پاسخ سخیف ملی پوشان فوتبال ایران به یک کُری!

جی پلاس؛ عرفان حاج بابایی: کُری خواندن بی تردید بخشی جدانشدنی از فوتبال است و هیچکس نمی تواند آن را از این ورزش جذاب حذف کند. پس نمی توان به اصل کری خوانی که بین بازیکنان فوتبال و هواداران تیم ها جریان دارد ایرادی گرفت. اما می توان این نکته را مطرح کرد که طرفین کری خوانی، باید شان و جایگاه خود و دیگری را در نظر بگیرند و بعد وارد چنین معرکه ای شوند.

داستان، مربوط به بازی ایران و امارات است. قبل از بازی یک ویدیو از چند هوادار تیم امارات منتشر شد که دور هم جمع شده اند و برای ایرانی ها کری می خوانند و از این می گویند که اشک حریف را در زمین در می آورند.

در مسابقه سه شنبه شب اما داستان برعکس بود. این ایران بود که سوار بر بازی، توانست دو گل بزند و چند گل هم نزد یا داور آن را نپذیرفت و درنهایت بازی را ۲-۱ به سود خود خاتمه داد. بعد از دو گلی که مهدی طارمی به ثمر رساند، بازیکنان تیم ملی رو به دوربین ها، ادای گریه کردن درآوردند تا بگویند این ما بودیم که اشک شما اماراتی ها را درآوردیم.

باز هم می گوییم که کری خواندن ایرادی ندارد اما قطعا شان بازیکنان بزرگ و باتجربه تیم ملی ایران این نیست که بخواهند به یک رفتار در فضای هواداری واکنش نشان دهند. واقعیت این است که در کری خوانی اماراتی ها توهینی اتفاق نیفتاده بود که لازم باشد بازیکنان ما نسبت به آن موضع بگیرند. خروجی چنین کارهایی از سوی بزرگان تیم، این می شود که بازیکن جوان و کم تجربه ای مثل محمد محبی هم سعی می کند برای جا نماندن از قافله، بعد از گلی که دست آخر هم مردود اعلام شد، روبه روی هواداران اماراتی شادی دو گل اول را تکرار کند که حتی مهدی طارمی هم در مصاحبه خود آن را تایید نکرد.

بزرگان تیم ملی باید بدانند که رفتار غیر قابل تایید محبی شاید در راستا و امتداد حرکتی بوده که خود آن ها آغازگرش بودند و دیگر نتوانستند تبعات آن را کنترل کنند. هرگز نباید فراموش کرد که معمولا بازنده جوهای احساسی، بازیکنان تیم ملی هستند. تقریبا کسی بخاطر ندارد که ایرانی ها در فضایی پر از احساسات و جنگ های روانی موفق بوده اند پس عقل حکم می کند که حتی الامکان از چنین تنش هایی دوری شود چرا که بازیکنان تیم ملی به اندازه کافی، کیفیت و توانایی های لازم برای شکست دادن حریفان را دارند و احتیاجی نیست که وارد این جدل ها شوند.