ایمپلنت دندان چه انواعی دارد؟ چه زمان پیشنهاد می‌شود؟

ایمپلنت دندان، راه حلی طولانی مدت برای جایگزینی یک یا چند دندان افتاده است. افتادن یک یا چند دندان می تواند روی نحوه صحبت کردن، غذا خوردن، ظاهرتان و حتی اعتماد به نفستان تاثیر بگذارد.

در بسیاری از موارد بیماران درمان‌هایی را مانند عصب کشی دندان‌ها، رفع پوسیدگی و ... را به علت کمبود وقت و بالا بودن هزینه به تعویق می‌اندازند. همین امر سبب کشیدن دندان و پیدا کردن جایگزینی برای آنها مانند ایمپلنت دندان می‌شود.

ایملپنت‌ها دارای مزایای بسیاری می‌باشند و همین مزایا باعث شده تا آنها بستری برای نصب روکش باشند و راهکاری برای افتادن یک یا چند دندان محسوب ‌شوند. در ادامه به انواع مختلف ایمپلنت ها خواهیم پرداخت که شاید با توجه به نیاز هرکس، استفاده از یکی از آنها ضرورت پیدا کند.

انواع مختلف ایمپلنت دندان

 

 

در مدلهای مختلف ایمپلنت دندان از پوشش ها، رابط ها و اندازه های مختلفی استفاده می‌شود که دندانساز آن را انتخاب می‌کند. اگرچه روشهای مختلفی برای کاشت ایمپلنت وجود دارد، اما به طور کلی در یکی از دو دسته زیر قرار می گیرد.

ایمپلنت اندوستیل

 رایج ترین نوع ایملنت دندان استفاده شده، ایمپلنت اندوستیل است. گاهی می توان از ایمپلنت اندوستیل به جای بریج یا دندان مصنوعی متحرکت استفاده کرد. دندانساز می تواند نوع ایمپلنت مناسب متناسب با نیازتان را انتخاب کند، اما ایمپلنت اندوستیل یک گزینه ایمن، موثر و تقریبا محبوب ترین گزینه موجود در بازار ایمپلنت است.

• درمان: در فرایند کاشت ایمپلنت اندوستیل، کار با ایجاد سوراخ در درون استخوان فک آغاز می‌شود و پیچ تیتانیومی که نقش ریشه مصنوعی را دارد، در درون این سوراخ قرار می گیرد. قبل از تکمیل فرایند درمان باید منتظر بمانید تا بافت نرم و استخوان اطراف ریشه بهبود پیدا کنند؛ که معمولا چند ماه طول می کشد.
• پایداری: حس یک دندان طبیعی و بالاترین سطح پایداری را می توان از ایمپلنت اندوستیل انتظار داشت.

فرایند کاشت ایمپلنت اندوستیل با پیچ کردن ایمپلنت در درون استخوان فک شروع می‌شود و به همین دلیل به سلامت و تراکم کافی استخوان نیاز دارید. کوتاه و باریک شدن استخوان فک در یک نقطه به دلیل ضربه و بیماری، زمینه مناسب برای نصب ایمپلنت اندوستیل را از بیمار می گیرد. در این حالت می توانید از پیوند استخوان و یا ایمپلنت ساب پریواستیل استفاده کنید.

ایمپلنت ساب پریواستیل

این روزها به ندرت از ساب پریواستیل استفاده می‌شود. زمانی بود ایمپلنت ساب پریواستیل گزینه اصلی بیمارانی بود که استخوان فکشان ارتفاع کافی نداشت. ایمپلنت ساب پریواستیل در درون لثه قرار می گیرد و نوک آن برای نصب رستوریشن از لثه بیرون می ماند.

• درمان: فرایند درمان به کمک ایمپلنت ساب پریواستیل معمولا در دو جلسه انجام می‌شود و در مقایسه با ایملپنت اندوستیل بسیار کوتاه تر است.
• پایداری: با توجه به آنکه ایمپلنت ساب پریواستیل مثل اندوستیل در درون فک قرار نمی گیرد و روی فک و تنها در درون بافت نرم باقی میماند، از پایداری کمتری در مقایسه با رقیب خود برخوردار است. البته که این حالت در مقایسه با دندان مصنوعی که هیچ تکیه گاهی ندارد و تنهاب بر روی بافت نرم قرار می گیرد، پایداری بیشتری دارد اما با ایمپلنت اندوستیل قابل مقایسه نیست.

روکش، اتصالات و اندازه ایمپلنت دندان

بیش از 60 شرکت در حوزه تولید ایمپلنت دندان و/یا مواد مصرفی برای تولید آنها فعال است. همین موضوع باعث شده تا دست پزشکان در انتخاب و تعیین گزینه مناسب برای درمان بیماران مختلف باز باشد.

روکش ایمپلنت: انواع روکش ها یا سطوح مختلفی برای ایمپلنت وجود دارند. اگرچه ایمپلنت ها عمدتا از جنس تیتانیوم ساخته می شوند، اما لایه خارجی آن می تواند از جنس های دیگر هم باشد.

• اهمیت روکش ایمپلنت: هر چه زبری سطح ایمپلنت بالا برود، احتمال جوش خوردن بهتر میان ایمپلنت و استخوان اطراف آن بالاتر رفته و اتصال قویتری ایجاد می‌شود. از این جهت یک سطح متخلخل پرمنفذ در مقایسه با یک سطح صیقلی می تواند اتصال قویتری را ایجاد کند.
• انواع روکش های مختلف ایمپلنت: از سطوح مختلفی که برای ایمپلنت در دسترس است می توان به سطح بلاست شده، سطح خراشیده یا اچ شده با اسید، سطح دارای ریز شیار یا سطح تیتانیومی پلاسما اسپری، روکش هیدروکسی آپاتیت پلاسما اسپری یا زیرکونیا (یک فلز واسطه) اشاره کرد. زیرکونیا معمولا به سفیدی سرامیک است و شبیه به تیتانیوم یا فلزات رنگی دیگر نیست.

اتصالات ایمپلنت دندان: همه ایمپلنت ها به یک پیچ یا ایمپلنتی که درون فک قرار می گیرد و رابط یا پایه ای که در بالای آن قرار می گیرد، نیاز دارند. سه نوع اتصال اصلی وجود دارد:

• اتصال شش ضلعی یا hex درونی: اتصال hex دارای یک بازشوی شش گوشه درون ایمپلنت است و محل اتصال رستوریشن یا اباتمنت به شمار می رود.
• اتصال شش ضلعی خارجی: شکل این اتصال هم به صورت شش ضلعی است، اما درون ایمپلنت نیست و بر روی آن قرار دارد.
• اتصالات هشت گوشه داخلی: این اتصال هشت ضلعی، یک بازشو در درون سر ایمپلنت است که رستوریشن به آن پیچ می‌شود.

اندازه گیری ایمپلنت دندان: موقعیت قرارگیری ایمپلنت در دندان، اندازه آن را مشخص می‌کند. اندازه متفاوت دهان هر بیمار، فاصله بین دندان ها و کفایت یا عدم کفایت استخوان فک، لزوم استفاده از ایمپلنت دندان با اندازه های مختلف را به همراه می آورد.

• پلتفرم استاندارد: ایمپلنت دندان استاندارد برای هماهنگی با اندازه دندان های جلوی دهان، کوتاه تر و باریک تر هستند. اندازه قطر ایمپلنت ها معمولا از 3.5 تا 4.2 میلیمتر متفاوت خواهد بود.
• پلتفرم عریض: ایمپلنت دندان عریض برای دندان های عقبی به کار می روند و قطر آن از 4.5 تا 6 میلیمتر است.
• مینی ایمپلنت یا ایمپلنت دارای بدنه باریک: انتخاب دندانسازی در صورتیکه فضای کافی در بین دندان هایتان وجود نداشته باشد، مینی ایمپلنت خواهد بود. از ایمپلنت می توان به شکل یک تکیه گاه موقتی (تا زمانی که فرایند بهبود ایمپلنت بزرگتر کامل شود) و یا در حالتی که تراکم استخوان فک بیمار کافی نباشد، استفاده کرد.

روش‌های مختلف ایمپلنت دندان

 

 

بسته به وضعیت استخوان فک و وضعیت خاص شما شاید جایگزین هایی برای ایمپلنت وجود داشته باشد. این انواع را می توان به جای یا علاوه بر انواع مرسوم ایمپلنت دندانی استفاده کرد. انواع رایج روشهای ایمپلنت دندانی عبارتند از:

بارگذاری فوری ایمپلنت دندان (که دندان یک روزه هم نامیده می شود): بارگذاری فوری ایمپلنت این امکان را در اختیارتان قرار می دهد که طی یک جلسه به لبخند کاملتان دست پیدا کنید و نیازی به دوره بهبود بین کاشت ایمپلنت و بارگذاری نداشته باشید. دندانی اولیه، یک پروتز موقتی است که تا زمان جوش خوردن کامل ایمپلنت و استخوان (زمانی که زمینه نصب روکش اصلی فراهم شود) بر روی ایمپلنت نصب می‌شود. این راه برای کسانی مناسب است که می خواهند هر چه سریعتر به لبخندشان دست پیدا کنند.

همه روی چهار (یا پنج یا شش): این گزینه برای کسانی مناسب است که اکثر یا تمام دندان هایشان را به دلیل پوسیدگی شدید یا بیماری لثه ای از دست داده اند. می توانید ایمپلنت را بدون پیوند استخوان در فک کاشته و دندان های مصنوعی را هم در همان روز یا چند روز بعد بر روی ایمپلنت نصب کنید.

ایمپلنت تکی دندان: این گزینه برای کسانی است که یک یا چند دندانشان را از دست داده اند. ایمپلنت تکی دندان می تواند فاصله ایجاد شده میان دندان ها را با ظاهری کامل و بی نقص بپوشاند.

ایمپلنت چندتایی: اگر افتادن چند دندانتان باعث شده که فضای زیادی در فکتان خالی بماند اما به اندازه ای نشده که به یک دست کامل دندان مصنوعی نیاز داشته باشید، می توانید از ایمپلنت چندتایی در این شکاف استفاده کنید.

ایمپلنت دندان دومرحله ای: این روش در واقع همان فرایند نرمال ایمپلنت دندان است که در بالا هم توضیح داده شد. روز اول درمان شامل جراحی کاشت ایمپلنت در استحوان فک می‌شود. بعد از گذشت چند ماه به یک جراحی کوچک برای نصب روکش و پایه بر روی ایمپلنت نیاز خواهید داشت.

ایمپلنت یک مرحله ای: این فرایند هم مشابه ایمپلنت دو مرحله ای است، با این تفاوت که نوک بالای ایمپلنت در طول دوره بهبود مشخص خواهد بود و نیازی به جراحی باز کردن لثه برای نصب پایه و رستوریشن موقتی نخواهد بود.

مینی ایمپلنت: اینها در واقع ایمپلنت‌های باریک‌تری هستند که با کمک روش‌های کم تهاجم تر می توانند زمینه نصب دندان مصنوعی پایین را فراهم کنند. با نصب مینی‌ایمپلنت، از حرکت و جابجایی دندان مصنوعی بعد از نصب جلوگیری می‌شود. به همین علت به افرادی که دارای بریس هستند نیز توصیه می‌شود از این نوع ایمپلنت در هنگام درمان ارتودنسی استفاده نکنند، زیرا فشار بریس‌ها باعث آسیب به مینی ایمپلنت‌ها یا عدم حرکت دندان‌ها در هنگام ارتودنسی می‌شود.

 

مشاهده خبر در جماران