انواع بیماری پوستی خود ایمنی : این بیماری پوست شما را سیاه میکند

بیماری‌های خودایمنی پوستی طیف وسیعی از اختلالات هستند که در آن‌ها سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های پوست سالم حمله می‌کند. این حملات منجر به التهاب، قرمزی، خارش، پوسته‌پوسته شدن و سایر علائم آزاردهنده پوستی می‌شوند. انواع مختلفی از بیماری‌های خودایمنی پوستی وجود دارد که هر کدام با علائم و شدت خاص خود مشخص می‌شوند. تشخیص و درمان این بیماری‌ها نیازمند مراجعه به پزشک متخصص درمان بیماری های پوستی است.

پزشک با بررسی علائم، انجام آزمایشات و بیوپسی پوست، می‌تواند تشخیص دقیق بیماری را انجام دهد. درمان بیماری‌های خودایمنی پوستی معمولاً شامل ترکیبی از داروها، کرم‌ها و پمادها، فیزیوتراپی و در برخی موارد، درمان‌های تخصصی‌تر مانند لیزر درمانی است. در این مقاله، قصد داریم به بررسی انواع بیماری‌های پوستی خودایمنی بپردازیم.

بیماری‌های خودایمنی پوستی زمانی رخ می‌دهند که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های پوست سالم حمله می‌کند. این حملات باعث التهاب، قرمزی، خارش و سایر علائم پوستی می‌شود. انواع مختلفی از بیماری‌های خودایمنی پوستی وجود دارد، از جمله پسوریازیس، لوپوس، پمفیگوس، اسکلرودرمی، درماتومیوزیت و بسیاری دیگر. هر کدام از این بیماری‌ها علائم و شدت متفاوتی دارند. علت دقیق بیماری‌های خودایمنی پوستی هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما عوامل ژنتیکی، محیطی و عوامل ایمنی در بروز آن‌ها نقش دارند.

معرفی انواع بیماری پوستی خود ایمنی

بیماری‌های خودایمنی طیف وسیعی از اختلالات پوستی را ایجاد می‌کنند. این بیماری‌ها با حمله سیستم ایمنی بدن به سلول‌های سالم پوست، منجر به التهاب، قرمزی، خارش و سایر علائم آزاردهنده می‌شوند. از جمله شایع‌ترین بیماری‌های پوستی خودایمنی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. بیماری خودایمنی پوستی پسوریازیس

پسوریازیس یکی از شناخته‌شده‌ترین بیماری‌های خودایمنی است که پوست را درگیر می‌کند. در این بیماری، سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های پوست حمله می‌کند و باعث می‌شود که سرعت رشد سلول‌های پوستی به شدت افزایش یابد. این افزایش سرعت غیرطبیعی در رشد سلول‌ها، به ایجاد لکه‌های قرمز و برجستگی‌های سفید رنگی منجر می‌شود که اغلب با خارش و گاهی درد همراه است. سر و پوست بالاتنه مناطق شایع ابتلا به پسوریازیس پوست هستند.

پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که درمان قطعی ندارد. با این حال، روش‌های درمانی مختلفی وجود دارد که می‌توانند علائم بیماری را به طور قابل توجهی کاهش دهند و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشند. درمان‌ها معمولاً شامل استفاده از داروهای موضعی مانند کرم‌های حاوی کورتیکواستروئید، رتینوئید و سالیسیلیک اسید، همچنین روش‌های درمانی مانند نوردرمانی و لیزر می‌شود. انتخاب روش درمانی مناسب به شدت بیماری، نوع ضایعات پوستی و پاسخ بیمار به درمان بستگی دارد.

 

2. بیماری خودایمنی پوستی پمفیگوس

پمفیگوس یک بیماری خودایمنی نادر و جدی پوستی است که در آن سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های سالم پوست حمله می‌کند و باعث ایجاد تاول‌های دردناک در دهان و دیگر نقاط بدن می‌شود. این تاول‌ها به دلیل از بین رفتن چسبندگی بین سلول‌های پوست ایجاد می‌شوند و می‌توانند منجر به عفونت و عوارض جدی‌تر شوند. به دلیل نادر بودن این بیماری، آگاهی از علائم آن برای تشخیص زودهنگام و شروع درمان مناسب بسیار مهم است.

درمان پمفیگوس به رویکردی جامع و طولانی‌مدت نیازمند است. گرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما با استفاده از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی مانند ریتوکسی‌مپ و کورتیکواستروئیدها می‌توان علائم را به طور قابل توجهی کنترل کرد و کیفیت زندگی بیمار را بهبود بخشید. شروع زودهنگام درمان برای جلوگیری از پیشرفت بیماری و کاهش عوارض آن بسیار مهم است. علاوه بر درمان‌های دارویی، برخی از بیماران از مصرف مکمل‌هایی مانند ویتامین‌ها و روغن‌های گیاهی مانند روغن سنجد برای کاهش علائم و بهبود روند درمان استفاده می‌کنند. با این حال، استفاده از هرگونه مکمل باید تحت نظر پزشک انجام شود.

3. بیماری خودایمنی پوستی لوپوس

لوپوس، یک بیماری خودایمنی پیچیده است که بیشتر به بافت‌های داخلی بدن، مانند کلیه‌ها، قلب و مفاصل حمله می‌کند. اگرچه لوپوس عمدتاً یک بیماری سیستمیک محسوب می‌شود، اما اغلب با علائم پوستی نیز همراه است. یکی از مشخص‌ترین علائم پوستی لوپوس، راش پروانه‌ای شکل روی گونه‌ها است. این راش ظاهری قرمز و ملتهب دارد و به شکل بال پروانه‌ای روی بینی گسترش می‌یابد.

گرچه علائم پوستی لوپوس ممکن است در افراد مختلف متفاوت است، اما حضور آن‌ها می‌تواند نشانه‌ای از وجود بیماری و نیاز به بررسی‌های بیشتر پزشکی باشد. یکی از بارزترین نشانه‌های پوستی این بیماری، ایجاد ضایعه‌ای به شکل بال پروانه‌ای بر روی گونه‌ها است. این ضایعه قرمز و ملتهب بوده و معمولاً با قرار گرفتن در معرض نور خورشید بدتر می‌شود.

لوپوس، مانند بسیاری از بیماری‌های خودایمنی دیگر، درمانی قطعی ندارد. با این حال، با ترکیبی از داروها و تغییر سبک زندگی، می‌توان علائم آن را کنترل کرد و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشید. داروهای کورتیکواستروئیدی و داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی به طور گسترده‌ای برای کنترل التهاب و کاهش فعالیت بیماری مورد استفاده قرار می‌گیرند. نکته جالب توجه این است که داروهای کورتیکواستروئیدی در دوزهای پایین، می‌توانند علاوه بر لوپوس، در درمان بیماری‌های پوستی مانند اگزما نیز مؤثر باشند. البته، استفاده از هرگونه دارو باید تحت نظر پزشک و با توجه به شرایط فردی بیمار انجام شود.

 

 

۴. بیماری خودایمنی پوستی اسکلرودرمی

اسکلرودرمی یک بیماری خودایمنی است که با ضخیم شدن غیرطبیعی بافت همبند پوست مشخص می‌شود. در این بیماری، پوست به تدریج سفت و سخت خواهد شد و ممکن است ظاهر چرم مانندی پیدا کند. این تغییرات پوستی اغلب با درد و محدودیت حرکتی همراه هستند. دست‌ها و بازوها از جمله نواحی شایع درگیر در اسکلرودرمی محسوب می‌شوند. علاوه بر تغییرات پوستی، اسکلرودرمی می‌تواند بر اندام‌های داخلی مانند ریه‌ها، قلب و کلیه‌ها نیز تأثیر بگذارد.

اسکلرودرمی، به عنوان یک بیماری خودایمنی پیچیده، هنوز درمانی قطعی ندارد. با این حال، پزشکان با بهره‌گیری از روش‌های مختلف درمانی تلاش می‌کنند تا علائم بیماری را کنترل کنند و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشند. کورتیکواستروئیدها به عنوان داروی خط اول در درمان اسکلرودرمی به کار می‌روند و می‌توانند التهاب و ضخیم شدن پوست را کاهش دهند. علاوه بر کورتیکواستروئیدها، داروهایی مانند متوترکسات و داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) نیز ممکن است برای کنترل علائم خاص تجویز شوند. فیزیوتراپی و کاردرمانی نیز می‌توانند به بهبود عملکرد اندام‌ها و کاهش درد در بیماران مبتلا به اسکلرودرمی کمک کنند.

۵. بیماری خودایمنی پوستی درماتومیوزیت

درماتومیوزیت یکی از بیماری‌های خودایمنی نادر به حساب می‌آید که مشخصه اصلی آن التهاب پوست و عضلات است. پوست معمولاً اولین ناحیه‌ درگیر در این بیماری محسوب می‌شود. بثورات پوستی به رنگ بنفش یا قرمز تیره به ویژه در اطراف پلک‌ها و صورت دیده می‌شود. همچنین، پوست روی دست‌ها و نوک انگشتان ممکن است خشک و پوسته‌پوسته شود. این تغییرات پوستی نه تنها ظاهر فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بلکه می‌تواند باعث درد، خارش و سایر ناراحتی‌ها شود.

درماتومیوزیت، مانند بسیاری از بیماری‌های خودایمنی دیگر، درمانی قطعی ندارد. با این حال، با مدیریت مناسب می‌توان علائم آن را کنترل کرد و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشید. کورتیکواستروئیدها و داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی به عنوان خط اول درمان برای کاهش التهاب و کنترل علائم استفاده می‌شوند. علاوه بر دارو درمانی، تغییر سبک زندگی سالم، از جمله ورزش‌های سبک و فیزیوتراپی، می‌تواند به تقویت عضلات، بهبود انعطاف‌پذیری و کاهش خستگی کمک کند. هرچند که پاسخ بیماران به درمان‌ها متفاوت است، اما با همکاری پزشک و رعایت دقیق برنامه درمانی می‌توان به نتایج مطلوبی دست یافت.

۶. بیماری خودایمنی پوستی بهجت

بیماری بهجت، یک بیماری خودایمنی مزمن است که با التهاب رگ‌های خونی مشخص می‌شود. یکی از بارزترین علائم این بیماری، بروز ضایعات پوستی است. آفت‌های دهانی، زخم‌های تناسلی و ضایعات پوستی شبیه آکنه از جمله شایع‌ترین مشکلات پوستی در افراد مبتلا به بیماری بهجت هستند. این ضایعات اغلب دردناک بوده و کیفیت زندگی بیماران را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهند. علاوه بر مشکلات پوستی، بیماری بهجت می‌تواند سایر اندام‌ها مانند چشم‌ها، مفاصل و دستگاه گوارش را نیز درگیر کند.

بیماری بهجت، علی‌رغم تحقیقات گسترده، هنوز درمانی قطعی ندارد. با این حال، با استفاده از روش‌های درمانی مختلف می‌توان علائم این بیماری را کنترل کرد و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشید. یکی از روش‌های رایج درمان، استفاده از کورتیکواستروئیدها یا کورتون‌های موضعی برای کاهش التهاب و التیام ضایعات پوستی است. علاوه بر این، داروهایی مانند کلشی‌سین نیز می‌توانند در درمان ضایعات پوستی ناشی از بیماری بهجت موثر باشند. با این حال، برنامه درمانی هر بیمار با توجه به شدت بیماری و پاسخ به درمان، به صورت فردی توسط پزشک تنظیم می‌شود.

۷. بیماری پوستی سیاه شدن پوست

بیماری پوستی سیاه شدن پوست یا تیره شدن موضعی پوست، یک مشکل شایع پوستی است که می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد. این تغییر رنگ پوست می‌تواند در هر جایی از بدن رخ دهد و ظاهر ناخوشایندی ایجاد کند. 

آکانتوز نیگریکانس (به انگلیسی: Acanthosis nigricans ) نوعی شرایط پوستی می‌باشد که نشانهٔ آن تیرگی و مخمل شدگی در چین‌های بدن است. در محل‌های چین خورده پوست، رنگ طبیعی تغییر کرده و به قهوه ای و سیاه میل پیدا می‌کند.

ویکی‌پدیا

دلایل سیاه شدن پوست

سیاه شدن پوست می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد، از جمله:

قرار گرفتن در معرض نور خورشید: یکی از شایع‌ترین دلایل تیرگی پوست، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض نور خورشید بدون استفاده از کرم ضد آفتاب است. اشعه‌های مضر خورشید باعث افزایش تولید ملانین (رنگدانه پوست) و در نتیجه تیرگی پوست می‌شود.

• التهاب پوست: هر نوع التهاب پوستی مانند آکنه، اگزما، پسوریازیس یا حتی نیش حشرات می‌تواند باعث تیرگی پوست شود.
• تغییرات هورمونی: تغییرات هورمونی در دوران بارداری، یائسگی یا مصرف برخی داروهای هورمونی می‌تواند باعث ایجاد لکه‌های تیره روی پوست شود.
• داروها: برخی داروها مانند داروهای ضد بارداری، داروهای ضد مالاریا و داروهای حساس به نور می‌توانند باعث تیرگی پوست شوند.
• بیماری‌ها: برخی بیماری‌ها مانند بیماری آدیسون، کبدی و کلیوی می‌توانند باعث تغییر رنگ پوست شوند.
• آسیب‌های پوستی: هر نوع آسیب پوستی مانند سوختگی، بریدگی یا خراشیدگی می‌تواند باعث تیرگی پوست در محل آسیب دیده شود.
• محصولات آرایشی و بهداشتی: استفاده از محصولات آرایشی و بهداشتی نامناسب یا حاوی مواد شیمیایی قوی می‌تواند باعث تحریک پوست و ایجاد لکه‌های تیره شود.
• ژنتیک: گاهی اوقات، تیرگی پوست می‌تواند ارثی باشد.

راه‌های درمان سیاه شدن پوست

درمان سیاه شدن پوست به علت ایجاد آن بستگی دارد. برخی از روش‌های درمانی رایج عبارتند از:

کرم‌های روشن کننده: این کرم‌ها حاوی ترکیباتی مانند هیدروکینون، رتینول، ویتامین C و اسید کوجیک هستند که به کاهش تولید ملانین و روشن شدن پوست کمک می‌کنند.

لایه برداری شیمیایی: این روش با استفاده از اسیدهای مختلف، سلول‌های مرده پوست را از بین می‌برد و به روشن شدن پوست کمک می‌کند.

لیزر درمانی: لیزر درمانی با هدف قرار دادن ملانین، به کاهش لکه‌های تیره کمک می‌کند.

میکرودرم ابریژن: این روش با استفاده از کریستال‌های ریز، لایه سطحی پوست را برداشته و به بهبود بافت پوست کمک می‌کند.

درمان‌های خانگی: برخی درمان‌های خانگی مانند استفاده از آب لیمو، ماست و خیار نیز می‌توانند در روشن شدن پوست موثر باشند.

۸. بیماری پوستی که شبیه سوختگی است

پسوریازیس اریترودرمیک که باعث ایجاد لکه‌های گسترده‌ای می‌شود که شبیه به سوختگی هستند.

 

دکترتو

بیماری پوستی که شبیه سوختگی است، یک توصیف کلی است و می‌تواند به چندین بیماری پوستی مختلف اشاره داشته باشد. این بیماری‌ها اغلب با قرمزی، التهاب، تاول زدن و درد همراه هستند و می‌توانند ظاهر پوست را به شدت تحت تأثیر قرار دهند. عوامل متعددی می‌توانند باعث ایجاد بیماری‌های پوستی شبیه سوختگی شوند، از جمله:

• واکنش‌های آلرژیک: تماس با مواد حساسیت‌زا مانند مواد شوینده، آرایشی، فلزات یا گیاهان می‌تواند باعث ایجاد التهاب و قرمزی پوست شود.
• عفونت‌های پوستی: عفونت‌های باکتریایی، ویروسی یا قارچی می‌توانند باعث ایجاد تاول‌ها، قرمزی و درد شوند.
• بیماری‌های خودایمنی: بیماری‌هایی مانند پمفیگوس، پمفیگوئید و لوپوس می‌توانند باعث ایجاد تاول‌های بزرگ و دردناک شوند.
• بیماری‌های پوستی التهابی: بیماری‌هایی مانند اگزما و پسوریازیس می‌توانند باعث ایجاد لکه‌های قرمز و پوسته‌پوسته شوند.
• سوختگی‌های شیمیایی یا حرارتی: تماس مستقیم با مواد شیمیایی قوی یا حرارت بالا می‌تواند باعث سوختگی پوست شود.
• بیماری‌های سیستمیک: برخی بیماری‌های سیستمیک مانند دیابت و بیماری‌های کلیوی می‌توانند باعث ایجاد تغییراتی در پوست شوند که شبیه سوختگی است.

 

طول عمر بیماران خود ایمنی پوستی

بیماری‌های خودایمنی پوستی، گروهی متنوع از اختلالاتی هستند که در آن‌ها سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های پوست حمله می‌کند. این بیماری‌ها می‌توانند درجات مختلفی از شدت داشته باشند و بر کیفیت زندگی افراد تأثیرگذار باشند. یکی از سوالاتی که اغلب مطرح می‌شود، این است که آیا این بیماری‌ها بر طول عمر بیماران خود ایمنی پوستی تأثیر می‌گذارند؟

پاسخ به این سوال ساده نیست و به عوامل مختلفی بستگی دارد. در حالی که برخی از بیماری‌های خودایمنی پوستی می‌توانند با عوارض جدی همراه باشند و بر طول عمر تأثیر بگذارند، اما بسیاری از بیماران با مدیریت مناسب بیماری می‌توانند زندگی طولانی و با کیفیتی داشته باشند.

عوامل موثر بر طول عمر بیماران خودایمنی پوستی

با پیشرفت‌های اخیر در زمینه تشخیص و درمان بیماری‌های خودایمنی پوستی، امید به زندگی برای بیماران به طور قابل توجهی افزایش یافته است. داروهای جدید، درمان‌های بیولوژیک و روش‌های درمانی نوین به پزشکان کمک می‌کنند تا بیماری را بهتر کنترل کنند و عوارض آن را کاهش دهند.

• نوع بیماری: برخی بیماری‌های خودایمنی پوستی مانند پمفیگوس ولگاریس می‌توانند عوارض جدی‌تر و کشنده‌تری نسبت به سایر بیماری‌ها داشته باشند.

• شدت بیماری: شدت بیماری و میزان درگیری پوست نیز در طول عمر بیمار موثر است.

• عوارض بیماری: برخی بیماری‌های خودایمنی پوستی می‌توانند عوارضی مانند عفونت‌های پوستی، سرطان پوست و مشکلات کلیوی را به همراه داشته باشند که بر طول عمر تأثیر می‌گذارند.

• درمان: درمان مناسب و به موقع بیماری می‌تواند به طور قابل توجهی طول عمر و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشد.

• عوامل فردی: عوامل فردی مانند سن، جنس، سبک زندگی و وجود سایر بیماری‌های زمینه‌ای نیز می‌توانند بر طول عمر بیماران خودایمنی پوستی تأثیرگذار باشند.

عوامل موثر بر افزایش طول عمر بیماران

اگرچه بیماری‌های خودایمنی پوستی می‌توانند بر طول عمر افراد تأثیر بگذارند، اما با پیشرفت‌های اخیر در زمینه پزشکی و با مدیریت مناسب بیماری، بسیاری از بیماران می‌توانند زندگی طولانی و با کیفیتی داشته باشند. عوامل موثر بر افزایش طول عمر بیماران:

• تشخیص زودهنگام: تشخیص زودهنگام بیماری و شروع درمان مناسب می‌تواند به طور قابل توجهی پیشرفت بیماری را کند کرده و از بروز عوارض جدی جلوگیری کند.

• رعایت دستورات پزشک: پیروی از دستورات پزشک و مصرف منظم داروها بسیار مهم است.

• سبک زندگی سالم: داشتن یک سبک زندگی سالم شامل تغذیه مناسب، ورزش منظم و مدیریت استرس می‌تواند به بهبود سیستم ایمنی بدن و کاهش شدت بیماری کمک کند.

• حمایت اجتماعی: داشتن یک شبکه حمایتی قوی از خانواده و دوستان می‌تواند به بیماران در مقابله با بیماری و حفظ کیفیت زندگی کمک کند.

برای بیماری خود ایمنی به چه دکتری مراجعه کنیم؟

اگر شما علائمی مانند خستگی مزمن، درد مفاصل، تب، بثورات پوستی، ریزش مو، مشکلات گوارشی یا سایر علائم غیرعادی را تجربه می‌کنید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. پزشک با بررسی علائم شما و انجام آزمایش‌های لازم می‌تواند به تشخیص بیماری خودایمنی کمک کند. برای بیماری خود ایمنی به چه دکتری مراجعه کنیم؟

انتخاب پزشک مناسب به نوع بیماری خودایمنی و علائم شما بستگی دارد. برخی از متخصصانی که در زمینه بیماری‌های خودایمنی فعالیت می‌کنند عبارتند از:

• روماتولوژیست: متخصص بیماری‌های روماتیسمی مانند آرتریت روماتوئید، لوپوس و اسکلرودرمی

• متخصص پوست: متخصص بیماری‌های پوستی مانند پسوریازیس و ویتیلیگو

• متخصص غدد: متخصص بیماری‌های غدد درون‌ریز مانند بیماری هاشیموتو و بیماری گریوز

• متخصص گوارش: متخصص بیماری‌های دستگاه گوارش مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو

• متخصص کلیه: متخصص بیماری‌های کلیوی مانند گلومرولونفریت

• متخصص مغز و اعصاب: متخصص بیماری‌های سیستم عصبی مانند مولتیپل اسکلروزیس

درمان بیماری خود ایمنی پوست

بیماری‌های خودایمنی، به رغم پیشرفت‌های پزشکی، هنوز درمان قطعی ندارند. داروها نمی‌توانند بیماری را به طور کامل از بین ببرند، اما می‌توانند شدت علائم را کاهش دهند و کیفیت زندگی بیماران را بهبود بخشند. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن، و همچنین داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، از جمله رایج‌ترین داروهایی هستند که برای کنترل التهاب و کاهش درد در بیماران خودایمنی تجویز می‌شوند.

علاوه بر دارو درمانی، روش‌های دیگری مانند فیزیوتراپی، رژیم غذایی سالم و ورزش منظم نیز می‌توانند به کاهش علائمی مانند خستگی، درد مفاصل و التهاب، درمان بیماری خود ایمنی پوست کمک کنند. با این حال، برنامه درمانی هر بیمار به عوامل مختلفی مانند نوع بیماری، شدت علائم و پاسخ به درمان بستگی دارد و باید توسط پزشک متخصص تعیین شود.

علت دقیق بروز بیماری‌های خودایمنی هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما محققان بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد این بیماری‌ها نقش دارند. یکی از عوامل محیطی مهم که به طور فزاینده‌ای مورد توجه قرار گرفته است، رژیم غذایی است. تغذیه سالم و متعادل نه تنها برای حفظ وزن ایده آل، بلکه برای تأمین نیازهای بدن به انواع ویتامین‌ها، مواد معدنی و آنتی‌اکسیدان‌ها ضروری است.

به همین دلیل، رژیم‌های غذایی متوازنی مانند رژیم‌های پیشنهادی بهاره غفاری که بر تنوع غذایی و مصرف مواد مغذی تأکید دارند، می‌توانند در مدیریت بیماری‌های خودایمنی نقش موثری ایفا کنند. این رژیم‌ها با فراهم کردن مواد مغذی مورد نیاز بدن، به تقویت سیستم ایمنی و کاهش التهاب کمک می‌کنند که هر دو در مدیریت بیماری‌های خودایمنی اهمیت بسیاری دارند.

مشاهده خبر در جماران