"علی دایی"؛ مردی که قدرش را نمی دانیم!

گروه ورزشی جی پلاس؛ شبنم روحی: سال هاست فوتبال ایران پر از زشتی و بی اخلاقی است و لحظاتی در آن ثبت می شود که هیچ کدام را نمی توان در زمره خاطرات خوب قرار داد؛ زیبایی هایش هم سطحی و زودگذر بوده و هیچ شعف و ارضای روحی برای هواداران به همراه نداشته است. بین همه ناامیدی ها از فوتبالیست های میلیاردی اما همیشه یک نام ناامیدی از جامعه فوتبال را از بین می برد؛ علی دایی.

دایی هنوز هم وقتی درباره فوتبال حرف می زند گاهی تند و بی منطق می شود و یک طرفه به قاضی می رود؛ هنوز اعتراض هایش حین بازی و نشست خبری زمان سرمربی گری در لیگ در اذهان وجود دارد اما هر زمان از انسان های شریف جامعه سخن می گویم بی شک از انتخاب های اولمان علی دایی است.

همین چند وقت پیش بود که مادر اسطوره فوتبال ایران از تلاش پسرش برای کمک به مردم صحبت کرد؛ آن چه که همه می دانستند. همه می دانند که شماره 10 فوتبال ایران که به قول خودش دارایی محدودی دارد تا جایی که بتواند دست هیچ نیازمندی را رد نمی کند.

حالا نجات یک زن محکوم به اعدام با پادرمیانی علی دایی رسانه ای شده است. انتشار ویدیو از آن شخص و خانواده اش برای تک تک فوتبالی ها و کل جامعه تاثیرگذار و خوشحال کننده بود؛ شاید خیلی از ما ندانیم نجات یک آدم از مرگ چه حسی دارد و چه لذتی نصیب شخص می کند.

در روزهایی که گاهی ستاره های ورزش برای انجام یک مصاحبه 30 ثانیه ای طاقچه بالا می گذارند و به چیزی جز صفرهای حساب بانکی و سود خود فکر نمی کنند علی دایی برای هر کار خیری که نیاز به حضورش باشد بدون هیچ تعللی اعلام آمادگی می کند.

شاید اگر او به مانند خیلی ها دوربین به دست می گرفت و سفارش می کرد کاملا اتفاقی فیلم و عکس از لحظه کمک هایش منتشر شود راحت  تر می توانستیم شمار کارهای انسان دوستانه او را به دست آوریم اما علی دایی از این دسته نبوده و نیست!

اینکه یک خانواده 16 سال از حق خود کنار نکشند و به دنبال اجرای حکم باشند یعنی در تمام این سال ها افراد زیادی آمدند و رفتند تا رضایت بگیرند. شاید فقط علی دایی گره گشای این پرونده بوده؛ مردی که با بیان ساده و بی غل و غش خود توانست جان یک انسان را نجات بدهد.

قطعا تعداد افرادی که دایی این چنین برای آن ها پیگیری کرده زیاد باشد و ما ندانیم. اما آن چه که همه می دانیم این است که علی دایی هنوز به آن اندازه که باید، مورد تکریم جامعه قرار نگرفته است. او هیچ گاه توقع یا هدفی از انجام کارهای خیر نداره و چه بسا از رسانه ای شدن آن نیز ناراحت باشد اما وظیفه فوتبالی ها و جامعه در قبال چنین شهروندی چیست؟

ما که اقدامات پسندیده ورزشکاران یا فوتبالیست های خارجی را دائم در رسانه ها منتشر می کنیم  و می گوییم فلانی به کودکان یا افراد نیازمند کمک کرد برای علی دایی چه کردیم؟ اینکه مانع ادامه فعالیتش در فوتبال شویم نتیجه همین کارها است؟ فوتبال آسیا در حسرت حضور علی دایی در  AFC است اما در ایران هیچ کسی چشم آن را ندارد که دایی رئیس فدراسیون باشد چه برسد رئیس AFC! البته سال هاست که او دل از این سمت ها کشیده و اهمیتی برای او ندارد. او از آن دست افرادی است که اگر لباس سرتاپا از طلا هم به تن کند همه می گویند حقش است و نوش جانش.

علی دایی  نه نیازی به لقبی چون شهریار دارد؛ نه القاب پوچی چون ژنرال، امپراتور، شاه و خان به او می چسبد. علی دایی یک نام ماندگار است بدون هیچ پیشوند و پسوند اضافه. دریغ دریغ از اینکه هیچ گاه قدر او دانسته نشده که اگر می دانستیم باید او را روی چشمانمان می گذاشتیم و مجسمه او را از طلا می ساختیم.

 

مشاهده خبر در جماران