روایت آیت‌الله امامی کاشانی از دلسوزی‌های حاج احمدآقا
مرحوم آیت الله امامی کاشانی وجود حاج احمد آقا را نعمتی می دانستند که هم امین امام بودند و هم امین انقلاب.
به گزارش خبرنگار جماران، بیست و پنجم اسفند ماه سال 73 بود که حاج سید احمد خمینی فرزند امام خمینی(س) بعد از چند روز بستری شدن در بیمارستان، دعوت حق را لبیک گفتند. حاج احمد آقا که مشاوری امین برای امام بود، بعد از شهادت برادر بزرگوارشان، همه عمر خود را صرف نهضت امام و مراقبت از آن بزرگوار کردند و همچون شاگردی در مکتب امام رشد کردند. مرحوم آیت الله محمد امامی کاشانی در خاطرات خود به این نکته اشاره کرده اند:
"بسم الله الرحمن الرحیم
مرحوم آقای حاج احمد آقا بعد از انقلاب در تمام مراحلی که ما مشاهده می کردیم، در خدمت امام رضوان الله علیه بودند. و بنده می توانم یک تعبیری اینجا داشته باشم و آن اینکه: آقای حاج احمد آقا برای امام اعلی الله مقامه، نعمت بزرگی بود. نعمتی بود که بدون او امام با مشکلات روبرو می شد و کسی که برای بنیانگذار جمهوری اسلامی نعمت بالایی باشد معلوم است که برای انقلاب نیز نعمتی بزرگ بوده. یعنی از قبل از پیروزی انقلاب تماس هایی که می خواستیم با امام (رض) بگیریم، در فرانسه، رابط حاج احمدآقا بود. و ایشان عین مطالب را می گرفتند، به امام منتقل می کردند و عین آنچه که امام فرموده بودند، بازگو می کردند. یعنی شخصی بود امین نسبت به انقلاب. رکن انقلاب بود و امین انقلاب بود و امین امام بود. پیغمبر اکرم، صلی الله علیه و آله و سلم، یک بیانی دارد که می فرماید: «برای هر امتی امینی است و دربارۀ ابو رافع می فرماید که امین من است» یعنی آن استعداد و آن درایت و آن عقل خاص و بینش گسترده ای که ایشان داشت، یکی همین بود که مطالب را جمع می کرد. برجستگی خاصی که ایشان داشت، من می توانم شماره کنم.
اولاً از ذکاوت و هوش بالایی برخوردار بود که نظرات امام را می دانست. با اشاره امام حرف را درک می کرد. و این نعمتی است. که آدم آن استعداد و آن درک را داشته باشد که بین مردم و بین امام چیزهایی که می گذرد و بین یاران امام و امام چیزهایی که می خواهد به وجود بیاید، ایشان درست از این طرف بگیرد و به آن طرف بگوید.
نکته دوم: دلسوزی حاج احمد آقا بود من حاج احمد آقا را برای امام خیلی دلسوز می دانستم. خیلی دلسوز بود. یک وقت یادم هست بعضیها در روزنامه علیه من می نوشتند، راجع به نظارت بر انتخابات. علیه شورای نگهبان نوشتند، البته نوک قلمشان به طرف من بود و اسم می بردند. بعد جناب آقای صافی آمدند در شورای نگهبان و همین طور که وارد شدند گفتند انصافاً که خیلی هتک کردند. صحبت شد که چه کار کنیم. قرار شد که شورای نگهبان یک نامه ای به امام بنویسد که در آن نامه بنویسد که ما وظایفمان را انجام دادیم و هرچه هم شما امر بفرمایید ما مطیعیم. شما امامید شما ولایت بر ما دارید. و ما مطیع محضیم، اما آنچه می گذرد در شرایط موجود این است. شرایط بسیار حادی بود آن روز، خیلی بحث ناگواری بود برای شورای نگهبان، این نامه را نوشتند. دوازده نفر هم امضا کردند. و نامه هم چند رکن داشت. یعنی سه موضوع در نامه بود. یک اینکه اعضای شورای نگهبان فرمانبردار شمایند. و ما به نظرات خودمان هیچ کاری نداریم. هرچه شما نظر بدهید، همان را صلاح کشور و صلاح نظام می دانیم. دوم اینکه: ما تاکنون راجع به انتخابات این کارها را کرده ایم، به صورت اشاره، و سوم اینکه: در روزنامه ها اینطور برای ما می نویسند. حالا امر شما مطاع است و هر چه شما بفرمایید مطیع هستیم. فقط می خواستیم درددل کرده باشیم خدمت شما. نامه را نوشتند. دوازده نفر اعضای شورای نگهبان امضا کردند. من را مأمور کردند که نامه را ببرم خدمت امام اعلی الله مقامه. نامه را برداشتم. خوب شورای نگهبان تا بحثهایش را بکند، نامه اش را بنویسد شد ظهر. نزدیک ظهر بود. من حرکت کردم آمدم جماران. درست اذان ظهر بود. چند دقیقه از اذان ظهر دیگر گذشته بود. خوب با حالی که داشتند که نمی شد آدم برسد خدمت امام همین طور. آن هم یک ربع بعدازظهر. نشدنی بود. ولی وقتی من آمدم به آقایانی که در دفتر امام تشریف داشتند، گفتم با امام کار دارم و نامه دارم، بلافاصله رفتند، یعنی من دیدم دو سه دقیقه نگذشت که آقای حاج احمدآقا حضور پیدا کردند. تشریف آوردند. به من گفتند که مطلب چیست؟ گفتم بله این نامه است بفرمایید به امام بدهند.
خدا رحمت کند ایشان را. گفتند من اجازه دارم بخوانم؟ گفتم: بله، شما که محرم اسرارید بخوانید. ایشان نامه را باز کردند و خواندند. بعد گفتند امام مشغول نمازند نمازشان تمام بشود می رویم. چند دقیقه گذشت و رفتیم خدمت امام. من یک گزارشی دادم. گفتم که این نامه است. امام فرمودند که خوب بخوانید. نامه هم دست آقای حاج احمدآقا بود، به من گفتند می خواهید من بخوانم. گفتم بخوانید. آقای حاج احمدآقا شروع کرد نامه را برای امام خواندن. من هم، هیچ چیز نمی گفتم. بعد که نامه تمام شد به امام عرض کردم، آقا خیلی اینها به ما اهانت کردند. شما اگر دستور بدهید که من و همه اعضای شورا، ما عقیده مان این است، ما جاروکشی این خیابان ها را بکنیم، می کنیم. امر شما برای ما امر است. ولی بدانید اینها با ما این جوری کردند. تا من این را گفتم، امام خوب یک رأفت خاصی داشتند، یک حالی پیدا کردند از اینکه من مثلاً این جوری خدمتشان عرض کردم. آقای حاج احمدآقا به من گفتند که آقای امامی! امام یک چنین حالتی دارند و... معنایش این بود که یعنی امام ناراحت می شوند، من سکوت کردم. و بعد امام به من فرمودند که من یک چیزی می نویسم می دهم احمد، شب بخوانند در تلویزیون. آن وقت شب یک بیانیه خیلی عالی خوانده شد که عباراتش الآن خوب یادم نیست. اینکه هنوز چیزی نگذشته است، دارد تکرار می شود، آن زمانی که مجتهدین در مجلس بودند. و نظارت بر مجلس می کردند، در عصر مشروطه، و علیه آنها اقدام کردند. هنوز چیزی نگذشته که شما علیه فقهای شورای نگهبان این حرف ها را می نویسید. من می دیدم که خوب از اول که ما رفتیم خدمت امام فرمودند من چیزی می نویسم می دهم احمد. منظورم دلسوزی حاج احمدآقا نسبت به امام بود. خیلی مواظب بود تا اندک ناراحتی پیدا نکنند.
کتاب گنجینه دل: مجموعه خاطرات یاران در وصف یادگار امام حجت الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی؛ ص ۱۷۰-۱۷۲
مشاهده خبر در جماران