[بسماللّه‏ الرحمن الرحیم]

ارزش رنج برای مقصد الهی

مقصد هر چه بزرگتر باشد، رنج در راه آن هر چه زیاد باشد، باید انسان تحمل کند و آسانتر است. اگر مقصد شما آقایان همین امور دنیایی باشد، رنجهایتان به هدر می‏رود؛ و اگر مقصد خدا باشد، نجات بندگان خدا باشد، نجات یک ملت ضعیف مظلوم باشد، رنجها هر چه زیادتر باشد هدر نمی‏رود. یک چیزی که برای خداست هدر نمی‏رود. این قوه‏هایی که صرف در راه این ملت مظلوم می‏شود، برای نجات خلق خدا هست، برای رفع ظلم هست، برای قطع یدِ اجانب از بلاد مسلمین هست. این قوایی که در این راه صرف می‏شود یا صرف شده است، خیال نشود که هدر رفته است؛ اینها محفوظ است همۀ آن. الآن شما مواجهید، ملت ایران، ملت اسلام مواجهند با یک قوای شیطانی که بر مقدرات آنها سالهای طولانی است که تسلط پیدا کردند؛ و بلاد مسلمین کم‏کم به فکر افتاده‏اند که خودشان را نجات بدهند. و مِنْجمله ایران است که حالا مدتی است در فکر این است که نجات بدهد خودش را از دست اجانب، از دست قوای شیطانی. و در این راه رنجها برده است. و چون مقصد بسیار بزرگ است، مقصد نجات یک امت است، مقصد آن است که این بیچاره‏ها که زیر بار ستم و ظلم اجانب، با توسط حکومتهای جائرانه، با وساطت سلسلۀ پهلوی جائر، در رنج بودند و در عذاب بودند، مقصود این است که نجات اینها حاصل بشود و مملکت از دست کفار نجات پیدا بکند، از دست اجانب نجات پیدا بکند؛ و مملکت بشود از خود شما و ذخایر مملکت از خود شما.

دلیل کسر بودجه

اینکه می‏بینید هی فریاد می‏زنند از اینکه بودجه کم است، کسر آمد، نه این است که درآمد ایران کم است، درآمد ایران زیاد است لکن دستهایی در کار است که نمی‏گذارد تأمین بشود. خورنده‏هایش زیادند! نفت الآن یک بودجۀ بسیار زیادی است و یکی از خیانتهایی که الآن شاه بر ملت ما می‏کند این است که این ذخیره‏ای که باید برای سالهای بسیار طولانی برای نسلهای آتیه محفوظ بماند و زندگی بکنند با همین ذخایر، این آدم می‏خواهد که در ظرف بیست سال، سی سال همه‏اش را به حلقوم امریکا بکند و در ازایش هم چیزی دریافت برای منفعت ملت نکند. اینکه کسر می‏آید بودجه، برای ـ یکی‏اش برای ـ همین معناست که این بودجه خورده می‏شود. شما ملاحظه می‏کنید که هجده میلیارد دلار پول نفت را اسلحه خریدند! هجده میلیارد دلار اینها اسلحه خریدند و باز هم می‏خرند؛ اگر مهلتشان بدهند باز هم خواهند خرید. و این اسلحه‏ها چی هستند؟ خیال می‏کنید که ما محتاج به هجده میلیارد اسلحه هستیم برای تنظیم امورمان؟ خیر مسئله اینها نیست. چون رقیب امریکا که شوروی است توجه دارد به مسائل، اینها به عنوان اینکه ما پول نفت را داریم تحویل می‏دهیم ـ به این عنوان ـ همین اسلحه‏هایی که هیچ به درد ایران نمی‏خورد می‏آورند در ایران و پایگاه برای خود امریکا درست می‏کنند؛ یعنی نفت ما را می‏خورند و به جای آن برای خودشان پایگاه درست می‏کنند! به اسم دادن پول نفت، برای خودشان پایگاه درست می‏کنند. اگر پول نفت را به ما ارز می‏دادند و پولش را می‏دادند، زیادتر بود از ادارۀ دولت و ادارۀ ملت. این پولها برای ملت ما کافی است، منتها آنقدر خورده می‏شود. آنقدرش که امریکا می‏برد و عوضش آهن به ما می‏دهد، آهنی برای خودش نه برای ما! یک مقداری هم که داده می‏شود به حلقوم آقای محمدرضاخان و عائله، آن کسانی که به او مربوط هستند و آنهایی که می‏خواهند خدمت به او بکنند و مردم را می‏کشند برای حفظ او؛ که می‏گویند شصت هزار نفر ـ اینطور نوشته بودند ـ شصت هزار نفر اینهایی هستند که مربوط به عائلۀ سلطنتی هستند! مربوطین به عائلۀ سلطنتی یعنی آنهایی که باید از این سفره بخورند! بخورند و کار نکنند، بخورند و
بیعاری کنند! خورنده خیلی زیاد است نه اینکه عایدات کم است.

ثمرۀ اصلاحات ارضی شاه

این عایدات نفت که باید صرف خود مملکت بشود، صرف این فقرایی که در مملکت هستند بشود، اینها برای اصلاً برق و اسفالت و اینها در خود تهران تمام نشده. باز، باز خود تهران برق و اسفالت و آب که یک چیزهای اولی است حالا، باز خود تهران ندارد! خود تهران بعضی محله‏هایش چیزی ندارند. آب ندارند؛ باید بیایند سر این شیرهایی که[نصب شده]است ... این زاغه‏نشینهایی که الآن در تهران هستند، یا چادرنشینهایی که در تهران هستند و حدود بیست ـ سی محله هستند ـ که صورتشان را برای من داده بودند و الآن پیش من نیست. اینها زندگی‏شان عجیب است، آنطوری که نوشته بودند برای من. اینها همانها هستند که آقا گفتند ما دهقانها را از زیر بار نمی‏دانم ... ارباب و رعیتی به هم خورد و دیگر دهقان شدند همه، و همه چه شدند! این زاغه‏نشینهایی که در اطراف تهران و در خود تهران و محلات تهران الآن ساکن هستند و آنکه حالش خیلی خوب است یک خانۀ گِلی درست کرده خودش با ده نفر، پانزده نفر، پنج نفر، شش نفر عائله! باقی دیگر با چوب و با ـ نمی‏دانم ـ نی و با اینطور چیزها! اینطوری که تا حالا برای ما تفصیلش را نوشته بودند، حدود بیست ـ سی تا محل را اسم برده بودند، فلان جا، فلان جا، فلان جا، اینها زاغه‏نشین هستند یا چادرنشین هستند یا یک خانه‏هایی اینطوری درست کرده‏اند. نوشته بود که اینها در اینطور شرایط هستند که بعضی‏شان منزلهایشان در یک گودالی واقع هست که باید تا لب خیابان که می‏خواهد بیاید، ـ نمی‏دانم ـ پنجاه تا، صد تا (خیلی زیاد نوشته بود من یادم نیست الآن) باید پله طی بکنند تا بیایند به لب خیابان، آنجا یک جایی که شیر آب است بیایند آب بردارند. این زن بیچاره‏ای که می‏خواهد برای بچه‏هایش آب ببرد، باید کوزه را بردارد از این گودال در این زمستان، در این برف، در این سرما بردارد، از این پله‏ها برود بالا برسد به خیابان به آن شیر آب و یک کوزه آب را پر کند و ببرد برای بچه‏هایش! زندگی، خیال نکنید که حالا زندگی ایرانی‏ها مرفه است، آنطوری که در بوقهایشان می‏گویند. یک دستۀ خاصی
هستند که یا نورچشمیها هستند یا اشخاصی هستند که وابسته‏اند؛ اینها هستند که یک قدری مرفه هستند، باقی مردم اینطور نیست. خود تهران اینطور است که بیست ـ سی محله دارد اینطور اشخاص ضعفا. همینهایی که در دهات مشغول زراعت بودند، زراعتشان را به اسم «اصلاحات ارضی» به هم زدند؛ دیدند که نمی‏توانند زندگی کنند آنجا، کوچ کردند بیچاره‏ها آمدند به اطراف تهران برای اینکه با کاری با ـ نمی‏دانم ـ کسبی، یک کاری بکنند یک حمالی بکنند، یک چیزی پیدا کنند که بچه‏هایشان نمیرند. «اصلاحات ارضی» که ایشان کردند این بود! یعنی امریکایی که می‏خواست ـ این نقشۀ امریکایی بود برای این ملتهای این طرف که یکیِ آن هم ایران بود ـ یک نقشه‏ای بود برای اینکه بازار درست کنند برای امریکا. امریکا گندمش زیاد بود، گاهی وقتها به آتش می‏زدند، گاهی وقتها[به]دریا می‏ریختند؛ بهتر از این چی بود که زندگی ایرانی‏ها را به هم بزنند و زراعت ایران را به هم بزنند و کشاورزی بکلی از بین برود! حالا یک مملکتی که یک استانش کافی بود برای تمامش و باقی‏اش باید به فروش برود، یک آذربایجان اگر چنانچه سابقاً بود و زراعت می‏شد کافی بود برای همۀ ایران، مابقی‏اش باید به فروش برود، به خارج برود، صادر بشود، حالا اینطور که ملاحظه می‏کنید همه چیزش وارد می‏شود از خارج! دامداری‏اش را به هم زدند، کشاورزی‏اش را به هم زدند، همۀ زندگی را به هم زدند. مراتع ما را، مراتع سرسبز خوب ما ـ که بعض مراتعش را اشخاص کارشناس که آمدند دیدند گفتند بهترین مراتع برای دامداری است، در دنیا از این مرتع بهتر نیست ـ این را به یک دسته‏ای دادند که یکی‏اش ملکۀ انگلستان است ـ از قراری که به من نوشته بودند ـ و یک عدۀ دیگری از این مفتخورها، به آنها داده‏اند؛ «اجاره» دادند به اصطلاح خودشان! دامداری را از بین بردند، حالا ملت ایران با گوشتهایِ ـ عرض می‏کنم که ـ یخزدۀ نجس دارند زندگی می‏کنند که از بلاد دیگر می‏آورند برایشان. یخزده، خراب، فاسد و حرام و میته؛[1]در صورتی که ایران یک ناحیه‏اش وقتی که
دامداری حسابی بود کافی بود برای همۀ ایران و مابقی‏اش باید صادر بشود.

خیانت شاه در مراوده با اسرائیل

حالا شما همه چیز را از خارج وارد می‏کنید. هر چه هست یا از اسرائیل می‏آید؛ دشمن اسلام! خدا می‏داند که این مرد نسبت به اسلام چه خیانتها کرده است. اسرائیل که دشمن اسلام است، با مسلمین الآن در جنگ است، این از همان اول این را شناختند.[2]از اول، از بیست و چند سال پیش از این، حدود سی سال، بیست و پنج سال پیش از این، اسرائیل را که در جنگ بود با مسلمین اینها به رسمیت شناختند! و ابتدایش بروز ندادند؛ و آخرش هم حالاکه می‏بینید که الآن یکی از افرادی که سینه می‏زند برای محمد رضاخان، برای بقای اوست، اسرائیل است که می‏گوید نفت ما از بین می‏رود؛ برای اینکه نفت او را اینها دارند می‏دهند؛ یعنی نفت بلاد مسلمین را می‏دهند به دشمن مسلمین که جنگ کند با مسلمین! یک همچو خائنی است این مردک! نفت ما را با تانکرهای خودشان، با وضع خودشان می‏رسانند به آنها؛ آنهایی که با همین نفت جنگ می‏کنند با مسلمین و غصب کردند زمینهای مسلمین را ـ عرض می‏کنم ـ همه چیز مسلمین را از بین بردند. فلسطین را چه کردند، بیت‏المقدس را غصب کردند. این یکی از خیانتهایی است که این مرد به اسلام و مسلمین کرده است که در ایران هم همین طور؛ این هم این فلسطینی‏ها. بهترین زمینِ ـ اینطوری که به من اطلاع داده‏اند ـ بهترین زمین ایران دست اسرائیلی‏هاست؛ بهترین زمین دست این یهودیهای اسرائیلی است که آنها کار می‏کنند باهاش و منافعش را آنها دارند می‏برند.

محرومیت روستاهاو چپاولگری خاندان شاه

دهقانهای ما باید بیایند در تهران، زندگی‏شان آنطور باشد که گفته‏اند؛ و انسان تا نبیند، هر که نبیند و مطلب را نرود بررسی کند نمی‏فهمد چه خبر است؛ با اینها چه کرده‏اند. این مال خود تهرانش است و پایتخت! از اینجا وقتی بیرون بروید و در شهرهای دیگر و در
دهات دیگر بروید، آنجا چه خبر است! خدا می‏داند چه خبر است! آب ندارند؛ بهداری نیست. در خود روزنامه‏ها می‏نویسند بیست تا دِهْ هست که یک بهداری در آن نیست، یک طبیب ندارد؛ آب ندارند. در روزنامۀ اطلاعات یا کیهان یکوقتی بود ـ در چند سال پیش از این ـ که اینها از بی‏آبی، آنقدر بی‏آب هستند که صبح وقتی این بچه از خواب بیدار می‏شود تراخُم دارد، چشمش بسته است و ... کرده است که به هم بسته است، می‏خواهند چشمش را باز کنند، مادرش با بول این را[شستشو]می‏کند! می‏مالد تا این چشمش باز بشود! یک همچو زندگی ملت ما در دست این آدم دارد. پولها را می‏برند و در خارج برای خودشان ویلا درست می‏کنند.

و این کلمه را مکرر گفتم ولی باز هم عرض می‏کنم که ـ نوشته بود به من، حالا در یک مجله‏ای بوده است که یادم نیست این را، نوشته بود که من خواندم این را یا در یک چیزی بود که برای من خواندند این را که ـ یک ویلایی برای خواهر این شاه (یک کدام از این خواهرانش) یک ویلایی خریده‏اند به چه قیمت، آن را من یادم نیست اما نوشته بود که شش میلیون دلار یعنی سی و پنج میلیون تومان خرج، شش میلیون دلار خرج گلکاری آنجا شده! یک همچو ویلایی از پول کی؟ ما که رضاخان را می‏شناختیم وقتی که آمد اینجا یک آدم لختی بود؛ یک سرهنگی بود که آمد اینجا. یک نفر از آقایانی که نوارهایش را برای من فرستاده بود و من گوش کردم که چه کردند در این اسفالت که قرارداد کردند، نوشته بود که هر متری نمی‏دانم چقدر، چند صد دلار خرجش کردند! یعنی خوردند و درست نکردند.

ادارۀ مملکت به طریق صحیح

ما الآن هیچ نداریم؛ ما لختیم؛ بیچاره! اگر این هم برود تا مدتهای زیاد باید زحمت بکشند که این خرابیهایی که این کرده جبران بکنند؛ اگر بتوانند. اگر ایشان برود زمین و زمان به هم می‏خورد! زمین و آسمان به هم می‏خورد! اگر ایشان برود ثبات ناحیه به هم می‏خورد! کدام ثبات ناحیه به هم می‏خورد؟ بله اگر ایشان بروند ژاندارم نیستند برای
خلیج و اینها! ایشان با پول ملت ما برای حفظ منافع امریکا لشکر می‏فرستد که حفظ کنند آن خلیج و امثال ذلک را. اگر ایشان برود مملکت ما درست می‏شود، اداره می‏شود، صحیح اداره می‏شود. هر کس بیاید صحیح‏تر از این اداره می‏کند. اگر ایشان برود خلأ می‏شود؟! چه خلأی می‏شود؟ خوب یک دزدی برود، یک نفر آدم صحیح‏تر بیاید جایش، این خلأ است؟! یک صحیح، یک آدم صحیح‏تر می‏آید جایش. ما نداریم آدم صحیح؟ ایران اصلاً دیگر ندارد کسی را که جای آقای محمدرضاخان را بگیرد؟! ایشان چه می‏کند که دیگران نمی‏کنند؟ ایشان دزدی می‏کند، دیگری نمی‏کند! خلأ چیست؟ اینها همه تبلیغاتی است که اینها می‏کنند. با هر زبانی که بتوانند تبلیغ می‏کنند که این را نگهش دارند و نگه داشتن هم برای این است که یک دستۀ داخلی می‏خواهند از قِبَل او بخورند. یک دسته ـ بیشترش هم خارجیها ـ می‏خواهند به توسط او منافع مملکت ما را ببرند و غارت کنند ما را. می‏خواهند بهتر از این کسی نیست که غارت کند، زیرا این نوکری است که از همۀ نوکرها بهتر است! اگر یک نوکر بهتر پیدا کنند فوراً این را کنارش می‏زنند لکن بهتر از این کسی نیست که نوکری کرده، و کهنه نوکر است این!

البته کارْ بزرگ است، مشکل است لکن اهمیتش زیاد است؛ یعنی یک ملتی با یک قدرتهایی می‏خواهد مقابله کند. کارْ بزرگ است، مشکل هم است لکن برای این است که اسیر است در دست دیگران؛ می‏خواهد که این اسارت، قید اسارت را بشکند. کار مهم است؛ وقتی مهم است، ولو طولانی باشد ولو مشکل باشد، باید درست بشود. تو[ی]باران شما هستید؛ خوب، باشید! دیگر بالاخره باید یک کار بشود! شما آمدید یک تظاهری هم می‏کنید، یک روشنگری می‏کنید، خداوند توفیقتان بدهد، حالا باران هم می‏خورید! خوب بالاخره برای خداست، برای نجات ملت ایران است.

تبلیغ، تکلیف همگانی

و همه‏تان مکلفید به اینکه ـ همه‏تان مکلفید به اینکه این تبلیغاتی که در خارج شده و دارد می‏شود و بعضِ از این روزنامه‏های خارجی از اینها ارتزاق می‏کنند و بر ضد ملت
ایران و بر وِفْق آقای محمدرضاخان چیز می‏نویسند، روشنگری کنید شماها در مقابل آنها. شما هم روشنگری کنید. شما هم به هر کس می‏رسید بگویید مسائل را که ایران وضعش اینطوری است. صدای ایران، نه از باب اینکه خیلی آزادی دادند صدایشان بلند است که ما آزادی می‏خواهیم! از باب این[است]که آزادی ندارند. کی آزادی دارد؟ مطبوعات ما الآن تعطیل است، چندین وقت است که تعطیل است؛ چرا تعطیل است؟ برای اینکه سانسور است. می‏گویند سانسور نباید باشد. هر جا را می‏روی الآن تعطیل است، هر جا را می‏روی اعتصاب است برای اینکه مردم می‏بینند که دارد از بین می‏رود یک مملکتی در دست اینها. ادارات مطلعند که چه می‏گذرد، منتها بیچاره‏ها نمی‏توانستند صحبت کنند حالا؛ حالا اعتصاب می‏کنند. هر جا بروی اعتصاب است. مریضخانه اعتصاب است، طبیب اعتصاب است، در دادگستری ـ نمی‏دانم ـ وکیل اعتصاب می‏کند، قاضی اعتصاب می‏کند؛ هر جا بروی اعتصاب است. برق اعتصاب است؛ همه چیز اعتصاب است؛ چرا؟ خیلی در رفاه هستند که اعتصاب می‏کنند؟! خیلی کارشان خوب است و آزاد هستند؟! آزادی زیاد به ایشان دادند ـ به قول کارتر ـ که اینها همه در اعتصاب هستند و در زحمت هستند؟! یا نه، می‏بینند که اعتصاب بکنند یک مدتی، یک مدتی فلج کنند این کارها را، بهتر از این است که اعتصاب نکنند و همیشه گرفتار باشند. باید اعتصاب بکنند تا اینکه رفع بشود این گرفتاریها. ما همه مکلف هستیم مثل همه، یعنی باید همۀ ما دنبال مطلب باشیم و بتوانیم با روزنامه‏نگارها مصاحبه کنیم؛ مسائل ایران را بگوییم. نتوانیم مصاحبه کنیم، رفقا داریم در امریکا، در اینجا، در انگلستان، در هر جا رفقا داریم، آشناها داریم، در بین آشناها بایستیم بگوییم. چند نفر ایستاده‏اند توی مدرسه دارند با هم صحبت می‏کنند، شما هم بگویید آقا مسئلۀ ایران این است، درد ایرانی‏هایی که الآن قیام کرده‏اند این است، خیانتهایی که این مردک کرده است به مردم این است نه این روزنامه‏ها یا مجلاتی که در خارج بعضی وقتها منتشر می‏شود و بر ضد ایران صحبت می‏کند. این مسائل نیست. مسائل این است که این دارد همۀ حیثیت ایران را به باد می‏دهد، و تا حالا به باد داده.

ایرانْ آزادی[می‏خواهد]؛ همۀ مردم دارند داد می‏کنند ما آزادی می‏خواهیم، ما استقلال می‏خواهیم، ما حکومت عدل می‏خواهیم، حکومت اسلامی می‏خواهیم. حکومت اسلامی حکومت عدل است؛ دیگر این دزدیها تویش نیست. اگر یک حکومت عادل صحیح پیدا بشود، همه چیز ما اداره می‏شود.

ان شاءاللّه‏ خداوند همه‏تان را توفیق بدهد؛ موفق باشید، سلامت باشید. من از اینکه باز تکرار می‏کنم، از اینکه آقایان می‏آیند اینجا از راههای دور و ما یک جایی که آنها را پذیرایی کنیم نداریم معذرت می‏خواهم. خدا همه‏تان را حفظ کند. موفق باشید ان شاءاللّه‏.