در باره كوشش براى دنیا و آخرت

261.وَ قَالَ (علیه السلام) :النَّاسُ فِی الدُّنْيَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِی الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ  

«1217»

يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْنِی عُمُرَهُ فِی مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِی الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الَّذِی لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ جَمِیعاً فَأَصْبَحَ وَجِیهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ .

ص1217

امام علیه السّلام (در باره كوشش براى دنیا و آخرت) فرموده است : 1-مردم در دنیا دو دسته اند: یكى در دنیا براى دنیا كار میكند كه او را دنیا گرفتار ساخته و از (كار) آخرتش باز داشته، مى ترسد باز ماندگانش به تنگدستى دچار شوند (براى آنها مال و دارائى مى اندوزد تا نیازمند نشوند) و از تنگدستى خود ایمن و آسوده گشته (براى گرفتارى روز رستخیز كارى انجام نمى دهد و در فكر تنگدستى آنروز نیست، یا به این معنى كه باك ندارد و خود در تنگى بسر برد تا مال و دارائى براى فرزندانش گرد آورد) پس زندگى خود را در سود دیگرى بسر مى رساند، 2-  و یكى در دنیا براى آخرت كار میكند و بى آنكه كار كند آنچه براى او (مقدّر) است از دنیا مى رسد، پس هر دو بهره را جمع نموده و هر دو سرا را بدست آورده است، و نزد خدا با آبرو گشته و از او حاجتى نخواهد كه روان سازد (زیرا آبرومندى او نزد خدا مستلزم رواشدن درخواستهاى او است).