زندگینامه آیت الله سیدعارف حسین حسینی
سیدعارف حسین حسینی از روحانیون شیعه پاکستان و رهبر نهضت جعفریه بود، او از شاگردان امام خمینی بوده، و علاوه بر تبلیغ دین و توجه به نیازهای فرهنگی و عبادی مردم به نیازهای بهداشتی و اقتصادی مردم پاکستان نیز رسیدگی می کرد. او سرانجام توسط افرادی ناشناس به شهادت رسید.
عارف حسین در 4 آذر ماه سال 1325 در روستای پیوار از توابع شهرستان پاراچنار در پاکستان در خانواده ای روحانی از سادات پاکستان متولد شد، پدرش سیدفضل حسین نام داشت، چون نسب ایشان به حسین الاصغر، فرزند امام سجاد علیه السلام می رسد، خاندان او به حسینی مشهور است.
او فراگیری علوم را نزد پدرش با آموختن قرآن و تعالیم ابتدایی دینی آغاز کرد. سپس به مدرسه رفته و پس از طی دوره دبستان و راهنمایی به دبیرستانی در پاراچنار رفت. پس از آن در سال 1343 دیپلم گرفت و سپس به مدرسه جعفریه پاراچنار رفته و فراگیری علوم دینی را نزد حاجی غلام جعفر لقمان خیل آغاز کرد، او در مدت کوتاهی ادبیات عرب را فراگرفت. او به زبان پشتو (زبان مادری اش)، فارسی و عربی مسلط بود.
در سال 1346 با هدف فراگیری علوم دینی به نجف رفت و علاوه بر تکمیل دانش عربی در محضر مدرس افغانی، دروس سطح مقدماتی و عالی فقه و اصول را در حوزه علمیه نجف آموخت. اولین آشنایی او با امام خمینی (س) توسط آیت الله سید اسدالله مدنی در همین دوران صورت گرفت.
در سال 1352 به جرم شرکت در فعالیت های انقلابی و شرکت در تظاهرات در اعتراض به ظلمی که نسبت به آیت الله العظمی حکیم اعمال می شد دستگیر شد، او پس از یک ماه زندانی شدن توسط رژیم بعث از عراق اخراج شد.
در این زمان او به زادگاه خود بازگشت و مدت 10 ماه را در پاراچنار به فعالیت های دینی و سیاسی پرداخت، و در همین زمان ازدواج کرد.
او در سال 1353 قصد داشت برای ادامه تحصیل به نجف برود که دولت عراق به او اجازه ورود نداد به همین خاطر به قم رفته و از محضر حضرات آیات مکارم شیرازی، وحید خراسانی، تبریزی، حرم پناهی، سیدکاظم حائری برای فراگیری اصول، فقه و تفسیر بهره مند شد، او همچنین از درس فلسفه شهید مطهری استفاده کرد.
آیت الله عارف حسین هنگام حضور در قم در تظاهرات های علیه رژیم پهلوی شرکت می کرد، به همین خاطر بازداشت شد و به دلیل خودداری از امضای تعهدنامه مبنی بر شرکت نکردن در تظاهرات، سخنرانی و ارتباط با انقلابیون در اوخر دی ماه سال 1357 مجبور به ترک ایران شد و به پاکستان بازگشت.
او از سال 1357 تا اواخر سال 1363 در مدرسه جعفریه پاراچنار به تدریس مشغول بود، و شب های جمعه به دانشگاه پیشاور می رفت و اخلاق تدریس می کرد.
پس از ایجاد نهضت جعفریه در سال 1358 به آن پیوست، و مفتی جعفر حسین رهبر و بنیانگذار نهضت جعفریه او را به عضویت شورای عالی سازمان درآورد. پس از درگذشت مفتی جعفر حسین در شهریور ماه سال 1362 توسط شورای عالی نهضت جعفریه به رهبری شیعیان و ریاست نهضت برگزیده شد.
او در این دوران مراکز آموزشی و عبادی بسیاری از جمله دارالمعارف اسلامیه، جامعه اهل بیت، انوار المدارس و تعدادی مسجد و درمانگاه در شهرهای مختلف پاکستان از جمله شفاخانه علمدار در شهرستان پاراچنار را بنا کرد. او نماینده امام خمینی (س) در امورحسبیه و وجوه شرعی در پاکستان بود.
عارف حسین در تاریخ 14 مرداد ماه سال 1367 در مدرسه دارالمعارف الاسلامیه پیشاور از سوی افرادی ناشناس هدف گلوله قرار گرفت و به شهادت رسید. هیئت عالی رتبه ای از ایران در تشییع جنازه او در پیشاور شرکت کرد، و آیت الله جنتی بر پیکر ایشان نماز خواند و پس از آن به وسیله بالگرد به پاراچنار منتقل شد. امام خمینی هیئتی را برای شرکت در تشییع جنازه اعزام کرد و در پیام تسلیت مفصل خطاب به علما و ملت پاکستان او را فرزند عزیز خود نامید.
رئیس جمهور وقت پاکستان ژنرال ضیاء الحق نیز با هیئتی عالی رتبه در تشییع جنازه عارف حسین شرکت کرد.