در باره سخن بیجا

394.وَ قَالَ (علیه السلام) :لِبَعْضِ مُخَاطِبِیهِ وَ قَدْ تَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ يُسْتَصْغَرُ مِثْلُهُ عَنْ قَوْلِ مِثْلِهَا لَقَدْ طِرْتَ شَكِیراً وَ هَدَرْتَ سَقْباً . و الشكیر هاهنا أول ما ینبت من ریش الطائر قبل أن یقوى و یستحصف و السقب الصغیر من الإبل و لا یهدر إلا بعد أن یستفحل .

امام علیه السّلام به یكى از كسانیكه با آن حضرت سخن مى گفت در حالی كه سخنى بر زبان راند كه مانند او را از گفتن چنان سخن كوچك مى پنداشتند (در باره سخن بیجا) فرمود: 1-  پرواز كردى پیش از پر در آوردن، و بانگ زدى هنگام بچه بودن (خلاصه ترا نمى رسید كه چنین سخنى در محضر ما بگوئى، یا سزاوار نبود كه چون تویى این سخن را بگوید. سيّد رضىّ «رحمه اللّه» فرماید:) شكیر در اینجا: اوّل پرى است كه در مرغ مى روید پیش از آنكه قوّت یافته محكم گردد،  

ص1276

و سقب: بچه شترى است كه بانگ نمى زند مگر پس از آنكه بزرگ شود.