در این یادداشت آمده است: بالاخره یک مقام آمد و با جسارت اذعان کرد بسیاری از نشست‌های اداری که وقت و هزینه فراوان نیز بر جسم نحیف و پیکر بیمار بیت‌المال تحمیل می‌کند بی‌فایده است.
به زعم نگارنده، نه اینکه این جلسات بی فایده است که برگزار نکردن برخی نشست‌ها و نبود برخی افراد در آنها فراوان پر فایده‌تر است.
کمتر کسی از ما است که به اداره‌ای برای حل مشکلی مراجعه نکرده و نشنیده باشد که فلانی در جلسه است به گونه‌ای که اکنون شنیدن این کلمه دل آزار به اسم رمز معطلی و بی سر و سامانی و امروز برو فردا بیا، برای شهروندان تبدیل شده است.
چه اینکه باید نشست و منتظر ماند یا رفت و فردا و فرداهای دیگر آمد تا فردی که قرار است کار تو را حل و فصل کند از جلسه‌ای به سرکارش باز گردد.
قانون برخی نشست‌ها و کارگروه‌ها اداری را برای هماهنگی و همسانی در رفتار اداری و نیز حل مشکلات در روند اجرا برخی قوانین و آیین‌نامه‌ها ناگزیر کرده است اما حقیقت آنکه متاسفم بگویم همانگونه که از ابتدا، ساخت و ساحت اداری در دولت مدرن برای برخی از ما بهتران بر پا شد این روند دیوان سالار و ناتوان از خدمت و هزینه بر و ضایع کننده حقوق عمومی، نه اصلاح شد که به بهانه‌های مختلف با ورود افرادی در دیگر بخش‌ها و اقشار جامعه، پرجمعیت تر و فربه تر و زمین گیرتر شد تا جایی که جمعیت این نظم و نسق نه درآمد کشور را یارای اوست و نه توان خدمت دارد و در بسیاری جاها هم محل وقت گذرانی است.
تتبع در کلمات کلیدی مسئولی که خواسته به حق کاهش نشست‌ها را طرح کرده، نشان می‌دهد مدیران در این نشست ها حضور تاثیرگذار نداشته و برون داد نشست‌های اداری بی نتیجه بوده است چه اینکه برخی دستگاه ها لاقید به مسئولیت حقوقی خود افرادی غیر مسئول و بی اطلاع را به نشست‌ها فرستاده‌اند و در نتیجه این فرآیند غیر مسئولانه، نتیجه نشست را نیز عقیم و بی فایده کرده‌اند و بسیاری وقت‌ها از زیر بار مسئولیت بر عهده نهاد شده در یک هماهنگی جمعی خارج شده‌اند.
این‌گونه است که به نظر می‌آید اگر نشست‌های اداری با برنامه کارشناسی شده و مصوبه از پیش بررسی شده و صرفا با حضور اعضای کافی و تاثیرگذار و با دستور کار مناسب برگزار شود، مفیدتر و به سود تر خواهند بود.
شهامت در بیان این اعتراف رسمی که عدم اجرای مصوبات جلسات و همچنین حضور نمایندگان دستگاه‌های اجرایی در جلسات بدون اطلاعات کافی در خصوص موضوع جلسه از جمله آسیب‌ها و معضلات جلسات کردستان است، ستودنی است.
این درد را باید فریاد کشید که هر سال هزاران نشست برپا می‌شود و هزینه بسیار بر گُرده حقوق عمومی سوار می‌کند و هزاران نفر از بابت آن، حق جلسه و ماموریت و هزینه سفر و مانند آن می‌گیرند در حالیکه تو بگو ریالی کارآمدی و اثر در حل مشکلات مردم.
این درد بی‌درمان نه فقط در ساخت اداری دولت که در نهادهای نماینده بخش خصوصی بسیار بیشتر به چشم می‌آید. ظاهرا کافی است آبشخور اداری فرد این سرزمین باشد که فورا بیماری لاعلاج ناکارآمدی را دچار آید شاید تصور بر این است که جلسه محل سخنرانی، گوش دادن و خوردن میوه و چای و شیرینی است.
بیست و اندی سال است که به نشست‌های گونه‌گون اداری بخش‌های دولتی و غیردولتی در سطوح مختلف می‌روم. بارها این حقیقت تلخ را دریافته‌ام که جلسات روندی همسان و مشابه وبی فایده و پر از حرافی بی‌نتیجه را پی گرفته‌اند.
جلساتی که کار کارشناسی بحث انجام نشده و با یک دستور کار چهار کلمه‌ای عده‌ای را برای ساعتی گرد هم می‌آورد و بعد با صورت جلسه‌ای از جنس همین جلسه که اتفاقا نه در جلسه که بعد از جلسه و با ادبیاتی از جنس همان جلسه تنظیم و ارسال می‌شود.
پیداست سرنوشت این جلسه و صورت جلسه همان ناپیدایی است که از اول آغاز شده است.
اینک که این اتفاق مبارک پیشنهاد شده به نظر می‌آید ضرورت دارد همه کمک کنند که این بیماری آسیب‌شناسی شود؛ چه اینکه به تجربه دریافته‌ام که صورت به سود نشست‌های اداری، بررسی کارشناسی قبل از نشست است.
بررسی که بایستی مصوبه آن در نشست‌های کارشناسی نهایی شده باشد و در نشست‌های که قانون و یا آیین نامه‌ها مشخص کرده است، تصویب نهایی شود نه اینکه روند نشست‌ها به حرف‌های با ربط و بی ربط سخنرانی مانند پر شود.
به علاوه این مهم بر مسئولان ارشد استان و دبیران و دبیرخانه نشست‌ها، بیش از دیگران سنگینی می‌کند چرا که آنها هستند که می توانند با بهبود روند برگزاری نشست‌ها به اصلاح روند موجود کمک کنند و به این اتفاق میمون و مبارک که جلسات هدفمند و در اندازه برگزار شود یاری رسانند تا همه بتوانیم از سود آن منتفع شویم.
انشاالله که چنین باد.
منبع: هفته نامه سیروان
انتهای پیام به زعم نگارنده، نه اینکه این جلسات بی فایده است که برگزار نکردن برخی نشست‌ها و نبود برخی افراد در آنها فراوان پر فایده‌تر است.
کمتر کسی از ما است که به اداره‌ای برای حل مشکلی مراجعه نکرده و نشنیده باشد که فلانی در جلسه است به گونه‌ای که اکنون شنیدن این کلمه دل آزار به اسم رمز معطلی و بی سر و سامانی و امروز برو فردا بیا، برای شهروندان تبدیل شده است.
چه اینکه باید نشست و منتظر ماند یا رفت و فردا و فرداهای دیگر آمد تا فردی که قرار است کار تو را حل و فصل کند از جلسه‌ای به سرکارش باز گردد.
قانون برخی نشست‌ها و کارگروه‌ها اداری را برای هماهنگی و همسانی در رفتار اداری و نیز حل مشکلات در روند اجرا برخی قوانین و آیین‌نامه‌ها ناگزیر کرده است اما حقیقت آنکه متاسفم بگویم همانگونه که از ابتدا، ساخت و ساحت اداری در دولت مدرن برای برخی از ما بهتران بر پا شد این روند دیوان سالار و ناتوان از خدمت و هزینه بر و ضایع کننده حقوق عمومی، نه اصلاح شد که به بهانه‌های مختلف با ورود افرادی در دیگر بخش‌ها و اقشار جامعه، پرجمعیت تر و فربه تر و زمین گیرتر شد تا جایی که جمعیت این نظم و نسق نه درآمد کشور را یارای اوست و نه توان خدمت دارد و در بسیاری جاها هم محل وقت گذرانی است.
تتبع در کلمات کلیدی مسئولی که خواسته به حق کاهش نشست‌ها را طرح کرده، نشان می‌دهد مدیران در این نشست ها حضور تاثیرگذار نداشته و برون داد نشست‌های اداری بی نتیجه بوده است چه اینکه برخی دستگاه ها لاقید به مسئولیت حقوقی خود افرادی غیر مسئول و بی اطلاع را به نشست‌ها فرستاده‌اند و در نتیجه این فرآیند غیر مسئولانه، نتیجه نشست را نیز عقیم و بی فایده کرده‌اند و بسیاری وقت‌ها از زیر بار مسئولیت بر عهده نهاد شده در یک هماهنگی جمعی خارج شده‌اند.
این‌گونه است که به نظر می‌آید اگر نشست‌های اداری با برنامه کارشناسی شده و مصوبه از پیش بررسی شده و صرفا با حضور اعضای کافی و تاثیرگذار و با دستور کار مناسب برگزار شود، مفیدتر و به سود تر خواهند بود.
شهامت در بیان این اعتراف رسمی که عدم اجرای مصوبات جلسات و همچنین حضور نمایندگان دستگاه‌های اجرایی در جلسات بدون اطلاعات کافی در خصوص موضوع جلسه از جمله آسیب‌ها و معضلات جلسات کردستان است، ستودنی است.
این درد را باید فریاد کشید که هر سال هزاران نشست برپا می‌شود و هزینه بسیار بر گُرده حقوق عمومی سوار می‌کند و هزاران نفر از بابت آن، حق جلسه و ماموریت و هزینه سفر و مانند آن می‌گیرند در حالیکه تو بگو ریالی کارآمدی و اثر در حل مشکلات مردم.
این درد بی‌درمان نه فقط در ساخت اداری دولت که در نهادهای نماینده بخش خصوصی بسیار بیشتر به چشم می‌آید. ظاهرا کافی است آبشخور اداری فرد این سرزمین باشد که فورا بیماری لاعلاج ناکارآمدی را دچار آید شاید تصور بر این است که جلسه محل سخنرانی، گوش دادن و خوردن میوه و چای و شیرینی است.
بیست و اندی سال است که به نشست‌های گونه‌گون اداری بخش‌های دولتی و غیردولتی در سطوح مختلف می‌روم. بارها این حقیقت تلخ را دریافته‌ام که جلسات روندی همسان و مشابه وبی فایده و پر از حرافی بی‌نتیجه را پی گرفته‌اند.
جلساتی که کار کارشناسی بحث انجام نشده و با یک دستور کار چهار کلمه‌ای عده‌ای را برای ساعتی گرد هم می‌آورد و بعد با صورت جلسه‌ای از جنس همین جلسه که اتفاقا نه در جلسه که بعد از جلسه و با ادبیاتی از جنس همان جلسه تنظیم و ارسال می‌شود.
پیداست سرنوشت این جلسه و صورت جلسه همان ناپیدایی است که از اول آغاز شده است.
اینک که این اتفاق مبارک پیشنهاد شده به نظر می‌آید ضرورت دارد همه کمک کنند که این بیماری آسیب‌شناسی شود؛ چه اینکه به تجربه دریافته‌ام که صورت به سود نشست‌های اداری، بررسی کارشناسی قبل از نشست است.
بررسی که بایستی مصوبه آن در نشست‌های کارشناسی نهایی شده باشد و در نشست‌های که قانون و یا آیین نامه‌ها مشخص کرده است، تصویب نهایی شود نه اینکه روند نشست‌ها به حرف‌های با ربط و بی ربط سخنرانی مانند پر شود.
به علاوه این مهم بر مسئولان ارشد استان و دبیران و دبیرخانه نشست‌ها، بیش از دیگران سنگینی می‌کند چرا که آنها هستند که می توانند با بهبود روند برگزاری نشست‌ها به اصلاح روند موجود کمک کنند و به این اتفاق میمون و مبارک که جلسات هدفمند و در اندازه برگزار شود یاری رسانند تا همه بتوانیم از سود آن منتفع شویم.
انشاالله که چنین باد.
منبع: هفته نامه سیروان
کپی شد
