مادرم همیشه می‌گفت تو برنده نوبل می‌شوی!

آدام اسمیت: سلام. می‌توانم با کاتالین کاریکو صحبت کنم؟

کاتالین کاریکو: خودم هستم.

اسمیت: سلام من آدام اسمیت هستم از وبسایت «نوبل» تماس می‌گیرم. بسیار به شما برای دریافت این جایزه نوبل تبریک می‌گویم.

کاریکو: ممنونم خیلی ممنون

اسمیت: شما در حال حاضر کجا هستید و چگونه خبر را شنیدید؟

کاریکو: من خواب بودم و در واقع همسرم تلفن را جواب داد. من در خانه‌ام هستم در حومه فیلادلفیا در ناحیه ابینگتون. من برای شرکت در یک کنفرانس رفته بودم و روز شنبه بازگشتم. ما ۵۰ سال فناوری دی‌ان‌ای نوترکیب را جشن گرفتیم و من با افراد بسیاری دیدار کردم که در دهه ۸۰ و ۹۰ زندگی خود به سر می‌بردند و تحقیقات اولیه را انجام داده بودند.

اسمیت: چه دورهمی دوست داشتنی. در مورد شنیدن خبر به ما بگویید. شما با چنین جوایزی غریبه نیستید. اخیرا آن‌ها به سرعت و به تعدد رخ می‌دهند اما اولین چیزی که به ذهن شما رسید پس از شنیدن این خبر چه بود؟

کاریکو: فکر کردم کسی با من شوخی می‌کند.

اسمیت: چگونه مطمئن شدید؟

کاریکو: به نوعی خیلی علمی بود و اطلاعات زیادی با آن بود که کسی نمی‌تواند از خودش آن‌ها را بسازد.

اسمیت: الان مطمئن هستید. جدا از شک داشتن و نامطمئن بودن، این جایزه برای شما چه معنایی دارد؟

کاریکو: آدام شاید در مورد ۱۰ سال قبل بدانی که من در ماه اکتبر اینجا بودم زیرا مجبور به بازنشستگی اجباری از پن(دانشگاه پنسیلوانیا) شده بودم. همسرم از من حمایت کرد. وقتی از آلمان دیدن کردم و فهمیدم که شاید موسسه تحقیقاتی بیوان‌تک(BioNTech) مکان مناسب برای من باشد. او به من می‌گفت که این کار را امتحان کن مطمئنم که پشیمان نمی‌شوی. به عقب نگاه می‌کنم و می‌بینم که او از من حمایت کرده و من ۹ سال به موسسه بیوان‌تک رفتم و آزمایش‌هایی را با دست خودم انجام دادم. من ۵۸ ساله بودم و پلاسمیدها را کشت می‌کردم و کشت سلولی انجام می‌دادم. باید بگویم متاسفانه مادرم در سال ۲۰۱۸ درگذشت و او همیشه به اعلام جوایز نوبل گوش می‌داد و به من می‌گفت هفته آینده برندگان نوبل اعلام می‌شوند شاید تو برنده شوی و من می‌خندیدم. من حتی در آن زمان استاد دانشگاه نبودم و گروهی هم نداشتم و به مادرم می‌گفتم که منتظر نباش اما او می‌گفت که تو سخت کار می‌کنی و من می‌گفتم که همه دانشمندان سخت کار می‌کنند.

اسمیت: بسیار فوق‌العاده است که کسی باشد که اینگونه به آدم باور داشته باشد.

کاریکو: بله آن‌ها به من باور داشتند و دخترم می‌دید که من سخت کار می‌کردم و او نیز دو بار در مسابقات المپیک مقام آورد.
اسمیت: در چه رشته‌ای؟

کاریکو: روئینگ(قایق پارویی) و پنج بار نیز قهرمان مسابقات جهانی شد و به تالار مشاهیر راه یافت و من همیشه تحت عنوان مادر سوزان شناخته می‌شدم. اکنون که دخترم چندین بار در مراسم‌های دریافت جایزه شرکت داشته است نوبت آن رسیده که او را دختر کاتی صدا بزنند.

اسمیت: باید بگویم خوشحال می‌شوم اگر بتوانم با سوزان نیز صحبت کنم. فکر می‌کنم پیام همه‌ این‌ها این است که پایداری و استقامت در نهایت نتیجه می‌دهد.

کاریکو: بله، استقامت و ۱۴ سال اول زندگی شما، خانواده، معلمان و دوستان شما آن چه که خواهید شد را شکل می‌دهد و من همچنین به عنوان یک زن و مادر تلاش کردم که به همکاران دانشمند زن بگویم که نیازی نیست که شما بین خانواده و کار یکی را انتخاب کنید. نیازی نیست که همیشه به فرزندتان کمک کنید. فرزند شما نگاهتان می‌کند و یاد می‌گیرد. شما یک الگو هستید. وقتی من ۱۶ ساله بودم کتابی خواندم از یک دانشمند کانادایی که اصل کلامش این بود که باید روی چیزهایی تمرکز کنید که می‌توانید تغییر دهید. بسیاری از جوانان کار خود را رها می‌کنند زیرا می‌بینند که برخی از دوستان یا همکارانشان در حال پیشرفت هستند و خودشان پیشرفت کمی دارند و دیگران حقوق بالاتری دریافت می‌کنند و ارتقای شغلی دریافت می‌کنند و من می‌گویم اگر به این‌ها توجه کنید، تمرکز خود را از روی آن چه می‌توانید انجام دهید، برداشته‌اید زیرا نمی‌توانید آن را تغییر دهید. من وقتی مجبور به بازنشستگی اجباری شدم احساس تاسف نکردم و نپرسیدم چرا من؟ شما باید تمام انرژی خود را صرف کنید تا به دنبال این باشید که پس از شکست چه کاری می‌توانم انجام دهم؟

اسمیت: درست است.

اسمیت: در مورد رابطه کاریتان با وایسمن به ما بگویید. شما شخصیت کاملا متفاوتی با هم دارید.

کاریکو: بله من غر می‌زنم. من پر حرف‌تر هستم. اما وقتی ما داده‌ها را بررسی می‌کنیم در حرف هم می‌پریم و سرزنده هستیم. در مورد آزمایش‌ها ما بسیار شبیه هستیم.

اسمیت: گفتگوی لذت‌بخشی بود. اکنون صبح زود است اما ادامه روز شما شلوغ و شلوغ‌تر خواهد شد برایتان آرزوی موفقیت دارم و ممنونم.

کاریکو: ممنون خدانگهدار.

اسمیت: خدانگهدار.