به گزارش ایرنا، تنورسازی از گذشته های دور در استان کرمان مرسوم بوده و یکی از مشاغل اهالی این دیار به شمار می رفت، اما طی سال های اخیر که تقریبا بیشتر نیاز های مردم توسط ماشین آلات صنعتی تهیه می شود شعله این دسته از تنور ها هم رو به خاموشی است اما در این بین زنان و مردان زحمتکشی هستند که نمی خواهند هنر پیشینیان خود را به فراموشی بسپارند و برای پیروزی در این راه، کمر همت بسته اند.
تنورهای سفالی از تلفیق نوعی خاک، آب و کاه ساخته می شوند، البته در ابتدا این کوره ها را داخل زمین می ساختند به این گونه که در کف زمین گودالی حفر کرده و داخل آن را گِل اندود می کردند و برای پخت نان زحمت فراوانی متحمل می شدند، بعدها تنورها را به روی سطح زمین آوردند که البته ساخت این نوع تنور ها کار هر کسی نبوده و تنها افرادی می توانستند در ساخت این تنور ها موفق باشند که به خوبی این هنر را از پدران و مادران خود آموخته باشند.
درجنوب استان کرمان، هنر تنور سازی با وجود تمامی موانع هنوز هم پا برجاست و برخی از مردم این دیار اقتصاد خانواده خود را بر پایه تنور سازی استوار ساخته اند اما این روزها بازار خرید و فروش تنورهای سفالی همچون گذشته پر رونق نیست چرا که تنورهای صنعتی با برندها و مارک های خارجی عرصه را بر این، دست سازه قدیمی تنگ کرده اند و این نشانه ای از سرعت فوق العاده تکنولوژی در جامعه است.
تجربه ثابت کرده است که تکنولوژی هر اندازه پیشرفت کند، خروجی اش طعم و عطر تولیدات دستی قدیمی را ندارد و در همین شرایط کنونی که تنورهای صنعتی با سرعت در حال پخت انواع نان هستند، بسیاری از مردم به دنبال نان های سنتی می گردند چرا که ذائقه آنها با نان های خانگی خو گرفته است.
فاطمه، یکی از بانوان هنرمند و سخت کوش شهرستان جیرفت است که تنور سازی را از پدر و مادر خود فرا گرفته است، او را در حاشیه جاده جیرفت به سمت کهنوج دیدم که مشغول ساخت تنور بود، زنی تقریبا 30 ساله با چشم هایی پر از امید به آینده ای روشن، امید به حفظ و ماندگاری هنری که میراث گذشتگان و نان شب بچه هایش است.
این هنرمند جیرفتی در هر ماه هفت الی 10 عدد تنور می سازد که برای ساخت هر تنور به طور میانگین چهار روز در تلاش است، او تنور ها را در سه سایز کوچک، متوسط و بزرگ می سازد و سود حاصل از هر تنور 30 تا 50 هزار تومان بوده که این رقم در شرایط اقتصادی کنونی جوابگوی هزینه های زندگی فاطمه و سه فرزندش نیست و آنها برای گذران زندگی به ناچار در مزارع کشاورزی هم کار می کنند.
آری، تنورهای قدیمی هنوز هم مشتری ها و طرفداران خاص خودشان را دارند چرا که عطر و طعم نانی که در این تنورها پخته می شود بسیار بهتر از نان هایی است که در تنورهای صنعتی و گازی پخته می شوند، پس اگر این هنرمند جیرفتی بتواند طی یک ماه تعداد بیشتری تنور تولید کند یقینا به درآمد بیشتری دست خواهد یافت، اما او که نتوانسته برای خود پولی پس انداز کند، توانایی گسترش کارگاه تنور سازی را ندارد و مجبور است به همین مقدار درآمد اکتفا کند در حالی که کیفیت کار این بانوی هنرمند به قدری بالا است که می تواند شهرها و استانهای دیگر را هم پوشش دهد.
او از شهرهای مختلف استان مشتری دارد اما نمی تواند به سفارش همه آنها پاسخ مثبت دهد و همچنین تعداد زیادی از تنورسازهای این منطقه صرفا به دلیل اینکه توانایی تامین مقدمات و لوازم کار را ندارند این هنر را کنار گذاشته و به کارگری روی آورده اند.
در این شرایط انتظار می رود سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به عنوان متولی حفاظت از اینگونه مشاغل که ریشه کهنی هم دارند تدبیری اتخاذ و هنرمندان این حوزه را مورد حمایت های مالی خود قرار دهد .
حال که اقتصاد مقاومتی، تنها راه برون رفت از تله های اقتصادی دشمنان است بیاییم بر داشته های خود تمرکز کرده و برای تقویت آنها برنامه ریزی کنیم چرا که هیچ کشوری، نمی آید یک بسته اقتصادی شیرین را در سینی طلایی به ما هدیه کند.
هم اینک خانواده های متعددی در جیرفت و روستاهای اطراف این شهرستان با ساخت همین تنورهای گلی، روزی حلال کسب می کنند هر چند که مقدارش کم است اما برای آنها این اهمیت دارد که روزی شان حلال و پاک است.
حقیقتا مردم زحمتکش این دیار از پاکترین و ساده ترین انسانهای روی زمین هستند و از بچگی یاد گرفته اند برای به دست آوردن پول باید تلاش کنند، این مردم مستعد کار و تلاش هستند پس می طلبد دولت هم با ایجاد زیرساخت های مناسب، فرصت را برای شکوفایی منطقه و اهالی مهربانش فراهم کند.
خبرنگار ایرنا در جیرفت
9901/7429/ 5054
انتهای پیام تنورهای سفالی از تلفیق نوعی خاک، آب و کاه ساخته می شوند، البته در ابتدا این کوره ها را داخل زمین می ساختند به این گونه که در کف زمین گودالی حفر کرده و داخل آن را گِل اندود می کردند و برای پخت نان زحمت فراوانی متحمل می شدند، بعدها تنورها را به روی سطح زمین آوردند که البته ساخت این نوع تنور ها کار هر کسی نبوده و تنها افرادی می توانستند در ساخت این تنور ها موفق باشند که به خوبی این هنر را از پدران و مادران خود آموخته باشند.
درجنوب استان کرمان، هنر تنور سازی با وجود تمامی موانع هنوز هم پا برجاست و برخی از مردم این دیار اقتصاد خانواده خود را بر پایه تنور سازی استوار ساخته اند اما این روزها بازار خرید و فروش تنورهای سفالی همچون گذشته پر رونق نیست چرا که تنورهای صنعتی با برندها و مارک های خارجی عرصه را بر این، دست سازه قدیمی تنگ کرده اند و این نشانه ای از سرعت فوق العاده تکنولوژی در جامعه است.
تجربه ثابت کرده است که تکنولوژی هر اندازه پیشرفت کند، خروجی اش طعم و عطر تولیدات دستی قدیمی را ندارد و در همین شرایط کنونی که تنورهای صنعتی با سرعت در حال پخت انواع نان هستند، بسیاری از مردم به دنبال نان های سنتی می گردند چرا که ذائقه آنها با نان های خانگی خو گرفته است.
فاطمه، یکی از بانوان هنرمند و سخت کوش شهرستان جیرفت است که تنور سازی را از پدر و مادر خود فرا گرفته است، او را در حاشیه جاده جیرفت به سمت کهنوج دیدم که مشغول ساخت تنور بود، زنی تقریبا 30 ساله با چشم هایی پر از امید به آینده ای روشن، امید به حفظ و ماندگاری هنری که میراث گذشتگان و نان شب بچه هایش است.
این هنرمند جیرفتی در هر ماه هفت الی 10 عدد تنور می سازد که برای ساخت هر تنور به طور میانگین چهار روز در تلاش است، او تنور ها را در سه سایز کوچک، متوسط و بزرگ می سازد و سود حاصل از هر تنور 30 تا 50 هزار تومان بوده که این رقم در شرایط اقتصادی کنونی جوابگوی هزینه های زندگی فاطمه و سه فرزندش نیست و آنها برای گذران زندگی به ناچار در مزارع کشاورزی هم کار می کنند.
آری، تنورهای قدیمی هنوز هم مشتری ها و طرفداران خاص خودشان را دارند چرا که عطر و طعم نانی که در این تنورها پخته می شود بسیار بهتر از نان هایی است که در تنورهای صنعتی و گازی پخته می شوند، پس اگر این هنرمند جیرفتی بتواند طی یک ماه تعداد بیشتری تنور تولید کند یقینا به درآمد بیشتری دست خواهد یافت، اما او که نتوانسته برای خود پولی پس انداز کند، توانایی گسترش کارگاه تنور سازی را ندارد و مجبور است به همین مقدار درآمد اکتفا کند در حالی که کیفیت کار این بانوی هنرمند به قدری بالا است که می تواند شهرها و استانهای دیگر را هم پوشش دهد.
او از شهرهای مختلف استان مشتری دارد اما نمی تواند به سفارش همه آنها پاسخ مثبت دهد و همچنین تعداد زیادی از تنورسازهای این منطقه صرفا به دلیل اینکه توانایی تامین مقدمات و لوازم کار را ندارند این هنر را کنار گذاشته و به کارگری روی آورده اند.
در این شرایط انتظار می رود سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری به عنوان متولی حفاظت از اینگونه مشاغل که ریشه کهنی هم دارند تدبیری اتخاذ و هنرمندان این حوزه را مورد حمایت های مالی خود قرار دهد .
حال که اقتصاد مقاومتی، تنها راه برون رفت از تله های اقتصادی دشمنان است بیاییم بر داشته های خود تمرکز کرده و برای تقویت آنها برنامه ریزی کنیم چرا که هیچ کشوری، نمی آید یک بسته اقتصادی شیرین را در سینی طلایی به ما هدیه کند.
هم اینک خانواده های متعددی در جیرفت و روستاهای اطراف این شهرستان با ساخت همین تنورهای گلی، روزی حلال کسب می کنند هر چند که مقدارش کم است اما برای آنها این اهمیت دارد که روزی شان حلال و پاک است.
حقیقتا مردم زحمتکش این دیار از پاکترین و ساده ترین انسانهای روی زمین هستند و از بچگی یاد گرفته اند برای به دست آوردن پول باید تلاش کنند، این مردم مستعد کار و تلاش هستند پس می طلبد دولت هم با ایجاد زیرساخت های مناسب، فرصت را برای شکوفایی منطقه و اهالی مهربانش فراهم کند.
خبرنگار ایرنا در جیرفت
9901/7429/ 5054
کپی شد
