پیام امام به مناسبت شهادت آیت الله صدر و همشیره مکرمه اش

«بسم الله الرحمن الرحیم ‌

‌‌انالله و اناالیه راجعون‌

با کمال تأسف حسب گزارش جناب آقای وزیر خارجه که از منابع متعدده و‌‎ ‎‌مقامات کشورهای اسلامی به دست آورده است و حسب گزارشاتی که از منابع دیگر به‌‎ ‎‌دست آمد. مرحوم آیت الله شهید سیدمحمد باقر صدر و همشیرۀ مکرمۀ مظلومۀ او ـ که از‌‎ ‎‌معلمین دانش و اخلاق و مفاخر علم و ادب بود ـ به دست رژیم منحط بعث عراق با وضع‌‎ ‎‌دلخراشی به درجۀ رفیعۀ شهادت رسیده اند. شهادت ارثی است که امثال این شخصیتهای‌‎ ‎‌عزیز از موالیان خود برده اند؛ و جنایت و ستمکاری نیز ارثی است که امثال این‌‎ ‎‌جنایتکاران تاریخ از اسلاف‌‎‌ ستم پیشۀ خود می برند. شهادت این بزرگواران که عمری‌‎ ‎‌را به مجاهدت در راه اهداف اسلام گذرانده اند به دست اشخاص جنایتکاری که عمری‌‎ ‎‌به خونخواری و ستم پیشگی گذرانده اند عجیب نیست؛ عجب آن است که مجاهدان راه‌‎ ‎‌حق در بستر بمیرند و ستمگران جنایت پیشه، دست خبیث خود را به خون آنان آغشته‌‎ ‎‌نکنند. عجب نیست که مرحوم صدر و همشیرۀ مظلومه اش به شهادت نایل شدند؛ عجب‌‎ ‎‌آن است که ملتهای اسلامی و خصوصاً ملت شریف عراق و عشایر دجله و فرات و‌‎ ‎‌جوانان غیور دانشگاهها و سایر جوانان عزیز عراق از کنار این مصایب بزرگ که به اسلام‌‎ ‎‌و اهل بیت رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ وارد می شود بی تفاوت بگذرند و به حزب‌ ‎‌ملعون بعث فرصت دهند که مفاخر آنان را یکی پس از دیگری مظلومانه شهید کنند. و‌‎ ‎‌عجبتر آنکه ارتش عراق و سایر قوای انتظامی آلت دست این جنایتکاران واقع شوند و‌‎ ‎‌در هَدم اسلام و قرآن کریم به آنان کمک کنند.‌

من از ردۀ بالای قوای انتظامی عراق مأیوس هستم؛ لکن از افسران و درجه داران و‌‎ ‎‌سربازان مأیوس نیستم و از آنان چشمداشت آن دارم که یا دلاورانه قیام کنند و اساس‌‎ ‎‌ستمکاری را برچینند همان سان که در ایران واقع شد؛ و یا از پادگانها و سربازخانه ها فرار‌‎ ‎‌کنند و ننگ ستمکاری حزب بعث را تحمل نکنند. من از کارگران و کارمندان دولت‌‎ ‎‌غاصب بعث مأیوس نیستم؛ و امیدوارم که با ملت عراق دست به دست هم دهند و این‌‎ ‎‌لکۀ ننگ را از کشور عراق بزدایند. من امیدوارم که خداوند متعال بساط ستمگری این‌‎ ‎‌جنایتکاران را درهم پیچد. ‌

اینجانب برای بزرگداشت این شخصیت علمی و مجاهد، که از مفاخر حوزه های‌‎ ‎‌علمیه و از مراجع دینی و متفکران اسلامی بود، از روز چهارشنبه سوم اردیبهشت به‌‎ ‎‌مدت سه روز عزای عمومی اعلام می کنم، و روز پنجشنبه چهارم اردیبهشت را تعطیل‌‎ ‎‌عمومی اعلام می نمایم، و از خداوند متعال خواستار جبران این ضایعۀ بزرگ و عظمت‌‎ ‎‌اسلام و مسلمین می باشم. والسلام علی عبادالله الصالحین. ‌

‌‌دوم اردیبهشت 59‌

‌‌روح الله الموسوی الخمینی» ‌

‌‎ ‎صحیفه امام؛ ج 12، 253- 254

‎