قطعی و فشار کم آب ، تغییر طعم آب و شوری روزافزون آن بیانگر اتفاقی تازه نیست چون هر سال با رسیدن به ماه های گرم مشابه آن را تجربه می کنیم اما امسال این موضوع به رخدادی تاریخی تبدیل شده است.
در این میان برخی استان ها همچون یزد که به گفته مسئولان ، در کم آب ترین کشور جهان یعنی ایران ، کم آب ترین استان بوده - متوسط 20 سال گذشته بارندگی یزد 82 میلی متر در سال است ولی در سال آبی جاری 69 میلی متر بوده که نسبت به مدت مشابه سال قبل هفت میلی متر و نسبت به بلندمدت 30 ساله نزدیک به 30 میلی متر کاهش داشته است - بیشتر نمایان شده هرچند که نجابت مردم موجب شده تا کمتر لب به اعتراض بگشایند.
در سفری که به تازگی به مناطق کوهرنگ و زاینده و اصفهان داشتم از نزدیک با درد کم آبی یا بهتر بگویم بی آبی آشنا شدم و اینکه چگونه به خاطر کمبود بارندگی ها بویژه بارش برف ، ارتفاع آب و برف در مدخل کوهرنگ و سرشاخه های زاینده رود به شدت کاهش یافته است.
جایی که گردشگران مشتاق عجله دارند برای رسیدن به غار یخی ، دیگر خبر چندانی از برف و یخ نیست و باید مدتی را میان کوه و در میان آب سرد و خنک گام بردارید تا به برف برسید در حالی که به گفته مردم محلی در سال های قبل بخشی عمده ای از ورودی کوه ، برف بود.
ارتفاع آب در برخی مناطق همچون پل زمان خان در شهرستان سامان استان چهارمحال و بختیاری تا حدود یک متر کاهش داشت به گونه ای که موقع قایق سواری ، به جای آب ، سنگلاخ های کف رودخانه احساس می شد.
البته در این محدوده ها گسترش کشاورزی ، رشد شدید بالای برج سازان - که به اذعان محلی ها می سازند تا شاید در جریان تغییرات ، از تخریب در امان بمانند و برج قافشان تخریب نشود – و نیز مسئولان کمپ های گردشگری که حریم رودخانه کم آب و بی جان زاینده رود را قرق کرده و اجازه ورود به هیچکس را نمی دهند مگر با رزو قبلی را باید اضافه کرد.
در جاهایی همچون پیرغار در روستای ده چشمه شهرستان فارسان چهارمحال و بختیاری که تنها یک چشمه کم رمق باقی مانده نکته جالبی دیدم و آن تبلیغ آب پاش های بزرگ و البته بسیار ارزان تر از سطح شهر و سایر استان ها که به نوعی برای قشر نوجوان تداعی پرآبی – یا به نوعی آموزش اسراف- می کرد ، بود.
بارندگی ها در این استان نیز در سال جاری آب – از مهرماه 96 تا 14 مردادماه امسال- نسبت به مدت مشابه سال قبل 41 درصد و میانگین بلندمدت 46 درصد کاهش یافته است.
وقتی می گویند، می گوییم و می گویید ' باور کنیم آب نیست' یا ' آب هست اما کم است ' برای همه است و نباید همچون بسیاری از شعارها فقط بر زبان باشد و بر دل و عمل جاری نشود.
در این میان امروز مدیران و مردم استان یزد و حتی استان های کم آب باید باور داشته باشند که مصرفمان را به اندازه منابع آبی که در اختیار داریم برسانیم و نباید تصور کنیم ' هرکه بامش بیش برفش بیشتر' در واقع امروز دیگر برفی نمی بارد و یا برفی نیست که بخواهد بر بامی بماند که ما اسراف کنیم و کودکانمان با تفنگ آب پاش به هم بپاشند و بازی بریز و پاش تا هست انجام دهند.
چون برخی ها معتقدند استفاده بی‌رویه از طبیعت و محیط زیست بویژه آب بی‌انصافی است و باید این منابع برای فرزندان و نسل آینده نیز حفظ شود چرا که بدون آب نمی توان آینده روشنی برای آنها ترسیم کرد و به امید پیش بینی ها بود بلکه باید تنها به امید الطاف پروردگار و صرفه جویی و قناعت خودمان باشیم.
در این مسیر و با این نگاه بنابر موافقت کارگروه سازگاری با کم آبی استان یزد، کاهش 50 درصدی مصرف در بخش کشاورزی ، 30 درصد کاهش مصرف در بخش صنعت و معدن با بازچرخانی آب و 20 درصد کاهش مصرف در بخش شرب و بهداشت با ترویج استفاده از لوازم کاهنده و اقداماتی از قبیل نصب سایه‌بان کولر در دستور کار قرار گرفته که می تواند الگویی دست یافتنی برای سایر استانها نیز باشد.
1968/ 2047/
انتهای پیام در این میان برخی استان ها همچون یزد که به گفته مسئولان ، در کم آب ترین کشور جهان یعنی ایران ، کم آب ترین استان بوده - متوسط 20 سال گذشته بارندگی یزد 82 میلی متر در سال است ولی در سال آبی جاری 69 میلی متر بوده که نسبت به مدت مشابه سال قبل هفت میلی متر و نسبت به بلندمدت 30 ساله نزدیک به 30 میلی متر کاهش داشته است - بیشتر نمایان شده هرچند که نجابت مردم موجب شده تا کمتر لب به اعتراض بگشایند.
در سفری که به تازگی به مناطق کوهرنگ و زاینده و اصفهان داشتم از نزدیک با درد کم آبی یا بهتر بگویم بی آبی آشنا شدم و اینکه چگونه به خاطر کمبود بارندگی ها بویژه بارش برف ، ارتفاع آب و برف در مدخل کوهرنگ و سرشاخه های زاینده رود به شدت کاهش یافته است.
جایی که گردشگران مشتاق عجله دارند برای رسیدن به غار یخی ، دیگر خبر چندانی از برف و یخ نیست و باید مدتی را میان کوه و در میان آب سرد و خنک گام بردارید تا به برف برسید در حالی که به گفته مردم محلی در سال های قبل بخشی عمده ای از ورودی کوه ، برف بود.
ارتفاع آب در برخی مناطق همچون پل زمان خان در شهرستان سامان استان چهارمحال و بختیاری تا حدود یک متر کاهش داشت به گونه ای که موقع قایق سواری ، به جای آب ، سنگلاخ های کف رودخانه احساس می شد.
البته در این محدوده ها گسترش کشاورزی ، رشد شدید بالای برج سازان - که به اذعان محلی ها می سازند تا شاید در جریان تغییرات ، از تخریب در امان بمانند و برج قافشان تخریب نشود – و نیز مسئولان کمپ های گردشگری که حریم رودخانه کم آب و بی جان زاینده رود را قرق کرده و اجازه ورود به هیچکس را نمی دهند مگر با رزو قبلی را باید اضافه کرد.
در جاهایی همچون پیرغار در روستای ده چشمه شهرستان فارسان چهارمحال و بختیاری که تنها یک چشمه کم رمق باقی مانده نکته جالبی دیدم و آن تبلیغ آب پاش های بزرگ و البته بسیار ارزان تر از سطح شهر و سایر استان ها که به نوعی برای قشر نوجوان تداعی پرآبی – یا به نوعی آموزش اسراف- می کرد ، بود.
بارندگی ها در این استان نیز در سال جاری آب – از مهرماه 96 تا 14 مردادماه امسال- نسبت به مدت مشابه سال قبل 41 درصد و میانگین بلندمدت 46 درصد کاهش یافته است.
وقتی می گویند، می گوییم و می گویید ' باور کنیم آب نیست' یا ' آب هست اما کم است ' برای همه است و نباید همچون بسیاری از شعارها فقط بر زبان باشد و بر دل و عمل جاری نشود.
در این میان امروز مدیران و مردم استان یزد و حتی استان های کم آب باید باور داشته باشند که مصرفمان را به اندازه منابع آبی که در اختیار داریم برسانیم و نباید تصور کنیم ' هرکه بامش بیش برفش بیشتر' در واقع امروز دیگر برفی نمی بارد و یا برفی نیست که بخواهد بر بامی بماند که ما اسراف کنیم و کودکانمان با تفنگ آب پاش به هم بپاشند و بازی بریز و پاش تا هست انجام دهند.
چون برخی ها معتقدند استفاده بی‌رویه از طبیعت و محیط زیست بویژه آب بی‌انصافی است و باید این منابع برای فرزندان و نسل آینده نیز حفظ شود چرا که بدون آب نمی توان آینده روشنی برای آنها ترسیم کرد و به امید پیش بینی ها بود بلکه باید تنها به امید الطاف پروردگار و صرفه جویی و قناعت خودمان باشیم.
در این مسیر و با این نگاه بنابر موافقت کارگروه سازگاری با کم آبی استان یزد، کاهش 50 درصدی مصرف در بخش کشاورزی ، 30 درصد کاهش مصرف در بخش صنعت و معدن با بازچرخانی آب و 20 درصد کاهش مصرف در بخش شرب و بهداشت با ترویج استفاده از لوازم کاهنده و اقداماتی از قبیل نصب سایه‌بان کولر در دستور کار قرار گرفته که می تواند الگویی دست یافتنی برای سایر استانها نیز باشد.
1968/ 2047/
کپی شد
