شریف زادگان، وزیر اسبق رفاه: مسجدسازی با قهر و زور به سرمایه اجتماعی وبهم پیوستگی اجتماعی لطمه می زند

به گزارش جماران؛ محمدحسین شریف زادگان وزیر اسبق رفاه و استاد دانشگاه نوشت:

 اخیراً به خاطر اقدام شهرداری تهران برای ساختن مسجدی عمومی در پارک قدیمی قیطریه تهران سر و صدایی بلند شده که نوشته حاضر در مورد آن است.

مسجد عبادتگاه مسلمانان، مکانی زیبا و لطیف است که معماری آن به نحوی است که انسان‌ها در فضای آن احساس آرامش می‌کنند و در پرنیان سپهر معنوی آن به ستایش پروردگار می‌پردازند. 

 مسجد یک ساختمان و کالبدی فیزیکی نیست؛ اگر معماری تجسد موسیقی است، مسجد نماد موسیقی آسمانی هستی و حیات ناآرام جهان است که در زمین تجسد مکانی می‌یابد و انسان‌ها را به آرامش و ستایش دعوت می‌کند.

این عبادتگاه روح‌های ناآرام را رام می‌کند، جان‌های خسته را التیام می‌بخشد و از آن "روحی پرستنده" می‌سازد و آدمیان خداپرست در مسجد به سرود موسیقی حیات می‌پیوندد و با همه ذرات هستی به ستایش خداوند می‌پردازند.

 اگر مسجد چنین است، انسان‌های موحد و خداپرست با جان‌ها و بال های مهر و محبت خود ودر حالت ستایش پروردگار به ساخت آن می‌پردازند. قرآن کریم از عمارت و آبادانی مسجد به نیکویی یاد کرده است که منظورساختن یک ساختمان نیست، بلکه برپا کردن جایی است که آدمیان در آن ستایش پروردگارمی کنند و به سرود و موسیقی حیات بخش ستایش همه ذرات عالم می‌پیوندند. بنابراین ساختن مسجد با قهر و زور و برخلاف خواست مردم نمی‌تواند این چنین باشد. ساختن چنین نماد معنوی و زیبا و لطیفی را نمی‌توان در لابلای منازعات سیاسی و لجبازی‌های حکومتی وارد نمود و ساختن آن را تیر به مخالفان و دشمنان تلقی نمود. مسجدسازی نباید دولتی و با قهر و زور و  سیاست بازی باشد. چنین کاری از آن ، نماد معنوی در سپهر یکتاپرستی نمی‌سازد. اخیراً دیده شده که عده‌ای کمپین ساخته‌اند که با ساخت مسجد در پارک قیطریه مخالفت کنند. مردم ایران یکتاپرست و خداجویند چرا چنین می‌کنیم که در مقابل شما بایستند و موضوع آن نساختن یک مسجد با اوصافی که در بالا آمد باشد. 

اگر شهرداری تهران خواهان اشاعه خداپرستی و اخلاق و ایمان است باید آن را تشویق و ترغیب کند که مردم خود با جان و دل به آن اقدام نمایند نه با قهر و زور و تیری به چشم دشمنان زدن باشد. چنین اقدام نابخردانه ای جامعه را از بزرگترین نمادهای اجتماعی که دین و مناسک راستین آن است و عامل مهمی در "بهم پیوستگی اجتماعی" است محروم می‌سازد و مردم را در مقابل هم قرار می‌دهد. سرمایه اجتماعی ناشی ازنمادها ومناسک رابه شدت کاهش می‌دهد و"بهم پیوستگی اجتماعی" را به خطر می اندازد. در کشورهای توسعه یافته تولید وتقویت سرمایه‌های اجتماعی جدید  را در نهادهای سطوح عمومی ومرذمی جامعه مثل کلیسا ، مجامع مذهبی، مجامع تفریحی و فرهنگسراها جستجو میکنند وآن را تشویق می نمایند. در کشورهای عربی مثل مصر، اردن، عمان و رابطه دولت‌ها و ملت جدا از هم قرار دارد؛ ولی روابط درون جامعه حداقل در سطوح دین و مذهب بسیار قوی است و محلی برای تولید سرمایه اجتماعی و به هم پیوستگی اجتماعی است. در ایران  رابطه حکومت و مردم به سستی می‌گراید. حال اگر در جهت کاهش سرمایه اجتماعی درون جامعه و سست کردن بهم پیوستگی اجتماعی توسط اقداماتی نظیر کارهای شهرداری تهران حرکت کنیم جامعه با مشکلات فراوان مواجه می شود.  توصیه جامعه شناسان آن است که از نهادهای اجتماعی سطوح شهری ومردمی برای تولید سرمایه اجتماعی استفاده کنید ولی ما عکس آن عمل می‌کنیم و سرمایه‌های دینی جامعه را با ایجاد تنفر و موضوع قرار دادن آن در منازعات سیاسی و حکومتی به چالش می ‌کشانیم و آنها را می‌سوزانیم.

حتی از منظر برنامه‌ریزی شهری پارک‌ها درطرح تفضیلی تهران کاربری فضای سبز دارند و البته می ‌توان "لایه‌های تثبیت مذهبی "را به کاربری پارک تحمیل نمود ولی کاربری پارک‌ها برای تفرج درست شده است نه مساجد عمومی. در پارک‌ها می‌توان چنانچه هست نمازخانه‌هایی برای مراجعین ساخت ولی مسجد عمومی خلاف کاربری معقول آن که پارک وتفرجگاه است می باشد. از هر منظری نگاه کنید مسجدسازی با زور و غیر منطقی و خلاف خواست مردم در مکان عمومی با کاربری غیر از کاربری مذهبی، کاری پسندیده نیست و چیزی علیه ایمان مردم کاهش سرمایه اجتماعی ناشی از کارکردهای دینی جامعه و سست نمودن بهم پیوستگی اجتماعی خواهد بود.

مشاهده خبر در جماران