حادثه بیمارستان «گاندی» و اشرافیت متوقع پزشکی

آتش‌سوزی هتل بیمارستان گاندی واقعه‌ای دردناک بود. مدیریت بیمارستان و کارکنان آن در کنار نیروهای امدادی از این جهت قابل تقدیراند که با واکنشی سریع و کارآمد اجازه نداند که آتش به جان بیماران بیافتد و باعث سوختن و جان باختن بیماران شود. شاید این نکته‌ای است که کمتر به آن توجه شده است. اما....

اما همه اینها و سرمایه‌ای که در این آتش‌سوزی از بین رفت توجیه گر تقاضای آقای محمد حسن بنی‌ اسد، رئیس هتل بیمارستان گاندی از دولت برای گرفتن کمک برای کارکنان و‌ پزشکان این بیمارستان نیست.

تمام مسئولیت کارکنان، اعم از بخش اداری یا بخش‌های پزشکی و پیراپزشکی مطلقا بر عهده صاحبان بیمارستان است.

هتل بیمارستان گاندی یکی از نمونه‌های برجسته اشرافیت پزشکی بود. این هتل بیمارستان مثل بعضی بیمارستانهای خصوصی دیگر، با تجملات فراوانی که ربطی به امور پزشکی و درمانی هم نداشت به حدی هزینه‌های هنگفتی روی دست مراجعان می‌گذاشت که عمدتا اقشار بالایی جامعه توانایی مراجعه به آن را داشتند.

از میزان سود و زیان این هتل_بیمارستان اطلاعی در دست نیست اما می‌توان حدس زد که یک مرکز بزرگ هتلی_درمانی خصوصی اگر زیان ده می‌بود به کار خود ادامه نمی‌داد.

این مرکز می‌بایست همه کارکنان خود را بیمه کرده‌ باشد و اگر نکرده باشد مرتکب تخلف است.

 پزشکان این بیمارستان قاعدتا در درجه‌ای از اعتبار قرار دارند که در مطب شخصی یا مراکز درمانی دیگر به کار مشغول باشند.

بنا و تجهیزات ساختمان باید بیمه بوده باشند.

باید صاحبان بیمارستان در احداث و نگهداری بنا و تجهیزات استانداردهای ایمنی را رعایت می کردند. چرا به اخطارهای آتش

نشانی عمل نشد؟

از نظر حقوقی تمام مسئولیت خسارات مادی و انسانی این حادثه فقط برعهده مالکان  هتل بیمارستان است و لاغیر.

در همه این موارد اگر مالک یا مالکان بیمارستان کوتاهی کرده و وظایف خود را انجام نداده‌اند چرا دولت از جیب ملت به آنها کمک کند؟ 

هتل بیمارستان گاندی یک مرکز دولتی نبوده که مردم بخواهند هزینه آن را بدهند.

قاعده این است که هرکه سود می‌برد باید زیانش را هم تحمل کند. مالکانی سالها از این مرکز درآمد داشته‌اند حالا باید مسئولیت‌های خود را هم بپذیرند.

اشرافیت پزشکی که در بیمارستانهای مجلل خصوصی جلوه می‌کند، شبیه اشرافیت آموزشی که در مدارس غیرانتفاعی وابسته شخصیتهای پرنفوذ متجلی است، از دو رکن مهم اجتماعی یعنی درمان و آموزش منبعی برای رانت‌ها و ثروت‌های هنگفت پنهان ساخته‌اند. طرفه آنکه صاحبان این مراکز همیشه هم توقع انواع کمک‌ها و رانت‌های دولتی را داشته‌اند. 

 سود را به جیب خود می‌ریزند و هزینه را از جیب ملت طلب می‌کنند.

 

* کامبیز‌ نوروزی، حقوقدان

مشاهده خبر در جماران