از ما گرفته‏اند که اگر بخواهیم یک جاده‏ای را اسفالت کنند، مهندسش باید از خارج بیاید؛ از خارج می‏آوردند. یک کارخانه بخواهید درست کنید، یک بنای بزرگ بخواهید درست کنید، از خارج باید بیاید. این برای این است که همچو تبلیغات کرده بودند که ما را از خودمان به خودمان بدبین کرده بودند. محتوای ما را بیرون کشیده بودند. ما یک آدمهایی بودیم که همه‏اش توجهمان به غرب بود. الآن هم که ملاحظه می‏کنید، الآن هم همین طور است. الآن هم که ما می‏گوییم اسلام، شما می‏گویید: «اسلام، اسلام» یک گروههایی هم دور هم نشسته‏اند و می‏گویند: دمکراتیک، دمکراتیک. چرا؟ برای اینکه اینها همچو غربی شده‏اند، همچو غربزده شده‏اند، نمی‏توانند تصور بکنند که یک کشور با برنامۀ اسلامی می‏تواند اداره بشود. اینها غفلت از این می‏کنند، یا خودشان را به غفلت می‏زنند، که هفتصد ـ هشتصد سال این اسلام بر همۀ ممالک حکومت کرد. حالا می‏گویند نه! جمهوری اسلامی نه؛ جمهوری دمکراتیک! این برای این است که محتوا ندارند اینها. اینها را[با]تبلیغات همه جانبه‏ای که کردند همه را از آن باطنشان بیرون آورده‏اند؛ مغزهایشان را به اصطلاح شستند و به جای آن غرب را نشانده‏اند. استقلال فکری را از ما گرفته‏اند، استقلال خودمان را، شخصیتمان را، از ما گرفته‏اند. ما استقلال شخصیت الآن نداریم. و باید فکر این باشیم که خودمان شخصیت پیدا بکنیم. توجه بکنیم به تاریخ اسلام که ببینیم اسلام در دنیا چه کرده و چه کارهایی اسلام کرده. که اینهایی که می‏گویند که از اسلام کاری نمی‏آید، یا می‏گویند که الآن دیگر مثلاً قدیمی شده است اینها، از بابت این است که نمی‏فهمند، اینها بسیارشان ملتفت نیستند اصلش.
توجه نکردند. برای همین معنا که محتوا را غربیها کشیدند؛ و به جای آن تزریق غربیت کرده‏اند لهذا همه چیز را می‏گویند از آنجا بیاور. خوب، شما می‏خواهید یک خیابان را اسفالت کنید شما ندارید اشخاص که خیابان اسفالت کنند شما می‏خواهید یک سمپاشی بکنید، ندارید اشخاص، شما می‏خواهید یک ـ عرض می‏کنم ـ کارخانه را راه بیندازید یک جایی، دارید اشخاص، لکن شما را از اشخاص خودتان جدا کردند؛ از شخصیت خودتان جدا کردند.

قوانین اسلام، غنی‏ترین قوانین جهان

ما می‏توانیم خودمان را اداره کنیم؛ و بهتر هم می‏توانیم. شما خیال نکنید که غرب خبری هست. در آنجا خبری نیست. ما نمی‏گوییم که آنها کارخانجات ندارند؛ آنها درست کردند همۀ اینها را، اما اساس انسانیت در آنجا نیست. اینها هرچه درست کردند ـ یعنی هرچه نه ـ بسیاری از چیزهایی که درست کرده‏اند، بر ضد انسانیت درست کرده‏اند. این غرب است که دارد اساس اخلاق انسانی را از بین می‏برد، این غرب است که دارد شخصیت انسانیت را از بین می‏برد؛ و ما خیال می‏کنیم که غرب همه چیز دارد. حالایی که غرب اتومبیل درست کرد، پس باید غرب همه چیز داشته باشد. در قوانین، ما قوانینمان غنی‏تر از همۀ قوانین عالَم است. قوانین اسلام آن قبل از اینکه شما ازدواج کنید، برای ازدواجتان ترتیب درست کرده برای اینکه این ازدواج طریق این است که آدم درست بشود با آن، از آنجا شروع کرده است. شما حالا می‏خواهید ازدواج کنید، هیچ قانونی در عالَم کار به این ندارد که شما می‏خواهید ازدواج کنید چه جوری بکنید. شما ثبت کنید، در اداره‏ای که باید آنها ازدواج را ثبت کنند[ثبت]بکنید، باقی آن به خودتان مربوط است. اسلام از قبل از اینکه شما ازدواج کنید، تصرف کرده، توجه کرده، که این ازدواج مبدأ یک بچه است. این بچه باید درست بار بیاید. نظیر یک کشاورز بسیار عطوفت دار به اینکه کشاورزی‏اش خوب بشود، از اول زمین را یک زمین صالحی درست می‏کند؛ آب را یک آب صالحی درست می‏کند؛ کشت را و تخم را یک تخم
صالحی درست می‏کند.

اسلام، مکتب انسان سازی

اسلام انسان‏ساز است؛ می‏خواهد انسان درست کند. از قبل از اینکه شما ازدواج کنید. به زن گفته است چه مردی را انتخاب کن. به مرد گفته چه زنی را انتخاب کن؛ چه ادبی داشته باشد، و همین طور حال ازدواج را؛ بعد از ازدواج را؛ حال عرض می‏کنم که چه را؛ بعد از آن را؛ حال حمل را؛ بعد از آن را؛ بچه‏داری را؛ عرض می‏کنم، همۀ اینها. برای اینکه اسلام انسان می‏خواهد درست کند. از آن اولی که می‏خواهد بنای یک اولادی بشود، اسلام در آن تصرف دارد. آنی که همه، همۀ قوانین دنیا از آن غفلت دارند، هیچ توجه به آن ندارند، اسلام به آن توجه دارد. اسلام می‏خواهد کاری بکند که شما در داخل صندوقخانه هم هیچ کاری نکنید برخلاف قوانین عالَم، قوانین دیگر چه کار دارند به باطن، توی خانه‏ات هر کاری می‏خواهی بکن. به من چرا، شما نیا بیرون و نظم را به هم بزن، هر کاری می‏خواهی بکن. اسلام این جور نیست. اسلام می‏خواهد انسان درست کند. این انسان را جوری می‏کند که توی صندوقخانه و پشت در هم، همان باشد که توی خیابان است؛ نه اینکه توی صندوقخانه هر کاری می‏خواهد بکند، توی خیابان نکند. توی صندوقخانه هم این آدم باید همان آدمی باشد که توی خیابان است؛ توی مجامع است. اسلام انسان می‏خواهد درست کند؛ انسانی که در همۀ حالاتْ انسان باشد.

فروپاشی موازین اخلاقی و اصول انسانی در غرب

غرب از این اصلاً خبری ندارد. غرب دنبال این است که طیاره درست کند؛ به انسان کار ندارد. عالَم را انسان باید درست بکند؛ غرب به انسان کار ندارد. غرب به طیاره کار دارد، و اینطور چیزها، انسان را رو به تباهی دارد می‏برد. دارد انسان را وحشی بارمی‏آورد ـ یعنی آدمکش ـ بالاتر وحشی، آن است که بیشتر آدم می‏کشد؛ بیشتر حیوان می‏خورد. غرب دارد انسان را وحشی بار می‏آورد. آن وحشی که آدمخوار است، آدمکش است! آدمکش بار می‏آورد.

اسلام انسان را محب آدم بار می‏آورد. به آدم عطوفت دارد. آنجایی هم که اسلام جنگ کرده و اشخاص فاسد را از بین برده، برای عطوفت به جامعه است. آنها مفسد بودند. فاسدها را از بین می‏بردند برای اینکه این غدۀ سرطانی برود از بین، این جامعه درست بار بیاید. همه‏اش عطوفت است. ما که این چند نفر فاسد را می‏گوییم باید بکشند، برای اینکه اینها غدۀ سرطانی، اینها مفسدند؛ فاسد می‏کنند این جامعه را، و فاسد کردند یک جامعه را. حالا که این فاسدها و مفسدها را دارند می‏کشند، صدای غرب درآمده است که چرا این فاسدها را می‏کشید. اینها دوستان ما هستند. خوب، ما برای همین می‏کشیم. آنها را «اینها از ما هستند!» «اینها به ما خدمت کردند»، هیاهو درمی‏آورند به اینکه خدمتگزارهای ما را چرا می‏برید از بین. ما روی همین زمینه که خدمتگزارهای شما هستند و برخلاف ملیت ما عمل کردند، برخلاف اسلام عمل کردند، آدم کشتند، روی این منظور است که ما آنها را، جزای آنان را، به آنها می‏دهیم. آن روزی که امثال مرحوم مطهری را می‏کشند، یک کلمه حرف نیست که چرا کشتند، یک کلمه! هویدا را وقتی می‏کشند داد می‏زنند!

اشک تمساح برای حقوق بشر

این مجلس سنای امریکا اینقدر فریاد کرد. برای اینکه آدمکشها[...]. از آنها باید بپرسند که آمار این آدمکشیها که ما کردیم کو؟ چند نفرند و کی‏ها هستند؟ سوابقشان را هم بگویید؛ نمی‏گویند آنها. آنها، بله، خیرخواه امت هستند! خیرخواه مردم هستند! دوستند! حقوق جامعه را می‏خواهند حفظ کنند! طرفدار حقوق بشرند! از این الفاظ لامعنی؛ که باز یک قدری از این الفاظ فاسد در ایران هم هستش. باز طرفدار حقوق این الآن در اینجا هم هستش. و ما نصیحت به اینها کردیم که بابا شما حسابتان را از آنها جدا بکنید. آنها حقوق بشر را نمی‏خواهند. ملاحظه کنند آنها طرفدار ابرقدرتها هستند. ولهذا می‏بینید این بشری که با دست اینها[3]تقریباً چند صد هزار ـ حالا چند صد هزار نمی‏دانم
... هزاران نفر را از ما کشتند، 15 خرداد می‏گویند 15 هزار کشته شده است؛ از 15 خرداد تا حالا شاید دویست هزار یا بیشتر کشته دادیم؛ زخمی الی_' ماشاءاللّه‏؛ این طرفدارهای حقوق بشر نمی‏گفتند که آخر چرا؟ چرا دارد این جور می‏شود؟ نمی‏گفتند چرا؟ حالا که ما اینهایی که آدم کشتند، فساد کردند، به تباهی کشاندند مملکت ما را، چهار تا از آنها را داریم در دادگاهها بعد از رسیدگی، بعد از شهادت شهود، بعد از اقرار خودشان، به جزایشان می‏رسانیم، حالا فریاد و داد طرفداران حقوق بشر بلند شده! این «طرفداران حقوق بشر» را بشناسند مردم که اینها چه مردمی هستند؛ اینها طرفدار کی هستند و این طرفدارهای حقوق بشر خودمان توجه کنند به این مسائل که اینها چه اشخاصی هستند و برای چه این کارها را می‏کنند.

نگرانی از گرایش به مادیگری

در هر صورت، ما الآن احتیاج به شما داریم و به همه داریم؛ بیشتر از سابق. اینکه می‏گویم بیشتر از سابق، برای این است که پیشتر همۀ مردم توجه داشتند به اینکه این رژیم برود و ما یک حکومت عدل داشته باشیم؛ همه توجهشان یک جا بود؛ هیچ توجه به اینکه ما امشب وقتی برویم منزل ناهار، شام، چه بخوریم نبود در کار؛ هیچ این مطلب نبود؛ یا حقوق من کم است یا زیاد است؛ در آن حال انقلابی که همه داشتیم می‏رفتیم جلو؛ نه من به فکر این بودم که حالا بعد از اینکه شب شد چه باید کرد؛ نه شما در فکر این بودید که حقوقتان کم است، زیاد است؛ اینها اصلاً مطرح نبود؛ چون مطرح نبود و همه هم الهی بودید، این سد را شکستید؛ سدی که ممتنع می‏دانستند دنیا که همچو چیزی بشود؛ شما با دست خالی و با ارادۀ الهی این سد را شکستید؛ حالا که رسیدیم به اینجا، الآن یک سستی پیدا شده یک توجه به اینکه حالا ما حقوقمان چیست؛ خانه نداریم؛ زندگی نداریم؛ حقوق چطور است؛ درجه چطور است. این حرفها حالا پیش آمده. از این جهت، الآن توجه باید بیشتر به نهضت بشود. یعنی فعالیت بکنید که مردم را متوجه به نهضت بکنید؛ برای اینکه ما بین راه هستیم؛ نرسیدیم به مقصد، ما باز محتوای جمهوری

اسلامی را در ایران پیاده نکردیم. مقصد ما این بود که اسلام، سرتاسر ایران اسلام باشد؛ حکومت مال اسلام باشد؛ تا حالا نشده؛ البته یک مقدار راه را جلو رفتیم، لکن راه زیاد مانده است. حالا وقتی است که همه با هم باشیم؛ همه توجهمان به مقصد باشد و اینقدر بهانه‏گیری برای اینکه حالا حقوق من کم است، یا زیاد است.[نشود]ان‏شاءاللّه‏ زیاد می‏شود بعدها. یا خانه ندارند، یا چه. ان‏شاءاللّه‏ خانه پیدا می‏کنید. زراعتمان چطور است. زراعت پیدا می‏کنید. اما باید حالا همان طوری که در آن قدمهای اول فراموش کردید همۀ اینها را، نه کارگر متوجه این بود که من مزدم کم است یا زیاد است، و نه کشاورز متوجه این بود که امسال کشاورزی‏اش چطور است، همه متوجه یک مقصد بودند و عمل شد و خوب شد، از حالا به بعد هم باید همین معنی را ادامه بدهیم؛ همین توجه به مقصد را ادامه بدهیم؛ همین الهیت را حفظ کنیم. یعنی قصدمان را برای خدا و برای جمهوری اسلام و برای احکام قرآن بکنیم تا عنایت خدا محفوظ باشد و دست لطف الهی بالای سر همه باشد. و ان‏شاءاللّه‏ اگر این مطلب بشود، پیروزید و مملکتتان ان شاءاللّه‏ مال خودتان، و خودتان اداره‏اش می‏کنید. همۀ دستها هم منقطع خواهد شد. ولی عمده همین معناست که این معنا را حفظ بکنیم. من از خدای تبارک و تعالی سلامت همۀ شما را می‏خواهم و سعادت این ملت، که شما هم از این ملت هستید. خداوند همۀ شما را تأیید کند.