آیا خورشید می‌تواند منظومه شمسی را ببلعد؟

باشگاه خبرنگاران جوان نوشت؛ یک نقاشی وحشتناک نشان می‌دهد که چگونه خورشید به یک غول قرمز تبدیل می‌شود (ستاره‌ای مرده در مراحل پایانی تکامل ستاره ای) و آن قدر بزرگ می‌شود که منجر به پایان منظومه شمسی خواهد شد.

اگرچه این اتفاق ممکن است کاملاً وحشتناک به نظر برسد، اما اکنون جای نگرانی نیست؛ زیرا دکتر ادوارد پلامر، ستاره شناس ارشد رصدخانه رویال گرینویچ، می‌گوید که هنوز حدود ۵ میلیارد سال تا رسیدن خورشید به مرحله تبدیل شدن به غول سرخ باقی مانده است.

خورشید از دسته ستارگانی است که از طریق فرآیند همجوشی هسته‌ای تحت نیروی گرانش، هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کنند. این نیروی عظیم گرانش همان چیزی است که هشت سیاره و تعداد بی شماری دیگر از اجرام منظومه شمسی را در مدار خود نگه می‌دارد.

در همان زمان، انرژی تولید شده در گداخت هسته‌ای به صورت گرما به کیهان تابش می‌کند و یک منطقه قابل سکونت ایجاد می‌کند که از آن سوی زهره تا مدار مریخ امتداد دارد.

با این حال، دکتر بلومر گفت که همه این‌ها در نهایت تغییر خواهد کرد و در حدود ۵ تا ۵.۵ میلیارد سال دیگر، خورشید شروع به تبدیل شدن به یک غول قرمز خواهد کرد.

او توضیح داد که این رویداد اساساً زمانی اتفاق می‌افتد که هیدروژن خورشید تمام شود و هسته آن شروع به فروپاشی کند.

همان طور که لایه‌های بیرونی به سمت داخل فرو می‌ریزند، فشار و گرمای حاصل به قدری شدید می‌شود که این لایه‌ها شروع به ادغام اتم‌های هلیوم برای تشکیل کربن می‌کنند.

انرژی حاصل از همجوشی هلیوم باعث می‌شود ستاره به سمت بیرون منبسط شود و اندازه آن در مقایسه با اندازه اصلی چندین برابر افزایش یابد. بلومر ادعا می‌کند که این فرآیند به ناچار منجر به نابودی منظومه شمسی می‌شود.

قطر خورشید در حال حاضر حدود ۱.۴ میلیون کیلومتر است؛ اما زمانی که به یک غول سرخ تبدیل شود، می‌تواند تا بیش از ۲۰۰ برابر آن اندازه متورم شود و قطر آن به ۳۰۰ میلیون کیلومتر برسد.

هنگامی که این اتفاق بیفتد، عطارد و زهره اولین قربانیان تکامل خورشید خواهند بود، زیرا به سمت خورشید کشیده شده و نابود خواهند شد.

دانشمندان هنوز نمی‌توانند دقیقاً تعیین کنند که چه اتفاقی برای سیاره ما خواهد افتاد، اما نظریه‌ها نشان می‌دهند که خورشید ممکن است به طور کامل زمین را به دلیل نیرو‌های جزر و مدی ببلعد و این "پایان همه چیز" خواهد بود.

حتی اگر زمین بتواند از بلعیده شدن توسط خورشید بگریزد، آب روی سطح آن می‌جوشد و بیشتر جو آن به فضا می‌گریزد.

در بهترین حالت، اگر زمین زنده بماند (در حالی که تمام حیات روی آن از بین رفته است)، یک توپ از سنگ مرده و منفجر شده توسط تشعشعات خواهد بود.

سرنوشت زمین هر چه که باشد، احتمالاً آخرین قربانی غول سرخ خواهد بود.

سیارات بیرونی، مریخ، مشتری و زحل، در معرض گرمای شدید غول سرخ رو به رشد قرار خواهند گرفت و جو خود را از دست خواهند داد، اما به طور کامل نابود نخواهند شد.

سیارک ها، کمربند کویپر (ناحیه‌ای از منظومه شمسی خارج از مرز‌های هشت سیاره بزرگ متشکل از اجسام و سنگ‌های یخ زده) و اجرام در ابر اورت درونی (ابر کروی عظیمی که منظومه شمسی را احاطه کرده و منبع اصلی منظومه شمسی است) چنان گرم می‌شوند که تمام یخ خود را از دست می‌دهند. پس از آن فقط هسته‌های سنگی و معدنی باقی می‌ماند.

پس از مرحله غول سرخ، خورشید به یک سحابی سیاره‌ای با یک کوتوله سفید در وسط (هسته داغ و متراکم یک ستاره مرده) تبدیل می‌شود. در طی این دگرگونی، هسته خورشید منقبض می‌شود و لایه‌های بیرونی خود را می‌ریزد که مطمئناً ابر اورت و کمربند کویپر را از منظومه بیرون می‌کشد و همچنین ممکن است اورانوس و نپتون را هم بیرون کند.

کوتوله سفیدی که خورشید ما به آن تکامل می‌یابد، می‌تواند برای تریلیون‌ها سال بدرخشد تا زمانی که در تاریکی فرو رود. سحابی سیاره‌ای که خورشید ایجاد خواهد کرد به طور کامل ناپدید می‌شود و تنها کوتوله سفید و سیارات و برخی سیارک‌ها باقی می‌مانند.

دکتر بلومر توضیح می‌دهد که برخی از مدل‌ها پیش‌بینی می‌کنند که زحل ممکن است ناگهان خود را در وسط یک منطقه قابل سکونت جدید بیابد، اما ما نمی‌توانیم روی زحل زندگی کنیم.