روایت متفاوت یک بازمانده از عملیات کربلای ۴

به گزارش خبرنگار جی پلاس، عملیات کربلای چهار در سوم دی ماه سال ۶۵ با رمز محمد رسول الله (ص) آغاز شد و هدف این عملیات تهدید شهر بصره بود که با گرای دشمن، با شکست مواجه شد اما زمینه ای برای موفقیت و پیروزی عملیات کربلای پنج فراهم آورد.

محمدرضا موفق از رزمندگان خراسانی است که در این عملیات حضور داشته و در گفت و گویی از خاطراتش درباره این عملیات گفته است: 

سال ۶۵ بود، بعد از اینکه در کنکور شرکت کردم عازم جبهه شدم، در لشکر ۵ نصر گروهان ویژه‌ ای را تشکیل دادیم و نام آن را «گروهان ویژه اخلاص» نامگذاری کردیم. تعداد اعضای گروهان در ابتدا پانزده نفر بود که تمام آموزش‌ های تیراندازی، شلیک با تانک، آر. پی. جی، دیده بانی، تخریب، غواصی، خنثی کردن مین و … را دیده بودیم تا در آستانه اجرای عملیات کربلای ۴ تعدادمان به حدود پنجاه نفر رسید.

عملیات کربلای ۴ در منطقه عملیاتی شلمچه اتفاق افتاد و ما رزمنده‌ های غواص گروهان ویژه غواصی «کمیل» را تشکیل دادیم که محل ماموریت مان در حول جاده شهید صبوری و نهر مرزی خین بود. این عملیات متاسفانه توسط منافقان لو رفته بود و از سوی دیگر آمریکایی‌ ها منطقه را شناسایی و اطلاعات را در اختیار عراقی‌ ها قرار داده بودند و متوجه شده بودند که در آنجا قرار بر این است تا عملیات انجام شود.

ساعت ۱۲:۳۰ ظهر بود که لباس غواصی را بر تن کردیم و لباس‌ های نظامی را برای اینکه دشمن متوجه نشود از روی آن پوشیدیم و سپس بعد از نزدیک شدن به محل عملیات لباس‌ های نظامی را رها کردیم. هفت تا هشت ساعت طول کشید به نهر خین رسیدیم. دشمن در آن منطقه تعداد زیادی دریاچه مصنوعی ساخته بود تا از پیشروی نیروهای ایرانی جلوگیری کند و سپس بر روی آن دریاچه‌ های مصنوعی میدان مین و بر روی آن سیم‌ های خاردار کاشته بود که غواص‌ ها به سیم‌ های خاردار گیر کنند و نتوانند جلوتر بیایند.

زمانی که به منطقه رسیدیم دشمن کاملا هوشیار بود، حجم آتش را به شدت زیاد کرد و در یک لحظه عراقی‌ ها شروع به شلیک کردن کردند. آتش بارهای دو لول و چهار لول را کاشته بودند تا زمانی که غواص‌ های ایرانی می‌ رسند به آن‌ها شلیک کنند .

از سوی دیگر کل نهر خین را بنزین ریخته بودند که به محض رسیدن غواص‌ ها نهر را آتش بزنند و در مرحله‌ ای که عملیات شلوغ شد با تعدادی از رزمنده‌ ها به بیرون از آب زدیم اما به جایی رسیدیم که سیم خاردار و بعد از آن نیز میدان مین کاشته بودند. شهید محمد کلاته‌ای که اهل شهرستان اسفراین بود پایش بر روی مین رفت و منفجر شد و عراقی‌ ها متوجه حضور ما شدند و مقابل ما آمدند.

بعد از اینکه متوجه آمدن عراقی‌ها به سمت خود شدیم شروع به تیراندازی کردیم که تعدادی از عراقی‌ها و فرمانده آنها را به هلاکت رساندیم . بعد از این درگیری فرمانده ما اعلام کرده بود که تمام غواص‌ ها به عقب بازگردند اما جاده‌ ای که باید باز می‌گشتیم پر از میدان‌ های مین بزرگ بود و قبل از میدان مین نیز سیم‌ های خاردار توپی بزرگ کاشته شده بودند.

اگر از مسیر آب باز می‌گشتیم، ده ساعت راه بود که باید طی می‌ کردیم و از مسیر خشکی فقط نیم ساعت طول می‌ کشید اما امکان دسترسی به جاده وجود نداشت و یکی از رزمنده ها (علی سرابی) تخریب‌چی تیم غواصی بود که به وی گفتم تخریب‌چی هستی و تلاش کن تا معبری برای گذر باز شود، اما او امکانات تخریب را جا گذاشته بود و از سوی دیگر شهید کلاته نیز با ما بود که مجروح شده بود و باید او را با خود می‌ بردیم.

خود را به سیم خاردار رساندم و آنها را تکانی دادم که خوشبختانه چیزی به آن تله نشده بود و خودم را از روی سیم خاردار انداختم و توانستم یک انحنا ایجاد کنم و به میدان مین پریدم و تا نیم ساعت مین‌ هایی را که در مسیرم بود، خنثی کردم تا اینکه رسیدم به جاده، اما از آنجایی که طناب نداشتیم با باند خط مین‌ های خنثی شده را مشخص کردم و سپس سرابی و شهید کلاته توانستند از آن محل عبور پیدا کنند. بعد از طی کردن فاصله صد متر، محمد کلاته‌ای شهید شد و پیکر وی در همان محل باقی ماند و بعد از گذشت مدتی به عقب منتقل شد.

بالاخره به خط رسیدم اما در نزدیکی خط مجروحی را دیدم که حسین حامی معاون گروهان نصر(اهل روستای گیفان) بود که به شدت احساس سرما می‌ کرد. پتویی برایش پیدا کردم اما او نیز بعد از گذشت چند ساعت به شهادت رسید. به شدت خسته بودم و از سوی دیگر زمانی که در آب بودم ترکشی به کتفم اصابت کرده بود. خود را به اورژانس خط رساندم اما آنجا مملو از زخمی بود و زمانی که امدادگر می‌ خواست لباس غواصی را پاره کند به علت اینکه قیمت لباس‌ های غواصی خیلی بالا بود اجازه ندادم و سعی کردم خودم آن را از تن در بیاورم.

پس از درمان در بیمارستان، رسیدنم به بجنورد مصادف شد با تشییع پیکر شهید حسین حامی.