بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

فاجعۀ گنبدکاوس، توطئۀ عوامل امریکا و اجانب

من از بعضی مطالب که شما گفتید فی‏الجمله آگاه بودم. و من متأسفم از این قضایا که واقع می‏شود و شده است[1]. اینها که در آن محل به شلوغی و به سمپاشی و به شرارت مشغولند، اینها به دلیل اینکه ما برای این ملت می‏خواهیم یک آزادی، یک استقلال، یک رفاه پیدا بشود و آن جمعیت مُفْسِد می‏خواهند نباشد و شلوغ بشود و به هم بخورد اوضاع تا اینکه اربابانشان برگردند. از این جهت ما اینها را متهم می‏کنیم به اینکه اینها، هم ضد انقلابند و هم دست‏نشاندۀ اغیار و اجانب. اینها اگر هوادار ملت هستند، چرا در موقعی که برای ملت، دولت و ما، کارهایی که رفاه آنها هست می‏خواهیم انجام بدهیم اینها مانع می‏شوند؟ چرا از رفراندمی که همۀ ملت با او موافق است اینها مخالفت می‏کنند؟ این رفراندم مگر چیست که همۀ ملت موافق و این عدۀ خرابکار مخالفند؟ اینها طرفدار مردمند؟ طرفدار ملتند؟ طرفدار خلقند؟! اگر طرفدار خلقند، تمام خلقْ اسلام را می‏خواهد، تمام ملت به جمهوری اسلام رأی می‏دهد، چرا اینها مخالفت می‏کنند؟ چرا برادرهای ما را برای اینکه می‏خواهند به «جمهوری اسلامی» رأی بدهند، رگبار مسلسل به سوی آنها می‏بندند؟ این جز این است که اینها می‏خواهند خرابکاری بکنند؟ اینها
می‏خواستند که رأی جمهوری اسلام به شکست بربخورد و ما نتوانیم جمهوری اسلامی را در اینجا درست بکنیم؛ و آنها یا برگردانند رژیم منحوس شاهنشاهی را، و یا به جای آن یک چیز دیگری ـ فرم دیگری که ـ باز برای آنها کار بکند، برای اجانب کار بکند، در ایران به ثمر برسانند. اینها مخالف اسلام هستند، اینها مخالف ملت هستند، اینها مخالف آزادی هستند، اینها مخالف استقلال هستند. اینها می‏خواهند که باز همان کارهایی که ـ همان مطالبی که ـ در رژیم سابق بود اعاده کنند ولو به صورت دیگر. این معنا که در گنبد محقق شده در خیلی جاها از مملکت ما بوده، و همۀ آنها هم زیر سر این اشرار بوده است که دست‏نشانده‏های امریکا یا جای دیگر هستند.

لزوم پایداری در برابر اشرار

من از شما ملت غیور و از شما اهالی گنبد و اهالی غیور گنبد، تشکر می‏کنم که در این زحمات پایداری کردید. و مسائلی که ذکر کردید من به سمع دولت می‏رسانم؛ و امیدوارم که ترتیب اثر[2]داده بشود و امنیت به آنجا برگردد. لکن شما هم باید کمک کنید یعنی پشتیبانی کنید از قوای انتظامی. اگر قوای انتظامی در آنجا مستقر شد شما هم پشتیبانی کنید و به کمکِ هم، اشرار را کنار بزنید. این اشرار که حمله می‏کنند به مسلمین، واجب است آنها را دفع کنند ولو به قتل آنها منجر بشود. و هر کسی پایداری کند ثواب دارد، و هر کس کشته بشود ثواب شهید دارد. من اخطار می‏کنم به این اشرار که اگر دست از شرارتشان برندارند ما با آنها معاملۀ دیگر خواهیم کرد. من از شما تشکر می‏کنم و نسبت به مصایبی که به شما وارد شده است متأثر هستم. این مصایب به ما هم وارد است؛ مصایب شما مصایب ماست و ناراحتی شما ناراحتی ماست. از خدای تبارک و تعالی مسئلت می‏کنم که شما را در پناه خود و در پناه امام زمان ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ حفظ کند؛ و همه با هم برادروار ـ همه با هم باشید و همه با هم این نهضت را به ثمر برسانید. خداوند همۀ شما را توفیق عنایت کند.
سخنرانی

[در این دیدار ابتدا مادر یکی از شهدا سخنانی ایراد کرد که خلاصۀ آن در زیر آمده است:

ای امام! ما در گنبد هیچ امنیت نداریم، ناموس و مالمان در خطر است. من دختر چهارده ساله‏ام را در آنجا گذاردم تا به حضور شما برسم. وقتی حرکت می‏کردم دخترم گفت: مرا هم به خدمت امام ببر، مرا به چه کسی می‏سپاری؟ آیا من از خود و ناموسم چگونه دفاع کنم؟ ای رهبر! من شرم دارم بگویم که مادری با گریه می‏گفت در جلوی روی من این گروه جنایتکار به دخترم تجاوز کرده و سر از بدن او جدا کردند.]

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

جوانهای شما جوانهای ما بودند

ای مادر! برای من مرگ بهتر از این است که این مصیبتها را بشنوم. ای مادرها و خواهرهای من! جوانهای شما جوانهای ما بودند. مولا امیرالمؤمنین ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ برای ربوده شدن یک خلخال از پای یک کسی که یهودیه بود فرمود که اگر انسان بمیرد بهتر از این است که بشنود این را.[3]من اگر بمیرم بهتر از این است که[این مصیبتها را بشنوم]. ای مادرها و خواهرهای من! ای برادرهای من! اسلام از این شهیدها بسیار داشته است. پیغمبر اسلام در جنگهای مختلف شهدا داده است، امیرالمؤمنین ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ در جنگها عزیزها از دست داده است. سیدالشهداء ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ خود و تمام عزیزانش را از دست داد. شهدای شما با آنها ان‏شاءاللّه‏ محشورند. اگر در راه اسلام باشد غم نیست؛ ما
همه باید در راه اسلام شهید بشویم. اسلام عزیزتر از هر چیز است. من راجع به مصیبتهایی که به شما مادرها و خواهرها وارد شده است بسیار متأثرم به طوری که نمی‏توانم دیگر صحبت کنم.

من مطالب شما را با دولت در میان می‏گذارم و امیدوارم که ان‏شاءاللّه‏ امنیت آنجا برقرار بشود و شما با برادران سربازتان و برادران پاسداران با هم دست به هم بدهید و این اشرار را از آن ناحیه عقب بزنید.

خداوند همۀ شما را سعادت بدهد، خداوند شهدای شما را رحمت کند، خداوند به شما صبر عنایت کند و به همۀ شما صبر و سعادت عنایت کند.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏