درد حسین (ع)

پایگاه خبری جماران: بسیار شنیده ایم این روایت را که اباعبدالله(ع) وقتی در برابر لشکر آماده عمربن سعد قرار گرفت، فرمود: «واى بر شما! شما را چه زیان که به من گوش دهید و گفتار مرا که به راه راست فرا مى‌خوانم بشنوید ... همه شما از من نافرمانى مى‌کنید و به سخنان من گوش نمى‌دهید؛ زیرا شکم‌هایتان از حرام پر شده و بر دل‌هایتان مُهر غفلت خورده است.» (بحارالأنوار، ج45)

تاریخ پر بوده از انسان ها خبیثی که حسین(ع) آنها را غافل و حرامی می خواند. همان کسانی که از بس لقمه های حرام بلعیده اند قادر به تشخیص حق از باطل نیستند. حتی ممکن است آنها مناسک دینی را هم به خوبی بجا آورند، نماز بخوانند یا در مراسم های عزاداری چنان اشک بریزند که همگان مات و مبهوت شوند، اما به دلیل لقمه های حرام(دانسته یا نادانسته) غرق در فسادند. 

فساد هم صرفا در ارتکاب اعمال دون شأن بشر خلاصه نمی شود، بلکه حتی گاهی ممکن است فردی با بی عملی در برابر برخی اقدامات دیگران، مرتکب فساد شود(!) حتما می پرسید چگونه؟ از آنجا که در ایام عزای محرم هستیم، یک مثال آشکار برای این موضوع می تواند تصویر روشن تری از مفسدین پنهان برای ما ترسیم کند.

درد حسین(ع) دربار سراسر فاسق یزید نبود، چرا که یزیدیان ظلم را آشکار کرده بودند، بلکه سکوت و بی عملی مردمی بود که زیر بار ظلم می زیستند و به حدی از کرختی رسیده بودند که نای مخالفت نداشتند. آنها می دانستند که بنی امیه عهدشکنی کرده است، ولی دم برنمی آوردند تا نکند زندگی خفت بارشان با سختی مواجه شود. 

درد حسین(ع)، عمربن سعد که وعده حکومت ری را گرفت، نبود، بلکه جامعه منجمد شده ای بود که قبح دروغ و ظلم در آن ریخته شده است. 

حسین بن علی(ع) در حقیقت نص قرآن را به گوش لشکر مقابل خود یادآور شد، چرا که از منظر کتاب خدا، به هیچ وجه نباید در برابر ظلم و منکر بی‌تفاوت بود تا مانع از تبدیل آن به بدعت و رویه در جامعه شویم.

و همانگونه که در تفسیر علامه طباطبایی آمده است؛ بی‌تفاوتی و سکوت در مقابل ظلم، به هر دلیل که باشد، در نهایت مهر تأییدی بر اقدامات و روش‌های ظالمانه است و ظالمان را در پیشبرد اقدامات خود گستاخ‌تر می‌کند.

مشاهده خبر در جماران