بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

عنایات الهی در انقلاب ایران

من از آقایان تشکر می‏کنم که در این موقع حساس، همه احساس مسئولیت کردید. تا اینجا که مسائل رسیده است، رمز رسیدنش تا اینجا، وحدت همه جانبۀ ملت بود. اقشار ملت همه با هم بستگی پیدا کردند، و از مرکز تا دورافتاده‏ترین قصبات و دهات اینجا، تهران و سایر شهرها تا آخرین قصبات، تا آخرین دهات، هم صدا بودند. من در پاریس که بودم یک نفری که آشنا بود آمد گفت که من رفتم به دهات جاپلق[1]و بختیاری و آن حدود کمره[2]آن حدود؛ و بعضی از قرا را اسم برد، یعنی قلعه‏ای را اسم برد که این قلعه در نزدیک یک کوه واقع است و هیچ هم اطرافش[آبادی]نیست و من آنجا را دیده‏ام. گفت من در آن قلعه رفتم دیدم که در آن قلعه حرفها همان است که در مرکز هست و همان[شعارها]آن شخص گفت که در دهات اینجاها که رفتم، صبح که می‏شد، آن آقای دِه جلو می‏افتاد و دهاتیها دنبال او راهپیمایی می‏کردند،[تظاهرات]می‏کردند. رمز این پیروزی، این وحدت کلمه است و این وحدت کلمه را خدا ایجاد کرد. یعنی من نمی‏توانم تصور کنم که بشر بتواند یک ملت سی و چند میلیونی را در مدت کوتاهی اینطور همزبان بکند، هم قلب بکند که بچۀ دو ـ سه ساله زبان باز می‏کند و همین مسائل را می‏گوید، آن پیرمرد هشتاد ساله هم همین را می‏گوید. زن و مرد و بچه و صغیر و کبیر همه یک روال
حرکت کردند. این جز ارادۀ الهی نمی‏شود باشد. و من هم از اول این معنا را چون احساس کرده بودم، امیدوار شده بودم به این نهضت؛ نهضتی که ملت به خواست خدا وحدت پیدا کرده است پیروز خواهد شد. رمز پیروزی همین وحدت کلمه بود و ما باید همین را حفظ کنیم. یعنی هر کس در هر مقامی که هست، من که یک طلبه هستم، آقایان که از علمای اعلام هستند، شما که از روشنفکران و متفکرین هستید، همۀ ما الآن مسئول هستیم برای آتیۀ این کشور.

خونخواری سلاطین و بیدادگری دودمان پهلوی

تا حالا ما دزدها را ـ یک مقدارشان را ـ بیرون کردیم یعنی آنهایی که جنایتکار بودند و مملکت ما را خراب کرده بودند، و شاید بدتر از آن جنگنده‏هایی بودند که به ممالک می‏زدند. آنها می‏آمدند و زود رد می‏شدند و می‏رفتند. اما ایران ما تقریباً بعد از اینکه زیر یوغ 2500 سال سلطنت بوده ... و همۀ سلاطین بی‏استثنا ـ تقریباً بی‏استثنا ـ مردم خونخواری بودند، حتی آنهایی که به عدالت معروفند. کسانی که اهل تاریخ هستند می‏دانند که همان «انوشیروان عادل» چه آدمی بوده است و چه آدم ظالمی بوده است.

تا رسید نوبت به زمان دیکتاتوری رضاخان؛ و بعد از او هم بدتر از او این پسر که حقیقتاً خَلَف صدق او بود! اینها از مغول به ما بدتر کردند برای اینکه مغول به فرهنگ ما دیگر کار نداشت. مغول آمد یک چپاولی کرد و گذشت و رفت؛ بعد مردم مشغول شدند به کار خودشان. اینها پنجاه سال بر ما حکومت کردند، حکومت جابرانه کردند و همه[هستی]مان را از دست دادیم به واسطۀ آنها. پنجاه سال خرابکاری، آن هم با فریادهای «تمدن بزرگ»! پنجاه سال بی‏فرهنگی، آن هم با فریاد فرهنگ[مترقی]! پنجاه سال جنایت، آن هم با فریاد «عدالت اجتماعی»! پنجاه سال اختناق، آن هم با فریاد آزادی: «آزادزنان» و «آزادمردان»! اینها همه[حیثیت]ما را شکستند و از بین بردند. خزانۀ ما تهی شد از جواهرات ایران. یک مقدار آن را رضاخان برد، یک مقدار آن را این پسر برد. و اموال این ملت را برداشتند و بردند در خارجه، ویلاها درست کردند. عرض می‏کنم الآن
هم در آنجاها ویلاها دارند. در آن بانکها، خصوصاً بانک سوئیس، اینها زیاد از اموال ملت دارند. و ما ان‏شاءاللّه‏ در آتیۀ نزدیکی بررسی در این امر را خواهیم کرد. و ان‏شاءاللّه‏ خود او را می‏خواهیم. اگر تحویل ندادند، محاکمۀ غیابی می‏کنیم و اموالی که اینجا دارد مصادره می‏کنیم. اموالی که در بانکهای خارجی دارد، اموال آنها را هم توقیف می‏کنیم ان‏شاءاللّه‏.

بسیج عمومی برای ساختن ایران

در هر صورت، این مقداری که تا حالا شده است و به وحدت کلمه شده است، خیانتکارها و دزدها و خرابکارها را بیرون کردیم. برای ما الآن مملکتی گذاشتند، وارث مملکتی هستیم که نه یک فرهنگ مستقل مترقی دارد، نه یک ارتش مستقل دارد، نه یک کشاورزی دارد. کشاورزی را دیدید که به چه حالی درآوردند، و ایران را بازار قرار دادند برای جاهای دیگر. و همۀ چیزهای این مملکت تقریباً به هم ریخته است. الآن ـ از حالا به بعد ـ وقت ساختن این خرابه است. در وقت ساختن این خرابه، ما همه موظف هستیم. من که یک طلبه هستم موظفم، آقایان علمای اعلام در بلاد و مراجع موظفند، شما آقایان هم که اهل علم و جزء علما هستید شما هم موظف هستید، روشنفکرها هم موظف هستند؛ همۀ اقشار ملت[موظفند]. یعنی یک مسئله‏ای است که نه روحانیت به تنهایی می‏تواند، نه دولت به تنهایی می‏تواند، نه وکلای عدلیه می‏توانند، نه دادگستری می‏تواند؛ هیچ کس به تنهایی نمی‏تواند این کار را انجام بدهد. همین طوری که به تنهایی نمی‏شد رفع فساد کرد و ملت با هم شدند تا رفع فساد را تا حدودی کردند، و ان‏شاءاللّه‏ می‏کنند.

برای ساختن ایران هم همۀ ملت باید شرکت کنند: کشاورز در حد کشاورزی، زارع در حد زارع بودن، اهل صنعت در حد صانع بودن، و همۀ اقشار ملت، از دولت و غیردولت گرفته، اینها باید با هم همکاری بکنند و برادرانه دست به هم بدهند و این خرابه‏ای که برای ما گذاشتند از سر بسازند و آبادش کنند.

شکوفایی قیام لِلّه

من از خدای تبارک و تعالی می‏خواهم که به همۀ شما، به همۀ ما توفیق خدمت بدهد. و عمده این است که یک قیام الهی باشد. و من احساس کردم که این آیۀ شریفه‏ای که دارداِنَّما اَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ اَنْ تَقُومُوا للّه‏ِِ مَثْنی وَ فُرادی،[3]قیام باید للّه‏ باشد. خدای تبارک و تعالی می‏فرماید که یک موعظه من فقط دارم، فقط یک موعظه: آن این است که قیام کنید، نهضت کنید برای خدا. قیام وقتی برای خدا باشد[شکوفا می‏شود]من احساس کردم که این قیامی که ملت ایران کرد قیام برای خدا بود. برای اینکه شکوفا شد در آنها یک حالات نفسانی[دیده نمی‏شد]یک انسانیت در بین مردم شکوفایی پیدا کرد. و این نیست جز اینکه یک نحو ایمان بود، یک نحو خداپرستی بود، «خدا نمونه‏ای» بود.

خیانتها و جنایتهای وصف‏ناشدنی

در هر صورت باید همۀ ایمانمان را راسخ کنیم و اتکال به خدای تبارک و تعالی بکنیم، و با اتکال به خدای تبارک و تعالی نگذاریم از این به بعد اجانب در این مملکت دخالت بکنند، منافع ما را مفت و مجان ببرند؛ همین طوری که دیدید نفت ما را بردند و اگر چند سال دیگر این[شاه]مانده بود، همان طوری که خودش می‏گفت، دیگر نفت تمام می‏شد. در ازای آن به ما چه دادند؟ در ازای آن پایگاه درست کردند برای امریکا! یعنی هم نفت ما را بردند، هم به نفع آنها پایگاه درست کردند. وصف مصیبت ما زیاد است. و بعدها مطلعین، اشخاصی که اطلاع از حقایق دارند بعدها خواهند نوشت، در تاریخ خواهد ثبت شد؛ ما همۀ آن را اطلاع نداریم. آن چپاولهایی که اینها کردند، آن خیانتهایی که اینها کردند، ما نمی‏توانیم الآن شرح بدهیم. اطلاعش را هم نداریم. مطلعین کم کم خواهند اینها را گفت. در هر صورت از این به بعد ما احتیاج داریم که همه با هم باشیم برای خدای تبارک و تعالی با ایمان راسخ؛ همان طوری که ایمان راسخ ملت ما ابرقدرتها را کنار زد.

فراخوانی شاه فراری به ایران

شما دیدید که اولی که این نهضت پیش آمد، امریکا با آن شدت دنبال اینکه خیر، من چه خواهم کرد! چه خواهم کرد! و دیگران، انگلستان هم همین طور؛ شوروی هم با ملایمت ولی واقعش هم همین بود؛ چین هم که همین طور بود. اینها همه اول آنطور کردند؛ بعد که ملت پافشاری کرد، کم کم اینها یکی یکی عقب زدند. به قدری عقب زدند که الآن این محمدرضا در رباط است! حالا نمی‏دانم کجاست. کسی راهش نمی‏دهد! ممالک یکی یکی می‏آیند می‏گویند ما نمی‏توانیم تو را حفظت کنیم! به اینجا رسید که راهش نمی‏دهند! ان‏شاءاللّه‏ راهش ندهند. ما خودمان راهش می‏دهیم!بگذار بیاید و در یک محکمۀ عدلی محاکمه بشود و اموال مردم را بدهد. اول هم که آمد نباید بکشند او را، باید اموال را از او بگیرند؛ اموال مردم را بدهد. بعد هم اگر مجازاتْ قتل است، مجازاتش کنید. و هست حتماً! من از خدای تبارک و تعالی سلامت و توفیق همۀ آقایان را می‏خواهم؛ و امیدوارم که با هم ـ همه با هم ـ این کشتی غرق شده را نجات بدهند.

والسلام علیکم و رحمة‏اللّه‏ و برکاته