آیا رئیس جمهور فرانسه دیوانه شده است؟/ پشت پرده ریسک بزرگ مکرون برای برگزاری انتخابات زودهنگام

به گزارش جماران، راجر کوهن رئیس دفتر پاریس روزنامه تایمز  که مسائل فرانسه و فراتر از آن در اروپا را پوشش می دهد در تازه ترین نوشتار برای نیویورک تایمز درباره تصمیم جنجالی امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه برای برگزاری انتخابات زودهنگام نوشته است:  در ظاهر، برگزاری انتخابات از موضع ضعف منطق چندانی ندارد. اما این همان کاری است که رئیس جمهور فرانسه امانوئل ماکرون با برگزاری انتخابات پارلمانی زودهنگام در فرانسه به دلیل تحقیر توسط  جناح راست افراطی انجام داده است.

پس از اینکه مارین لوپن و شاگرد محبوب او، جردن باردلا، شکستی سخت را در روز یکشنبه در انتخابات پارلمان اروپا به تیم مکرون تحمیل کردند، او می توانست هیچ کاری انجام ندهد. او می توانست تغییراتی در دولت خود ایجاد کند و یا به سادگی مسیر خود را از طریق کنترل های سخت تر بر مهاجرت و با کنار گذاشتن برنامه های مورد مناقشه برای تشدید قوانین در مورد مزایای بیکاری تغییر بدهد.  در عوض، ماکرون که در سال 2017 در 39 سالگی رئیس جمهور شد، تصمیم گرفت قمار جدیدی را تجربه کند، از رای دهندگان فرانسوی که روز یکشنبه به مخالفان او رای داده بودند بخواهد که تا چندهفته دیگر نظر خود را کامل تغییر داده و رای خود را به نفع او به صندوق بیندازند.

آلن دوهامل، نویسنده کتاب «امانوئل جسور»، کتابی درباره ماکرون، در این باره می گوید: «من تقریباً مانند همه افراد دیگر شگفت زده شده‌ام. این دیوانگی نیست، ناامیدی نیست، اما ریسک بزرگی از جانب مردی است که ترجیح می دهد ابتکار عمل را به دست بگیرد تا در معرض حوادث قرار گیرد.

شوک روز دوشنبه سراسر فرانسه را فرا گرفت. بازار سهام سقوط کرد. شهردار پاریس، شهری که کمی بیش از شش هفته دیگر میزبان بازی‌های المپیک خواهد بود، گفت که از این تصمیم «ناراحت کننده» مکرون «متحیر» شده است.  روزنامه Le Parisien در صفحه اول خود تیتر رعد و برق را برای این وضعیت پیش امده انتخاب کرد. روزنامه لوموند هم تیتر پرش در خلا را انتخاب کرد.

رافائل گلوکسمن، که سوسیالیست های چپ میانه احیا شده را به مقام سوم در میان احزاب فرانسوی در رأی گیری اروپا رساند، مکرون را به آغاز «یک بازی خطرناک» متهم کرد. فضای سیاسی داخل فرانسه همیشه رازآلود است، نارضایتی و ناآرامی همیشگی آن در تضاد با شکوفایی و زیبایی آن است، اما این بار اقدام مکرون همه را متعجب کرد. خطر این است که حدود یک ماه دیگر،  مکرون باید با آقای باردلا، 28 ساله، رئیس حزب راست افراطی «اجتماع ملی» که نماینده همه چیزهایی است که از او نفرت دارد، به عنوان نخست وزیرش کار  کند. اگر طیف ملی‌گرا و ضدمهاجر اکثریت مطلق را در مجلس ملی 577 عضوی به دست آورد که سناریویی بعید است، یا صرفاً به عنوان قوی‌ترین حزب ظاهر شود که محتمل‌تر است، ممکن است  مکرون مجبور شود به سختی با این قضیه کنار بیاید.

خانم لوپن که چشمش به پیروزی در ریاست جمهوری در سال 2027 است، تقریباً به طور قطع به آقای باردلا، که رهبری کمپین انتخاباتی حزب در اروپا را بر عهده داشت، برای پست نخست وزیری ملحق خواهد شد.

چرا اینگونه با آتش بازی می کنیم؟ ژان فیلیپ دروسیه، استاد حقوق عمومی در دانشگاه لیل، معتقد است که هیچ چیز این انتخابات عادی نیست. او می گوید:  ماکرون ظاهراً احساس می‌کند که به جای پیروزی لوپن در سال 2027، داشتن یک نخست‌وزیر احتمالی از حزب راست افراطی «اجتماع ملی» که تحت کنترل خودش باشد گزینه بهتری است.

به عبارت دیگر، ماکرون که مدت زمانش محدود است و در سال 2027 از سمت خود کنار می‌رود، ممکن است تصور کند که سه سال حضور در راس قدرت حزب راست افراطی «اجتماع ملی» را از یک حزب اپوزیسیون به حزبی با مسئولیت های سنگین و در راس حاکمیت تبدیل خواهد کرد و همین مسئله سرعت رشد بی وقفه ان را کم خواهدکرد. اینکه در حاشیه و منفعل بایستید یک مسئله است و اینکه کشوری به شدت طلبکار از شما و قطبی شده را اداره کنید مسئله دیگری است. در حال حاضر مردم  از سطح مهاجرت، جرم و جنایت و هزینه های زندگی به ستوه امده و بسیاری از آنها فریاد می زنند که دیگر بس است.

خانم لوپن روز یکشنبه پایان "دوره  دردناک جهانی گرایی را که باعث رنج بسیاری از مردم در جهان شده است" اعلام کرد.  با توجه به اینکه احزاب جریان اصلی طرفدار اروپا حدود 60 درصد از آرا را در انتخابات پارلمان اروپا به دست آوردند، علیرغم افزایش جریان راست افراطی، به نظر می رسد که این پیش بینی بسیار جسورانه باشد.

همزیستی به قول فرانسوی‌ها، بین رئیس‌جمهور یک حزب و نخست‌وزیر از حزب دیگر، ناشناخته نیست ، فرانسه بین سال های 1997 و 2002 توسط ژاک شیراک، یک گولیست راست میانه و  نخست‌وزیر سوسیالیست، لیونل ژوسپن، اداره می‌شد. فرانسه در نهایت جان سالم به در برد و آقای شیراک دوباره انتخاب شد. اما پیش از این هرگز چنین شکاف ایدئولوژیکی میان یک رئیس جمهور و نخست وزیر آن وجود نداشته است.

برای ماکرون، اروپائی که قبلاً در جنگ اوکراین به شدت مورد آزمایش قرار گرفته، تنها در صورتی در قرن بیست و یکم یک بازیگر قابل توجه به حساب می‌آید که منابع نظامی و صنعتی خود را متحد و جمع کند. او این مبارزه را برای قاره اروپا، در زمانی که تهدید روسیه افزایش یافته، وجودی می داند.

برای حزب راست افراطی «اجتماع ملی» و متحدانش زمان آن فرا رسیده است که ملت‌ها مجدداً خود را علیه فدرالیسم اروپایی و علیه جهانی‌سازی مطرح کنند. آنها خواهان کنترل شدید بر مرزها هستند، در برابر اقدامات اکولوژیکی «تنبیهی» بروکسل که از افزایش قیمت ها حمایت می کند مقاومت کنند و از آنچه به‌عنوان رقیق شدن یا حتی ناپدید شدن ملیت از طریق مهاجرت یاد می شود، جلوگیری کنند.

آقای مکرون در نطق اخیر خود برای اعلام برگزاری زودهنگام  انتخابات، دیدگاه خود را مبنی بر اینکه فرانسه بر سر یک چهارراه تاریخی قرار دارد، به صراحت اعلام کرد. اما پس از هفت سال حضور در قدرت، که در طی آن یک شکل حکومتی بسیار متمرکز و سلسله مراتبی را اعمال کرده است،  مکرون، که اغلب به عنوان گوشه گیر مورد انتقاد قرار می گیرد و از ائتلاف جویی در پارلمان اجتناب کرده است، منزوی به نظر می رسد. هم جمهوری خواهان راست میانه و هم سوسیالیست های چپ میانه در حال حاضر تمایلی برای پیوستن به حزب رنسانس مکرون نشان نداده اند، حتی اگر چنین ائتلافی تنها راه دور نگه داشتن راست افراطی از قدرت باشد. سوسیالیست ها در عوض بخشی از تلاش ها برای احیای اتحادی هستند که به سمت چپ افراطی برای انتخابات کشیده شده است. البته در این فاصله ممکن است نظرشان عوض شود اما مکرون نمی تواند روی این موضوع حساب کند.

به هرحال پس از پیروزی چشمگیر راست افراطی در انتخابات پارلمان اروپا امانوئل مکرون عنان امور را به دست گرفته و با صدور دستور کار برگزاری انتخابات زودهنگام همه را سرگردان کرده و یگی از بزرگترین قمارهای سیاسی دوران خود را انجام داده است.  او معتقد است که فرانسه هنوز آماده نیست که قدرت را به خانم لوپن تحویل دهد.

مشاهده خبر در جماران