در نكوهش فقر و تنگدستى

«1238»

311.وَ قَالَ (علیه السلام) :لِابْنِهِ مُحَمَّدِ ابْنِ الْحَنَفِيَّةِ يَا بُنَيَّ إِنِّی أَخَافُ عَلَيْكَ الْفَقْرَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنْهُ فَإِنَّ الْفَقْرَ مَنْقَصَةٌ لِلدِّینِ مَدْهَشَةٌ لِلْعَقْلِ دَاعِيَةٌ لِلْمَقْتِ.

امام علیه السّلام به فرزند خود محمّد ابن حنفيّه (در نكوهش فقر و تنگدستى) فرموده است : 1-اى پسرم من بر تو از تنگدستى مى ترسم (كه مبادا بر اثر بى چیزى دست طمع پیش مردم دراز كرده بداده خدا رضاء ندهى) پس از (شرّ) آن بخدا پناه بر كه تنگدستى جاى شكست و كم بودى در دین است (چون تنگدستى بسا شخص را به خیانت و دروغ گفتن و خوارى و كمك نكردن از حقّ وادارد كه اینها نقص در دین مى باشد) و جاى سرگردانى خرد است (چون فقیر ناشكیبا راه راست گم كند و در كار خود عقلش حیران و اندیشه اش سرگردان شود) و موجب دشمنى است (چون مردم بى چیز را دشمن دارند و از او دورى گزینند، یا بر اثر كردار ناپسندیده از قبیل خیانت و دروغگویى خدا دشمن او گردد یعنى او را از رحمتش بى بهره نماید، یا آنكه بر اثر حسد و رشك بردن او دشمن مردم شود و از دوست و بیگانه بخشم آید، و در روایات از فقر و غناء هم مدح شده و هم ذمّ و هیچیك با دیگرى منافات ندارد چون موارد آنها گوناگون مى باشد).