نقش موثر خودقرنطینگی گروه های پرخطر در مهار کرونا

گروه های پرخطر، باید کمترین حضور در بیرون منازل و اماکن عمومی را داشته باشند و تمهیدات فاصله گذاری برای آنان با شدت و قوت اجرا شود. ارائه آموزش های لازم به آنان، اعضای خانواده و اطرافیان نکته ای اساسی است که باید انجام شود.
دولت باید از این گروه‌ها که جمعیتی بسیار کمتر از تمام هموطنان را شامل می شوند، حمایت مالی کند، به عبارتی برای معاش و زندگی آنها بودجه مناسب در نظر بگیرد.
مراکز بهداشتی، سازمان های حمایتی و داوطلبان سازماندهی شده به شکلی برنامه ریزی شده به محل سکونت این افراد مراجعه و خدمات لازم را در اختیار آنان قرار دهند.
هرچند تاب آوری این گروه ها برای اقامت طولانی در منزل نسبت به سایر افراد بالاتر است اما اقدامات لازم برای محافظت از سلامت روان آنان نیز لازم است که باید انجام گیرد.
دریافت خدمات لازم از جمله تهیه مایحتاج، ویزیت مرتب پزشک و تامین داروهای مورد نیاز آنها یکی از دلایل مهم خروج این افراد از منزل است که آنان را در معرض خطر قرار می دهد، با برنامه ریزی مناسب می توان پاسخگوی این نیاز گروه های پرخطر بود.
افزایش ظرفیت تست های تشخیصی برای شناسایی بهتر افراد مبتلا یا مشکوک یکی دیگر از راهکارهای اساسی کنترل بیماری است که این موضوع باید در دستور کار قرار گیرد تا بیماران در اسرع وقت شناسایی و اقدامات درمانی برای آنان انجام شود.  
جمع بندی اطلاعات موجود نشان می دهد که تاکنون کمتر از ۱۸ درصد مردم ایمنی در مقابل بیماری را پیدا کرده اند. هرچند این عدد در مقایسه با نتایج آزمایش های انجام شده روی جمعیت های بزرگ در برخی کشورها که حدود ۵ تا ۱۰ درصد گزارش کرده اند، فاصله دارد.
رعایت توصیه های مسئولان از جمله جلوگیری از تردد غیرضروری، حضور نیافتن در محل عمومی شلوغ، استفاده از ماسک در محل های شلوغ، شستن مرتب دست با آب و صابون، در پیشگیری از بیماری بسیار موثر است.
بدیهی است توصیه های پیشنهادی برای مقابله با کرونا باید در اسرع وقت مورد کارشناسی دقیق قرار گرفته تا با توجه به ظرفیت های موجود، به سرعت، اجرایی شوند.
اپیدمی های حاد پیشرونده منتظر نمی مانند تا کشورها سرفرصت برنامه ریزی های خود را به عمل آورند و با فراهم آوردن مقدمات و رعایت سلسله مراتب و گذراندن تشریفات وقت گیر اداری، بیماری را کنترل و خاموش کنند.
روند سریع تغییرات اپیدمی کرونا در بسیاری موارد موجب از دست رفتن فرصت ها می شود و این بیماری جوامع و کشورها را درمی‌نوردد.
در شروع اپیدمی کرونا لازم بود مناطق آلوده را قرنطینه کنیم، اما بعد که ویروس بسیاری از شهرها را آلوده کرد باید لااقل به شکلی جدی از شهرهای غیرآلوده محافظت می کردیم که این روند با کندی انجام شد.
شرایط سخت اقتصادی باعث شد فاصله گذاری اجتماعی را کمرنگ کنیم و با عنوان دادن فاصله گذاری هوشمند، فضای جدیدی برای جولان دادن اپیدمی فراهم کنیم.  
آستانه تحمل مردم برای طولانی شدن قرنطینه و به عبارتی در خانه ماندن، محدود است. برخی کشورها به رغم حمایت مناسب معیشتی، اصرار بر خانه ماندن داشتند که مردم آن کشورها زبان به اعتراض گشوده و خواهان لغو این مقررات شدند.
مطالعات انجام شده نشان می دهد تا زمانی نامشخص باید میزبان این میهمان ناخوانده یعنی اپیدمی کووید ۱۹ باشیم. این بیماری واکسن ندارد و تا زمان کشف و در دسترس قرار گرفتن مردم دنیا به واکسن موثر زمان نسبتا طولانی پیش رو دارند.  
درمان مشخص و استانداردی هم برای مبتلایان نداریم و کادر بهداشتی درمانی به خاطر فشار بالای کار در چند ماه اخیر دچار فرسودگی و خستگی مفرط شغلی شده اند. از طرف دیگر گزارش روزانه آمار، به خصوص مرگ ناشی از بیماری، احساسات جامعه را جریحه دار و روزانه ده ها خانواده را در کشور داغدار می کند.
ضمن آنکه هر روز خبری از اقصی‌نقاط کشور مانند خوزستان و لرستان و سیستان بلوچستان به گوش می رسد که اپیدمی دوباره شعله ور شده و روند افزایشی مجدد پیدا کرده است.  
امیدواریم با انجام اقدامات سنجیده و علمی شاهد کاهش مرگ و بستری ناشی از کووید ۱۹ باشیم که این موضوع علاوه بر اینکه می تواند افتخاری برای کشور باشد، سبب کاهش بار اپیدمی و در کنار آن گردش چرخ اقتصادی با کمترین هزینه شود.