در این یادداشت آمده است: ابعاد اتفاقات تلخی که پیرامون باغات شهری در استان کرمانشاه رخ داده، آنچنان عظیم و گسترده است که وصفی جز 'فاجعه' را نمی توان برای آن به کار برد. در این میان حجم عظیمی از این تقصیرات متوجه مدیریت شهری است؛ مدیریتی که از دیرباز از یک ضعف مزمن و تاریخی رنج می برد.
از قدیم الایام فضای اغلب شهرهای استان از جمله کرند، قصرشیرین، صحنه، هرسین، کرمانشاه، پاوه، نوسود، نودشه و ... با باغ های گسترده و پربار میوه پیوند خورده است. با وجود خسارات و آسیب های فراوان، محصولات باغی برخی از این شهرها مانند پاوه، صحنه قصرشیرین - و تا حدودی سراب قنبر کرمانشاه- هنوز در بازار میوه یک برند محسوب می شوند.
متاسفانه طی دهه های اخیر به دلیل ضعف آشکار مدیریت شهری - به ویژه شوراها و شهرداری ها - و ناآشنایی و یا عدم اعتقاد تصمیم گیران این مجموعه ها به توسعه پایدار، خسارت های بسیار عظیم و جبران ناپذیری به باغات شهری وارد شده و حجم گسترده ای از این فضاها تخریب شده و در آن ها شهرک سازی و آپارتمان سازی های گسترده صورت گرفته است.
مدیریت شهری در این دهه های اخیر به جای بهبود وضعیت باغات شهری و استفاده از آن برای رسیدن به یک توسعه پایدار، بیشتر به دنبال کسب درآمد از طریق تغییر کاربری و یا جرایم دریافتی از بساز و بفروش ها و تخلف های حوزه ساخت و ساز بوده است.
یکی از دلایل مهم در پیش گرفتن این رویه به ناتوانی تاریخی مدیریت شهری در ایجاد درآمدهای پایدار برای شهرداری ها بازمی گردد. شهرداری ها طی این سال ها برای درآمدزایی بیشتر به سمت شهرفروشی و باغ فروشی رفته اند و در این میان به یک هماهنگی و هارمونی عجیب با بساز و بفروش ها رسیده اند.
در واقع حجم قابل توجهی از برنامه ریزی ها و طرح ها و پروژه ها در این شهرها اغلب با محوریت و تحت تاثیر بساز و بفروش ها بوده و مدیریت شهری بیشتر یک تسهیلگر بوده اند.
این رویکردها و رویه ها در مدیریت شهری، آسیب های بسیار جدی به شهرهای استان وارد کرده و نوعی عقبگرد آشکار در روند توسعه پایدار محسوب می شود.
در این میان تخریب باغات در کلانشهری مانند کرمانشاه ابعادی بسیار گسترده داشته و همچنان ادامه دارد.
در این میان دغدغه هایی مانند ارتقای کیفیت زندگی شهروندان، حقوق طبیعی نسل فعلی و نسل آینده، حفظ سرمایه های طبیعی و باغات شهری در حاشیه واقع شده و همچنان این روند ادامه دارد.
تصور شکل گیری یک توسعه پایدار در شهرهای استان با تداوم فعالیت مدیرانی که اعتقاد چندانی به حفظ پتانسیل های طبیعی و باغات و حقوق شهروندان ندارند، بسیار ساده اندیشانه و خنده دار است.
برای رها شدن از این وضعیت نامطلوب و قرار گرفتن شهرها در مسیر توسعه پایدار، باید طرحی نو درانداخت.
8066
انتهای پیام از قدیم الایام فضای اغلب شهرهای استان از جمله کرند، قصرشیرین، صحنه، هرسین، کرمانشاه، پاوه، نوسود، نودشه و ... با باغ های گسترده و پربار میوه پیوند خورده است. با وجود خسارات و آسیب های فراوان، محصولات باغی برخی از این شهرها مانند پاوه، صحنه قصرشیرین - و تا حدودی سراب قنبر کرمانشاه- هنوز در بازار میوه یک برند محسوب می شوند.
متاسفانه طی دهه های اخیر به دلیل ضعف آشکار مدیریت شهری - به ویژه شوراها و شهرداری ها - و ناآشنایی و یا عدم اعتقاد تصمیم گیران این مجموعه ها به توسعه پایدار، خسارت های بسیار عظیم و جبران ناپذیری به باغات شهری وارد شده و حجم گسترده ای از این فضاها تخریب شده و در آن ها شهرک سازی و آپارتمان سازی های گسترده صورت گرفته است.
مدیریت شهری در این دهه های اخیر به جای بهبود وضعیت باغات شهری و استفاده از آن برای رسیدن به یک توسعه پایدار، بیشتر به دنبال کسب درآمد از طریق تغییر کاربری و یا جرایم دریافتی از بساز و بفروش ها و تخلف های حوزه ساخت و ساز بوده است.
یکی از دلایل مهم در پیش گرفتن این رویه به ناتوانی تاریخی مدیریت شهری در ایجاد درآمدهای پایدار برای شهرداری ها بازمی گردد. شهرداری ها طی این سال ها برای درآمدزایی بیشتر به سمت شهرفروشی و باغ فروشی رفته اند و در این میان به یک هماهنگی و هارمونی عجیب با بساز و بفروش ها رسیده اند.
در واقع حجم قابل توجهی از برنامه ریزی ها و طرح ها و پروژه ها در این شهرها اغلب با محوریت و تحت تاثیر بساز و بفروش ها بوده و مدیریت شهری بیشتر یک تسهیلگر بوده اند.
این رویکردها و رویه ها در مدیریت شهری، آسیب های بسیار جدی به شهرهای استان وارد کرده و نوعی عقبگرد آشکار در روند توسعه پایدار محسوب می شود.
در این میان تخریب باغات در کلانشهری مانند کرمانشاه ابعادی بسیار گسترده داشته و همچنان ادامه دارد.
در این میان دغدغه هایی مانند ارتقای کیفیت زندگی شهروندان، حقوق طبیعی نسل فعلی و نسل آینده، حفظ سرمایه های طبیعی و باغات شهری در حاشیه واقع شده و همچنان این روند ادامه دارد.
تصور شکل گیری یک توسعه پایدار در شهرهای استان با تداوم فعالیت مدیرانی که اعتقاد چندانی به حفظ پتانسیل های طبیعی و باغات و حقوق شهروندان ندارند، بسیار ساده اندیشانه و خنده دار است.
برای رها شدن از این وضعیت نامطلوب و قرار گرفتن شهرها در مسیر توسعه پایدار، باید طرحی نو درانداخت.
8066
کپی شد
