هدیه گرانبهایی که امام به علی داد
هنوز سید علی آقا طفلی خردسال بود و هیچ از خوب و بد دنیا نمی دانست. نوشتن و خواندن بلد نبود. اما امام در جبهه او نور و نورٌ علی نور می دید. بسیار دوستش می داشت و هدیه ای به او داد که بسیار گرانبها بود.
به گزارش خبرنگار جی پلاس، صحیفه سجادیه پس از قران و نهج البلاغه مهمترین میراث مکتوب شیعه به حساب می آید که امام سجاد علیه السلام بسیاری از معارف دینی از جمله خداشناسی، جهان شناسی، انسان شناسی و مباحث عالم غیب، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، امامت، فضایل و رذایل اخلاقی، گرامیداشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی، اشارات تاریخی، نعمت های مختلف خداوند، آداب دعا، تلاوت، ذکر، نماز و عبادت را در قالب دعا بیان کرده اند.
این کتاب گرانقدر به زبور آل محمد (ص) شهرت دارد و از نظر فصاحت و بلاغت مورد توجه قرار گرفته است و شرح های بسیاری بر آن نوشته شده است.
بیست و دوم آذرماه سال ۶۷ مطابق با سوم جمادی الاول 1409 بود که امام خمینی(س) کتاب صحیفه سجادیه را به کوچکترین نوه خود سید علی آقا خمینی(1) اهدا کردند. امام در یادداشتی خطاب به او که کودکی خردسال بود، نوشتند:
"بسمه تعالی
«هدیة النملة»
فارغ از هر دو جهانم به گل روی علی از خم دوست جوانم به خم موی علی
طی کنم عرصۀ ملک و ملکوت از پی دوست یاد آرم به خرابات چو ابروی علی
صحیفۀ کاملۀ سجادیه، نمونۀ کامل قرآن صاعد است و از بزرگترین مناجات عرفانی در خلوتگاه انس است که دست ما کوتاه از نیْل به برکات آن است؛ آن کتابی است الهی که از سرچشمۀ نورالله نشأت گرفته و طریقۀ سلوک اولیای بزرگ و اوصیای عظیم الشأن را به اصحاب خلوتگاه الهی می آموزد. کتاب شریفی است که سبک بیان معارف الهیۀ اصحاب معرفت را چون سبک قرآن کریم بدون تکلف الفاظ در شیوۀ دعا و مناجات برای تشنگان معارف الهیه بیان می کند. این کتاب مقدس چون قرآن کریم سفرۀ الهی است که در آن، همه گونه نعمت موجود است و هرکس به مقدار اشتهای معنوی خود از آن استفاده می کند. این کتاب همچون قرآن الهی ادقِّ(2) معارف غیبی که از تجلیات الهی در ملک و ملکوت و جبروت و لاهوت و مافوق آن حاصل می شود در ذهن من و تو نیاید و دست طلبکاران از حقایق آن کوتاه است، به شیوه خاص خود قطراتی که از دریای بیکران عرفان خود می چشاند و آنان را محو و نابود می کند:
پس عدم گردم عدم چون ارغنون گویدم انا الیه راجعون
پس تو ای نویسندۀ محروم از همه معارف و بیخبر از کون و مکان، قلم را بشکن و صحیفه را ببند و از حدّ خود که هواهای نفسانی چون تار عنکبوت بر سراسر وجودت پیچیده و هر روز و شب افزون می گردد به فضل لایزال الهی پناه ببر «انّه ذو رحمة واسعة»
و من این کتاب بزرگ را به فرزند عزیزم که در جبهۀ او نور و نورٌ عَلی نُور می بینم و آن عزیز که یادگار احمد(3) و از سلالۀ پاک ائمۀ اطهار ـ علیهم سلام الله ـ و پروردۀ دامن پاک مادر عزیزش که سلالۀ پاک ائمۀ اطهار و از طباطبایی ها که افتخار فرزندی حسنین را دارند اهدا کردم و امیدوارم او از علمای برجسته و فقهای متعهد و از عرفای مجاهد فی سبیل الله در دو جبهۀ ظاهر و باطن شود و از این کتاب مقدس به طور شایسته بهره مند گردد و پدر پیر خود، خمینی را که عمری با هوای نفس و عصیان و ناسپاسی گذرانده و اکنون با روی سیاه و کوله باری از معصیت بدون هیچ امید ـ مگر به فضل خدای رحمان ـ از این دار و دیار به دار و دیار دیگر می رود از طلب رحمت و دعایی و بخشش گناهان بر او منت نهد.
خداوندا، این عائله را به تو سپردم و از هیچ کس امیدی ندارم؛ تو خود با عنایات خویش آنان را تحت تربیت خویش قرار ده.
به تاریخ شب سه شنبه 22 آذرماه 1367 / سوم جمادی الاولی 1409
بندۀ عاصی خدا
روح الله الموسوی الخمینی"
صحیفه امام؛ ج 21، ص 209-210
1ـ نوۀ امام.
2ـ دقیقترین.
3ـ آقای سید احمد خمینی.
مشاهده خبر در جماران