اعوذ باللّه‏ من الشیطان الرجیم

بسم‏اللّه‏ الرحمن الرحیم

از یک طرف گرفتاری ملت ایران تقریباً به اوجش رسیده: حکومت نظامی، دولت نظامی، در تمام خیابانها آنطور که گفته‏اند توپ و تانک مستقر است. مقابل همۀ مساجد لولۀ توپها طرف مسجد قراول می‏روند. و مردم را در مضیقه قرار دادند، در مضیقۀ ارزاق قرار دادند؛ حتی بعضی گفته‏اند که در مضیقۀ آب هم هستند. من نمی‏دانم صحیح است یا نه. با همۀ قوا شاه دارد با مردم مبارزه می‏کند. تقریباً مبارزه به اوجش رسیده. و از طرفی شاه هم سقوطش نزدیک شده، برای اینکه تقریباً این تیر آخری است که اینها در ترکش داشتند. و قبلاً هم این معنا حدس زده می‏شد که اینها بفهمند که اثری ندارد این کارها؛ برای اینکه دولت نظامی هم غیر از آن نظامی که سابق بود نیست؛ خوب، همان نظام است و همان نظامی است. و بر فرض اینکه حالا این دولت هم یک قدری شقی‏تر و شدیدتر باشد لکن با این سرنیزه‏ها نمی‏شود آرام کرد ملت را. با سرکوبی نمی‏شود راضی کرد مردم را. آنها دنبال این هستند که راضی کنند مردم را؛ آرام کنند مردم را. مگر امکان دارد که به زور راضی بکنند کسی را؟ یا با سرنیزه آرام کنند؟ با سرنیزه موقتاً می‏توانند سرکوبی کنند که ـ مثلاً موقتاً ـ صدایی درنیاید لکن فایده ندارد.

خوب بر فرض اینکه صداها در نیاید، اعتصابات را چه می‏کنند؟ الآن ایران به شکل تعطیل درآمده؛ یعنی در همه چیز الآن اعتصاب هست. با سرنیزه می‏توانند که مردم را، همه را سرِ کار ببرند و همۀ چرخها را راه بیندازند؟! اینها دیگر شکست خورده‏اند. این دولت نظامی از اول معلوم بود شکست خورده است لکن حالا هم فهمیدند که شکست

خورده است. حالا دارند با تفنگ و مسلسل و اینها می‏خواهند مردم را آرام کنند؛ اعتصابات را مثلاً بشکنند. این امکان ندارد.

ایجاد آرامش با آزادی ملت

ما که می‏گوییم شاه تا نرود آرامش برای مردم پیدا نمی‏شود، با مطالعۀ اوضاع ایران و کارهایی که شاه برای خارجیها کرده و به نفع خارجیها کرده است، خوب مطالعه شده است این مسائل؛ معلوم است که دیگر نمی‏شود با این حرفها کار را درست کرد. حالا هم این تیر آخری را هم به ترکش گذاشتند. و آن قدمِ بعد از این، این است که یک کودتای نظامی بشود و شاه را ببرند و یک نوکر دیگری بیاید! آن هم فایده ندارد. تا دست دیگران، مثل امریکا و شوروی و اینها در ایران کار می‏کند نه آرامش برای مردم هست و نه این اعتصابات را می‏توانند ختمش کنند. باید آنها دست بردارند از ایران. ایران ـ ملت ایران ـ می‏خواهد مستقل باشد؛ می‏خواهد آزاد باشد. باید آزادی بدهند به ملت یعنی ملت را رها کنند به حال خودش؛ فشار نیاورند روی ملت که با سرنیزه و توپ و تانک و اینها فشار بیاورند که مردم راضی بشوند، مردم دلخوش بشوند. امکان ندارد یک همچو مطلبی.

حکومت اسلامی، موافق حکم خدا و میل مردم

ما هم که حکومت اسلامی می‏گوییم، می‏خواهیم یک حکومتی باشد که هم دلخواه ملت باشد، و هم حکومتی باشد که خدای تبارک و تعالی نسبت به او گاهی بگوید که اینهایی که با تو بیعت کردند با خدا بیعت کردند ـاِنَّما یُبایعُون اللّه‏[1]ـ یک همچو دستی حاکم باشد که بیعت با او بیعت با خدا باشد. در جنگ هم وقتی که تیری انداخته است و رَمْیی کرده است، باز خدا بفرماید کهو ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتَ وَلکِنَّ اللّه‏َ رَمی؛[2]تو تیر نینداختی، خدا تیر انداخت. دست او را دست خدا بداند؛ ظل‏اللّه‏ باشد، یداللّه‏ باشد، حکومتْ حکومت الهی باشد. ما حکومتی را که می‏خواهیم، یک همچو حکومتی می‏خواهیم. آرزوی ما

این است که یک همچو حکومتی سر کار بیاید که تخلف از قانون الهی نکند.

پیغمبر اکرم از باب اینکه دستش دستی بود که تخلف در تمام عمرش از کارهایی که خدا فرموده بود نکرده بود، این دستْ دست خدا می‏شود، بیعتْ بیعت با خداست. از اینجایی که کارهایی را که کرده بود، اراده‏اش تابع ارادۀ خدا، کارش تابع کارهای خدا، حکومتش حکومت الهی است، به او گفته می‏شود که تو تیر نینداختی، وقتی که تیر انداختی تو نبودی، خدا تیر انداخت. با اینکه پیغمبر تیر انداخته بود اما ظل خدا بود، هیچ حرکتی از خود نداشت، هر چه داشت تَبَع قانون بود؛ قرآن مجسم بود پیغمبر، قانون مجسم بود پیغمبر. ما یک حکومتی می‏خواهیم که قانون باشد، تَبَع قانون باشد نه یک حکومتی که تَبَع شیطان باشد. و شیطان مجسم باشد، ابلیس مجسم باشد در بین مردم، مثل محمدرضاخان! اینها ابلیسند، اینها لشکر ابلیسند. این دولت ابلیس است و تابع ابلیس است، شیطان است و تابع شیطان است؛ حکومت نظامی همان حکومت شیطانی است! یک حکومتی است که برخلاف رضایت خدا و برخلاف رضایت ملت است؛ یک همچو حکومتی شیطانی است.

ما می‏خواهیم یک حکومت الهی باشد موافق میل مردم، رأی مردم، و موافق حکم خدا. آن چیزی که موافق با ارادۀ خداست موافق میل مردم هم هست. مردم مسلمانند، الهی هستند، وقتی ببینند عدالت را می‏خواهد اجرا بکند. خدا می‏خواهد عدالت در بین مردم اجرا بشود. خدا می‏خواهد که به حال این ضعفا و طبقۀ سوم یک فکری بشود نه مثل حالا که همۀ قدرتها را روی هم گذاشتند، یک عده‏ای می‏خورند تا تُخَمه[3]می‏کنند، یک عده‏ای از گرسنگی ریختند اطراف تهران، و نه آب دارند و نه برق دارند و نه نان دارند و نه چیزی دارند. می‏خواهد عدالت باشد!

توبۀ شاه برای فریب ملت

بله، اینها هی صدای عدالت اجتماعی و احکام مبین اسلام[را]می‏گویند؛ این حرفها

را می‏زنند اما ادعاست. می‏آیند در مقابل ملت و توبه می‏کنند لکن فریب است این! فریب نباید بخورد این ملت و نمی‏خورد. «تا حالا ما اشتباه کرده بودیم و از این به بعد دیگر اشتباه نمی‏کنیم»! کی همچو التزامی داده که شما اشتباه نکنید. اشتباه که نبوده، عمداً این مال ملت را دادید به امریکا و شوروی خورده است! عمدی است این کارها، اشتباهی نیست. می‏دانید دارید چه می‏کنید عالِم عامِد! با همۀ توجه به اینکه این مالْ مالِ ملت است و این امریکا دشمن این ملت است، و این مالِ ملت را به این دشمنِ ملت مجانی دادید. شما عالِمید نه اینکه اشتباه بوده! بعد از این هم همین کارها را می‏کنید، و ممکن است که بعد از این باز بیایید بگویید من اشتباه کردم! شما اشتباه نکردید؛ شما عمداً مال این ملت را به دیگران دادید برخلاف مصلحت ملت.

و ما یک حکومتی می‏خواهیم که روی مصالح این ملت کار بکند. البته ما دستمان به حکومتی که مثل پیغمبر باشد که دیگر نمی‏رسد، تمام شد؛ دستمان به یک حاکمی مثل علی بن ابی‏طالب که نمی‏رسد؛ اینها را ما حالا نمی‏خواهیم بگوییم که ما می‏خواهیم علی بن ابی‏طالب ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ ما از کجا پیدا کنیم یک همچو چیزی؛ اما ما می‏خواهیم یک حکومتی باشد که لااقل تَبَع قانون باشد، تبع قانون اسلام باشد، تبعِ قوانینِ مَجْعولۀ صحیح باشد. اینها از اول که آمدند برخلاف قانون آمدند، و تا آخر هم برخلاف قوانین رفتار می‏کنند. از اول نه شرع مقدس با اینها موافق بود نه قوانین جاری مملکت موافق با اینها بود. تا حالا هم هر چه کردند برخلاف قوانین کردند، برخلاف شرع مقدس کردند، برخلاف رضای خدا کردند، برخلاف رضای مردم کردند. ما می‏خواهیم یک دولتی تشکیل بدهیم؛ دولتش مشکل نیست؛ خیال می‏کنند اینها که ما از آسمان می‏خواهیم یک دولتی بیاوریم؛ نخیر تویِ همین زمین اشخاصی هستند که می‏توانند به عدالت رفتار کنند؛ اشخاصی هستند که شریف هستند. در همین زمین، در همین ایران، در همین خارج، در همین داخل، ما داریم اشخاصی که اینها می‏توانند اداره بکنند مملکتشان را؛ می‏توانند که عدالت کنند بین مردم؛ می‏توانند مردم را به عدالت وادار کنند؛ می‏توانند تنظیم کنند امور مملکت را ـ نه به این اختلاف و این به هم خوردگی که الآن هست؛ می‏توانند اقتصاد

مملکت را مهار کنند؛ ما داریم؛ خوردنها زیاد است! حلقومها خیلی گشاد است! تمام نفت را در یک حلقوم، دو تا حلقوم فرو می‏برند. البته مملکت[را]دیگر ورشکست می‏کند. آنقدر بخور هست که هر چه درآید از این مملکت، این بخورها زیادتر دهانشان باز است، حلقومشان باز است! ما می‏خواهیم این حلقومها را ببندیم. این مردمی که حلقومهایشان خیلی کوچک است، به اینها یک تقسیمی بشود؛ یک چیزی به اینها برسد. ما یک همچو حکومتی می‏خواهیم نه حکومتی که همه‏اش خودش و عائله‏اش ببلعد و بخورد و برود، حالا ادعا بکند بیایید محاکمه کنید اینها را! بیایید این اموال اینها را صورت بگیرید محاکمه کنید! آخر برای کی این حرفها را مردک می‏زنی؟ مگر مردم نمی‏شناسند تو را؟! نشناختند تو را؟! تو واقعاً می‏خواهی محاکمه کنی عائلۀ خودت و خواهرهای خودت را؟! تو خودت را بنشین محاکمه کن! اجازه بده خودت را محاکمه کنند! ببینیم خودت چقدر خوردی! تو رأس دزدها و سارقها هستی! تو، تمام خیانتها را تو کردی؛ خواهرهایت هم دنبال تو هستند، آنها هم مثل تو. برادر و خواهر و عمو و عموزاده و هر چه دارد! دیگر هر چی هست! می‏گویند شصت هزار نفر همین عائله و بسته و آنهایی که با او ـ با آنها هستند هست، می‏گویند شصت هزار نفرند! شاید هم بیشتر باشد. همۀ منافع مملکت ما توی این حلقومها دارد فرو می‏رود، آن وقت می‏گویند اقتصاد ما اقتصاد کذاست! چیه، فکر اقتصاد را کرده‏اید؟ ما فکر این را کردیم که وقتی این منها بشود، این خوراک حلقومهای گشاد منها بشود، منافع مملکت ما به قدر خودش بیشتر هست. ما غنی هم هستیم. دزدیها زیاد است، خوراک زیاد است، حلقومها گشاد است، ویلاهای خارجی باید اداره بشود، باید به اشخاص خارج، به مطبوعات خارجی سالی ـ نمی‏دانم ـ صد میلیون دلار بدهند[4]که از آقا تعریف بکنند و بگویند که ایشان عدالت اجتماعی دارد، و ملت ایران نرسیدند به این حدی که آزاد بشوند! یعنی چه نرسیدند به این حد؟ ملت ایران نمی‏خواهند آزاد بشوند؟! نرسیدند به آن حد که آزاد

بشوند؟! شماها نرسیدید به آن حد که آدم بشوید! کارترها نرسیدند به آنجا که فکر آدمی بکنند، انسان باشند؛ نه ملت ایران نرسیده که می‏گویند نمی‏خواهیم مالمان را بدهیم به تو.

ضرورت بیداری و خنثی کردن تبلیغات دشمنان

بیدار بشوید آقایان! این تبلیغات در خارج زیاد شده است. حالا هم دارند تبلیغات می‏کنند. از هر طرف تبلیغات که نمی‏توانند اینها مملکت را اداره کنند! اگر اداره کردن کشتن مردم است، همۀ حیوانات هم می‏توانند اداره کنند! اگر گرگها هم بریزند توی مملکت ما بهتر از این اداره می‏کنند مملکت را. نمی‏توانند کدام است؟ مگر مملکت ایران رجال ندارد؟ مگر محصلین نداریم ما؟ اینها یا تارند[5]و در خارج از کشور به سر می‏برند و جرأت نمی‏کنند بیایند در ایران، یا در خود ایران در انزوا هستند. وقتی که تو بروی و این رژیم برچیده بشود، اشخاص لایق صحیح می‏آیند اداره می‏کنند مملکت را. نمی‏توانند کدام است؟ شماها نمی‏توانید که اینقدر سروصدا بلند شده است؛ و نمی‏توانید هم الآن بخوابانید. الآن شما نمی‏توانید اداره کنید مملکتتان را، خوب بروید وقتی نمی‏توانید... خودمان اداره می‏کنیم.

تبلیغات زیاد است؛ شما هم توجه بکنید، شماها هم تبلیغ بکنید. در مقابل این تبلیغات، تبلیغ بکنید. بگویید اینها نمی‏توانند اداره کنند. بهتر از این چه؟ الآن نمی‏توانند. بهتر از این چه؟ همۀ کار مملکت الآن لنگ است. الآن همه در اعتصابند، از باب اینکه همه ناراضی هستند. شما یک عده ناراضی، یک مملکتِ ناراضی درست کرده‏اید! اگر کسی بتواند یک مملکت را اداره کند که اینقدر ناراضی پیدا نمی‏کند. شما نمی‏توانید اداره کنید! وقتی نتوانستید، همه ناراضی. تاجر بروی ناراضی؛ کاسب بروی ناراضی؛ اداری بروی ناراضی؛ ارتش بروی ناراضی. شما خیال کردید همۀ ارتش مثل این چند تا الدنگ هستند که به جان مردم افتادند؟! نه، همه اینطور نیستند. آنها به ما پیغام داده‏اند ما حاضریم؛ پیغام دادند. اگر وقتش شد آنها هم حاضرند برای کارها. کی را شما راضی قرار

دادید؟ شما چهار نفر را راضی کردید که به جان مردم افتاده‏اند دارند مال و جان مردم را از بین می‏برند. این چهار نفر را با پول راضی کردید! یا پول نفت ما را به اینها خوراندید یا چیزهای دیگر منافع مملکت ما را، و به جان مردم ریختید. ما می‏خواهیم اینها را بیرون بریزیم از مملکتمان، اینها بروند سراغ کارشان. تا حالا چاپیدند بس است؛ بعد بروند جای دیگر بچاپند.

لزوم تبلیغ برای شناساندن مسائل نهضت به دنیا

شما همه موظفید که مطالب ایران را بگویید برای مردم. بگویید برای این اروپاییها، برای این امریکایی‏ها. مطالب را به آنها بگویید، حالی‏شان کنید که مملکت ایران وضعش این است. یک مملکت ناراضی الآن پیدا شده؛ و این مملکت ناراضی با دست امریکا و شوروی و با نوکری محمدرضاخان پیدا شده است و پدرش، که مثل این بود یا یک خرده‏ای بهتر از این شاید ـ شاید. بگویید آقا، با هرکس ملاقات می‏کنید بگویید مصایب ایران را اینها بد معرفی کرده‏اند ایران را. اینها معرفی کرده‏اند که اینها یک مردم وحشی هستند که نمی‏گذارند اداره بشود مملکت! شماها وحشی هستید که نگذاشتید این مملکت ما دست خود ما باشد تا اداره‏اش بکنیم؛ شما! هر جا شما دست می‏گذارید دست امریکا آنجاست.[در]این مملکت ارتش را دست می‏گذاریم شصت هزار نفر یا چهل و پنج هزار نفر مستشار آنجا هست! حالا دارند کم‏کم می‏روند.[6]فرهنگش را دست بگذاریم دست اینها تویش بوده. مجلسش، مجلس از خود اینهاست، افرادش با لیست اینها تعیین شده! شاهش با دست خود اینهاست! همه‏اش با دست اینهاست. ما چه چیز داریم دیگر؟ ما هیچ چیز نداریم الآن. اقتصاد ما داریم؟ همه‏اش دست اینهاست؛ همه‏اش. همه‏اش با خیانت این مردم و جنایات آنها ـ اربابها ـ دارد می‏شود.

ما می‏خواهیم یک مملکتی باشد دست خود شماها؛ دست این سر و پا برهنه‏هایی که دارند گرسنگی می‏خورند. برای اینها فکر بکنید شماها. می‏خواهیم دست یک دسته‏ای

بیفتد که اینها شرافت انسانیت داشته باشند، اعتقاد به یک خدایی و یک روزی که حسابها کشیده می‏شود داشته باشند؛ نه مثل اینها که اصلاً خدانشناسند! تا برای این فقرا یک کاری بشود، برای خود مملکت یک کاری بشود. از دست این نفتخوارهای مفتخور یک‏قدری نجات پیدا کنیم ما.

شما موظفید که به هر جا می‏روید، با هرکس تماس پیدا می‏کنید، این درد این مملکت را بگویید؛ و درمانش را هم که رفتن این مردک و ـ عرض کنم ـ به هم خوردن این رژیم باطل و دست برداشتن اجانب از سر ما، این هم درمانش است. اگر این درد برود و آن درمان پیدا بشود که آنها بروند و این هم برود ـ همه‏شان دردند و مثل یک غدۀ سرطانی می‏باشند، اینها را ما قطعشان بکنیم، مملکت یک مملکت خوبی است؛ هم وسعتش خیلی زیاد است، هم نعمتش خیلی زیاد است؛ همه چیزش هست اما یک دستۀ خائن دارد به همش می‏زند اوضاعش را. این دستۀ خائن بروند، یک مملکت خوبی داریم؛ همان خودمان اداره‏اش می‏کنیم. ان شاءاللّه‏ خدا همه‏تان را توفیق بدهد؛ موفق باشید.