شعری از محمدعلی خسروی؛
عیدانه
محمدعلی خسروی شعری به مناسبت فرا رسیدن سال ۱۴۰۳ سرود.
قرین شد سال نو با ماه قرآن
تحول در زمین تغییر در جان
زمین جان یافت با انزال باران
و جان شد زنده از تنزیل قرآن
خداوندا به نور خود بیفروز
چراغ عشق را در جان انسان
به اسماء جمالت هر چه خوبی است
مهیا کن برای خلق ایران
به اسماء جلالت این وطن را
هماره دور کن از شر دوران
تو ای احوالْ گردان هیچ گاهی
نگاه لطف خود از ما مگردان
غم خود را که صد شادی در آن است
زٍ مَستان رُخت هرگز تو مستان
از آن بارش که نو نو در تجلی است
ز درگاهت طمع داریم هر آن
دل ما را که گشته بی طراوت
بهاری کن بهاری چون بهاران
درخت مرده را دادی شکوفه
بکن دلهای ما را هم شکوفان
به دست فیض بخش آل عصمت
رها کن دامن ما را ز عصیان
موفق دارمان در سال تازه
به درک محضر خوبان و پاکان
عطا کن تربت شاه شهیدان
رسان بر محضر شاه خراسان
بیامد باد نوروزی ولیکن
نشد طی فصل سرما و زمستان
شرار ظلم از اشرار عالم
در افتاده است مردم را به دامان
چه خونهایی که ناحق ریخت بر خاک
چه دلهایی که شد از غصه پژمان
به زیر ظلم شد خم قامت خلق
ز حد بگذشت ظلم و جور و عدوان
خدایا ای پناه بی پناهان
از این بیدادگرها داد بستان
بلی یک نکته روشنتر ز خورشید
مسلم گشته بر تاریخ دانان
چنان کز وعده قرآن بر آید
یقین گردیده بر هر اهل ایمان
که بر اهل ستم دیری نپاید
به آخر می رسد دوران آنان
بر آید آفتاب عدل و امید
شود هر روز نوروزی گل افشان
«ندا»! کی می شود آید ندایی
که دوران ستم آمد به پایان
مشاهده خبر در جماران