اعوذ باللّه‏ من الشیطان الرجیم

بسم اللّه‏ الرحمن الرحیم

مقایسۀ شاه با فرعون

صحبت در این اصل اول بود که ملت ایران می‏خواست. ملت ایران چند تا مطلب خواست که اولیش این بود که این شخص نباشد؛ بلکه این سلسله نباشد. اینها تشبثاتی کردند که بسیاریش را من ذکر کرده‏ام. مِنْ جمله از تشبثاتی که کرد، شبیه آن تشبثی بود که فرعون کرد. فرعون بعد از اینکه عذاب نازل شد و غرق را دید که الآن دارد غرق می‏شود، آن وقت گفت که من هم آنطوری که بنی‏اسرائیل می‏گویند من هم به همان ایمان آوردم. جواب بود که حالا دیگر ایمان آوردی؟! تو قبلاً معصیت کردیآلآنَ وَ قَدْ عَصَیْتَ قَبْلُ و کُنْتَ مِن المُفْسِدین[1]ایشان هم بعد از اینکه بیست و چند سال، بیست و هفت سال خیانتها را کرد و جنایتها را کرد، آن وقت که عذاب نازل شد، عذابْ عبارت از همین مشتهای گره کردۀ ملت ایران و فریادهای ملت ایران، که من عرض کردم که این یک مسئلۀ الهی بود نه یک مسئلۀ بشری، اینکه همۀ ایران در مقابل این قدرتی که اینها دارند بلکه در مقابل همۀ قدرتها ایستاد و با دست خالی مشتها را گره کردند و نه به حکومت نظامی و نه به دولت نظامی و نه به پشتیبانیهای امریکا و شوروی اعتنا نکردند و همه با هم در همۀ ابعاد کشور فریاد زدند که ما نمی‏خواهیم، مرگ بر این شاه! مرگ بر این سلسله!
حالا که غرق را دیده، الآن این موج که در ایران پیدا شده است، موج استنکار،[2]موج اینکه ما نمی‏خواهیم، موج نفی سلطنت محمدرضاخان و سلسلۀ او، حالا که خودش را در این موج دید و غرق دیده، حالا در مقابل ملت می‏ایستد و اظهار ندامت می‏کند، می‏گوید که من تا حالا اشتباه کردم و حالا دیگر از این به بعد این اشتباهات نمی‏شود. خطاب به مراجع عظام و علمای اعلام که بیایید من دیگر توبه کردم! و شما بیایید نجات بدهید! حاصل حرفش این است که نجات بدهید من را؛ «نجات بدهید وطن را»، مقصودش خودش هست! در مقابل ملت هم باز همین امر را تکرار کرده است. به طبقات مختلف، به جوانها، به اینها. و آخرش هم می‏گوید که بیایید یک فکری بکنیم برای وطن! ما خوب است به وطنمان فکر بکنیم! این شبیه همان مسئلۀ فرعون است با یک اختلاف؛ فرعون بعد از اینکه دید که حالا دیگر دارد غرق می‏شود گفت کهامَنْتُ اَنَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ الَّذی امَنَتْ بِهِ بَنُوا اِسْرائیل[3]. جوابش این بود که نه، دیگر گذشت. دیگر مطلب ... تو تا حالا معصیت کردی، تا حالا طغیان کردی، بنی‏اسرائیل را به بند کشیدی، ظلم کردی، حالا که می‏بینی عذاب نازل شده و غرق تویِ کار است، حالا می‏گویی که من معصیت کردم! حالا که عذاب نازل شده می‏گویی معصیت کردم؛ من توبه کردم. این مثل توبه‏ای می‏ماند که بعد از اینکه مُرد و عذاب جهنم را دارد می‏بیند، بگوید من توبه کردم! این توبه نیست؛ اصلش توبه نیست این. ایشان هم بعد از اینکه عذاب را نازل دید و آن چیزی که خداوند به دست این ملت اجرا فرمود و آن استنکار و مقابلۀ با مشت در مقابل مسلسلها، حالا دیگر می‏بیند که غرق شده است و عذاب نازل شده است، حالا می‏گوید که من اشتباه کردم و از این به بعد دیگر اشتباه نمی‏کنم!

فریبکاری شاه

یک فرق هم با توبه، اظهار توبۀ فرعون دارد و آن اینکه از این ور اظهار توبه، از آن

ور دولت نظامی! این دو تا را با هم به میدان آورده! دیگر فرعون این کار را نکرده بود. همان می‏گفت توبه کردم. دیگر اینطور نبود که از آن ور چماق دستش بگیرد، از آن ور توبه بکند. این از توبۀ گرگ هم بدتر است، برای اینکه گرگ هم می‏گوید توبه کردم ـ مثلاً ـ اما اینطور نیست که در همان حالی که اظهار توبه می‏کند، اظهار ندامت می‏کند، توسل به علمای اعلام و مراجع عظام ـ به اصطلاح خودش ـ پیدا می‏کند، توسل به قشرهای دیگر ملت پیدا می‏کند، در همان حال یک کسی هم مأمور می‏کند که بکُش!

کشتار به امر شاه

همۀ این کشتارهایی که واقع می‏شود با امر ایشان است. هیچ وقت باور نکنید که اینهایی که می‏گویند مأمورین چه کردند، اینهایی که می‏گویند نخست‏وزیر چه کرده، اینهایی که می‏گویند سازمان امنیت چه کرده، اینها همه برای حفظ شاه است. اینها همه از عمال شاهند. گاهی وقتها فهمیده و گاهی وقتها نفهمیده. در کشتن و قتل و مقابلۀ با ملت با آتش، هیچ اقدامی، هیچ کس اقدام نمی‏کند مگر اینکه به امر خود ایشان باشد. خود ایشان مستقیماً امر می‏کند. حالا بعضی هم که می‏گویند که شاهد قضیه بودند که در جمعۀ سیاه از اشخاصی که شلیک کرده به طرف ملت خود ایشان مستقیماً بودند با هلیکوپتر. حالا من این را نمی‏دانم اما بعضی از اجزای خودش، از اعضای خودش که رفتند به انگلستان، می‏گویند که او اینطور گفته است که ایشان خودش مباشر بود، نه آمر. ولی آنکه مسلّم است این است که بدون امر ایشان هیچ یک از این وقایع واقع نشده. یعنی تبریز اگر قتل‏عام شده است، اصفهان اگر قتل‏عام شده است، شیراز اگر قتل‏عام شده است ـ آدم هر شهری را که اسمش را می‏برد قتل‏عام هم باید دنبالش باشد ـ ... .

شاه در پناه چماقدارها!

شما در تمام طول تاریخ، یک قضایایی الآن در ایران در جریان است و بوده است که در تمام طول تاریخ نبوده اینطور وحشیگری که ایشان دارد می‏کند. در تمام طول تاریخ نبوده است که هر روز در نقاط مختلف یک مملکت اسلامی، با آلات مختلفه، با ارتش
یک طرف، با کولیها ـ به اصطلاح خودشان ـ یک طرف، با رها کردن یک دزد آدمکشی[4]که از سرهای بعضِ از عشایر بوده است ـ او را می‏گویند رها کرده است و یک پول فراوانی هم به اختیارش گذاشته است که برود جمعیت جمع کند و حمله کند به مردم ـ اینها هم از یک طرف؛ همچو چیزی در طول تاریخ نبوده که یک کسی که مدعی سلطنت است، و دیروز آنطور فریاد می‏زند و برای خودش مدیحه‏خوانی می‏کرد و روزنامه‏ها را واداشته بودند و رادیو و هر چه هر کس می‏گفت جز شأن ایشان نبود، حالا متوسل بشود به کولیها که در زیر پناه چماق کولیها خودش را نجات بدهد! متوسل بشود به ـ مثلاً ـ کسانی که از اشرار بودند، و آنها را اجیر کند که نجاتش بدهند از دست این ملت و نجات هم نمی‏دهند آنها. نه نجات آنها می‏دهند، نه ملت، دیگر به این حرفها اعتنا می‏کند.

فرق توبۀ شاه و توبۀ فرعون

فرق ایشان با فرعون این است که فرعون می‏گفت توبه کردم، دیگر در آن حالی که می‏گفت توبه کردم شمشیر را نکشیده بود به جان مردم. ایشان می‏گوید، خودش وقتی خطابه می‏خواند، خطابه می‏خواند که ای علما، ای مردم، من اشتباه کردم! حالا دیگر از این اشتباه گذشتم و برگشتم! از آن طرف هم اینطور تشبثات را[می‏کند]. حکومت نظامی می‏گذارد همه‏اش بر خلاف قواعد، بر خلاف قوانین، همه‏اش بر خلاف. از آن طرف هم مأمور می‏کند چیزها را ـ ارتش را ـ به اینکه بریزند به جان مردم و دیگران را هم، عشایر را مثلاً ـ بعضی عشایر را. البته عشایر خیلی گوش نمی‏دهند به حرف اینها. عده‏ای‏شان هم رفتند پیش علما و گفتند ما حاضریم برای موافقت کردن با شماها.

حالا دیگر مست آمدی و توبه می‏کنی، آن هم این جور توبه؟! بعد از بیست و چند سال جنایت، بعد از بیست و چند سال خیانت به یک ملتی، به اسلام، حالا هم جبران نکرده، خیانتها سر جایش باقی، جنایتها سر جایش باقی، حالا آمدی در مقابل علما
ایستادی می‏گویی که من توبه کردم! این از توبۀ فرعون ـ این بدتر است! جبران باید بکنی این چیزها را. اگر توانستی همۀ این جنایات بیست و چند ساله را جبران بکنی، آنقدری که به جیب امریکا ریختی برگردانی، این پایگاههایی که برای امریکا در مملکت ما درست کردی اینها را خراب کنی و برگردانی، آنهمه که آدم کشتی، اینها را زنده بکنی، آن وقت بگویی که من توبه کردم؛ اما با اینکه جنایات تو کردی و این جنایات ثبت هست در تاریخ، همۀ ماها دیدیم که تو چه کردی و با این ملت داری چه می‏کنی و چه کردی، آن مردکه[5]می‏گویند در رادیو ـ در رادیو و تلویزیون گفته است که من همه را خواهم کشت! می‏گویند یک همچو کلمه‏ای هم گفته. خوب، بله اینطور آدمند؛ ولی موفق نخواهند شد ان شاءاللّه‏.[ان‏شاءاللّه‏ حضار].

جنایات جبران‏ناپذیر شاه

یک آدمی که یک روز می‏گوید به علما که اینها را مثل حیوانات نجس ازشان اجتناب کنید! ـ به روحانیون اینطور گفت: مثل حیوان نجس از اینها اجتناب کنید؛ یک روز گفت که اینها مثل یک کرمهایی می‏مانند که در نجاست می‏لولند! یک روز هم می‏آید می‏ایستد می‏گوید مراجع عظام و آیات عظام و مراجع کذا، علمای اعلام. آن دستش هم چماق! چطور باور کند کسی از تو این حرفها را؟ خوب، لااقل اگر در پیشگاه ملت، در پیشگاه علمای ملت، تو توبه می‏خواهی بکنی، لااقل یک توبۀ ظاهرالصلاحی بکن. تو عقلت اینقدر نمی‏رسد که این توبه را هیچ بچه‏ای قبول نمی‏تواند بکند! خوب لااقل توبه می‏خواهی بکنی، خوب بگو که من توبه کردم، بروی کنار. یا فرض کن، لااقل بدنت را نجات بدهفَالْیَوْمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِک[6]. تو نمی‏توانی بدنت را هم نجات بدهی! تو دیگر نمی‏توانی نجات بدهی خودت را. لااقل اگر چنانچه اظهار ندامت می‏کنی و راست می‏گویی که نادم هستی، لااقل دیگر شمشیر نکش! در همان حال که داری می‏گویی که
من نادم هستم، لااقل حکومت نظامی را بردار. دولت نظامی نیاور روی کار. بگو مردم بیایید خودتان یک کسی را تعیین کنید دولت، تا مردم احتمال بدهند که تو توبه کردی. آن وقت هم قبول نیست؛ نه آنکه توبۀ هر که هر غلطی کرد آخر عمرش بگوید توبه کردم، خوب این چه منطقی است؟ توبه شرایط دارد؛ مگر خدا توبۀ هر کس را قبول می‏کند؟ یک کسی که بیست و چند سال به مردم ظلم کرده است، حالا بگوید توبه کردم؛ عفو کردم این زندانیهای سیاسی را! زندانی سیاسی‏ای که ده سال عمرش را اینجا گذرانده و آن وقت جوان بوده حالا پیر شده است و بیرون آمده است، آن وقت ریشش سیاه بوده و حالا ریشْ سفید بیرون آمده، آن وقت بدن سالم رفته حالا بدن مریض از این چالهای سیاه بیرون آمده؛ ده سال، پانزده سال ـ کمتر، بیشتر. من یکی از همین جوانهایی که الآن در اینجا هست و سابقاً ـ من سابقه دارم با او ـ آن وقت وقتی دست مرا می‏گرفت، دست من توی دست او غرق می‏شد؛ یک قوه‏ای داشت که من دستم که توی دستش می‏رفت می‏فهمیدم که چه جور قوه‏ای است، حالا وقتی با من مصافحه می‏کند یک آدم ضعیفی هست؛[این]مصالحه می‏کند؟

ده سال یک کسی را تو می‏بری حبس می‏کنی، پانزده سال می‏بری حبس می‏کنی، جوانها را پیر می‏کنی، سالمها را مریض می‏کنی، اینها دیگر جبران ندارد! همین عفو کردم؟! غلط کردی عفو کردی! عفو چیست؟ چه حقی داشتی که بگیری که حالا عفو کردی؟ عفو مال این است که یک کسی گناهی داشته باشد؛ چه گناهی اینها کرده بودند که تو اینها را حبس کردی، پانزده سال عمر اینها را تلف کردی؟ حالا می‏گوید عفو کردم! عفو کردم! این چه غلطی است که تو می‏کنی؟ عفو کردم چیست؟ از اول چرا کردی؟ نه اینکه عفو کردم، اولِ کار غلط کردی؛ نه اینکه یک کار صحیحی بود حالا عفو کردند. گناهکار بودند عفو کردم! گناهشان چی بوده؟ گناهشان این بوده است که می‏دیدند تو خطرناکی، یک کلمه‏ای می‏گفتند. بعضی از این آقایان که چندین سال حبس بودند گناهشان این بوده است که به این ـ از قراری که می‏گویند گناهشان این بوده است که ـ به عائلۀ بعضی از این حبسیها رسیدگی کرده نگذاشته این عائله زحمت ببیند. بعضی‏شان را،
گناه آنها، گناه این اشخاصی که به قول شما مجرم سیاسی هستند، این است که در مقابل ظلم تو، در مقابل اختناق همه جانبۀ تو گفتند که آقا چرا، چرا مردم را اینطور اسیر می‏کنی؟ در مقابل خیانتهای تو می‏گویند چرا به امریکا تو همه چیز ما را دادی؟ کسی که این «چرا» را دارد می‏گوید، می‏گوید آزادی به ما بدهید، می‏گوید استقلالْ ما می‏خواهیم، مملکت می‏خواهیم مال خودمان باشد، نمی‏خواهیم مملکت مال دیگران باشد، می‏خواهیم آزاد باشیم، می‏خواهیم مطبوعاتمان آزاد باشد، می‏خواهیم رادیو و آلات تبلیغی‏مان آزاد باشد؛ این جرم است که اینها را گرفتید و حبس کردید و از زندگی اینها را انداختید؟ حالا جوانی‏شان را از بین بردید، سلامتی‏شان را از بین بردید، حالا اسمش را «عفو» می‏گذارید؟!

بی‏فایده بودن توبه شاه

توبه هم بکنید دیگر فایده ندارد. توبه باید با موازین باشد؛ مگر خدای تبارک و تعالی همین طوری توبه قبول می‏کند؟! حق‏الناس را خدا قبول نمی‏کند تا ادا نشود؛ تا اینکه ادا نکنی. تو حق‏الناس را قدرت داری که ادا بکنی؟! قدرت این را داری که یک دانه حبسی را که ده سال در حبس بوده و جوانی‏اش از بین رفته در حبس، تو قدرت این را داری که جبران این را بکنی تا توبه بکنی؟! توبه یعنی چه؟ نمی‏توانی توبه بکنی. قابل این نیستی قبول بکند خدای تبارک و تعالی توبۀ تو را. ولی توبۀ حق‏الناس است دیگر؛ حق ناس را خدا نمی‏بخشد به مردم. اگر شما نتوانستی که یکی از اینهایی که آنطور زجر کردی، آنطور اره کردی پایشان را، سوزاندی پایشان را، پایشان را توی روغن داغ کردی، روی صفحۀ ـ نمی‏دانم ـ فلزی خواباندی و برق را متصل کردی، کباب کردی مردم را، اگر تو توانستی جبران بکنی، یکی از اینها را جبران بکنی، آن وقت بگویی که اشتباه کردم بیایید دیگر ببخشید!

تو بعدها دیگر از این اشتباهها نمی‏کنی؟ خوب راست می‏گویی این را حالا؟ ما قطع نظر از این هم کردیم، درست می‏گویی تو؟ صحیح می‏گویی؟ دیگر این اشتباهات را
نمی‏کنی؟ یا حرف است، صحبت است؟آلآنَ وَ قَدْ عَصَیْتَ قَبْلُ و کُنْتَ مِن‏المُفْسِدین! تو از مفسدین هستی، تو آدم مفسدی هستی، تو فاسدی، تو مفسدی؛ یک مملکت را به هم زدی، یک ملت را از بین بردی. مگر شوخی است اینطور جنایات. تو همۀ قوای این مملکت، این جوانهای ما که یکی از ذخایر این مملکت هست، اینها را به هدر دادی همه را، حالا آمده می‏گوید که من «اشتباه» کردم! بله حالا دیگر ما به منطق بعضی از اشخاص ـ اینکه عجیب است این حرفها، عجیب آدم به نظرش می‏آید ـ یک مردی که من نمی‏دانم کیست روی کاغذ هفت، هشت، ده ورقی نوشته است، اول خودش را معرفی کرده است که من کی بودم و پسر کی بودم و کی، آخرش هم نوشته خوب ما شاه از این بهتر از کجا پیدا کنیم؟![خندۀ حضار]انسان یک همچو حرفی می‏نویسد؟ شما بیایید رها کنید و بیایید شما هم با فلان آقا هم‏صدا بشوید و این را حفظش کنید و ما بهتر از این از کجا پیدا کنیم؟! چقدر انسان باید نفهم باشد!

سلطنت، نه حکومت!!

در هر صورت این توبه‏ها یکی از تشبثاتشان است و این هم پذیرفته نیست؛ ملت دیگر این حرفها را نمی‏پذیرد. آنکه جوانش، آن پیرزنی که جوانش از دستش رفته، پیرزنهایی هستند که چهارتا بچه‏شان، یعنی یک پدر بوده، یک مادر بوده، چهارتا جوان، امشب اینها سر سفره نشسته بودند پنج نفری، شش نفری، فردا شب سر سفره نشستند دو نفری، چهارتا جوانش از بین رفته، حالا از شما می‏پذیرد اینکه عذر بخواهی؟! فقط به عذرخواهی! آن هم بایستید و عذر بخواهید؛ آن وقت ما هم بیاییم، آخوند هم بیاید یا غیر آخوند ـ و مثلاً روشنفکر یا تاریک فکر هم بیاید ـ و بگوید که خوب ایشان سلطنت بکنند، حکومت نکنند! سلطنت! درست شد همین؟! همین تمام شد؟! جواب این پیرزن چی؟ جواب این پدری که دیروز چند روز پیش از این اینجا بود، پدری که چندتا جوانش کشته شده بود، ما جواب اینها را چی بدهیم؟ بگویند شماها ساختید با یک آدمی که جوانهای ما را کشت، از بین برد؟ حالا سلطنت بکنند، حالا بالا بنشینند و در ایام عید
هم بروند سلام بدهند و تعریف بکنند و که تو آنی که چه کردی؟! تو آنی که حفظ کردی همه چیز را؟! اسلامْ‏پناهی تو؟! نمی‏دانم ظل‏اللهی تو؟! این حرفهای نامربوط چیست؟ اینها خیانت به یک ملت است، به یک مملکت است، به اسلام است. کسی که تاریخ اسلام را تغییر داد و هیچ حیا نکرد ـ مگر این یک چیز آسانی بود، یک چیز کمی بود که تو یک همچو اهانتی به پیغمبر اسلام کردی ـ بعد به مجرد اینکه بگویی نخیر، دیگر غلط کردم! مگر فایده دارد این حرفها؟

قیامِ لِلّه

بحمداللّه‏ الآن ملت ایستاده است؛ و ما امیدواریم که این ایستادگی‏اش باقی باشد و عمده این است که توجه به خدا باشد. باید همۀ شما، همۀ ما، همۀ ملت، وِجْهۀ نَفْسشان خدای تبارک و تعالی باشد؛ انحراف پیدا نشود از قیام، الهی باشد.اَنْ تَقُومُوا لِلّه مَثْنی و فُرادی؛ اِنَّما اَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ اَن تَقُومُوا للّه‏ِ[7]. برای خدا قیام کنید؛ این نهضت الهی باشد ان شاءاللّه‏؛ انحراف از آن نباشد که ـ خدای نخواسته ـ با انحراف شکست بیاید؛ الهی باشد. و اگر الهی باشد پیروزی است ان شاءاللّه‏. همه توجه به این معنا داشته باشید که مقصدْ مقصد الهی[باشد]. برای خاطر خدا و برای خاطر نجات یک ملتی که بندگان خدا هستند قیام کنید و مطمئن باشید که ان شاءاللّه‏ با این وضع پیش خواهید برد.

پاسخ به تبلیغات سوء

و شما هم که در خارج ایران به سر می‏برید مکلفید، همه‏مان مکلفیم که کمک کنیم به ایران به هر طور که می‏توانیم. اینجا هر که می‏تواند تبلیغات بکند؛ به مردم اینجاها بفهماند که این ملت ایران چی می‏خواهند، چی می‏گفتند. گوش نکنند به تبلیغاتی که بعضِ روزنامه‏نویسها پول گرفتند و یک حرفهایی می‏زنند، بعضی ـ عرض می‏کنم که ـ تبلیغ‏چیها تبلیغ می‏کنند بر خلاف. ملت ایران داد دارد می‏زند که آزادی من می‏خواهم، داد دارد می‏زند که من استقلال می‏خواهم، او داد می‏زند آزادی می‏خواهم؛ آن
مردکه[8]می‏گوید که آزادی داده! چون آزادی داده مردم صدایشان درآمده! یک ملتی که قیام کرده، و همه قیام کردند ـ نه اینکه یک کسی باشد قیام کرده باشد، یکی نه. در باطن ارتش هم این مطلب هست؛ شما مطمئن باشید آن روزی که ایشان بروند، باطن ارتش هم همراه با ملت است؛ نمی‏شود نباشد؛ به ما پیغام می‏دهند همیشه.

ما از خدای تبارک و تعالی پیروزی این ملت را[خواهانیم]و اینکه ما بتوانیم خدمت کنیم بر این جامعه. ما همه مکلفیم و بتوانیم تکلیفمان را ادا کنیم در مقابل خدای تبارک و تعالی و در مقابل ملت مسلمان، و بتوانیم این مقدار از قدرتی که داریم صرف کنیم در راه خدای تبارک و تعالی برای نجات بندگان خدای تبارک و تعالی، نجات مستضعفین. از خدای تبارک و تعالی توفیق همه‏تان را می‏خواهم.