ترامپ در این چندهفته باقیمانده، آسیب های بیشتری وارد خواهد کرد/ تا سالهای آینده هم، آلودگی او بر سیاست آمریکا باقی خواهد ماند

به گزارش سرویس بین الملل جماران؛ استفان ام. والت در یادداشتی در فارین پالیسی نوشت:

امسال را دشوار بتوان، سپاسگزار بود. هرچند سال ۲۰۲۰، به بدی سالهای ۱۹۱۴ یا ۱۹۳۹ نیست، اما بازهم احتمالا بعنوان یکی از ناخوشایندترین دوره های تاریخ معاصر، در یادها خواهد ماند و کمتر کسی هست که از پایان یافتن این سال، ناخشنود باشد. برای خود من، امسال بدترین سال زندگی ام بود و بازهم خودم را از خیلی ها خوشبخت تر می بینم.

با اینهمه، در حالی که آمریکایی ها برای روز شکرگزاری آماده می شوند، من تلاش می کنم قدردان آن جنبه هایی از زندگی باشم که به من امید می دهند. شکرگزار مهربانی های کوچک و خشنود از چیزهای بدی که می توانست رخ دهد و نداد و توجه به رخدادهای مثبتی که یاری مان کرد از این دالان وحشت بگذریم و به خودمان یادآور شویم که بحران کنونی برای همیشه پایدار نخواهد ماند و این توان را داریم که کارها را بهتر سروسامان دهیم. در چنین حال و هوایی است که پنج دلیل اصلی ام برای شکرگزاری را برایتان بر می شمارم.

دلیل اول: نبود یک جنگ میان قدرت های بزرگ.

امسال، بیش از شصت میلیون نفر در سراسر جهان، بیمار شدند و تقریبا یک و نیم میلیون نفر جان باختند و جوامعی هم به شیوه هایی مختلف، مختل شدند. اقتصادهای همه جهان در رکود هستند، کشورهای فقیرتر، صدمه سنگینی دیده اند و بسیاری از انسانها- بویژه زنان- از نظر شغلی سالها عقبگرد داشته اند.

آموزش در مدارس دچار گسست شده به گونه ای که به مولد بودن آینده، آسیب می زند. همچنین مشکلات ذهنی و روانی شدیدتر شد و سایه دراز خود را بر آینده هم می افکند. با اینهمه، تمامی این رخدادهای ناخوشایند، در برابر آسیب های یک جنگ میان قدرتهای بزرگ، رنگ می بازد حتی اگر فرض بگیریم که آنها در چنین جنگی از سلاح های کشتار جمعی استفاده نمی کردند. البته که ما سوگوار جنگ میان آذربایجان و ارمنستان یا هند و چین یا ادامه خونریزی در سوریه، سودان، افغانستان، یمن و دیگر جاها هستیم و باید باشیم. اما یک جنگ تمام عیار میان هریک از قدرت های بزرگ جهان، ویرانی و رنج بسیاری گران تری را با خود می آورد و اینکه چنین جنگی رخ نداده را هرگز نباید مفروض و بدیهی انگاریم. هر سالی که یک جنگ بزرگ در آن رخ ندهد، جای خشنودی دارد و شکرگزاری.

دلیل دوم: انتخابات آمریکا.

بیش از هفتاد میلیون آمریکایی چیز دیگری می خواستند اما چند میلیون بیشتر از آن، شکرگزارند که جو بایدن به جای پرزیدنت ترامپ می نشیند. خبرهای بهتری هم در این زمینه هست: هراسی که پیش از انتخابات درباره بروز خشونت و اختلال در رای گیری وجود داشت، بی پایه از آب در آمد، قدرتهای خارجی دخالت چشمگیری در انتخابات نداشتند و رای مردم دقیق و منصفانه شمارش شد. بایدن هم با قاطعیت به پیروزی رسید. رفتارهای پساانتخاباتی ترامپ هم چندان دور از انتظار نبود. واقعا از یک آدم زن ستیز، رشوه خوار، پرخاشگر، نژادپرست، زنباره، مالیات گریز، منکر دانش و بسیار فریبکار چه انتظار دیگری می رفت؟ در تاریخ آمریکا، سیاستمداران خطرناک کم نداشته ایم اما از چنین خودشیفته ای با توجه به رفتارش در این چهارسال و در سراسر زندگی بزرگسالی اش، نباید جز این انتظار داشت. خوشبختانه، اکثریت آمریکایی ها متوجه این نکته شدند و به او گفتند: اخراج! او بی تردید در این چندهفته باقیمانده، آسیب های بیشتری وارد خواهد کرد و تا سالهای آینده هم، آلودگی او بر سیاست آمریکا باقی خواهد ماند. 

دلیل سوم: همدلی افراد.

سخنوری به نام ادموند بورکه، هشدار مشهوری دارد: "تنها شرط لازم برای پیروزی شیطان این است که آدم های خوب، کاری انجام ندهند." امسال ما می توانیم سپاسگزار آدم های خوبی در هر دو حزب سیاسی آمریکا باشیم که با انسجام در برابر وسوسه و فشار سیاسی ایستادند. یکی از اینها، براد رافنسپرگر وزیر جمهوریخواه ایالتی در جورجیا است که سلامت انتخابات را تایید کرد. کریستوفر کربس، یکی دیگر از این افراد است که به بهای برکنار شدن توسط ترامپ، با موفقیت از دخالت غیرقانونی در انتخابات و فرایند الکترال جلوگیری کرد. جمهوریخواهان دیگری همچون مایک شیرکی، رییس جمهوریخواه سنای میشیگان هم همین مسیر را رفتند. آنطرف هم البته سناتور جمهوریخواه لیندسی گراهام هست که معلوم نیست، چه مشکلی دارد و دنبال چیست.

دلیل چهارم: دانش.

برای گیتی، اهمیتی ندارد که شما از چندو چون کارکردش، آگاه باشید یا نباشید- قوانین فیزیک، شیمی، بیولوژی و جز آن، کار خودشان را انجام می دهند. می توانید زیر بار شواهدی نروید که اثبات می کند کردارهای بشر، به دگرش های آب و هوایی انجامیده است اما جو زمین، اهمیتی برای دیدگاه شما قائل نمی شود و زمین گرم تر و گرم تر می شود اگر دی اکسید کربن همچنان افزایش یابد. 

درک نیروهای بنیادینی که بر جهان واقعی حاکمند، برای کار با این جهان، ضرورتی اساسی است و به همین دلیل، ما شکرگزار دانش هستیم. البته دلایل بیشمار دیگری هم برای این سپاسگزاری وجود دارد: امید به زندگی طولانی تر، برقی که خانه هایمان را روشن می کند، امکان سفر به سرزمین های دور، در دسترس بودن غذا و آب قابل آشامیدن و زنجیره بی پایان دیگر نعماتی که دانش در اختیار زندگی بشر قرار داده است. در جهان امروز، یک جامعه پیچیده علمی و فن آورانه، پیش نیازی است برای تبدیل شدن به یک قدرت بزرگ.

درس تلخ امسال این بود که میلیون ها نفر تصمیم گرفتند توصیه های علمی را نادیده گرفته و از برخی سیاستمداران خودخواه نادان – با پیامدهایی مرگبار- پیروی کنند و از زدن ماسک، حفظ فاصله فیزیکی و نرفتن به رستوران سر باز زنند و کار کنترل همه گیری را فلج سازند حال آنکه این دانش است که به نجات ما می آید؛ به زودی هم در انتظار واکسن موثر برای این همه گیری هستیم.

دلیل پنجم: دانش آموزان و کلاس های آنلاین.

از میانه ماه مارس، کلاس های درسی به صورت آنلاین برگزار شده و تا همین پاییز هم ادامه یافته است. هیچ شکایتی هم از سازگاری با تدریس به روش های تازه نداریم هرچند شرایط ایده آلی نیست. در عوض، باید قدردان تاب آوری، جدیت، هدفمندی، سازگاری و شوخ طبعی دانش آموزان و دانشجویانی باشیم که از تماس های آگاهی بخش، فعالیت های فوق آموزشی، تعاملات روزمره اجتماعی -که بالاترین لذت های دوران تحصیل هستند، محروم ماندند و بسیاری شان با چالش های شخصی جدی ای برای ادامه تحصیل دست به گریبان شدند. به رغم همه این مشکلات، آنها از آموختن مطالب تازه، اشتیاق به ایده ها و آگاهی های نو باز نماندند و کاری ستایش برانگیز را به انجام رساندند.