در باره خوهاى پسندیده و شایسته

«1260»

363.وَ قَالَ (علیه السلام) :لَا شَرَفَ أَعْلَى مِنَ الْإِسْلَامِ وَ لَا عِزَّ أَعَزُّ مِنَ التَّقْوَى وَ لَا مَعْقِلَ أَحْسَنُ مِنَ الْوَرَعِ وَ لَا شَفِیعَ أَنْجَحُ مِنَ التَّوْبَةِ وَ لَا كَنْزَ أَغْنَى مِنَ الْقَنَاعَةِ وَ لَا مَالَ أَذْهَبُ لِلْفَاقَةِ مِنَ الرِّضَى بِالْقُوتِ وَ مَنِ اقْتَصَرَ عَلَى بُلْغَةِ الْكَفَافِ فَقَدِ انْتَظَمَ الرَّاحَةَ وَ تَبَوَّأَ خَفْضَ الدَّعَةِ وَ الرَّغْبَةُ مِفْتَاحُ النَّصَبِ وَ مَطِيَّةُ التَّعَبِ وَ الْحِرْصُ وَ الْكِبْرُ وَ الْحَسَدُ دَوَاعٍ إِلَى التَّقَحُّمِ فِی الذُّنُوبِ وَ الشَّرُّ جَامِعٌ لِمُسَاوِى الْعُيُوبِ.

امام علیه السّلام (در باره خوهاى پسندیده و شایسته) فرموده است : 1-  هیچ شرف و بزرگى بالاتر از اسلام (كه به سعادت دنیا و آخرت مى رساند) و هیچ عزّت و ارجمندى ارجمندتر از پرهیزكارى (ترس از خدا و اطاعت او) و هیچ پناهگاهى نیكوتر و استوارتر از ورع (باز ایستادن از گناهان و شبهات) و هیچ شفیع و خواهشگرى پیروزتر و رهاننده تر از توبه و بازگشت نیست (زیرا توبه نیازمند باذن نیست ولى انبیاء و اولیاء و مؤمنین تا براى گناهكاران اذن شفاعت نیابند دم نگشایند چنانكه در قرآن كریم س 42 ى 25 مى فرماید: وَ هُوَ الَّذِی يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ یعنى اوست خدائى كه توبه  

ص1261

بندگانش را مى پذیرد و از گناهان «آنها» مى گذرد، و در س 2 ى 255 مى فرماید: اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ یعنى كیست آنكه «روز قیامت» در پیشگاه او «گناه كارى را» شفاعت كند مگر باذن و فرمان او) 2-  و هیچ گنجى بى نیاز كننده تر از قناعت، و هیچ دارائى فقر را جلوگیرتر از تن دادن به روزى رسیده نمى باشد، 3-  و هر كه بآنچه باو رسیده اكتفاء نماید به آسودگى پیوسته و در آسایش فرود آمده، 4-  و رغبت و میل بدنیا كلید سختترین رنج و مركب گرفتارى است، 5-  و آز و گردنكشى و رشك شخص را به افتادن در گناهان مى خوانند، 6-  و بد كارى همه بدیها و زشتیها را گرد مى آورد (در بر دارد).