محفل رندان

• آید آن روز که خاک سر کویش باشم

• ترک جان کرده و، آشفته‌ی‌ رویش باشم

• ساغر روح‌فزا، از کفِ لُطفش گیرم
• غافل از هر دو جهان، بسته‌ی‌ مویش باشم

• سر نهم بر قدمش، بوسه‌زنان تا دم مرگ
• مست، تا صُبح قیامت، ز سبویش باشم

• همچو پروانه، بسوزم برِشمعش همه عُمر
• محو چون می زده، در روی‌ نکویش باشم

• رسد آن روز که در محفلِ رندان سرمست
• رازدار همه اسرار مگویش باشم

• یوسفم گر نزند بر سر بالینم سر

• همچو یعقوب دل آشفته‌ی‌ بویش باشم.[1]

دی‌ 1365 دی‌ 1365