آرمان های بهمن و چهار مردان

پایگاه خبری جماران: سال 56 برای ادامه ادامه تحصیل به تهران مهاجرت نمودم، اما دلم را نتوانستم از قم به تهران مهاجرت دهم. همین دیروز یکی از دوستانم گفت چقدر این راه قم و تهران را گز می کنی و مدام سفر می کنی، خسته نمی شوی؟ گفتم دلم از قم مهاجرت ننموده، هنوز در چهارمردان و در بهمن 57 و در خیابان چهارمردان جامانده است، پیش پدرم و مادرم و خانواده ام، پیش شهید امیرحسین گائینی، پیش شهید جواد دل آذر. در قلب خیابان چهارمردان، در گلزار شهدا و در کنار صدها شهیدی که دوستان واقعی من بودند جا مانده است.

جمعه گذشته وقتی برای ادای احترام به گلزار شهدای قم رفتم خوب که دقت کردم دیدم 90 درصد از دوستان من در آن دیار آرمیده اند و برای من دوستان کمی باقی مانده است. دلم برای لحظه ای که امیر غفلت زاده را در یک کیسه از گوشت و استخوان خاک مالی شده تحویل خانواده اش دادیم و آنها به خاک خدا سپردندش تنگ شده است. این نوشته در آستانه 22 بهمن سال 1400 قلمی می شود، اما با دلی ناآرام و نگران و با یاد آرمان هایی که مهمترین آنها آزادی و عدالت و استقلال و مردم سالاری بود و متاسفم که خطاب به آن رهبری که پشت سر او برای این آرمان ها انقلاب را به ثمر رساندیم بگویم که شاهد باشد که ما نتوانستیم پس از 43 سال هنوز هم نتوانستیم به حداقلی از آن آرمان ها برسیم.

جای آن است که خون موج زند در دل لعل. زین تغابن که خزف می‌شکند 

حوادث 88 باعث شد که اندیشه تجدیدنظر در ما شکل بگیرد، اما تا امروز هنوز نتوانسته ایم به این سوال پاسخ دهیم که چه شد آن آرمان های والای آزادی و مردم سالاری و ایجاد رفاه و زندگی مناسب برای مردم بدون دخالت خارجی و از بین رفتن تبعیض و بی عدالتی محقق نشده است و ما به نقطه ای رسیدیم که در سیاست داخلی و خارجی دچار سرگردانی شده ایم و مردم امروز در شرایطی بسیار دردناک اقتصادی به سر می برند. چه شد که بهترین چهره های انقلابی و خوشفکر ما امثال خانم رهنورد، جناب آقای کروبی، جناب آقای موسوی در حصر به سر می برند و خاتمی در شرایطی تاثیرگذاری نیست و ایضا بسیاری دیگر از نخبگان و چهره های خدوم کشور...جوانان انقلابی....جوانانی که امروز میان سال شده اند و چه بسا پیر شده اند، چهره هایی که تا چشم باز کردند انقلاب را دیدند و جنگ را با همه وجود تجربه کردند، امروز مورد بی مهری و زندان و اهانت و کینه توزی قرار می گیرند. 

اجازه دهید از جواد دل آذر یاد کنم، از کسی که از کوچه پس کوچه های چهارمردان پا به میدان مبارزه گذاشت و با صراحت حرفش را می زد و با دشمن غاصب و تندروهای افراطی داخلی مبارزه می کرد. دوست نزدیک من و شاید نزدیک ترین دوست من. امروز از او یاد می کنم. او که از صبح تا شب تا لحظه ای که بیهوش شده و به خواب برود مبارزه می کرد و پس از انقلاب در جنگ تحملی جزء معدود افرادی است که در راه آزادی وطن جنگید و تا پایان جنگ و تا پایانی که به شهادت رسید به مرخصی نرفت تا وطن آزاد شود اما سرانجام در فاو به شهادت رسید. او هم مثل دوست دیگرم امیر غفلت زاده قطعه قطعه شد. جواد دل آذر یک روز که برای مداوا به تهران آمده بود نوجوانی با چهره جدی و متفاوت به من معرفی کرد و گفت این آقا پسرخاله من است هر چند که مثل برادر کوچکترم دوستش دارم، با همین سن کم به جبهه آمده است و آدم بسیار مبارزی است. گفتم جواد جان او برای جنگ کمی کوچک نیست؟ گفت نه برعکس می توان او را به عنوان یک فرمانده گردان درنظر گرفت و به او اعتماد کرد. این نوجوان آن روز همان «جواد امام» خودمان است که من دوستش دارم، هم برای خودش و هم برای اینکه مرا به یاد جواد دل آذر می اندازد. جواد دل آذری که فرمانده عملیات لشکر 17 علی ابن ابی طالب بود و به خبرنگاران می گفت هر کس می خواهد با من مصاحبه کند بیاید خط اول و زیر آتش تا حرف های رزمندگان را درک کند. امروز در 22 بهمن سال 1400 ادای احترام و ادای دین می کنم به تمام شهیدانی که در راه پیروزی انقلاب و مبارزه از تمامیت ارضی وطن تلاش کردند و با اجازه به شیوه خودم تبریک می گویم. تبریک انقلاب 22 بهمن 57 را به شیوه ای دیگر خدمت شما عرض می کنم و آن این است که من تبریک می گویم این انقلاب، این پیروزی، این انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی و ولکن می گویم این همان چیزی نیست که ما انتظارش را می کشیدیم و با آنچه امام خمینی می خواست متفاوت است و فرق می کند. امروز اگر امام خمینی حضور داشت در مقابل ظلم، فقر و خودخواهی قطعا فریاد می زد و اگر شهید باکری ها، خرازی ها، شهدای جنگ و انقلاب امروز بودند همین کار را می کردند، چرا که رژیم گذشته برای مردم همین خصوصیت و همین شرایط را ایجاد کرده بود، برای مردم ایران که ثروتمندترین مردم جهان هستند. من 22 بهمن را تبریک می گویم و گرامی می دارم و با فریاد شما را به خدا قسم می دهم به روح انقلاب 57 بازگردید.

مشاهده خبر در جماران