دعای پنجاهم صحیفه سجادیه+ترجمه

به گزارش خبرنگار جی پلاس، صحیفه سجادیه پس از قران و نهج البلاغه مهمترین میراث مکتوب شیعه به حساب می آید که امام سجاد علیه السلام بسیاری از معارف دینی از جمله خداشناسی، جهان‌شناسی، انسان‌شناسی و مباحث عالم غیب، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)، امامت، فضایل و رذایل اخلاقی، گرامیداشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی، اشارات تاریخی، نعمت‌های مختلف خداوند، آداب دعا، تلاوت، ذکر، نماز و عبادت را در قالب دعا بیان کرده اند. این کتاب گرانقدر به زبور آل محمد (ص) شهرت دارد و از نظر فصاحت و بلاغت مورد توجه قرار گرفته است و شرح های بسیاری بر آن نوشته شده است. 

دعای پنجاهم صحیفه سجادیه، دعای امام سجاد علیه السلام در خوف از خداوند است. متن این دعا به همراه ترجمه در ادامه آمده است:

«دعاى آن حضرت در خوف از خدا»

اَللَّهُمَّ اِنَّکَ خَلَقْتَنى سَوِیّاً، وَ رَبَّیْتَنى صَغیراً، وَ رَزَقْتَنى

بار خدایا تو مرا درست اندام و موزون ساختى، و در کودکى پروردى، و روزیم را

مَکْفِیّاً. اَللَّهُمَّ اِنّى وَجَدْتُ فیما اَنْزَلْتَ مِنْ کِتابِکَ، وَ

متکفّل شدى. بارالها من در کتابت که نازل کرده‌ اى و در آنچه بندگانت - را

بَشَّرْتَ بِهِ عِبادَکَ اَنْ قُلْتَ: «یا عِبادِىَ الَّذینَ اَسْرَفُوا عَلى‌

به آن بشارت داده‌ اى یافته‌ ام که فرموده‌ اى: «اى بندگان من که در حق خود اسراف کرده‌ اید

اَنْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِاللَّهِ اِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ

از رحمت خدا ناامید مشوید زیرا خداوند همه گناهان را مورد مغفرت قرار

جَمیعاً»، وَ قَدْ تَقَدَّمَ مِنّى ما قَدْ عَلِمْتَ وَ ما اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ

مى‌ دهد»، و از من کارهایی صادر شده که تو مى‌ دانى و از من به آن

مِنّى، فَیا سَوْاَتا مِمّا اَحْصاهُ عَلَىَّ کِتابُکَ، فَلَوْلاَ الْمَواقِفُ

داناترى، پس واى از این رسوایى که در پرونده من ثبت است، و اگر نبود

الَّتى اُؤَمِّلُ مِنْ عَفْوِکَ الَّذى شَمِلَ کُلَّ شَىْ‌ءٍ لَألْقَیْتُ

مواقفى که به بخشش فراگیرت در آن امید بسته‌ ام به کلى از رحمتت ناامید

بِیَدى، وَلَوْ اَنَّ اَحَداً اسْتَطاعَ الْهَرَبَ مِنْ رَبِّهِ لَکُنْتُ اَنَا اَحَقَّ

مى‌ شدم، و اگر کسى را قدرت فرار از پروردگارش بود هر آینه من به فرار از تو

بِالْهَرَبِ مِنْکَ، وَاَنْتَ لاتَخْفى‌ عَلَیْکَ خافِیَةٌ فِى الْاَرْضِ

سزاوارتر بودم، و تویى که نه در زمین از تو چیزى پوشیده است و نه در آسمان

وَلا فِى السَّماءِ اِلاّ اَتَیْتَ بِها، وَکَفى‌ بِکَ جازِیاً، وَکَفى‌ بِکَ

مگر آنکه همه را گرد مى‌ آورى، و تو بسنده جزا دهنده‌اى هستى، و از هر محاسبى

حَسیباً. اَللَّهُمَّ اِنَّکَ طالِبى اِنْ اَنَا هَرَبْتُ، وَ مُدْرِکى اِنْ

بى‌ نیازى. خداوندا تو جوینده منى اگر فرار کنم، و دریابنده منى اگر

اَنَا فَرَرْتُ، فَها اَنَاذا بَیْنَ یَدَیْکَ خاضِعٌ ذَلیلٌ راغِمٌ، اِنْ

بگریزم، پس اینک منم در پیشگاهت خاضع و ذلیل و سرشکسته، اگر

تُعَذِّبْنى فَاِنّى لِذلِکَ اَهْلٌ، وَهُوَ - یا رَبِّ - مِنْکَ عَدْلٌ، وَ اِنْ

عذابم کنى سزاوار آنم، و آن از ناحیه تو - پروردگارا - عین عدالت است، و اگر

تَعْفُ عَنّى فَقَدیماً شَمَلَنى عَفْوُکَ، وَ اَلْبَسْتَنى عافِیَتَکَ.

از من عفو کنى پس از دیرباز عفوت شامل حالم بوده، و لباس عافیت را بر من پوشانده‌ اى.

فَاَسْئَلُکَ - اللَّهُمَّ - بِالْمَخْزُونِ مِنْ اَسْمآئِکَ، وَ بِما وارَتْهُ

پس تو را سوگند به آن نام ها که در گنجینه دارى، و به آنچه

الْحُجُبُ مِنْ بَهآئِکَ، اِلاّ رَحِمْتَ هَذِهِ النَّفْسَ الْجَزُوعَةَ،

از جلالت در پس پرده قرار گرفته که رحمت آرى بر این وجود بى‌تاب،

وَ هذِهِ الرِّمَّةَ الْهَلُوعَةَ، الَّتى لاتَسْتَطیعُ حَرَّ شَمْسِکَ،

و این مشت استخوان بى‌طاقت که تاب آفتاب تو را ندارد

فَکَیْفَ تَسْتَطیعُ حَرَّ نارِکَ؟ وَ الَّتى لاتَسْتَطیعُ صَوْتَ رَعْدِکَ،

تا چه رسد به گرمى دوزخت! و قدرت شنیدن صداى رعد تو را ندارد

فَکَیْفَ تَسْتَطیعُ صَوْتَ غَضَبِکَ؟ فَارْحَمْنِى - اللَّهُمَّ - فَاِنِّى

تا چه رسد به فریاد خشمت! پس خدایا بر من رحم کن زیرا که

امْرُؤٌ حَقیرٌ، وَخَطَرى یَسیرٌ، وَلَیْسَ عَذابى مِمّا یَزیدُ فى

فردى کوچکم، و قدر و منزلتم ناچیز است، و عذابم چیزى نیست که به مقدار ذرّه‌ اى

مُلْکِکَ مِثْقالَ ذَرَّةٍ، وَلَوْ اَنَّ عَذابى مِمّا یَزیدُ فى مُلْکِکَ

در پادشاهیت بیفزاید، و اگر عذابم در پادشاهى تو مى‌ افزود هر آینه صبر بر

لَسَئَلْتُکَ الصَّبْرَ عَلَیْهِ، وَ اَحْبَبْتُ اَنْ یَکُونَ ذلِکَ لَکَ،

آن را از تو درخواست مى‌ کردم، و دوست مى‌ داشتم که آن فزونى تو را باشد،

وَلکِنْ سُلْطانُکَ - اللَّهُمَّ - اَعْظَمُ، وَمُلْکُکَ اَدْوَمُ مِنْ اَنْ تَزیدَ

اما اى خدا، سلطنت تو بزرگ‌تر و پادشاهیت با دوام‌تر از آن است که

فیهِ طاعَةُ الْمُطیعینَ، اَوْ تَنْقُصَ مِنْهُ مَعْصِیَةُ الْمُذْنِبینَ،

طاعت مطیعان در آن بیفزاید، یا عصیان گنهکاران از آن بکاهد،

فَارْحَمْنى یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ، وَ تَجاوَزْ عَنّى یا ذَاالْجَلالِ

پس بر من رحم کن اى رحم کننده‌ترین رحم‌ کنندگان، و از من بگذر اى صاحب

وَالْاِکْرامِ، وَتُبْ عَلَىَّ، اِنَّکَ اَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحیمُ.

جلال و اکرام، و توبه‌ ام را بپذیر که تویى توبه‌پذیر مهربان.