دیوان شعر امام خمینی
خلوتگه عُشّاق
- فرُّخ آن روز، که از این قفس آزاد شوم
- از غم دوری دلدار رهم، شاد شوم[1]
- سر نهم بر قدم دوست، به خلوتگه عشق
- لب نهم بر لب شیرین تو، فرهاد شوم
- طی کنم راه خرابات و، به پیری برسم
- از دم پیر خرابات، دل آباد شوم
- یاد روزی که به خلوتگه عشّاق روم
- طرب انگیز و، طرب خیز و، طرب زاد شوم[2]
- نه به میخانه مرا راه، نه در مسجد جا
- یار را گو: سببی ساز که ارشاد شوم.
فروردین 1364