نام‌ها و تابلوها نماد فرهنگ عمومی و تبلور ذائقه جمعی مردمان هر دیاری‌اند.
اسم‌گذاری‌ها در فضای عمومی هر شهری نمایش دهنده محیط ذهنی بخش عمده‌ای از ساکنان آن سرزمین، به حساب آید.
اصل و قاعده بر این است که مردم اسامی فرزندان، ساختمان‌ها و مکان‌های شخصی و اماکن عمومی خود را متناسب با فرهنگ عمومی که از دین یا ملیت آنان الهام گرفته، انتخاب کنند.
رابطه بین نام‌گذاری‌ها و فرهنگ رابطه تأثیر و تأثر (متقابل) است.
در حوزه رفتار خصوصی عامه شهروندان، مردم همواره تلاشی می‌کنند که بهترین اسم مورد علاقه خود یا اطرافیان را بر افراد یا اشیاء وضع نمایند.
اما هر نظام حاکمیتی باز برای نام‌گذاری‌ها به‌ویژه اماکن عمومی، راهبرد و مواضع دارد.
در کشور ایران، مردم بهترین مفاهیم و واژگان مذهبی یا ایرانی را انتخاب و با آن سال‌ها زندگی می‌کنند.
بعد از انقلاب، جهت‌گیری، انتخاب و قرار دادن اسامی برروی افراد و اماکن، متناسب با فضای عمومی انقلاب و ذائقه دین‌خواهی، وطن‌دوستی و میل به گل‌ها و گیاهان و مواهب طبیعی، سیر خود را طی نمود.
گفتمان انقلاب و دفاع ارزش‌مدارانه و سرسختانه از نظام اسلامی و استقلال ملی تا آنجا شکل گرفت که مردم به تأسی از آموزه‌های دینی حتی در یک خانواده و فامیل، چند اسم متبرک و مسمی به اسم ائمه اطهار را انتخاب می‌نمودند.
از نام‌گذاری میدان‌ها، خیابان‌ها، کوچه‌ها، قرارگاه‌ها، لشکرها، تیپ‌ها و گردان‌ها گرفته تا دبستان‌ها، دانشگاه‌ها و سالن‌های اجتماعات و ورزشی و حتی بعضاً تعمیرگاه‌ها، مغازه‌ها، پاساژها و همه و همه متأثر از ادبیات انقلابی و پارادایم دینی قرار گرفت حتی به امید ثواب.
نام‌گذاری تیپ قهرمان 48 استان به اسم مبارک «فتح» که چهل و هشتمین سوره قرآن بود در همین اطلس مبارک قابل تحلیل است.
براساس آمار اعلام شده از سوی بنیاد شهید تقریباً نام 20000 تن از شهیدان از اسماء‌الله، 45000 محمد، 36000 تن علی، 20000 رضا، 13000 تن حسین، 5400 عباس، 2300 تن قاسم، 4500 اکبر و 3500 تن اصغر بوده است.
ادبیات و گفتمان انقلاب تأثیرگذارترین عنصر در حوزه فرهنگ عمومی بود، تا آنجا که در همین استان کوچک و کم‌جمعیت ما (یک درصد جمعیت و مساحت کشور) جمع زیادی از هم استانی‌های عزیز نام یا نام خانوادگی جدید (و متفاوت از دوره طاغوت) برای خود انتخاب نمودند.
خدا محوری و گرایش شدید به مذهب در کنار وطن‌دوستی، آمیزه‌ای مبارک و معنا دار آفرید تا آنجا که رهبر فرزانه انقلاب، راهبرد و الگوی توسعه کلان مملکت را در «الگوی اسلامی – ایرانی پیشرفت» نام گذاشت و چندین برنامه میان مدت و دراز مدت بر همین اساس تنظیم و ابلاغ و حتی اجرا گردید.
مذهب و ملیت به‌عنوان 2 عنصر مهم شکل‌دهنده سپهر فرهنگ، شاکله و افقی را فراروی مؤمنان ایرانی ترسیم نمود که سالیانی است مردم این دیار مؤمنانه و هوشمندانه با این واژگان فاخر و با این ادبیات مبارک، زندگی می‌کنند.
قریب به 4 دهه از تجربه این انقلاب ظفرمند و با چنین رویکردی، می‌گذرد.
اما مع‌الأسف، مدتی است خواسته یا ناخواسته عده‌ای معدود و محدود با سازی ناکوک، مسیر دیگری را طی می‌نماید.
به نظر می‌رسد انتخاب و وضع نام‌هایی نامتعارف با فرهنگ ایرانی و اسلامی و ترویج و تبلیغ آن، خلاف جریان آب شنا کردن است. قطع نظر از باب «ارزشی» آن، حتی از باب انتخاب «روشی» نامأنوس، مستلزم آسیب‌شناسی آن توسط عالمان حوزه و دانشگاه و کنشگران عرصه اجتماع و فعالان وادی فرهنگ است. آنان تحلیل نمایند؛ چرا عده‌ای قلیل، حرکت عمومی مبتنی بر گفتمان حاکم و پذیرفته شده را برنمی‌تابند؟ انگیزه این اندک افراد ممکن است به یکی از موارد زیر مرتبط باشد؛
1- سهل‌انگاری
2- نادانی و کم‌دانی و ضعف مبانی شناختی
3- انفعال و تأثیر پذیری از فضای منفی ماهواره و کانال‌های ناسالم فضای مجازی
4- عدم‌شناخت کافی از پیشینه هویتی و تمدنی خویش
5- ضعف شناخت کافی از مبانی معرفتی و دینی
6- بازیچه جریانات سازمان یافته‌ی مهاجم و هویت‌سوز قرار گرفتن
7- لجبازی، عناد و نافرمانی مدنی (که احتمال آن خیلی ضعیف است)
شیوه‌های اصلاح اعوجات در حوزه پیشگیری و درمان معضل، نام‌گذاری‌های متعارف؛
الف) شیوه فرهنگی و افزایش آگاهی‌های تاریخی و مذهبی
ب) اجرای قوانین موضوعه به‌ویژه در حوزه نظام صنفی
ج) امر به معروف و نهی از منکر (نظارت همگانی)
د) اعمال قوانین آمره حاکمیتی توسط دستگاه‌های مربوط (شهرداری، پلیس و …)
البته پر واضح است گسترده‌ترین، عمیق‌ترین، مانا و ماندگارترین شیوه، روش فرهنگی
و علمی است که داعی و انگیزه نخست نگارنده از این نوشتار است.
دریافت کننده: فرزانه شریفی** انتشاردهنده: سید ولی موسوی
8143/6110
انتهای پیام اسم‌گذاری‌ها در فضای عمومی هر شهری نمایش دهنده محیط ذهنی بخش عمده‌ای از ساکنان آن سرزمین، به حساب آید.
اصل و قاعده بر این است که مردم اسامی فرزندان، ساختمان‌ها و مکان‌های شخصی و اماکن عمومی خود را متناسب با فرهنگ عمومی که از دین یا ملیت آنان الهام گرفته، انتخاب کنند.
رابطه بین نام‌گذاری‌ها و فرهنگ رابطه تأثیر و تأثر (متقابل) است.
در حوزه رفتار خصوصی عامه شهروندان، مردم همواره تلاشی می‌کنند که بهترین اسم مورد علاقه خود یا اطرافیان را بر افراد یا اشیاء وضع نمایند.
اما هر نظام حاکمیتی باز برای نام‌گذاری‌ها به‌ویژه اماکن عمومی، راهبرد و مواضع دارد.
در کشور ایران، مردم بهترین مفاهیم و واژگان مذهبی یا ایرانی را انتخاب و با آن سال‌ها زندگی می‌کنند.
بعد از انقلاب، جهت‌گیری، انتخاب و قرار دادن اسامی برروی افراد و اماکن، متناسب با فضای عمومی انقلاب و ذائقه دین‌خواهی، وطن‌دوستی و میل به گل‌ها و گیاهان و مواهب طبیعی، سیر خود را طی نمود.
گفتمان انقلاب و دفاع ارزش‌مدارانه و سرسختانه از نظام اسلامی و استقلال ملی تا آنجا شکل گرفت که مردم به تأسی از آموزه‌های دینی حتی در یک خانواده و فامیل، چند اسم متبرک و مسمی به اسم ائمه اطهار را انتخاب می‌نمودند.
از نام‌گذاری میدان‌ها، خیابان‌ها، کوچه‌ها، قرارگاه‌ها، لشکرها، تیپ‌ها و گردان‌ها گرفته تا دبستان‌ها، دانشگاه‌ها و سالن‌های اجتماعات و ورزشی و حتی بعضاً تعمیرگاه‌ها، مغازه‌ها، پاساژها و همه و همه متأثر از ادبیات انقلابی و پارادایم دینی قرار گرفت حتی به امید ثواب.
نام‌گذاری تیپ قهرمان 48 استان به اسم مبارک «فتح» که چهل و هشتمین سوره قرآن بود در همین اطلس مبارک قابل تحلیل است.
براساس آمار اعلام شده از سوی بنیاد شهید تقریباً نام 20000 تن از شهیدان از اسماء‌الله، 45000 محمد، 36000 تن علی، 20000 رضا، 13000 تن حسین، 5400 عباس، 2300 تن قاسم، 4500 اکبر و 3500 تن اصغر بوده است.
ادبیات و گفتمان انقلاب تأثیرگذارترین عنصر در حوزه فرهنگ عمومی بود، تا آنجا که در همین استان کوچک و کم‌جمعیت ما (یک درصد جمعیت و مساحت کشور) جمع زیادی از هم استانی‌های عزیز نام یا نام خانوادگی جدید (و متفاوت از دوره طاغوت) برای خود انتخاب نمودند.
خدا محوری و گرایش شدید به مذهب در کنار وطن‌دوستی، آمیزه‌ای مبارک و معنا دار آفرید تا آنجا که رهبر فرزانه انقلاب، راهبرد و الگوی توسعه کلان مملکت را در «الگوی اسلامی – ایرانی پیشرفت» نام گذاشت و چندین برنامه میان مدت و دراز مدت بر همین اساس تنظیم و ابلاغ و حتی اجرا گردید.
مذهب و ملیت به‌عنوان 2 عنصر مهم شکل‌دهنده سپهر فرهنگ، شاکله و افقی را فراروی مؤمنان ایرانی ترسیم نمود که سالیانی است مردم این دیار مؤمنانه و هوشمندانه با این واژگان فاخر و با این ادبیات مبارک، زندگی می‌کنند.
قریب به 4 دهه از تجربه این انقلاب ظفرمند و با چنین رویکردی، می‌گذرد.
اما مع‌الأسف، مدتی است خواسته یا ناخواسته عده‌ای معدود و محدود با سازی ناکوک، مسیر دیگری را طی می‌نماید.
به نظر می‌رسد انتخاب و وضع نام‌هایی نامتعارف با فرهنگ ایرانی و اسلامی و ترویج و تبلیغ آن، خلاف جریان آب شنا کردن است. قطع نظر از باب «ارزشی» آن، حتی از باب انتخاب «روشی» نامأنوس، مستلزم آسیب‌شناسی آن توسط عالمان حوزه و دانشگاه و کنشگران عرصه اجتماع و فعالان وادی فرهنگ است. آنان تحلیل نمایند؛ چرا عده‌ای قلیل، حرکت عمومی مبتنی بر گفتمان حاکم و پذیرفته شده را برنمی‌تابند؟ انگیزه این اندک افراد ممکن است به یکی از موارد زیر مرتبط باشد؛
1- سهل‌انگاری
2- نادانی و کم‌دانی و ضعف مبانی شناختی
3- انفعال و تأثیر پذیری از فضای منفی ماهواره و کانال‌های ناسالم فضای مجازی
4- عدم‌شناخت کافی از پیشینه هویتی و تمدنی خویش
5- ضعف شناخت کافی از مبانی معرفتی و دینی
6- بازیچه جریانات سازمان یافته‌ی مهاجم و هویت‌سوز قرار گرفتن
7- لجبازی، عناد و نافرمانی مدنی (که احتمال آن خیلی ضعیف است)
شیوه‌های اصلاح اعوجات در حوزه پیشگیری و درمان معضل، نام‌گذاری‌های متعارف؛
الف) شیوه فرهنگی و افزایش آگاهی‌های تاریخی و مذهبی
ب) اجرای قوانین موضوعه به‌ویژه در حوزه نظام صنفی
ج) امر به معروف و نهی از منکر (نظارت همگانی)
د) اعمال قوانین آمره حاکمیتی توسط دستگاه‌های مربوط (شهرداری، پلیس و …)
البته پر واضح است گسترده‌ترین، عمیق‌ترین، مانا و ماندگارترین شیوه، روش فرهنگی
و علمی است که داعی و انگیزه نخست نگارنده از این نوشتار است.
دریافت کننده: فرزانه شریفی** انتشاردهنده: سید ولی موسوی
8143/6110
کپی شد
