در کناره محرم/ ۶
مناسک حسینی و جدایی دین از سیاست
پایگاه خبری جماران: از سالهای خیلی دور دو مکتب استراتژیک در حوزه مداحی و منبر در محرم وجود داشت.
یکی گروهی بودند که معتقد بودند مرثیه سرایی و روضه خوانی بر امام حسین برای تحریک احساسات است و مهم عرض ادب و یا گریاندن مردم است.
وظیفه روضه خوان را حلقه وصلی می دیدند که باید وقایع عاشورای سال ۶۰ را بگوید و مردم با این ذکر مصیبت ها فراموش نکنند که امامشان چه مظلومانه در کربلا شهید شد.
بعد از این مرحله و با تکیه به مظلومیت امام حسین در کربلا، صرفا برحقانیت مذهب شیعه تاکید می کردند و به ثواب روضه بسنده می کردند.
این را شاید در اصطلاح بعد انقلاب روضه های سکولار بنامند.
در مقابل این تفکر همیشه کسانی بودند که بر به روز شدن حوادث کربلا تاکید داشتند. از قبل از انقلاب. بعضی از این ادبیات در برابر رژیم شاهنشاهی استفاده می شد.
روحانیون طرفدار امام ومداحان انقلابی وسخنرانان مذهبیِ به روز، مرتب تاکید می کردند که یزیدزمان خود را باید بشناسی.
حسین را باید در این دوران بیابی. کربلا را کلاس درسی برای بشریت میدانستند که از همه حوادث آن باید برای امروز درس گرفت.
دکتر شریعتی در فراخوانی به امام حسین عصری بیشتر از دیگران اصرار داشت. برای همه سکانس های حرکت امام حسین، تعبیر وتفسیری می کرد که بتواند در امروز به جامعه الهام بخشی کند.
مشهور ترین عبارتی که همیشه شریعتی از آن با عنوان حدیث استفاده می کرد، کل یوم عاشورا وکل ارض کربلا بود. همه جا را کربلا می دانست و همیشه را عاشورا.
این تفکر در بحبوحه انقلاب بیشتر اوج گرفت. محرم سال ۵۷ تقریبا اثری از مداحی ها و منبرهای سکولار نبود. چه با اختیار و چه به خاطر جو. موجود در آن ایام.
عاشورا و عزاداری های آن سرمایه اصلی مبارزه و انقلاب شد. از دریچه هیئت وروضه و مساجد که به مثابه یک حزب تمام عیار و پر مخاطب رفتار می کرد، انقلاب اسلامی فراگیر شد.
دیگر تقریبا در اوان انقلاب روضه وهیئت سکولار معنا نداشت.
اما اکنون پس از دهه ها از شروع انقلاب،دوباره به شکل پر رنگی در حوزه دین جریانات معتقد به جدایی دین از سیاست بر منابر و هیئت ها سایه افکنده است.
بسیاری از هیئت های پر جمعیت در سراسر ایران و به خصوص تهران و مشهد، شرط موفقیت خود را، عدم دخالت وحمایت وطرفداری از حکومت می شمارند. این یک ادعا نیست.
روحانیون و مراجعی پر نامی هم از این جدایی دین وسیاست و یا عدم دخالت و حمایت و ورود مناسک مذهبی به سیاست حمایت می کنند و این به اعتقاد جمعی، خطر وبه اعتقاد جمعی راه نجات دین است.
مشاهده خبر در جماران